(Inter) Stellaire communicatie dmv quantumverstrengeling

[LoBbY_1]

Deze week stond er een artikel op de frontpage met betrekking tot interplanetair internet. http://tweakers.net/nieuw...erplanetair-internet.html

Dit is een erg hoge latency, wat mij aan het denken zette. Een tijd geleden (helaas geen bron) las ik iets over quantumverstrengeling http://nl.wikipedia.org/wiki/Kwantumverstrengeling waarin twee deeltjes met elkaar in verbinding werden gebracht ongeacht de locatie.

Stel dat je via quantumverstrengeling 2 deeltjes met elkaar in de verbinding brengt, zou dit dan betekenen dat de communicatie direct zou kunnen zijn ongeacht de afstand? Je zou natuurlijk een set bewegingen kunnen omzetten naar communicatie, omhoog voor 0, links voor 1 bijvoorbeeld.

Aangezien een zulke deeltjes niet veel ruimte in nemen zou het zelfs ideaal zijn voor communicatie daar geen zware schotels en antennes mee genomen hoeven te worden.

[ Voor 17% gewijzigd door LoBbY_1 op 17-04-2012 16:06 ]

[mux]

Nee, dit is niet mogelijk. Een hoop mensen die er veel meer verstand van hebben leggen dat hier haarfijn uit.

[LoBbY_1]

Mux, bedankt voor de link, ik zal dit eens doorlezen!

[Fly-guy]

Hoe krijg je die deeltjes bij de ontvanger? Die gaan niet sneller dan het licht, dus je boodschap ook niet.

[Mutatie]

Fly-guy schreef op donderdag 19 april 2012 @ 14:44:
Hoe krijg je die deeltjes bij de ontvanger? Die gaan niet sneller dan het licht, dus je boodschap ook niet.

Lees eerst even in wat kwantumverstrengeling inhoudt, jou vraag is namelijk niet van toepassing aangezien er geen deeltjes verstuurd worden
Wikipedia: Kwantumverstrengeling

[ Voor 12% gewijzigd door Mutatie op 19-04-2012 16:55 ]

[Fly-guy]

Mutatie schreef op donderdag 19 april 2012 @ 16:53:
[...]

Lees eerst even in wat kwantumverstrengeling inhoudt, jou vraag is namelijk niet van toepassing aangezien er geen deeltjes verstuurd worden
Wikipedia: Kwantumverstrengeling

Ik weet wat verstrengeling is, echter ik zie niet in hoe dat voor een snellere communicatie moet zorgen. Ergens worden twee verstrengelde deeltjes "gecreëerd" waarna de meting aan één meteen een waarde geeft aan de ander. Echter dat tweede deeltje moet wel bij de ontvanger aanwezig zijn en dat zal dus de beperkende factor zijn voor de communicatie. Men moet een manier hebben om de beide delen van het paar te verdelen over zender/ontvanger.

Wat eventueel wel zou kunnen is een "voorraadje" verstrengelde deeltjes aanleggen en daarmee communiceren, echter ik betwijfel of dat in de praktijk mogelijk is. (naast de andere problemen met dit idee).

[ Voor 6% gewijzigd door Fly-guy op 19-04-2012 19:50 ]

[Mutatie]

Oef, ik ben absoluut geen expert maaar vind het reuze interessant. Met het risico een flater te slaan, het idee achter communicatie door middel van kwantumverstrengeling is heeeeel simpel gezegd 2 deeltjes die met elkaar in verbinding staan ongeacht de afstand, wanneer het ene deeltje veranderd veranderd ook het andere deeltje. Het idee is dus op deze wijze instant informatie te "verzenden", afstand doet er niet toe en je zou maar 1 paar nodig hebben en niet steeds nieuwe deeltjes hoeven te maken, vinden of af te leveren, 1 bij de zender en de ander bij de ontvanger.

[ Voor 23% gewijzigd door Mutatie op 19-04-2012 20:36 ]

[mux]

Het probleem met die gedachte, is dat het in werkelijkheid geen verbinding is. Het is niet alsof ze allebei voodoo-exemplaren van elkaar zijn. Als je de ene verandert, verandert de andere niet op exact hetzelfde moment. Dat is noodzakelijk voor communicatie, en op deze manier is dus geen communicatie mogelijk. Sterker nog, er is helemaal geen verbinding tussen de twee deeltjes. Ze zijn alleen op een bepaald moment in de tijd 'gelijkgezet'.

Wat verstrengeling is, is dat de verstrengelde deeltjes zich vanaf het moment van verstrengeling in exact dezelfde staat bevinden. Wanneer je dus gaat meten aan deeltje 1, zal deze zich exact hetzelfde gedragen als deeltje 2 op exact hetzelfde moment. Dat is niet hetzelfde als dat je aan deeltje 1 kunt morrelen en dat diezelfde informatie direct wordt doorgegeven aan het andere deeltje. Daarvoor is daadwerkelijk een informatieverbinding nodig, en dit is volgens alle huidige modellen niet mogelijk, dus ook niet door middel van verstrengeling.

[Mutatie]

mux schreef op donderdag 19 april 2012 @ 20:37:
Het probleem met die gedachte, is dat het in werkelijkheid geen verbinding is. Het is niet alsof ze allebei voodoo-exemplaren van elkaar zijn. Als je de ene verandert, verandert de andere niet op exact hetzelfde moment. Dat is noodzakelijk voor communicatie, en op deze manier is dus geen communicatie mogelijk. Sterker nog, er is helemaal geen verbinding tussen de twee deeltjes. Ze zijn alleen op een bepaald moment in de tijd 'gelijkgezet'.

Wat verstrengeling is, is dat de verstrengelde deeltjes zich vanaf het moment van verstrengeling in exact dezelfde staat bevinden. Wanneer je dus gaat meten aan deeltje 1, zal deze zich exact hetzelfde gedragen als deeltje 2 op exact hetzelfde moment. Dat is niet hetzelfde als dat je aan deeltje 1 kunt morrelen en dat diezelfde informatie direct wordt doorgegeven aan het andere deeltje. Daarvoor is daadwerkelijk een informatieverbinding nodig, en dit is volgens alle huidige modellen niet mogelijk, dus ook niet door middel van verstrengeling.

Bedankt Dit idee had ik er nog niet van, het leek me dat het wel zo was, het word vaak zo uitgelegd. Dat wil zeggen dat het hele idee achter kwantumcommunicatie dus eigenlijk onzinnig is? (klinkt elk geval al logischer)

[Anoniem: 8386]

mux schreef op donderdag 19 april 2012 @ 20:37:
Het probleem met die gedachte, is dat het in werkelijkheid geen verbinding is. Het is niet alsof ze allebei voodoo-exemplaren van elkaar zijn. Als je de ene verandert, verandert de andere niet op exact hetzelfde moment. Dat is noodzakelijk voor communicatie, en op deze manier is dus geen communicatie mogelijk. Sterker nog, er is helemaal geen verbinding tussen de twee deeltjes. Ze zijn alleen op een bepaald moment in de tijd 'gelijkgezet'.

Wat verstrengeling is, is dat de verstrengelde deeltjes zich vanaf het moment van verstrengeling in exact dezelfde staat bevinden. Wanneer je dus gaat meten aan deeltje 1, zal deze zich exact hetzelfde gedragen als deeltje 2 op exact hetzelfde moment. Dat is niet hetzelfde als dat je aan deeltje 1 kunt morrelen en dat diezelfde informatie direct wordt doorgegeven aan het andere deeltje. Daarvoor is daadwerkelijk een informatieverbinding nodig, en dit is volgens alle huidige modellen niet mogelijk, dus ook niet door middel van verstrengeling.

Dat is ook niet helemaal waar. Als je meting doet aan het ene deeltje verandert de toestand van het andere deeltje wel degelijk. Er is wat dat betreft wel degelijk een verbinding tussen de twee deeltjes. Het probleem is echter, dat het volgens dezelfde kwantum mechanica onmogelijk is om de uitkomst van die eerste meting te beinvloeden. Hierdoor, kan een waarnemer bij het andere deeltje nooit vast stellen of the eerste waarnemer wel of geen meting heeft verricht (en kan er dus ook geen informatie worden verstuurd.)

[mux]

Ik probeerde één van de twee uitleggen van physicsforum in lekentermen hier neer te zetten. Wat ik bedoel te zeggen met die zinsnede is dat verstrengeling iets totaal anders is dan een informatiedragende verbinding, en dat je het for all intents and purposes niet als verbinding moet zien waarmee je iets kunt 'doen'.

Er is in termen van kwantummechanica wel 'verbinding' tussen de twee deeltjes in dat beide deeltjes hetzelfde doen als je maar met ééntje aan het spelen bent, maar in termen van klassieke informatietheorieën (Shannon, specifiek) is dat nog geen 'echte' verbinding. Dan kun je het als leek beter visualiseren als twee random bewegende voorwerpen die op een bepaald moment in de tijd 'gelijk zijn gezet'. Als we dan twee observatoren nemen, X en Y, waarbij X op een bepaald moment een meting verricht en daarmee de kwantumstaat van het deeltje verandert, lijkt het voor Y alsof zijn kant van de lijn nog steeds even random aan het bewegen is - hij kan er geen betekenisvolle informatie uit halen.

[Anoniem: 426307]

[/quote]
Sterker nog, er is helemaal geen verbinding tussen de twee deeltjes. Ze zijn alleen op een bepaald moment in de tijd 'gelijkgezet'.
[quote]

Op een bepaald moment in de tijd = een meting. Daarom klopt je uitleg niet helemaal.

