Vandaag heeft de politie aan RTV Rijnmond gevraagd wie de fotograaf was van de foto's. RTV Rijnmond wilde deze gegevens niet afgeven maar was wel bereid de fotograaf (mij) te vragen om contact met de politie op te nemen. En zo kon het gebeuren dat RTV Rijnmond me belde en mij de gegevens van de persvoorlichter van Politie Rijnmond gaf. Of ik het nummer zou bellen, was hun zaak niet.
Aardig als ik ben, belde ik even later met de politie. De beste man pakte de aantekeningen erbij en vroeg mij wat mijn bevindingen van het gebeuren waren. Ik legde rustig uit wat ik gehoord, gezien en gedaan had en dat bleek goed overeen te komen met het verslag van de agenten.
En toen kwam het: De agenten hadden zich door mij nabijheid bedreigd gevoeld. Ze kennen mij niet (pre) en hoewel ik een camera bij me had, kon ik net zo goed gekomen zijn om ze een klap in de nek te geven (sure, een agent met getrokken wapen gaan slaan...). Daarbij zou ik door de vuurlijn gelopen zijn, en dat kon toch eigenlijk echt niet.
Het eerste kan ik me nog enigszins indenken, en dat is makkelijk op te lossen door een telelens op de camera te schroeven. Iemand die achter je loopt terwijl je druk bezig bent en niet kunt omkijken, kan best vervelend zijn. Het tweede daarentegen vond ik redelijk onzinnig. Ten eerste lette ik, zodra ik wist dat er pistolen getrokken waren, goed op waar op gericht werd en zorgde ik dat ik aan de 'zijkant' stond of dus ehhh achter iemand

. Het heeft een reden dat je ongeveer een 360-graden shoot ziet als je de foto's naast elkaar legt. Maar goed, viel voor de rest niet over de twisten: het was een aanbeveling.
Wat me opvalt in deze is een contrast. Al maanden wordt ik bedreigd door mijn buurman en dit meldt ik altijd netjes bij de politie. Deze zeggen niets te kunnen doen. Zelfs toen mijn buurman mij duidelijk maakte dat ik even moest blijven staan zodat hij wat uit de kofferbak kon pakken, bleek dat niet voldoende voor een aanklacht. Ik had daadwerkelijk moeten blijven staan, om te zien dat hij een knuppel pakte (dat het een knuppel was, heb ik op 'band' staan). Pas na -lang aandringen- bij de politie kwam de buurtagent eens op bezoek en heeft hij matige pogingen gedaan de buurman ook eens te spreken. Wat niet gelukt is omdat ze hem niet konden vinden..... Het komt dus een beetje op het volgende neer, als ik de politie nu goed begrijp:
- Als mijn buurman mij bedreigt, naar zijn kofferbak loopt en mijn eigen veiligheid in gevaar is,dan moet ik blijven staan omdat ik anders de knuppel niet zie die hij pakt (dus veel risico lopen). Zonder dat ik dat hebt gezien is mijn aangifte niets waard en komt de buurtagent (na stevig aandringen) pas na 20 meldingen 1x langs om dat uit te leggen. Contact met de buurman blijkt onmogelijk wat ze kunnen hem niet bereiken (hij woont naast me...hoe moeilijk kan het zijn).
- Als de politie iemand bedreigt en op de grond laat liggen (lager risico), dan moet ik vooral ver weg blijven anders ben ik in gevaar en breng ik de politie in een moeilijk pakket. In dat geval is de contactverhouding 1-op-1 en doen ze zelfs de nodige moeite om via RTV Rijnmond mij te traceren en het uit te leggen.
Zoals jullie begrijpen komt het wat hypocriet op mij over dat ze nu opeens bezorgd zijn om mijn veiligheid en er moeite voor doen om die veiligheid te waarborgen. Ik heb liever dat ze moeite doen om mijn buurman eens aan te pakken zodat ik -dagelijks- veilig door mijn eigen straat kan lopen, dan dat ze me uitleg geven over waar te staan in een -incidenteel- geval.
Edit: verhaal bleek wat moeilijk dus aangepast.
Edit 2: Ik ben geen oorlogsfotograaf nee. Toch neem je als fotograaf vaak net even meer risico om een mooie shot te nemen (hangen over reling, staan langs een rand, dicher bij auto's staan bij race etc). Ikzelf kijk niet meer op van een pistool, het went. De kans dat ik tegen de grond gestapt wordt omdat ik een camera bij me heb in deze buurt (gewoon 'omdat' of om 'm te stelen), is vele malen groter dan de kans op een afzwaaiende kogel door mijn been.
[
Voor 75% gewijzigd door
BartOtten op 14-04-2012 15:50
]