dood punt in leven - WOT warning

[-SafaN-]

Hoi,
Ik zit een beetje op een dood punt in mijn leven en wil alles eens voor mezelf op een rijtje zetten. Ik hoop jullie min of meer te kunnen gebruiken als klankbord. Ik weet goed genoeg dat ik zelf de beslissingen moet nemen, en er zelf tegenaan moet gaan. Niettemin kan een andere kijk verhelderend werken.

Even kort de belangrijkste puntjes. Ik ben 30 en woon in Antwerpen, met vrouw en kind (nummer twee wordt verwacht in maart) Ik ben echter ook zwaar slechtziend en zwaar slechthorend. Het gehoor blijft stabiel, over de ogen durven dokters niets zeggen, dus er is een kans dat ik blind wordt. Ik probeer dit niet teveel mijn leven te laten beïnvloed, maar het beperkt wel een aantal keuzes.

Na mijn humaniora heb ik licentiaat informatica geprobeerd, daar niet in geslaagd en vervolgens via een avondonderwijs in de richting boekhouden gekomen. Ik heb deze keuze toen uitsluitend en alleen in verband met jobzekerheid genomen. Het interesseerde me toen niet, nu niet, en allicht nooit in de toekomst. Nu ben ik wel al 7 jaar aan het werk als boekhoudbediende (zelfde werkgever) dus in die zin heeft het gewerkt. Behalve natuurlijk het detail dat ik het niet graag doe …

Het lijkt vrij simpel: ik heb een redelijke job, niet te veel stress, en net genoeg vrijheid. Ik kan mijn rekeningen en mijn huis betalen. Okay, ik heb geen toploon, maar dan zou ik er mij ook meer in moeten gooien en het serieus aanpakken (had ik al vermeld dat boekhouden saai is?) Dus ja waarom zou ik er iets aan veranderen? Wat kan ik meer bereiken dan wat ik nu al heb? Zou ik gelukkiger zijn als ik harder werk en meer verdien? Als ik meer risico’s pak? Ik heb voor mezelf al min of meer uitgemaakt dat ik niet in een boekhoudrichting wil blijven.

Ik ben dus lustig beginnen solliciteren, eerst voor compleet andere divisies, daarna ook alle boekhoudvacatures erbij genomen. En gezien ik nog altijd zit waar ik zat weten jullie ook al het resultaat. Technisch deed ik het niet slecht: ELKE sollicitatie waaraan ik deelnam ben ik tot de laatste ronde geraakt. Maar op een of andere manier haal ik het daar niet. Waar ligt het aan? Motivatie? Verkeerd profiel? Toch mijn handicap? In de laatste twee jaar spreken we over een 40-tal gesprekken. Een tweetal vacatures waar ik 6 maand geleden voor heb meegedaan staat trouwens nog altijd open … .

Ik heb er nu momenteel weer twee lopen, waar ik net het mondelinge gesprek heb gedaan en nog op de resultaten aan het wachten ben. Ik heb ook geen idee meer als ik deze twee niet haal. Ik begin de afwijzingen beu te worden en wil de handdoek in de ring gooien. Maar ja dan zit ik voor de rest van mijn leven vast aan mijn huidige werkgever. En die is in mijn ogen niet goed bezig. Het wordt steeds moeilijker om motivatie op te brengen om mijn huidige werk goed te doen, maar ja met een gezin kan ik het me niet veroorloven om zonder werk te vallen.

Dus ja, deze dagen loop ik rond als een slechtgehumeurde brombeer met een kort lontje. Geweldige kombinatie met een zwangere vrouw en een peuter in de ontdekkingsfase.

Ik zie voor mezelf maar 3 keuzes:

- Knop omdraaien, aanvaarden dat wat ik nu heb het beste is dat ik kan bereiken, alles zetten op mijn gezin om van te genieten.

- Mijn aversie van boekhouden inslikken en toch maar bijstuderen om later een hogere functie binnen de boekhouding te kunnen opeisen. ( en dus meer betaald worden voor werk dat ik niet graag doe)

- Blijven solliciteren, tot in den treure, eventueel standaard verlagen en het financieel moeilijker krijgen, maar dan wel een job doen die ik “liever” doe? De haakjes zijn omdat ik me realiseer dat in een lagere functie waarschijnlijk nog saaier zal zijn dan wat ik nu doe (boekhouding a-z naar louter inboeken van banken of facturen)

Goed, ik heb het even van me af kunnen schrijven. Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Gr. S.