Wat wel juist is, is dat er helemaal geen verbinding is. Deze deeltjes zijn verstrengeld, niet verbonden via KPN ofzo.

[Mx. Alba]

Hoe ik het begrijp, is dat verstrengelde deeltjes wel steeds in de zelfde status zijn maar dat dit niet gebruikt kan worden om informatie te versturen. Als je het deeltje waarneemt, dan verander je daarmee namelijk ook zijn status. Informatie die er eventueel aan de andere kant is ingestopt wordt dan dus weer vernietigd.

[DCFreak]

Wat wel grappig is, dat wanneer je verstrengelde fotonen gebruikt in het double slit experiment, het meten aan een van beide fotonen een directe invloed heeft op het wel of niet aanwezig zijn van zelf interferentie bij de andere foton.



Dit bewijst dat er daadwerkelijk een connectie bestaat, op basis van iets meten, in dit geval de polarisatie van het foton.

[Sissors]

Als we dan twee observatoren nemen, X en Y, waarbij X op een bepaald moment een meting verricht en daarmee de kwantumstaat van het deeltje verandert, lijkt het voor Y alsof zijn kant van de lijn nog steeds even random aan het bewegen is - hij kan er geen betekenisvolle informatie uit halen.

Mijn kennis van quantum mechanica is beperkt, dus misschien zit ik er wel helemaal naast, maar ik dacht altijd dat het was zoals in DCFreaks post. Twee kwantumverstrengelde deeltjes zijn beide in een ongedefinieerde toestand zolang die toestand niet wordt gemeten, en zodra je van één deeltje de toestand meet, gaat de ander ook direct van ongedefinieerd naar die toestand.

Als je dan een meting aan het deeltje zou kunnen doen dat het onderscheid kan maken tussen ongedefinieerd en gedefinieerd zou je lijkt mij in theorie informatie kunnen verzenden. En dat onderscheid kan je maken met bijvoorbeeld double slit experiment.

Maar misschien zie ik nu wel iets over het hoofd (en uiteraard als het wel klopt is het nog niet bepaald triviaal om een werkend systeem te maken, laat staan een praktisch systeem).

[mux]

Dat is inderdaad hoe ik heb begrepen dat het fysisch in elkaar zit. Mijn uitleg is wederom nog steeds behoorlijk onwetenschappelijk De implicatie hiervan probeerde ik met de quote in je post duidelijk te maken, maar dat komt niet echt goed over.

@albantar: Verstrengelde deeltjes bevinden zich altijd in dezelfde kwantumstaat, en ja, zodra je meet moet je per definitie die kwantumstaat veranderen, maar dat is niet de grondreden waarom je geen informatie kunt versturen. De verstrengeling gaat niet (persé) verloren zodra één observator meet of anderszins manipuleert.

[blobber]

furby-killer schreef op zaterdag 21 april 2012 @ 09:59:
[...]
Als je dan een meting aan het deeltje zou kunnen doen dat het onderscheid kan maken tussen ongedefinieerd en gedefinieerd zou je lijkt mij in theorie informatie kunnen verzenden. En dat onderscheid kan je maken met bijvoorbeeld double slit experiment.

Volgens mij kun je kunt nooit achteraf bepalen of een deeltje zich in een verstrengelde toestand bevindt.Stel je hebt een electronenpaar die met spin up/down verstrengeld zijn.Je stuurt ze twee kanten op.Dan ga jij kijken of de linker nog verstrengeld is.Hoe?Door zijn spin te bepalen.Maar daarmee hef je juist de verstrengeling op.

[DCFreak]

Zou het niet zo kunnen zijn dat het gevolg van het meten aan een verstrengelde foton (het inelkaar storten van de golfvorm bijvoorbeeld) vanuit ons inertiaalstelsel gezien, terug reist in de tijd en aldaar op moment van creatie zijn verstrengelde partner beinvloed?

Fotonen reizen tenslotte met de lichtsnelheid, dus de tijd tussen creatie van de verstrengelde fotonen en de gevolgen van een meting aan het foton is, in het inertiaalstelsel van de fotonen, nul.

[Mx. Alba]

Hmm, dat is wel interessant natuurlijk. Maar dan nog is het m.i. niet mogelijk om het te gebruiken om "instantaan" informatie over te sturen omdat die informatie verloren gaat op het moment dat je het probeert af te lezen.

[Sissors]

blobber schreef op zaterdag 21 april 2012 @ 12:31:
[...]

Volgens mij kun je kunt nooit achteraf bepalen of een deeltje zich in een verstrengelde toestand bevindt.Stel je hebt een electronenpaar die met spin up/down verstrengeld zijn.Je stuurt ze twee kanten op.Dan ga jij kijken of de linker nog verstrengeld is.Hoe?Door zijn spin te bepalen.Maar daarmee hef je juist de verstrengeling op.

Of een deeltje al dan niet verstrengeld is weet je vantevoren, want je hebt ze verstrengeld gemaakt.

Als ze dan verstrengeld zijn en ongedefinieerde toestand, dan is de vraag of je kan meten dat hij ongedefinieerd is zonder hem te definieren, en dat kan in principe met bijvoorbeeld iets als double slit experiment. Zolang de toestand ongedefinieerd is krijg je bij double slit experiment een interferentiepatroon. Is het dan niet zo dat zodra je de toestand van zijn verstrengelde partner uitleest het interferentiepatroon verdwijnt?

[DCFreak]

@Albantar

Dat hangt er maar vanaf welke status van het foton je besluit als 'datadrager' te interpreteren.
Het aan- of afwezig zijn van de golfvorm in een foton kan je gelijkstellen aan een 0 en 1, te detecteren in een double slit-achtige opstelling. Het verzenden kan plaatsvinden door een verstrengelde foton wel of niet te laten annihileren.

Probleem is natuurlijk de 'beperkte' snelheid van het foton wanneer je informatie meerdere lichtjaren wil overbrengen.

Optie 1 is, zoals iemand boven al schrijft, een voorraad vooraf verstrengelde fotonen mee nemen. Ik heb echter geen idee hoe je fotonen, zonder energieverlies, in volgorde kan bewaren.

Optie 2 is een continu foton verbinding. Voordeel hiervan is dat de voorraad niet op kan raken, en er is alleen opslag nodig aan de foton-zender zijde, voor de andere zijde is de reistijd van het foton het opslagmedium. In dit systeem is het vanzelfsprekend nodig dat de fotonen geinterpreteerd worden volgens een vooraf afgesproken protocol.

Bijvoorbeeld:
- foton 1 t/m 8 databits
- foton 9 (foton)zender initieert transmissie (aarde)
- foton 10 (foton)ontvanger initieert transmissie (ruimteschip)

Hoe groter de afstand, des te meer fotonen er vanzelfsprekend opgeslagen moeten worden, maar op een planeet is dit wellicht makkelijker te realiseren dan op een schip.

[link0007]

DCFreak schreef op zaterdag 21 april 2012 @ 12:32:
Zou het niet zo kunnen zijn dat het gevolg van het meten aan een verstrengelde foton (het inelkaar storten van de golfvorm bijvoorbeeld) vanuit ons inertiaalstelsel gezien, terug reist in de tijd en aldaar op moment van creatie zijn verstrengelde partner beinvloed?

Fotonen reizen tenslotte met de lichtsnelheid, dus de tijd tussen creatie van de verstrengelde fotonen en de gevolgen van een meting aan het foton is, in het inertiaalstelsel van de fotonen, nul.

Dat is bij voorbaat al uitgesloten volgens mij: Wikipedia: Bell's theorem

[blobber]

furby-killer schreef op zaterdag 21 april 2012 @ 16:02:
[...]

Of een deeltje al dan niet verstrengeld is weet je vantevoren, want je hebt ze verstrengeld gemaakt.

Maar, dan is het ook ook niet noodzakelijk een methode te vinden om te bepalen of ze überhaupt verstrengeld zijn Ik dacht meer aan een bundel deeltjes waarvan je niet weet of er deeltjes gekoppeld zijn aan een ander deeltje.

Als ze dan verstrengeld zijn en ongedefinieerde toestand, dan is de vraag of je kan meten dat hij ongedefinieerd is zonder hem te definieren, en dat kan in principe met bijvoorbeeld iets als double slit experiment. Zolang de toestand ongedefinieerd is krijg je bij double slit experiment een interferentiepatroon. Is het dan niet zo dat zodra je de toestand van zijn verstrengelde partner uitleest het interferentiepatroon verdwijnt?

Nee.In het double slit experiment onstaat een interferentiepatroon als de electronen zich als golven gedragen, een stip als de electronen zich als deeltjes gedragen.Beide toestanden zijn gedefinieerde toestanden, het feit dat de electronen zich als golven gedragen, betekent nog niet dat ze verstrengeld zijn.

[Sissors]

het feit dat de electronen zich als golven gedragen, betekent nog niet dat ze verstrengeld zijn.

Euhm, waar heb ik dat dan beweert? (Ongedefinieerd heeft hier verder niets te maken met of ze wel of niet verstrengeld zijn, ik ga er hier vanuit dat ze dat sowieso zijn).

Maar, dan is het ook ook niet noodzakelijk een methode te vinden om te bepalen of ze überhaupt verstrengeld zijn

Je hebt ze juist verstrengeld voor communicatie. Ook niet iets wat je achteraf nog kan doen ofzo, dus zie niet waarom je dat zou willen bepalen.

Nee.In het double slit experiment onstaat een interferentiepatroon als de electronen zich als golven gedragen, een stip als de electronen zich als deeltjes gedragen.

In het double slit experiment ontstaat een interferentie patroon als het onbekend is door welke slit de elektron is gegaan. Oftewel als dat ongedefinieerd is. Er ontstaat geen interferentiepatroon als het wel gedefinieerd is.