[Free rider]

Je kan ook eerst uitzoeken waarom die sollicitaties misgingen. Zoek een sollicitatiecursus, en leg uit dat het niet gaat om CV schrijven, brieven schrijven enz. maar om die laatste ronde. Misschien is het iets wat makkelijk te corrigeren is, zoals een beroerde kledingkeuze.

Gefeliciteerd met nummer twee!

[Alarmnummer]

Ik ben niet bekend met boekhouding; dus het kan zijn dat ik er naast zit.

Maar als ik kijk naar de ict; dan is er werk dat ik gruwelijk vind om te doen.. maar er is ook werk waar ik super enthousiast over ben. Maw.. ict is enorm breed.

Boekhouding lijkt me ook een vrij breed en heeft raakvlakken met ict, wetgeving etc. Is het geen idee om binnen je eigen domein iets te vinden waar je wel enthousiast over bent? Het weggooien van je kennis zou zonde zijn (lees.. het zal je veel geld gaan kosten).

[Strikie]

Heb je er wel eens aan gedacht om voor jezelf te beginnen?

[ Voor 3% gewijzigd door Strikie op 15-09-2012 09:31 ]

[Ardana]

Werkt je vrouw? Wellicht is 't 'n mogelijkheid om (tijdelijk) de rollen om te draaien, uiteraard nadat ze bevallen is.

[FT Twisty]

Ik las alleen over het slechtziend en de mogelijkheid over blind worden en dacht meteen aan dit artikel:
http://tweakers.net/nieuws/83762/wetenschappers-herstellen-zicht-door-ontrafelen-neurale-code.html

Misschien dat dat in de toekomst nog een optie wordt om uit te zoeken?

[EcoR]

Ligt er inderdaad maar net aan wat jij belangrijk gaat vinden. Ik werk om te kunnen leven, heb dan ook niet de meest uitdagende baan genomen, gewoon heerlijk 9-5 met net voldoende afwisseling en loon om lekker van te kunnen leven. Na een paar jaar begon het toch te kriebelen dat dit het net niet helemaal voor mij is. Eerst ook om me heen gekeken wat er nog meer was, maar op zich zijn de collega's en de reistijd mij ook veel waard (gezellig team, 5 minuten fietsen naar 't werk) en besloten om te kijken of ik er wat meer van kan maken binnen mijn functie.

Nu 1,5 jaar verder ben ik ineens coördinator binnen mijn functiegroep (5 man) en mag ik met veel processen binnen het bedrijf meedenken en krijg ik regelmatig leuke projecten in mijn schoot geworpen omdat mensen weten dat ik dat leuk vind om te doen.

Ik zeg niet dat dit voor jou de optie is, maar het is mogelijk om van een niet zo uitdagende baan veel meer te maken...

[-SafaN-]

@free rider: het valt te overwegen, ik heb alleen weinig vertrouwen in het systeem omdat ze niet eerlijk mogen zijn. Als mijn handicap het probleem is en ze geven het toe, kan ik ze aanklagen voor discriminatie. Ik ga trouwens altijd in het zelfde kostuum als ik aan heb om te werken Ik heb vooral het gevoel dat ze denken, omdat ik enkel nog maar in een heel klein bedrijf heb gewerkt, ik een probleem ga hebben met het passen in een grote organisatie.

@alarm: dat klopt: het zijn ook die vacatures die ik eruit zoek (crediteurenbeheer, fondsenbeheer, subsidiebeheer, aankoopdienst etc). Door de avondopleiding heb ik wel slechts een zeer beperkte theoretische achtergrond. De helft van de leerstof van 7 jaar geleden is al niet meer van toepassing. Vacatures waarvoor er specifiek een opleiding is (financial controller ofzo) is helemaal buiten de mogelijkheden.

@Strikie: buiten het feit dat een gehandicapte zelfstandige een zeer groot risico is (financieel - sociaal) moet ik ook voorzien dat ik 1-2 jaar (avond)studie nodig ga hebben om dit te mogen uitvoeren. En dan zit ik nog altijd met een job die ik niet graag doe ...

@ardana: mijn vrouw werkt als belastingcontroleur, dat is trouwens ook een van de functies waarvoor ik telkens probeer mee te doen. 1 inkomen is niet haalbaar.

@Santho: ik volg de ontwikkelingen met een half oog (allez ja wat er nog van overschiet he ) Ik ga niet te veel hopen en het verandert overigens niet zoveel aan mijn huidige situatie. Dat zulke operaties een half huis kosten is ook een aspect dat je in de gaten moet houden.

@ecor: dat is min of meer de visie die ik heb. Bij mijn huidige werkgever is dit niet mogelijk. Dat is een van de grote punten waar ik op let bij het solliciteren en waarom ik bereid zou zijn lager te mikken dan ik eigenlijk moet zitten, in de hoop dat ik naar boven kan drijven eenmaal ze me leren kennen.

[Free rider]

-SafaN- schreef op vrijdag 07 september 2012 @ 13:50:
@free rider: het valt te overwegen, ik heb alleen weinig vertrouwen in het systeem omdat ze niet eerlijk mogen zijn. Als mijn handicap het probleem is en ze geven het toe, kan ik ze aanklagen voor discriminatie. Ik ga trouwens altijd in het zelfde kostuum als ik aan heb om te werken

Daarom raad ik juist aan om een sollicitatiecoach te zoeken: die kan je niet aanklagen voor discriminatie en hij kan dus de waarheid zeggen. Of dat je ten onrechte alle schuld bij je handicap legt, want dat pak kan echt niet...

Ik heb vooral het gevoel dat ze denken, omdat ik enkel nog maar in een heel klein bedrijf heb gewerkt, ik een probleem ga hebben met het passen in een grote organisatie.

Dat zou je moeten weten, want dat vragen ze in interviews. Als ze er niet naar hebben gevraagd dan was het zeker niet de reden. Ze laten je niet langskomen om er niet naar te vragen en je vervolgens daarom af te wijzen.
Maar, veertig keer... als het twee sollicitaties waren, en in de concurrentie zat iemand uit de Fortune500, dat kan. Veertig keer kan niet.

[Verwijderd]

Als ik zo tussen de regels door lees zie ik sterk het dertiger-dilemma. Wie ben ik, wat heb ik gedaan en wat wil ik nog gaan doen? Ik kan je alvast 1 troost geven: je bent niet de enige die hier mee zit. Niets voor niets heeft het beestje een naam.

Wat je eigenlijk in je verhaal zegt is het volgende: ik heb een beroepskeuze gemaakt die mij een stukje zekerheid geeft maar niet de voldoening. Deze keuze heb ik ooit gemaakt omdat ik die zekerheid toen erg belangrijk vond, maar je bent nu aan het twijfelen (je zegt van niet maar waarschijnlijk weet je wel beter). 7 jaar lang bij dezelfde baas en gevoelsmatig ook 7 jaar lang hetzelfde werk zet je aan het denken.

Je hebt een stuk verantwoordelijkheid naar je gezin toe waarbij je gauw bij de keuze voor zekerheid wilt blijven. Anderzijds mag het stukje "ik" ook spreken. Je zult nog een 35 jaar of langer dit werk moeten gaan doen om van je pensioen te gaan genieten. Je zult nu nog de kans hebben om iets te gaan doen waar je wel de voldoening en het plezier uit gaat halen. Over pakweg 10 of 15 jaar zal dat een stuk lastiger worden.

Salaris is niet alles, plezier in je werk en een job waarbij je kan groeien (ook als persoon) is in mijns inzicht veel belangrijker.

Discriminatie bij een sollicitatie komt altijd voor, gemerkt of ongemerkt. Of je handicap een andere baan in de weg staat is lastig te boordelen en vaak net zo lastig te bewijzen.

Kort gezegd: kies je voor veilig, blijf bij je huidige baas en probeer hogerop te komen. Kies je voor jezelf, zoek een beroep uit waar je zeker weet dat jij tot je pensioen hier met plezier zult gaan werken. Die laatste keuze is lastig en zal niet zonder offers gaan en mede door je handicap wellicht veel onzekerheid met zich mee brengen.

[MonoKid]

Heb je er al eens aan gedacht om te kijken richting ERP bedrijven die boekhoudsoftware implementeren? Dan combineer je misschien best of both worlds? Blijkbaar is boekhouding en IT niet echt verenigbaar, dus die mensen zijn naar mijn ervaring erg schaars.