Als je dat bijvoorbeeld ook kan doen met de spin van een elektron, dan krijg je resultaat X zolang het ongedefinieerd is, en resultaat Y als het wel gedefinieerd is (oftewel de spin bekend is). Als je zijn verstrengelde partner op 5 lichtjaar afstand nameet, dan moet hij volgens mij ook direct verspringen van ongedefinieerd naar gedefinieerd.

[ Voor 5% gewijzigd door Sissors op 22-04-2012 23:27 ]

[blobber]

Hm, nou, ik zal het morgen nog eens teruglezen, want ik geloof dat ik je verkeerd begrijp.

[ Voor 70% gewijzigd door blobber op 23-04-2012 00:48 ]

[Anoniem: 8386]

furby-killer schreef op zaterdag 21 april 2012 @ 16:02:
[...]

Of een deeltje al dan niet verstrengeld is weet je vantevoren, want je hebt ze verstrengeld gemaakt.

Als ze dan verstrengeld zijn en ongedefinieerde toestand, dan is de vraag of je kan meten dat hij ongedefinieerd is zonder hem te definieren, en dat kan in principe met bijvoorbeeld iets als double slit experiment. Zolang de toestand ongedefinieerd is krijg je bij double slit experiment een interferentiepatroon. Is het dan niet zo dat zodra je de toestand van zijn verstrengelde partner uitleest het interferentiepatroon verdwijnt?

Nee, dat is niet zo.

furby-killer schreef op zondag 22 april 2012 @ 23:26:
[...]
In het double slit experiment ontstaat een interferentie patroon als het onbekend is door welke slit de elektron is gegaan. Oftewel als dat ongedefinieerd is. Er ontstaat geen interferentiepatroon als het wel gedefinieerd is.

Als je dat bijvoorbeeld ook kan doen met de spin van een elektron, dan krijg je resultaat X zolang het ongedefinieerd is, en resultaat Y als het wel gedefinieerd is (oftewel de spin bekend is). Als je zijn verstrengelde partner op 5 lichtjaar afstand nameet, dan moet hij volgens mij ook direct verspringen van ongedefinieerd naar gedefinieerd.

Een cruciale fout die je hier maakt is dat je op basis van 1 photon of elektron nooit een interferentie patroon zal zien.

[ Voor 37% gewijzigd door Anoniem: 8386 op 23-04-2012 08:12 ]

[Sissors]

Je zal geen compleet interferentiepatroon krijgen als je het één keer uitvoert, maar hij interfereert wel degelijk met zichzelf. Als je het maar genoeg herhaald krijg je dan een mooi interferentiepatroon, ook al stuur je maar één elektron per keer erdoorheen.
Oftewel dat lijkt mij geen cruciale fout, gezien dat het niks verandert aan het principe, je moet het alleen vaker herhalen om significante data te krijgen, maar het blijft zo dat er interferentie is als zijn staat onbekend is, en geen interferentie als zijn staat gedefinieerd is. Je moet enkel het mogelijk een aantal keer doen voordat je statistisch met genoeg significantie kan zeggen of er wel of geen interferentiepatroon is. Maar of hij wel of niet interfereert is onafhankelijk van het aantal keren dat je het uitvoert, en kan dan ook prima met een enkel elektron (dat is juist het hele idee erachter).


Als ik het goed begrijp (granted zo bekend ben ik niet qua quantummechanica), is zolang je niet meet elk deeltje niet meer als een kansfunctie. Als je bijvoorbeeld een elektron pakt, is het niet meer dan een kans dat hij de ene of de andere kant op draait. Als je een verstrengeld elektron pakt, dan zijn ze allebei identiek zolang je ze niet manipuleert, maar nog steeds slechts een kansfunctie.
Als je nu de spin van één elektron meet, dan is het geen kansfunctie meer, maar is het een bekend iets. Echter omdat ze verstrengeld waren, betekend dat ook dat zijn partner per direct geen kansfunctie meer is, maar een bekend iets, onafhankelijk van de afstand ertussen. Als je dan aan de ontvangende kant kijkt wat de huidige staat van dat elektron is, een kansfunctie of niet, dan heb je lijkt mij effectief informatie verstuurd, sneller dan de snelheid van het licht.

En kijken of iets een kansfunctie is of niet kan je bijvoorbeeld doen met een double split experiment, zolang het slechts een kansfunctie is, kan hij met zichzelf interfereren, als het geen kansfunctie meer is doet hij dat niet. (Probleem is nu nog wel dat het double split experiment losstaat van de spin van een elektron, dus die kan je niet zomaar gebruiken om te kijken of de spin nog een kansfunctie is of niet, maar het gaat om het principe).

Zoals ik al zei, goede kans dat ik er compleet naast zit hoor, ben geen natuurkundige. Maar een enkel elektron kan wel met zichzelf interfereren. Een compleet patroon zal dat niet opleveren, maar dat is een kwestie van herhalen. En dat is niet per definitie noodzakelijk, als dat éne elektron gedetecteerd wordt op een plek waar hij onmogelijk heeft kunnen komen zonder interferentie, weet je al bij één elektron dat er interferentie optrad.

[Anoniem: 8386]

furby-killer schreef op maandag 23 april 2012 @ 10:37:
Als ik het goed begrijp (granted zo bekend ben ik niet qua quantummechanica), is zolang je niet meet elk deeltje niet meer als een kansfunctie. Als je bijvoorbeeld een elektron pakt, is het niet meer dan een kans dat hij de ene of de andere kant op draait. Als je een verstrengeld elektron pakt, dan zijn ze allebei identiek zolang je ze niet manipuleert, maar nog steeds slechts een kansfunctie.
Als je nu de spin van één elektron meet, dan is het geen kansfunctie meer, maar is het een bekend iets. Echter omdat ze verstrengeld waren, betekend dat ook dat zijn partner per direct geen kansfunctie meer is, maar een bekend iets, onafhankelijk van de afstand ertussen. Als je dan aan de ontvangende kant kijkt wat de huidige staat van dat elektron is, een kansfunctie of niet, dan heb je lijkt mij effectief informatie verstuurd, sneller dan de snelheid van het licht.

(In tegenstelling tot jou ben ik wel een natuurkundige.)

Een deeltje wordt altijd gegeven door een kans functie voor en na de meting. Je kan dus nooit met een dubbelsplit experiment vast stellen of het een kansfunctie is.

What je wel kan doen is je deeltjes zo prepareren dat ze zich in superpositie van toestanden bevinden waarbij bij de ene wel interferentie op treed in een dubbele spleet experiment en bij de anderen niet. Als deze toestanden vervolgens verstrengeld zijn kan je door ergens verweg te meten deze superpositie opheffen, waardoor de waarnemer verweg gelijk weet of er wel of geen superpositie plaats heeft. Echter voor een lokale waarnemer bij het dubbele spleet experiment is er geen enkele manier om vast te stellen of de superpositie wordt opgeheven door het dubbele spleet experiment of door de waarneming verweg. Deze waarnemer kan daardoor niet vast stellen of deze meting verweg wel of niet heeft plaatsgevonden.

[Sissors]

Vandaar dus de disclaimer

Echter voor een lokale waarnemer bij het dubbele spleet experiment is er geen enkele manier om vast te stellen of de superpositie wordt opgeheven door het dubbele spleet experiment of door de waarneming verweg

Maar als het zo geprepareerd is dat je interferentie verwacht, en er treed bij je experiment geen interferentie op, dan zou je dan toch weten dat er ver weg een waarneming is gedaan? (Oftewel, hoe denk ik nu fout?)

[NickThissen]

Ik heb het altijd op deze manier begrepen...


Stel je neemt een verstrengeld paar electronen, en je geeft er eentje aan Alice en eentje aan Bob. Alice en Bob kunnen nu zover weg van elkaar reizen als ze willen (zolang ze uitkijken dat de electronen netjes verstrengeld blijven).

Als Alice nu een berichtje wil sturen kan ze dat op de volgende manier doen:
- Als ze een '0' wil sturen, dan meet ze de spin van haar electron in de z-richting. Door de verstrengeling zal de spin van het electron van Bob nu een bepaalde waarde krijgen in de z-richting (up of down).
- Als ze een '1' wil sturen meet ze de spin in de x-richting, waardoor het electron van bob een bepaalde spin up of down in de x-richting krijgt.

Bob moet nu alleen nog bepalen of Alice haar spin al heeft gemeten of niet. Dat kan hij doen door de quantum state van zijn electron heel vaak te kopieren op andere electronen. Als hij ze allemaal meet en overal dezelfde spin in de z-richting krijgt, dan heeft Alice dus een '0' gestuurd. Krijgt hij alle spins hetzelfde in de x-richting dan heeft ze een '1' gestuurd. Krijgt hij een willekeurige verdeling tussen de waardes van de spin, dan heeft Alice nog niet gemeten.

Dit lijkt 'fool proof', echter is er een probleem: je kan de quantum state niet kopieren, je kan geen quantum kloon maken. Hierdoor kan Bob maar 1 meting doen aan 1 electron. Stel dat hij nu een spin up meet in de z-richting, dan weet hij niet of dat komt omdat Alice zojuist haar spin heeft gemeten, of omdat HIJ juist zijn spin zit te meten en daardoor de spin van Alice's electron beinvloed. Er is maar 1 manier waarop hij hierachter kan komen, en dat is door Alice te vragen of ze al gemeten heeft, wat alleen maar met normale communicatie kan en dus is er geen communicatie sneller dan het licht.