Ik werk zelf voor zo'n bedrijf, en als je kijkt richting de Microsoft Dynamics (NAV, AX, CRM), SAP, Sage, etc. Dan zijn er echt bakken plaatsen open.
Als developing niet jouw ding is, dan lijtk het me best mogelijk dat je in de consultancy kunt inrollen. Daar heb je vooral kennis nodig van bedrijfsstructuren en heel erg: boekhouding. HEt helpt ook als je in de wereldje geleefd hebt en die mensen hun taal spreekt. Laten we ook eerlijk zijn, boekhouders zijn een ras apart (nofi ).

Naar mijn idee betalen die bedrijven in Antwerpen ook ietwat beter en kan je er een mooiere regeling treffen. Hoe goed kan je nog met de auto rijden? Verplaatsingen kunnen wel een probleem zijn...
Succes alvast en don't let life get you down. Je krijgt een pagadder bij! Als ik de "last regrets" er op nasla (zie: http://www.inspirationandchai.com/Regrets-of-the-Dying.html), dan zie ik vooral dat mensen vergeten zijn te genieten van het leven. Je bent een living, breathing individu op onze wonderlijke, roterende aardkloot. Hoezeer je ook verankerd bent in dagelijkse sleur van huisje-boompje-beestje, werken om te leven, dat bepaalt niet wie jij bent, he.

[TheJason]

Als ik jou was zou ik eerst bepalen wat jou nou echt leuk lijkt en wat jou mogelijkheden daarin zijn om dat te bereiken.

Je geeft nu aan dat je boekhouden enorm saai vind maar zoekt wel juist allemaal banen in die richting/sector. Misschien zou jekunnen aangeven waarom je boekhouden niet leuk vind.

De kans is namelijk aanwezig dat je datzelfde straks ook terug ziet in vergelijkbare functies. Of het moet juist een hogere functie zijn zoals controller, belastingadviseur of zoiets, wat misschien uitdagender kan zijn. Daar heb je echter over het algemeen wel meer opleiding voor nodig van voor boekhouden dus die switcht is niet zo makkelijk te maken.

Mogelijk is het juist een idee om buiten die wereld te kijken?

[Brunniepoo]

-SafaN- schreef op vrijdag 07 september 2012 @ 12:06:
Waar ligt het aan? Motivatie?

Als ik je verhaal zo lees dan kom je op mij niet bijzonder gemotiveerd over* dus dat zou best kunnen. Een werkgever hoort denk ik toch graag waarom jij een aanwinst voor hem bent, kun je dat uitleggen? En ben je eigenlijk wel echt gemotiveerd voor de banen waarop je solliciteert want dat laat je ook nogal in het midden?

Het idee van een sollicitatie-adviseur lijkt me sowieso een goed plan, aan je papieren ligt het kennelijk niet, anders was je niet zo vaak uitgenodigd.

Overigens wil het nu niet kunnen vinden van een baan mijns inziens niet zeggen dat de kans voor altijd vervlogen is. In economisch betere tijden zal dat allicht makkelijker gaan, al moet je uiteraard ook dan weten wat je wil.

* als in: positieve motivatie, waarom je iets wel wilt

[ Voor 3% gewijzigd door Brunniepoo op 07-09-2012 20:15 ]

[-SafaN-]

Hey,

bedankt alvast voor de feedback: ik zal nog even wat dingen uitklaren, (voor mezelf en voor jullie)

De huidige werksituatie is als volgt: ik werk samen met twee collega's voor een baas. er is dus niet veel bedrijfsstructuur. In ieder geval is het niveau van mijn baas gezakt in de afgelopen jaren. Waar hij vroeger regelmatig meer dan 8 uur per dag presteerde is dit nu gedaald tot een gemiddelde van 3 uur. Deadlines worden niet gehaald, soms kunnen wij niet verder met werk omdat hij "geen tijd" heeft om ons instructies te geven. Wij hebben hem al meermaals voorstellen gedaan om de werkflow te verbeteren, maar daar wil hij niet op ingaan, dus jah ...

Wat betreft de motivatie zijn jullie vrij dicht bij de waarheid: ik heb geen motivatie om te werken. De enige reden dat ik werk is om geld bijeen te harken. Voor mij is werken een ruil: ik doe mijn werk goed, de werkgever zorgt voor mijn loon en aangename werkomstandigheden. Meer is er niet aan. Ik kan me niet inbeelden dat ik werk zou hebben waar ik voor gemotiveerd ben, laat staan graag zou doen. Nu, ik ben wel slim genoeg om dit met niet zoveel woorden te zeggen, maar ik kan ook niet doen alsof ik enthousiast ben om de boekhouding van bedrijf x te doen of controle van de facturen van bedrijf y.