[Sissors]

Als dat inderdaad juist is, is dat inderdaad een duidelijke verklaring. Dus hoef ik alleen nog even quantum states te ctrl+c'en en ctrl+v'en. Brb

[Anoniem: 8386]

furby-killer schreef op maandag 23 april 2012 @ 11:53:
Vandaar dus de disclaimer


[...]

Maar als het zo geprepareerd is dat je interferentie verwacht, en er treed bij je experiment geen interferentie op, dan zou je dan toch weten dat er ver weg een waarneming is gedaan? (Oftewel, hoe denk ik nu fout?)

Als het zo geprepareerd is dat je altijd interferentie verwacht, dan is er geen manier om het systeem op zo'n manier te verstrengelen, dat na meting in verwegistan er geen interferentie optreed.

[Standeman]

NickThissen schreef op maandag 23 april 2012 @ 11:59:

Dit lijkt 'fool proof', echter is er een probleem: je kan de quantum state niet kopieren, je kan geen quantum kloon maken. Hierdoor kan Bob maar 1 meting doen aan 1 electron. Stel dat hij nu een spin up meet in de z-richting, dan weet hij niet of dat komt omdat Alice zojuist haar spin heeft gemeten, of omdat HIJ juist zijn spin zit te meten en daardoor de spin van Alice's electron beinvloed. Er is maar 1 manier waarop hij hierachter kan komen, en dat is door Alice te vragen of ze al gemeten heeft, wat alleen maar met normale communicatie kan en dus is er geen communicatie sneller dan het licht.

Het lijkt me dat je daar wel om heen kan werken door van te voren af te spreken om op een bepaald tijdstip te meten. Dus ik heb het vermoeden dat er ergens een hiaat in je verhaal zit.

[ Voor 8% gewijzigd door Standeman op 23-04-2012 12:11 ]

[Ploink]

Het is niet mijn vakgebied, maar als ik A Double-Slit Quantum Eraser Experiment zo lees dan bekruipt mij het gevoel dat het hele verstrengeling verhaal gewoon een flop is in het rijtje "Kouder kernfusie" en "Neutrino sneller dan het licht"

Ik heb 15 jaar als techneut in de wetenschap gewerkt en heb wel meer publicaties gezien met verkeerde conclusies op basis van verkeerde metingen.

Zelf hadden we wel eens last van het "vrijdag-middag effect" zoals wij dat noemden. Je boekt resultaten die te mooi zijn om waar te zijn, maar het is laat en de lichten gaan al uit.
Na het weekend ga je vol verwachting verder, maar je kan de resultaten van vrijdag niet meer reproduceren of je komt er achter dat je iets over het hoofd hebt gezien..

Wij ontwierpen en bouwden onze apparatuur grotendeels zelf en dan heb je vaak wel een idee waar de fout zit omdat je precies weet hoe het werkt, maar veel wetenschappers zijn "knoppendrukkers". Ze kopen complexe apparatuur, pluggen het in elkaar en de getallen die er uitkomen worden behandeld als absolute waarheid.

Als iets te mooi is om waar te zijn... dan is dat vaak zo.



Ten onrechte wordt gesteld dat het polarisatie filter in het ene pad de fotonen in het andere beïnvloed zonder dat er een link is tussen die twee. Er is wel degelijk een link, namelijk de "coincidence counter". Dit meetinstrument vormt immers onderdeel van het experiment zelf!

Dit apparaat registreert fotonen van de ene detector, maar alleen als de andere detector gelijktijdig een puls geeft! Met het polarisator filter in het ene pad selecteer je dus de fotonen die in het andere pad gemeten worden!

Er komen foton paren uit de BBO die per paar verschillen in polariteit, maar onderling dezelfde polariteit hebben. Fotonen met een bepaalde polariteit die niet door het filter komen worden niet opgepikt door de detector en diens broertje wordt dan niet meegeteld, ook al wordt deze wel opgepikt door de andere detector!

[Ploink]

Van licht wordt gezegd dat het zowel een deeltjes (fotonen) karakter heeft als een golf karakter.
In veel licht experimenten worden lasers gebruikt. Het kenmerk van lasers is dat ze coherent licht geven, dwz dat alle golfjes/fotonen dezelfde fase hebben.

Alleen bij coherent licht krijg je interferentie patronen te zien als het door een dubbele slit gaat. In dit experiment speelt het golf karakter van licht dus een grote rol. Toch wordt het alleen bezien vanuit een deeltjes karakter er wordt gesteld dat een foton ofwel door het ene ofwel door het andere slit gaat, maar is dat wel zo?
Als het door 1 slit gaat en je registreert individuele fotonen na elkaar in de tijd, hoe kunnen ze dan interfereren? Dat kan alleen als een foton interfereert met zichzelf en het door beide slits tegelijk gaat!

[NickThissen]

Standeman schreef op maandag 23 april 2012 @ 12:08:
[...]


Het lijkt me dat je daar wel om heen kan werken door van te voren af te spreken om op een bepaald tijdstip te meten. Dus ik heb het vermoeden dat er ergens een hiaat in je verhaal zit.

Hoe dan?

Stel Alice en Bob spreken af dat Alice om 10 over 7 haar meting uitvoert, en dat Bob een minuutje later zijn meting uitvoert. Aangenomen dat ze ver genoeg uit elkaar zetten (meer dan de afstand wat licht aflegt in 1 minuut) zou Bob dus (volgens jou) kunnen weten of Alice een 0 of een 1 probeert te sturen, en dat sneller dan het licht. Maar dat kan Bob dus niet. Hij kan ofwel zijn spin in de x, of in de z-richting meten. Hij krijgt dan in beide gevallen ofwel up of down. En dan? Hij weet nog steeds niet in welke richting Alice heeft gemeten (en dus of ze een 0 of 1 wil sturen).

De enige manier om te weten in welke richting Alice heeft gemeten is om je eigen spin vaak achter elkaar te meten. Als Alice in die richting heeft gemeten zal jou spin in die richting vast zijn komen te staan (omgekeerd van wat Alice gemeten heeft), en zul je dus met veel verschillende metingen elke keer dezelfde waarde krijgen. Als Alice niet in die richting gemeten heeft zul je een ongeveer gelijke verdeling tussen up/down krijgen. Op die manier zou Bob kunnen weten of Alice in de x, of in de z richting heeft gemeten.

Helaas kun je niet twee keer achter elkaar je spin gaan zitten meten op hetzelfde deeltje, want door je meting beinvloed je de spin en verlies je de verstrengeling. De enige andere optie is om een kopie te maken voordat je gaat meten, en dat is volgens het no-cloning theorem onmogelijk.

[vlaaing peerd]

Er is een wetenschapper die de mogelijkheden van FTL communicatie via q-verstrengeling aan het testen is, zie: http://faculty.washington.edu/jcramer/NLS/NL_signal.htm

Misschien zou je kunnen kijken naar quantum teleportatie, daarin zou je de toestand via een quantumverstrengeling ruil dus wél de toestand kunnen kopieren zonder de no-cloning regel te overschrijden. Je hebt dan een 3e persoon ertussen nodig die de meting doorgeeft, maar die persoon kan dus wel kiezen welke die doorgeeft.

Maar ik moet zeggen dat QM mij te ingewikkeld is, dus meer dan een crackpot-hint is het niet.

Ik denk dus dat communiceren via een wormhole of tachyons een betere kans hebben omdat deze 2 (nog niet bewezen) geen theorethische onmogelijkheden zijn. Bij verstrengelnig loop je of tegen de no cloning aan of de nood voor een extra communicatie die weer niet sneller dan licht kan en dus de hele opzet teniet doet.

[xzaz]

Zit er nou wel of niet een verbinding tussen de twee verschillende deeltjes? Ik ben maar een geïnteresseerde maar ik heb altijd gelezen en geleerd dat er geen waarneembare verbinding zit tussen de twee deeltjes.

[link0007]

Er is wel een verbinding, en dat is ook meetbaar, maar het is niet zo dat je het kan meten zonder allerlei extra informatie te hebben. Deze informatie moet dus op de normale manier overgebracht worden, waardoor het geen zinvolle techniek meer is.

Maar de verbinding is er dus wel.

[Ploink]

xzaz schreef op maandag 07 mei 2012 @ 04:10:
Zit er nou wel of niet een verbinding tussen de twee verschillende deeltjes? Ik ben maar een geïnteresseerde maar ik heb altijd gelezen en geleerd dat er geen waarneembare verbinding zit tussen de twee deeltjes.

Ik ben ook maar een geinteresseerde, maar als ik Wikipedia leest over dit onderwerp, dan kan ik alleen maar concluderen dat er nog geen witte rook uit de schoorsteen komt.

De deeltjesfysica van vandaag de dag is eigenlijk niet meer dan een theorie om de uitkomst van experimenten te verklaren. Er zijn meerdere alternatieve theorieën. Het kan maar zo gebeuren dat de huidige modellen over 10 jaar worden vervangen door iets anders. In het verleden is dat ook gebeurt, dus in de toekomst kan het weer gebeuren.

[vlaaing peerd]

Ploink schreef op maandag 07 mei 2012 @ 12:04:
[...]


De deeltjesfysica van vandaag de dag is eigenlijk niet meer dan een theorie om de uitkomst van experimenten te verklaren.

Da's een beetje kort door de bocht. Het is juist vaak andersom, er word een theorie bedacht om het "grote" verhaal te verklaren en alle bijkomstigheden die bij die theorie horen blijken enkele tientallen jaren later bewezen te worden.