Wat betreft heroriëntatie: dit klinkt allemaal heel mooi enzo: maar wanneer je spreekt over een job die mijlenver van je huidige functie zit moet je rekening houden met twee dingen:

Je begint terug vanaf nul, aangezien je "ervaring" niets waard is: dat betekent dus lager loon, lagere verantwoordelijkheid.
Bovendien zit je dan in dezelfde pool als pasafgestudeerden zonder ervaring (die wel blij zijn met het loon) Zeker omdat je voor jobs zult moeten gaan zonder specifiek diplomavereiste.

Over diplomavereisten gesproken; niet alle van de 40 sollicitaties waren van de kant van de werkgever hoor. De functie waarover ik het hierboven had en die nog steeds open staat is te vergelijken met een functie waarvoor ze een licentiaat informatica zoeken met 5 jaar ervaring in netwerkbeheer. Als je dan op het gesprek vraagt van wat je taak zal zijn is het "muizen en toetsenborden vervangen" Nou ja, ik wil wel iets rustig maar zo erg moet het dan ook weer niet zijn ...

[ebia]

-SafaN- schreef op vrijdag 07 september 2012 @ 12:06:
Ik zie voor mezelf maar 3 keuzes:

- Knop omdraaien, aanvaarden dat wat ik nu heb het beste is dat ik kan bereiken, alles zetten op mijn gezin om van te genieten.

Als het je lukt, vertel mij dan even hoe je dat precies doet... Ik denk dat dit in de praktijk veel moeilijker (misschien wel het allermoeilijkst) is dan alle overige opties. Ja, je kunt accepteren wat je hebt en daarmee blij zijn, maar zoiets besef je in je dagelijkse leven niet zomaar. Ben je een tijdje in een arm land op vakantie, en je ziet daar mensen met een handicap bedelen om geld omdat ze helemaal nergens kunnen werken (en ook geen uitkering krijgen), ja, dan kun je je eigen shit baan natuurlijk makkelijk relativeren. Maar zo'n soort motivatie werkt een paar dagen en dan is het compleet weg.

- Mijn aversie van boekhouden inslikken en toch maar bijstuderen om later een hogere functie binnen de boekhouding te kunnen opeisen. ( en dus meer betaald worden voor werk dat ik niet graag doe)

Hier idem. Geld blijkt een slechte motivator bij dit soort zaken. Ja, je zult wellicht een tijdje harder lopen voor de baas als hij jou meer geld geeft, maar dergelijke impulsen blijken altijd van tijdelijke aard. Als je je baan echt niet leuk vind, zal het nooit leuk worden ook.

- Blijven solliciteren, tot in den treure, eventueel standaard verlagen en het financieel moeilijker krijgen, maar dan wel een job doen die ik “liever” doe? De haakjes zijn omdat ik me realiseer dat in een lagere functie waarschijnlijk nog saaier zal zijn dan wat ik nu doe (boekhouding a-z naar louter inboeken van banken of facturen)

Ik zou niet tot in den treure blijven solliciteren. Want bij elke afwijzing voel je slechter en slechter over jezelf, tot depressie aan toe. Je gaat twijfelen over jezelf, en gaat wellicht denken dat je niet meer capabel genoeg bent voor de arbeidsmarkt. In werkelijkheid voldoet jouw profiel niet (in de ogen van de werkgever), het is nooit iets persoonlijks. Hou die gedachte vast.

Waar ik je eigenlijk helemaal niet over hoor, is omscholing naar een ander vakgebied. Misschien is/was ICT inderdaad een stap te ver, maar er zijn natuurlijk talloze richtingen waaruit je kunt kiezen. Nu weet ik niet precies hoe het zit in België, maar in NL kun je ook naar een arbeidsbureau stappen als je nog wél werkt en daar eens vragen om advies. Wellicht kunnen ze je helpen aan een coach of hetzij, zodat je eens goed kunt praten om het plaatje uiteindelijk voor jezelf eens duidelijk te krijgen, en te onderzoeken wat je dan wel zou kunnen doen.