Het bekendste voorbeeld is Einstein, alhoewel niet deeltjesfysica, zijn er zoveel bijkomstigheden die bij relativiteit horen die nu pas bewezen worden. Nog een leuker voorbeeld is Huygens. Hij stelde dat licht een golf moest zijn ipv deeltjes, dit werd hevig bevochten door Newton. Enkele honderden jaar later komt men achter de golf/deeltjes dualiteit. Huygens bleek om de juiste redenen gelijk te hebben dat licht (ook) golfjes zijn.

...nu ik erover nadenk...wat is Christiaan Huygens eigenlijk een onderschatte wetenschapper tegenwoordig.

edit: even ter correctie, Einstein heeft enorme bijdragen geleverd aan de ontwikkeling van quantumfysica. Hij hield er alleen niet zo van.

[ Voor 6% gewijzigd door vlaaing peerd op 07-05-2012 21:31 ]

[link0007]

Ploink schreef op maandag 07 mei 2012 @ 12:04:
[...]

Ik ben ook maar een geinteresseerde, maar als ik Wikipedia leest over dit onderwerp, dan kan ik alleen maar concluderen dat er nog geen witte rook uit de schoorsteen komt.

De deeltjesfysica van vandaag de dag is eigenlijk niet meer dan een theorie om de uitkomst van experimenten te verklaren. Er zijn meerdere alternatieve theorieën. Het kan maar zo gebeuren dat de huidige modellen over 10 jaar worden vervangen door iets anders. In het verleden is dat ook gebeurt, dus in de toekomst kan het weer gebeuren.

Dit is wellicht een heel andere discussie, maar ik wil er toch ook even op ingaan.

Ik begrijp je voorzichtigheid namelijk wel, maar ik heb het idee dat jij een denkfout maakt hierin. Ten eerste draai je de zaak om door te stellen dat de huidige natuurkunde simpelweg observaties probeert te verklaren. De theorieën in de natuurkunde zijn namelijk ontzettend veelzijdig en universeel, maar tevens doodsimpel. Ze zijn tevens haast altijd het resultaat van logisch/wiskundig denkwerk. De observaties worden pas naderhand gemaakt om te kijken of de voorspellingen kloppen of niet. Indien ze na meerdere tests nog niet ontkracht zijn, en dus in al die tests goed in staat waren een correcte voorspelling te doen, worden ze voorzichtig toegepast. Na verloop van tijd wordt de theorie steeds meer een normaal en geaccepteerd onderdeel, en enkele jaren later is het standaardwetenschap.
Wat dat betreft is het dus veel meer dan 'een theorie om de uitkomst van experimenten te verklaren'. Natuurlijk kunnen ze alsnog fouten blijken te bevatten, maar des te meer testen een theorie doorstaat des te kleiner die kans wordt. Vooral omdat de formules zo eenvoudig zijn (F=ma, E=mc^2, E=hv, EΨ=ĤΨ) moet je vooral niet denken aan een rommelig lappenwerk ofzo. Gezien de precisie van de theorieën, en de immens grote hoeveelheid aan tests ze dagelijks weerstaan (GPS, touchscreen, processors, deeltjesversnellers, MRIs, etc.) zal het een wonder zijn als de theorieën totaal ernaast zitten.
De kans is groter dat de huidige theorieën wel kloppen, maar slechts in een beperkt domein. Wellicht dat de theorie niet meer functioneert op nog hogere energieën, of dat er onontdekte dimensies of deeltjes of krachten zijn, etc. En wat dat betreft kunnen specifieke voorspellingen die nog niet getoetst zijn dus wel vals of niet volledig accuraat blijken, maar het grote geheel zal nog wel blijven staan. Net zoals newtoniaanse natuurkunde niet helemaal accuraat is, maar wel in enorm veel gevallen nog prima bruikbaar is. Het is niet zo dat de theorie volledig van de kaart geveegd is. De grote lijnen van wat Newton zei, zijn niet van tafel gehaald.

Daarnaast lijk je in de veronderstelling te zijn dat een theorie meer bevestiging behoort te hebben dan toetsing aan de werkelijkheid. Hoe stel je dat voor? Als je denkt dat het mogelijk is meer te doen dan het te testen, wat dan? En als je denkt dat toetsen het best haalbare is, hoe kan je dan überhaupt ooit vertrouwen in wetenschap hebben?

[Ploink]

vlaaing peerd schreef op maandag 07 mei 2012 @ 21:30:
[...]
Da's een beetje kort door de bocht. Het is juist vaak andersom, er word een theorie bedacht om het "grote" verhaal te verklaren en alle bijkomstigheden die bij die theorie horen blijken enkele tientallen jaren later bewezen te worden.

Ik was inderdaad een beetje kort door de bocht. Maar als je eerst een theorie bedenkt en dan het experiment doet om de theorie te toetsen, dan bestaat de kans dat je een fout maakt.

Stel dat je bij onderstaande systeem het ronde blokje (de theorie) experimenteel probeert te toetsen aan het vierkante gat (de realiteit) en hij gaat er doorheen. De theorie werkt en produceert het gewenste resultaat, maar hoeft niet noodzakelijk correct te zijn. Je neemt aan dat je theorie de juiste is, maar wat nou als je opgroeit en pas veel later leert dat blokje en gat niet dezelfde vorm hebben?



Het probleem bij fotonen en elementaire deeltjes is dat je niet kan zien of voelen welke vorm het heeft. Je kan alleen maar een dergelijk experiment doen en hopen dat je goed zit.

Wat fotonen betreft, eerst was het een golf, toen een deeltje, dan een golf/deeltje en ik krijg de indruk dat het tegenwoordig meer als deeltje dan als golf wordt gezien. Bij het double-slit experiment wordt er van uitgegaan dat het foton door het ene OF het andere slit gaat, maar als het ook een golf is, dan kan het door beiden en zo met zichzelf interfereren. Misschien kan hetzelfde foton wel door beide detectoren gedetecteerd worden en is het geen 'entangled pair', maar een enkele golf.

Uit het wikipedia artikel waaraan ik refereerde:

There is much confusion about the meaning of entanglement, non-locality and hidden variables and how they relate to each other. As described above, entanglement is an experimentally verified and accepted property of nature. Non-locality and hidden variables are two proposed mechanisms that enable the effects of entanglement.

Misschien hebben we in het klassiek golfmodel iets belangrijks over het hoofd gezien waarmee we dit experiment goed kunnen verklaren, "hidden variables" dus.

Ik vond net dit artikel. Met name comment #18 en #25 wil ik eens nader bestuderen.

#18 Chad: "This anti-bunching effect is something that cannot be explained using a classical picture of light as a wave."

The "we couldn't do it so it has to be impossible" attitude so common in QM.

#25 I don't have a physics background outside 101, but was looking up some claims about quantum entanglement that sounded suspicious to me when I found a website called
www.the-phoney-photon.com
The premise is radical, that photons simply do not exist, they are fictitious particles that can be dispensed with using classical physics. The arguments seem to be clear and compelling. My inability to visualize/'get my head around' wave/particle duality had always troubled me, that is to say, if this is how reality works why can't I understand it.
Intrigued, I tried to find more dialogue on the subject, and here I am.
Any expert insights would be appreciated. Specifically problems with the material presented on the-phoney-photon website.

Thank you

Toevallig zat ik laatst met een ex collega (een ervaren fotosynthese wetenschapper) in de kroeg en toen we naar huis liepen vroeg ik hem of een foton wel echt bestaat. Tot mijn verassing antwoordde hij dat een foton slechts een model is waar we in de wetenschap mee kunnen werken.

[link0007]

Ploink schreef op dinsdag 08 mei 2012 @ 14:10:
[...]
Wat fotonen betreft, eerst was het een golf, toen een deeltje, dan een golf/deeltje en ik krijg de indruk dat het tegenwoordig meer als deeltje dan als golf wordt gezien. Bij het double-slit experiment wordt er van uitgegaan dat het foton door het ene OF het andere slit gaat, maar als het ook een golf is, dan kan het door beiden en zo met zichzelf interfereren. Misschien kan hetzelfde foton wel door beide detectoren gedetecteerd worden en is het geen 'entangled pair', maar een enkele golf.

Ik denk dat je je eigen onbegrip en verwarring projecteert op de wetenschap: Enkel omdat jij jezelf niet los kan koppelen van het onderscheid tussen golf en deeltje, betekent niet dat wetenschappers dat niet kunnen. Voor QM is er namelijk helemaal geen verschil tussen de twee, want ze zijn een en hetzelfde. Jouw argument leunt zwaar op jouw onvermogen om het te bevatten. Begrijp het eerst, voordat je ertegenaan gaat schoppen.

Misschien hebben we in het klassiek golfmodel iets belangrijks over het hoofd gezien waarmee we dit experiment goed kunnen verklaren, "hidden variables" dus.

Wat wil je nou? Quantum entanglement of hidden variables? Lokaal realisme of kwantummechanica? Je kan ze niet allebei hebben namelijk (Bell's theorem).

Ik vond net dit artikel. Met name comment #18 en #25 wil ik eens nader bestuderen.

Juist.. Crackpot-natuurkunde zonder experimentele grondslagen. Sterker nog, die hele site is erop gebrand het onmogelijk te maken om zijn theorie ooit te testen. Het klinkt verdacht veel als het aloude "Ik heb een onwaarneembare draak in mijn kelder - je kan hem niet waarnemen maar hij is er heus wel."

Toevallig zat ik laatst met een ex collega (een ervaren fotosynthese wetenschapper) in de kroeg en toen we naar huis liepen vroeg ik hem of een foton wel echt bestaat. Tot mijn verassing antwoordde hij dat een foton slechts een model is waar we in de wetenschap mee kunnen werken.