Of je handicap je hierin beperkt weet ik natuurlijk niet. Stel je had geen handicap, je oren en ogen waren 100%. Zou je leven er dan anders hebben uitgezien? Zou je een andere baan hebben gehad? Als het antwoord ja is, dan is dat natuurlijk erg jammer want je kunt helaas niks veranderen aan je handicaps. Maar als het antwoord nee is, dan is er dus in feite geen belemmering, je handicap geen oorzaak van de situatie waar je nu in zit met je werk.

Stel je was miljonair. Je hoefde nooit meer te werken om de kost te verdienen. Wat zou je dan gedaan hebben? (Ja, nadat je die wereldreis hebt gemaakt etc). De hele dag thuis zitten is ook niks... wat zou je gaan doen? Waar wordt je enthousiast van. Waarvoor zul je wel elke ochtend vroeg je bed uitkomen om mee aan de slag te gaan? De slotvraag is dan natuurlijk: moet je daar echt miljonair voor zijn (waarschijnlijk nee), en dan: Waarom doe je dat dan nu niet?

[AvanCade]

Heb je je probleem al aan je werkgever voorgelegd? Mogelijk kan hij iets voor je betekenen. Ik denk dan aan projecten e.d.

Daarnaast denk ik dat je je huidige functie moet blijven uitoefenen, studeren en solliciteren. En natuurlijk niet te vergeten te genieten van de kleintjes! Ik spreek uit ervaring dat leuk werk veel belangrijker is dan veel geld mee naar huis brengen. Een beetje cliche, maar geld maakt gemakkelijk. Niet gelukkig.
Ik heb inmiddels na en jaren lange zoektocht waar ik enorm veel plezier in heb. Onder de streep heb ik minder geld om te besteden, maar ik ga wel elke dag met plezier naar mijn werk. En dit blijft ook niet onopgemerkt door mijn omgeving.

[manzonderdas]

Als ik verhaal lees, zou ik eigenlijk cru weg voorstellen om bij de overheid te gaan werken (en meer specifiek de bijzonderere belastingsinspectie of douane).

Met als volgende motivatie:
* Je bent zeker van een vangnet als je blind zou worden
* Je bent quasi zeker van loonbehoud als je operaties moet ondergaan ed (die hebben een waanzinnig voordelige "aantal ziektedagen zonder loonsverlies" regeling)
* idem dito met hospitalisatieverzekering
* Solliciteren moet ook redelijk gaan, gezien het verplichte gelijke kansenbeleid

Tot zover motivatie pro ziekte

los daarvan
* je hebt een uitgebreidere range van toepassingen van je diploma, maar ook de randdomeinen (eg. douane).
* het kan een leuke uitlaatklep voor alle vormen van sarcasme, slaaptekort ed die de 2 kleinen gaan veroorzaken vormen. (Het wordt dan wel niet echt geapprecieerd als dat op mijn aangifte zou zijn)
* Opleiding naar iets wat je interessanter vindt kan volgens mij gemakkelijker als je voor de overheid werkt.

[demichel]

-SafaN- schreef op vrijdag 07 september 2012 @ 12:06:
Ik zie voor mezelf maar 3 keuzes:

- Knop omdraaien, aanvaarden dat wat ik nu heb het beste is dat ik kan bereiken, alles zetten op mijn gezin om van te genieten.

- Mijn aversie van boekhouden inslikken en toch maar bijstuderen om later een hogere functie binnen de boekhouding te kunnen opeisen. ( en dus meer betaald worden voor werk dat ik niet graag doe)

- Blijven solliciteren, tot in den treure, eventueel standaard verlagen en het financieel moeilijker krijgen, maar dan wel een job doen die ik “liever” doe? De haakjes zijn omdat ik me realiseer dat in een lagere functie waarschijnlijk nog saaier zal zijn dan wat ik nu doe (boekhouding a-z naar louter inboeken van banken of facturen)

Ik zie maar één keuze die je gelukkig kan maken en da's optie #1. Geniet van je gezin. Werk is maar werk, je doet je uurtjes van 8 tot 5 en gaat naar huis, knop omdraaien, klaar. Gezin is volgens mij het aller belangrijkste, belangrijker dan een toploon of een "fijne job".

[Brunniepoo]

demichel schreef op maandag 10 september 2012 @ 17:28:
Ik zie maar één keuze die je gelukkig kan maken en da's optie #1. Geniet van je gezin. Werk is maar werk, je doet je uurtjes van 8 tot 5 en gaat naar huis, knop omdraaien, klaar. Gezin is volgens mij het aller belangrijkste, belangrijker dan een toploon of een "fijne job".

Ik weet niet hoe bij jou de verhouding ligt maar ik ben (werk)dagelijks 10,5 uur kwijt aan werken en reizen en ca. 5,5 heb ik voor mezelf (incl. huishoudelijke taken). Verhouding van 2:1 dus. Ik zou het niet kunnen opbrengen om voor elk leuk uurtje twee uur in een soort zombiemodus te moeten zitten. Als dat jou wel lukt: hulde!

[RgR]

Stel dat je besluit om iets totaal anders te gaan doen, maar je kan maar niet bedenken in welke richting dat dan moet zijn. Een vrij simpele manier die mij heel erg heeft geholpen om er achter te komen waar mijn hart sneller van gaat kloppen (tip van een oude decaan):

Pak een krant en blader die door. Omcirkel de artikelen die je aandacht trekken, en die je graag wil lezen. Doe dit een paar dagen achterelkaar. Je zal merken dat je na een tijdje veel bewuster wordt van wat je nu eigenlijk interessant vindt. En goede kans dat je plotseling heel helder voor ogen ziet wat je 'wil worden', terwijl je daar misschien nooit eerder aan gedacht had.

Ik hoop dat je er misschien wat aan hebt. Het is een moeilijk moment in je leven, veel succes en wijsheid gewenst!

[demichel]

Brunniepoo schreef op maandag 10 september 2012 @ 20:25:
[...]


Ik weet niet hoe bij jou de verhouding ligt maar ik ben (werk)dagelijks 10,5 uur kwijt aan werken en reizen en ca. 5,5 heb ik voor mezelf (incl. huishoudelijke taken). Verhouding van 2:1 dus. Ik zou het niet kunnen opbrengen om voor elk leuk uurtje twee uur in een soort zombiemodus te moeten zitten. Als dat jou wel lukt: hulde!

Tsja, 't is een beetje tussen de klassieke rock & the hard place he.

Als we de andere opties even overlopen:

Met optie #2 moet hij nog meer met boekhouden bezig zijn, iets wat hij al niet graag doet. Veel frustratie tijdens het bijstuderen én veel het frustratie tijdens het netwerken en politiek bedrijven om een hogere functie tekrijgen. Dan is nog niet gezegd dat dat lukt (ik wil niet negatief doen hoor, gewoon realistisch), dus nog méér frustratie dat hij zo veel tijd besteed heeft om iets bij te studeren waar hij niet eens van houdt en dat dan nog eens niets oplevert.

Met optie #3 is er de stress en de frustratie van het solliciteren, de grote kans dat hij minder gaat verdienen (en dat brengt pas stress en hoofdbrekens mee, neem dat van mji aan, heb het in een ver verleden ook gedaan en dat was geen goed plan) en met af te betalen huis, vrouw, peuter en baby is dat écht geen goed plan.

Van alle opties die hij heeft, lijkt #1 me dus nog het verstandigste. Hij heeft nu een vaste baan waar hij blijkbaar geapprecieerd wordt (dat de werkgever nu zélf al dan niet "goed bezig" is, is voor mij eigenlijk van ondergeschikt belang, zo lang de centen iedere maand op de rekening staan), hij kan de rekeningen betalen. Het werk is saai, tsja, zoveel jobs zijn saai en de mensen dagen gewoon op om 8 uur, doen wat van ze verwacht wordt en gaan naar huis om het échte leven verder te zetten. Want het échte leven, da's niet die paar honderd (of duizend?) Euro die je met een hoge kaderfunctie meer zou pakken, nee, het speelt zich thuis af waar die kleine naar Thomas aan het kijken is en waar vrouwlief bijna een tweede wondertje op de wereld zet. (ik word er zowaar melig van)

Ook vooral, met een peuter en weldra een baby in huis, heb je er de tijd niet voor om te studeren (optie #2) of intensief te gaan solliciteren (optie #3), liever je kinderen zien opgroeien en vooral die eerste jaren niet missen.

Gewoon blijven zitten waar je zit. Probeer wat plezier te maken met de collega's. Voor de rest gewoon foto van je gezin op je bureau zetten en uurtjes kloppen en dan hop, naar huis.

[ Voor 4% gewijzigd door demichel op 11-09-2012 11:05 ]