Juist, en dat noemen we de instrumentalistische benadering van de wetenschap. Maar wat hij zegt betekent niet dat al die eigenschappen die wij aan fotonen toeschrijven (golf én deeltje, bepaalde energie, etc.) fout zijn. Het model werkt, en dus heeft ook 'whatever er in het echt is' die eigenschappen.
Laat ik het omdraaien: Hoe kan je ooit beschrijven wat er in het echt is zónder een model te gebruiken? Zodra je denkt of spreekt, doe je dat met een bepaald model. Dus wat is verrassend aan zijn antwoord?

[Ploink]

link0007 schreef op dinsdag 08 mei 2012 @ 14:55:
[...]

..
Begrijp het eerst, voordat je ertegenaan gaat schoppen.

idem

[...]

Wat wil je nou? Quantum entanglement of hidden variables? Lokaal realisme of kwantummechanica? Je kan ze niet allebei hebben namelijk (Bell's theorem).

"hidden variables", het staat toch echt letterlijk in de quote. Je begreep het dus niet.
Met mijn "onbegrip en verwarring projecteert op de wetenschap" probeerde ik te verkennen of je de zogenaamde non-lokaliteit misschien zou kunnen verklaren met het klassiek golfmodel. Een analogie: Als je een steentje in het water gooit, dan krijg je een golf pakketje dat zich in alle richtingen uitbreidt en op meerdere plaatsen tegelijk aankomt. Ik kan het fenomeen een hydron noemen en er non-lokaliteit aan toeschrijven en met een heel ver uitgewerkt model de realiteit op een werkbare manier beschrijven, maar misschien werkt een ander model beter.

[...]

Juist.. Crackpot-natuurkunde zonder experimentele grondslagen. Sterker nog, die hele site is erop gebrand het onmogelijk te maken om zijn theorie ooit te testen.

Als je het over de www.the-phoney-photon.com website hebt... die heb ik nog niet geopend in mijn browser.

[...]

Juist, en dat noemen we de instrumentalistische benadering van de wetenschap. Maar wat hij zegt betekent niet dat al die eigenschappen die wij aan fotonen toeschrijven (golf én deeltje, bepaalde energie, etc.) fout zijn. Het model werkt, en dus heeft ook 'whatever er in het echt is' die eigenschappen.
Laat ik het omdraaien: Hoe kan je ooit beschrijven wat er in het echt is zónder een model te gebruiken? Zodra je denkt of spreekt, doe je dat met een bepaald model. Dus wat is verrassend aan zijn antwoord?

Je hebt hier helemaal 100% gelijk, heb ik nooit aan getwijfeld Als je dat wel denkt dan heb je me verkeerd begrepen.
Wat mij verraste is de zinsnede het is "MAAR een model", terwijl ik de indruk krijg dat veel wetenschappers niet graag tornen aan HET model en liever iets als non-localiteit verzinnen dan terug gaan naar de tekentafel.

Om terug te komen op het double slit experiment. Dit experiment gaf resultaten die met het foton model van toen niet te verklaren waren. Dat is het bewijs dat het model niet goed of niet compleet was. Je kan het model kloppend maken door het uit te breiden met de non-lokaliteit theorie zodat het de experimenten weer juist beschrijft. Je kan ook stellen dat het foton model zelf misschien niet klopt en dat er op een fundamenteler niveau iets bijgesteld moet worden.

[link0007]

Ploink schreef op dinsdag 08 mei 2012 @ 19:12:
"hidden variables", het staat toch echt letterlijk in de quote. Je begreep het dus niet.
Met mijn "onbegrip en verwarring projecteert op de wetenschap" probeerde ik te verkennen of je de zogenaamde non-lokaliteit misschien zou kunnen verklaren met het klassiek golfmodel. Een analogie: Als je een steentje in het water gooit, dan krijg je een golf pakketje dat zich in alle richtingen uitbreidt en op meerdere plaatsen tegelijk aankomt. Ik kan het fenomeen een hydron noemen en er non-lokaliteit aan toeschrijven en met een heel ver uitgewerkt model de realiteit op een werkbare manier beschrijven, maar misschien werkt een ander model beter.

Puur op basis van die golven kan je nog niet spreken over deeltjes. Het interessante zou zijn als een dobber in het water mee deinst met de golf, maar niet zomaar bij iedere willekeurige golf maar alleen bij golven van een specifieke amplitude. Je kan duizend golven uitsturen met een andere amplitude, en er gebeurt niets. Maar zodra je een golf met de juiste golflengte uitstuurt, deinst het dobbertje mee. Dat zou het eerste signaal zijn dat die golf gekwantificeerd is. Vervolgens doe je een ander experiment, en kom je erachter dat de amplitude zelf altijd gekwantificeerd is. Dat soort stappen zouden aantonen dat die golf gekwantificeerde eigenschappen heeft, iets wat alleen geassocieerd wordt met deeltjes. En dan kom je op het punt dat je moet toegeven dat het onderscheid tussen golf en deeltje misleidend en incorrect is.

Als je het over de www.the-phoney-photon.com website hebt... die heb ik nog niet geopend in mijn browser.

Ah ok, gelukkig maar. Dat is namelijk echt een tenenkrommende website.

Je hebt hier helemaal 100% gelijk, heb ik nooit aan getwijfeld Als je dat wel denkt dan heb je me verkeerd begrepen.
Wat mij verraste is de zinsnede het is "MAAR een model", terwijl ik de indruk krijg dat veel wetenschappers niet graag tornen aan HET model en liever iets als non-localiteit verzinnen dan terug gaan naar de tekentafel.

Hm dat weet ik niet.. Ten eerste zijn de meeste wetenschappers ontzettend bewust van de beperkingen van kennis, en hebben ze zeker geen illusies om meer te kunnen dan sjieke modellen maken. Ten tweede zijn weinig wetenschappers bezig met het postuleren van nieuwe theorieën. Het merendeel van het werk vindt plaats binnen een theorie. Zij die bezig zijn aan nieuwe natuurkunde, zoals Hawking en Susskind, zijn tevens weer ontzettend voorzichtig met het postuleren van nieuwe entiteiten of concepten. Non-localiteit is niet iets wat zomaar opeens erin gegooid werd, het was een dramatisch en langslepend conflict met veel discussies en experimenten. Die experimenten gaven simpelweg de doorslag.

Om terug te komen op het double slit experiment. Dit experiment gaf resultaten die met het foton model van toen niet te verklaren waren. Dat is het bewijs dat het model niet goed of niet compleet was. Je kan het model kloppend maken door het uit te breiden met de non-lokaliteit theorie zodat het de experimenten weer juist beschrijft. Je kan ook stellen dat het foton model zelf misschien niet klopt en dat er op een fundamenteler niveau iets bijgesteld moet worden.

Dat kan je stellen inderdaad. Maar totdat je met concrete suggesties komt ben je niet met natuurkunde bezig. Daarnaast zal je ook van te voren al moeten aangeven hoe je theorie getest kan worden. Theorieën die niet getest kunnen worden zijn immers ook niet serieus te nemen. Die theorieën zijn er overigens ook wel, maar geen enkele heeft ooit gewerkt. En dat is waarom ze niet serieus genomen worden.

[gambieter]

link0007 schreef op dinsdag 08 mei 2012 @ 14:55:
Jouw argument leunt zwaar op jouw onvermogen om het te bevatten. Begrijp het eerst, voordat je ertegenaan gaat schoppen.

@link0007: svp niet op de man spelen, houd het bij argumenten zonder commentaren over al dan niet afwezig begrip van de ander. Bij voorbaat dank

(wat dus ook betekent dat de "idem" van Ploink niet gewaardeerd wordt )

[ Voor 12% gewijzigd door gambieter op 08-05-2012 20:04 ]

[Ploink]

Sorrie voor dat 'idem' gambieter en link0007.

Link0007, ik neem aan dat je me verkeerd ingeschat hebt vanwege de link naar die 'tenenkrommende website' (die ik nog steeds niet gelezen heb).
Hiermee zeg ik niet dat ik verstand heb van kwantum fysica, eerder het tegendeel. Wel ben ik van nature sceptisch en kritisch. Als iedereen zegt dat iets A is, dan wil ik weten waarom het niet B is. Ik denk dat een kritische houding leerzaam is in de wetenschap, maar kan soms een beetje offensief of dom overkomen.

Je voorbeeld van die dobber is interessant, maar een drijvende dobber is toch ook een massa-veer systeem? Je hebt de massa van de dobber, de veer van de opwaartse kracht en dan nog de weerstand (demping) van het water. Als die demping niet te hoog is, dan zal de dobber bij een bepaalde golf frequentie gaan resoneren (mee deinen).

Stel het is vakantie en je ligt lekker op je luchtbed in het water te dobberen. De zon schijnt en je bent in slaap gesukkeld. Verderop vaart een bootje en even later komen de boeggolven aan bij je luchtbed. Toevallig hebben de golven dezelfde frequentie als het deinen van jouw luchtbed en je schommelt bij elke golf harder, totdat je zoveel momentum hebt dat je luchtbed omkiepert en je in het water belandt. Je schrikt wakker en realiseert je dat je geraakt bent door een hydron met genoeg energie om je luchtbed om te kieperen.

Zou het kunnen dat zoiets zich afspeelt in een PMT wanneer een elektron uit de fotokathode wordt gestoten door een foton? Maw, misschien is het de PMT zelf die het licht signaal kwantiseert, niet dat het licht uit kwanta bestaat.

[Anoniem: 8386]

Ploink schreef op dinsdag 08 mei 2012 @ 19:12:
[...]

Je hebt hier helemaal 100% gelijk, heb ik nooit aan getwijfeld Als je dat wel denkt dan heb je me verkeerd begrepen.
Wat mij verraste is de zinsnede het is "MAAR een model", terwijl ik de indruk krijg dat veel wetenschappers niet graag tornen aan HET model en liever iets als non-localiteit verzinnen dan terug gaan naar de tekentafel.

Ik weet niet waar jij die indruk krijgt, maar het is volkomen onterecht. Over het algemeen doen wetenschappers niks liever, dan terug gaan naar de teken tafel.

Om terug te komen op het double slit experiment. Dit experiment gaf resultaten die met het foton model van toen niet te verklaren waren. Dat is het bewijs dat het model niet goed of niet compleet was. Je kan het model kloppend maken door het uit te breiden met de non-lokaliteit theorie zodat het de experimenten weer juist beschrijft. Je kan ook stellen dat het foton model zelf misschien niet klopt en dat er op een fundamenteler niveau iets bijgesteld moet worden.

Het double slit experiment heeft helemaal niks met non-localiteit te maken. Ik lees hier een beetje een klok en klepel verwarring.

Je gaat ook voorbij dat in de moderne natuurkunde alle "deeltjes" (waaronder het photon) beschreven worden als een (kwantum)veld. Velden zijn noch deeltjes, noch golven. Er zijn echter toestanden van velden die zich laten benaderen als deeltje en toestanden die zich laten benaderen als golf. Deze stap "terug naar de tekentafel" is al in de eerste helft van de vorige eeuw gemaakt.

[Ploink]

Anoniem: 8386 schreef op woensdag 09 mei 2012 @ 12:09:
[...]
Ik weet niet waar jij die indruk krijgt, maar het is volkomen onterecht. Over het algemeen doen wetenschappers niks liever, dan terug gaan naar de teken tafel.

Van 15 jaar bij een onderzoeksinstituut werken.
Ik ben bij meerdere projecten betrokken geweest waarbij al in een vroeg stadium duidelijk werd dat het onderzoek een doodlopende weg was ingeslagen, maar toch werd er niet ingegrepen. Het traject was uitgezet in een onderzoeksvoorstel, de financiering was al binnen en men was gewoon bang om geld en reputatie op het spel te zetten. 'We kunnen nu niet meer terug' werd me letterlijk gezegd. Het 'terug gaan naar de tekentafel' heb ik in die tijd nooit meegemaakt.

Wetenschap is als politiek. We weten allemaal hoe het zou moeten gaan, maar de praktijk is vaak anders.

Nou was ik meer betrokken bij toegepaste wetenschap dan bij theoretische. Wellicht gaat het daar heel anders aan toe, maar ik heb er wel van geleerd om de ontwikkelingen met een flinke korrel zout neem, zo'n grote liksteen zeg maar.

Het double slit experiment heeft helemaal niks met non-localiteit te maken. Ik lees hier een beetje een klok en klepel verwarring.

correctie, ik bedoelde het Double-Slit Quantum Eraser Experiment

[ Voor 23% gewijzigd door Ploink op 09-05-2012 16:53 ]

[link0007]

Ploink schreef op woensdag 09 mei 2012 @ 13:07:
Nou was ik meer betrokken bij toegepaste wetenschap dan bij theoretische. Wellicht gaat het daar heel anders aan toe, maar ik heb er wel van geleerd om de ontwikkelingen met een flinke korrel zout neem, zo'n grote liksteen zeg maar.

Ik denk het wel. Immers, toegepaste wetenschappers zijn niet in de positie om aan de tekentafel rond te hangen, i.i.g. niet tijdens werktijd: Ze worden betaald om een project uit te voeren. Vergelijk het met een programmeur die halverwege de ontwikkeling van een stuk software besluit een nieuwe programmeertaal ervoor te schrijven. Wellicht is dit gunstiger, maar het is niet de afspraak.
Daarnaast zou het ongewenst zijn voor de wetenschap, omdat problemen aandachtig bekeken moeten worden. Soms duurt het tientallen jaren voordat een probleem opgelost wordt. Als al die wetenschappers bij ieder probleem terug naar de tekentafel stormden, was men nooit ver gekomen.

Bij theoretische wetenschappers ligt het volgens mij complexer, maar over het algemeen verlaten zij de tekentafel niet eens. Ze beginnen niet snel opnieuw, maar zijn wel altijd aan het sleutelen aan het ontwerp.

Ploink schreef op woensdag 09 mei 2012 @ 12:02:
Sorrie voor dat 'idem' gambieter en link0007.

Link0007, ik neem aan dat je me verkeerd ingeschat hebt vanwege de link naar die 'tenenkrommende website' (die ik nog steeds niet gelezen heb).
Hiermee zeg ik niet dat ik verstand heb van kwantum fysica, eerder het tegendeel. Wel ben ik van nature sceptisch en kritisch. Als iedereen zegt dat iets A is, dan wil ik weten waarom het niet B is. Ik denk dat een kritische houding leerzaam is in de wetenschap, maar kan soms een beetje offensief of dom overkomen.

Ik was inderdaad onder de impressie dat je veel stelliger was in je kritiek op QM. Ik had het idee dat je het probeerde te weerleggen, terwijl ik nu het gevoel heb dat je enkel twijfels hebt bij de houdbaarheid van de theorie. Toch denk ik alsnog dat die twijfels niet helemaal recht doen aan de daadwerkelijke standpunten van QM.

Je voorbeeld van die dobber is interessant, maar een drijvende dobber is toch ook een massa-veer systeem? Je hebt de massa van de dobber, de veer van de opwaartse kracht en dan nog de weerstand (demping) van het water. Als die demping niet te hoog is, dan zal de dobber bij een bepaalde golf frequentie gaan resoneren (mee deinen).

Ja, ik had al door dat mijn analogie daar de mist in ging, maar hopelijk heb ik de essentie van de dualiteit toch over kunnen brengen?

Stel het is vakantie en je ligt lekker op je luchtbed in het water te dobberen. De zon schijnt en je bent in slaap gesukkeld. Verderop vaart een bootje en even later komen de boeggolven aan bij je luchtbed. Toevallig hebben de golven dezelfde frequentie als het deinen van jouw luchtbed en je schommelt bij elke golf harder, totdat je zoveel momentum hebt dat je luchtbed omkiepert en je in het water belandt. Je schrikt wakker en realiseert je dat je geraakt bent door een hydron met genoeg energie om je luchtbed om te kieperen.

Wat je hier voorstelt, als ik je goed begrijp, is dat er eerst een schommeling is in deeltjes, die uiteindelijk leidt tot de omkiepering? In het geval dat die schommeling waarneembaar is, moeten we ons afvragen hoe dat zou werken. Bij licht en het foto-elektrisch effect is de omkiepering de toename van energie in de elektron, en de daarbij horende emissie van de elektron door het atoom. en de verdwijning van het licht. Indien er eerst een schommeling is, zal er energie vanuit het licht doorgegeven moeten worden aan de elektron, wat moet betekenen dat het licht verdwijnt en omgezet wordt in energie in de elektron. De voorspelling is dan dat die energie óf weer verdwijnt, óf blijft. Indien de energie blijft, zal je met genoeg licht van de verkeerde energie een emissie waarnemen. Dit is echter in tegenspraak met het foto-elektrisch effect, want we weten dat alleen specifieke energieniveaus van het licht leiden tot emissie, ongeacht de hoeveelheid van straling. De andere mogelijkheid was dat de energie weer weggaat. Hier is de keuze dat alles weggaat, of slechts een gedeelte. Indien alles weggaat, kan er geen sprake zijn van een toenemende schommeling die leidt tot omkiepen, want er komt bouwt zich geen energie op. Indien slechts een gedeelte weggaat, zullen we zien dat er weer licht uitgezonden wordt door de elektron, maar met een lagere golflengte. Wat we echter zien in dit geval is dat een foton wordt uitgezonden met de oorspronkelijke golflengte: alle energie wordt weer uitgezonden. Pas als we een lichtstraal gebruiken met de correcte golflengte krijgen we een elektron-emissie.
En daarom kan het geen toenemende schommeling zijn.

[Ploink]

Met energie die blijft of weggaat neem ik aan dat je doelt op absorptie, transmissie of reflectie van licht?
Ik bedoel dus dat het elektron gaat mee resoneren op de golven van het licht, inderdaad dat licht energie wordt omgezet in energie van het elektron dat harder gaat trillen totdat het 'omkiepert'. Maar dat gebeurt alleen bij de juiste frequentie, net als bij de dobber. Licht van de verkeerde frequentie wordt niet geabsorbeerd omdat hierbij geen resonantie optreedt.
Nu ik dit schrijf moet ik denken aan het fenomeen Surface plasmon resonance, misschien haal ik dingen door elkaar?

In een PMT heb je een 'dark count' effect, analoog aan de donkerstroom bij een fotodiode of ccd. Hierbij worden elektronen gewipt zonder dat er een foton bij aan te pas komt.
Deze dark count is sterk afhankelijk van de temperatuur. Ik heb geleerd dat warmte kinetische energie is van bewegende of trillende deeltjes. Die beweging is willekeurig, maar kan bij toeval het elektron genoeg energie geven om los te wippen. Wat zegt de QM hierover? Is warmte misschien ook gekwantificeerd?

Nog een vraag. Als je helemaal onderin de kelder van het elektromagnetisch spectrum kijkt, dan kom je uit bij de ELF band met golflengtes van vele duizenden kilometers, bijvoorbeeld Schuman resonance.
Kun je hier ook van fotonen spreken als deeltjes of quanta, of gaat dat pas op bij een bepaalde kortere golflengte? De QM heeft hier vast wel een oplossing voor.

[link0007]

Ploink schreef op woensdag 09 mei 2012 @ 17:57:
Met energie die blijft of weggaat neem ik aan dat je doelt op absorptie, transmissie of reflectie van licht?
Ik bedoel dus dat het elektron gaat mee resoneren op de golven van het licht, inderdaad dat licht energie wordt omgezet in energie van het elektron dat harder gaat trillen totdat het 'omkiepert'. Maar dat gebeurt alleen bij de juiste frequentie, net als bij de dobber. Licht van de verkeerde frequentie wordt niet geabsorbeerd omdat hierbij geen resonantie optreedt.

Als dat zo zou zijn, dan zou het effect afhankelijk zijn van fase, want resonantie is fase-afhankelijk, en dan zal het alsnog zo zijn dat als je in een kwart golflengte van de resonantiefrequentie genoeg energie van de verkeerde golflengte toevoert, dat dan emissie optreedt. Stel je namelijk dat omkieperen voor: dat kan ook door snel achter kleine duwtjes te geven. Alweer is dat niet wat de experimenten tonen.
Overigens wordt licht van de verkeerde frequentie wel geabsorbeerd, maar meteen weer weggegooid door de elektron.

Nu ik dit schrijf moet ik denken aan het fenomeen Surface plasmon resonance, misschien haal ik dingen door elkaar?

Van wat ik weet hierover, en dat is eerlijk gezegd niet bijzonder veel, gaat het hier niet om de frequentie van het licht (de kleur) maar over de frequentie van hoe vaak lichtdeeltjes de elektron raken, bv. 5 fotonen per seconde oid. Dit zorgt ervoor dat de vrije elektronen eventjes meer kinetische energie krijgen, om vervolgens weer afgeremd te worden door de protonen in de plasma.

In een PMT heb je een 'dark count' effect, analoog aan de donkerstroom bij een fotodiode of ccd. Hierbij worden elektronen gewipt zonder dat er een foton bij aan te pas komt.
Deze dark count is sterk afhankelijk van de temperatuur. Ik heb geleerd dat warmte kinetische energie is van bewegende of trillende deeltjes. Die beweging is willekeurig, maar kan bij toeval het elektron genoeg energie geven om los te wippen. Wat zegt de QM hierover? Is warmte misschien ook gekwantificeerd?

Warmte is nog niet heel goed begrepen op kwantumniveau, juist vanwege alle bizarre effecten die moeilijk te rijmen zijn met thermodynamica.
In het effect waar jij het over hebt, als ik het goed begrijp heb je het namelijk over thermionic emission, gaat het niet om gebonden elektronen maar juist om de vrije elektronen, die inderdaad met een kleine tik wegschieten uit het materiaal. Maar het is dus niet echt loswippen zoals waar wij het tot nu toe over hebben gehad.

Nog een vraag. Als je helemaal onderin de kelder van het elektromagnetisch spectrum kijkt, dan kom je uit bij de ELF band met golflengtes van vele duizenden kilometers, bijvoorbeeld Schuman resonance.
Kun je hier ook van fotonen spreken als deeltjes of quanta, of gaat dat pas op bij een bepaalde kortere golflengte? De QM heeft hier vast wel een oplossing voor.

Ook bij deze golflengtes is het gekwantificeerd, alhoewel ik me kan voorstellen dat het hier minder duidelijk is dan bij normale golflengtes. Maar stel dat je zo'n straal zou maken, dan is de energie van de straal nog steeds stapsgewijs (bij een vaste golflengte) omdat je steeds 1 foton erbij doet, en niet een halve ofzo. Als licht alleen een golf was zou dat wel mogelijk moeten zijn.

Leuke vragen trouwens!

[Standeman]

Nu snap ik het even niet meer.. De Chinezen kunnen het blijkbaar wel over een afstand van 100km, zie nieuws: Wetenschappers teleporteren gegevens over bijna 100km .

En volgens mij maakt het niet uit of de afstand 100Km of 100 lichtjaar is.. Of is de titel fout?

[NickThissen]

Standeman schreef op woensdag 16 mei 2012 @ 11:01:
Nu snap ik het even niet meer.. De Chinezen kunnen het blijkbaar wel over een afstand van 100km, zie nieuws: Wetenschappers teleporteren gegevens over bijna 100km .

Hoezo snap je het niet meer? Artikel bevestigt gewoon dat je met entanglement de staat van een deeltje over (in principe oneindig) lange afstand kunt beinvloeden. Dat houdt niet in dat je daar mee kunt communiceren of ook maar enige vorm van informatie kunt sturen. Waarom dat niet kan kun je in deze thread lezen

Standeman schreef op woensdag 16 mei 2012 @ 11:01:

En volgens mij maakt het niet uit of de afstand 100Km of 100 lichtjaar is.. Of is de titel fout?

Ik denk dat het probleem eerder is om de twee deeltjes over zo'n afstand verstrengeld te houden. Ik weet de details niet maar het lijkt me dat je ze tegelijk moet maken op dezelfde plek en daarna eentje moet transporteren zonder de verstrengeling kwijt te raken, en dat zal over 100 km vast wel lastiger zijn dan over 5 meter.

[ Voor 31% gewijzigd door NickThissen op 16-05-2012 19:19 ]

[MicroWhale]

NickThissen schreef op woensdag 16 mei 2012 @ 19:04:
[...]

Hoezo snap je het niet meer? Artikel bevestigt gewoon dat je met entanglement de staat van een deeltje over (in principe oneindig) lange afstand kunt beinvloeden. Dat houdt niet in dat je daar mee kunt communiceren of ook maar enige vorm van informatie kunt sturen. Waarom dat niet kan kun je in deze thread lezen


[...]

Ik denk dat het probleem eerder is om de twee deeltjes over zo'n afstand verstrengeld te houden. Ik weet de details niet maar het lijkt me dat je ze tegelijk moet maken op dezelfde plek en daarna eentje moet transporteren zonder de verstrengeling kwijt te raken, en dat zal over 100 km vast wel lastiger zijn dan over 5 meter.

Het artikel spreekt bovenstaande bewering tegen. Die zegt dat het wel degelijk mogelijk is om informatie te 'versturen'. En wel met 5 toestanden per minuut.

[vlaaing peerd]

Standeman schreef op woensdag 16 mei 2012 @ 11:01:
Nu snap ik het even niet meer.. De Chinezen kunnen het blijkbaar wel over een afstand van 100km, zie nieuws: Wetenschappers teleporteren gegevens over bijna 100km .

En volgens mij maakt het niet uit of de afstand 100Km of 100 lichtjaar is.. Of is de titel fout?

Als de verstengeling niet verstoord word dan zou die zover we weten inderdaad 100lichtjaar lang kunnen worden. Het probleem is dat het deeltje ergens onderweg mee kan reageren en dat lost de verstrengeling op( er vind waarneming plaats). Verder lijk je je te vergissen; de verstrengeling word bij waarneming wel (schijnbaar) instantaan opgelost, maar de deeltjes die je "uitelkaar trekt" tijdens de verstrengeling gaan niet met eindeloze snelheid.

Dus voordat je interstellaire communicatie wilt bewerkstelligen zou je dus eerst wel even een verstrengeld deeltje daarheen moeten krijgen met snelheden <C. De topictitel is niet fout (afgezien dat je dus niet kan communiceren ermee), maar de bewering is sterk hypothetisch vanwege de nogal zware randvoorwaardes.

Overigens hebben de engelsen er nog 50Km bijgedaan: http://phys.org/news/2012...-chinese-teleporting.html

[blobber]

MrWilliams schreef op maandag 04 juni 2012 @ 09:42:
[...]


Het artikel spreekt bovenstaande bewering tegen. Die zegt dat het wel degelijk mogelijk is om informatie te 'versturen'. En wel met 5 toestanden per minuut.

Nee, er wordt in het artikel gezegd dat er 5 quantumtoestanden per minuut overgezet kunnen worden
Ik begrijp de verwarring wel.Net zoals met de verstrengelde electronen, denkt men dat aan de kant van boodschapper iemand het electron zelf een spin up of down kan geven en zo een binair signaal kan overzenden.Het probleem is dat je die spin richting niet zelf kunt kiezen, je meet hem en de uitkomst is geheel random up of down.Het enige dat je dus verstuurt is een random code.

[Ploink]

blobber schreef op dinsdag 05 juni 2012 @ 23:41:
[...]

Nee, er wordt in het artikel gezegd dat er 5 quantumtoestanden per minuut overgezet kunnen worden
Ik begrijp de verwarring wel.Net zoals met de verstrengelde electronen, denkt men dat aan de kant van boodschapper iemand het electron zelf een spin up of down kan geven en zo een binair signaal kan overzenden.Het probleem is dat je die spin richting niet zelf kunt kiezen, je meet hem en de uitkomst is geheel random up of down.Het enige dat je dus verstuurt is een random code.

Mee eens. Bekijk ook deze plaatjes die eerder gepost zijn:


In het eerste plaatje is de coincidence counter voor het gemak weg gelaten, maar daardoor lijkt het alsof er geen verbinding is tussen A en B.

De coincidence counter telt de fotonen van beide detectoren en telt alleen die fotonen die tegelijkertijd gemeten worden, dit is om het verstrengelde paar te onderscheiden van de rest.
Door het polarisatie filter bij A te draaien verander je de selectie van fotonen die bij A gemeten worden en omdat ze gepaard zijn verander je dus ook de slectie bij detector B. Om het experiment uit te voeren heb je altijd de coincidence counter nodig en moet er altijd een traditionele verbinding zijn tussen A,B en die counter.