:strip_icc():strip_exif()/u/6995/crop5778dcb1264b5_cropped.jpeg?f=community)
Aangezien dit een oa processor-forum is, plaatst ik deze tekst met plezier op dit forum. Hier in dit verhaal wordt een hoop details over Intel-achtigen uit de doeken gedaan en anderen worden natuurlijk aangemoedigd om onvolledigheden aan te pakken en te verduidelijken.
Deze topic zal straks integraal in de PM-FAQ verschijnen, zodoende kan er misschien een antwoord worden gegeven op vragen die nog moeten komen.
Zowiezo dat ik voor vragen graag verwijs naar de Tnet-Search :) of de Onno-Search
.
Over Intel doen zich een hoop indianenverhalen de ronde. Over CPU type’s kan een hoop gevraagd worden, maar ook over de bijbehorende mobo’s (dat volgt in een ander FAQ-deel).
Zowiezo dat iedere CPU gereviewed staat op www.anandtech.com
Daar kun je dus zoeken als je een concreet verschil in benches wilt weten.
Redelijk moderne CPU’s staan hieronder kort vermeld, inclusief een korte beschrijving. . (voor meer en oudere info kan je overigens ook hiero terecht)
Pentium Pro: De eerste implementatie van de p6-core. Deze ondersteunt SMP (Symmetric Mulit Processing = meerdere CPU’s in 1 systeem). Bevatte geïntegreerde cache op volle kloksnelheid (niet geïntegreerd in de CPU-die, maar los in de keramische behuizing). Erg goed op 32-bit gebied, maar erg brak op 16-bit gebied. Door cache groottes van 256, 512, 1024 en 2048 Kb in die tijd revolutionair en duur. Verkrijgbaar geweest in 150 (2.5*60), 166 (2.5*66), 180 (3*60) en 200 (3*66).
Pentium II: voorzetting van de p6-core, de geïntegreerde cache moest maar los naast de CPU (=> entree slot 1) en op halve snelheid (prijs werd hierdoor flink gedrukt) maar dan wel 512 Kb. Nu ook geoptimaliseerd voor 16 bit (’t was de tijd van win95) en eindelijk werd MMX (Multi-Media eXtensions ook in de p6-core gestopt(net als de Pentium). Tijdens de pII werd de stap van 66 MHz FSB naar 100 MHz FSB genomen. De 100 MHz FSB-CPU’s waren allemaal gebaseerd op de Deschutes-core ofwel zuinig met stroom en lekker snel/overklokbaar (vandaar de introductie van de multiplierlock (het getal dat met de FSB vermenigvuldig de kloksnelheid aangeeft)) . Verkrijgbaar in de volgende smaken: 233 (3.5*66), 266 (4*66), 300 (4.5*66) en 333 (5*66), allemaal in een ongelockte Klamath-core (multiplier-overklokbaar dus). De 100 MHz, CPU’s waren dus de 300, 350, 400 en 450. Natuurlijk werden oudere modellen ook met een Deschuttes-core uitgerust aangezien het productie-proces goedkoper was.
Celeron: Om de goedkope markt te bedienen werd de Celeron opgevoerd. De dure cache werd in de eerste instantie van de pII gehaald en de cacheloze CPU werd onder de naam Celeron verkocht. De eerste modellen waren 266 en 300 MHz, maar door de vakpers als zodanig slecht bestempelt dat deze snel verdwenen (Zonder cache bleek een klassieke Pentium al sneller te zijn). Het enige voordeel van deze CPU was de mogelijkheid tot overklokken, wat bij de volgende Celerons ook werd toegepast. Nieuwe modellen Celeron werden gemaakt. In de core (Mendoccino) werd een beetje cache geplaatst (op de die, 128 Kb) op volle CPU’snelheid. Aangezien er al een 300 MHz versie was, werd deze versie (met cache) 300A genoemd (er is ook een Celeron 333A, alhoewel de cacheloze 333 niet verkrijgbaar was). Deze CPU’s waren werkelijk de kampioen van de portemonnaie. Ze waren erg goed overklokbaar en per ongeluk ook SMP capable, zodat een dual-Celeron het ultieme tweaksysteem werd. De bus van de Celeron bleef echter op 66 MHz, zodat de pII-prijzen hoog konden blijven (omdat ze aantoonbaar beter waren). Celerons waren dus verkrijgbaar in 266 en 300 MHz, de gecachte Celeron-core ging op 300, 333, 366, 400, 433, 466, 500 en 533 MHz.
Pentium III: Na de pII kwam het 3D-tijdperk en AMD had een aantal 3D-instructies in de core van de k6 geplaatst. Intel kon dat grapje ook en wilde na MMX SSE (Streaming SIMD Extensions) introduceren. Een pII met deze instructies (Katmai-core) werd dus herdoopt tot pIII marketing dus). De externe cache bleek steeds meer een bottleneck (qua prijs en kloksnelheid) te worden zodat in een nieuwe core (Coppermine) de cache werd ingebouwd. Om kosten te drukken werd ipv 512 Kb maar 256 Kb ingebouwd, maar wel op volle kloksnelheid. Tijdens de pIII dagen werd overigens de FSB nog iets verhoogd, want 100 MHz FSB bleek niet toereikend te zijn, 133 MHz FSB werd een nieuwe standaard. Het verschil met oude FSB’s werd aangegeven met een B. een pIII-600 loopt dus op 100 MHz FSB (6*100) en een pIII600B op 133MHz (133*4.5). Het verschil tussen Coppermine en katmai werd aangegeven met een E, dus een pIII-E is automatisch een Coppermine. Een pIII-600 EB is dus een 133 MHz FSB Coppermine. De volgende smaken werden verkrijgbaar: 450, 500, 500E, 533 EB, 550, 550E, 600, 600E, 600B, 600 EB (bah, wat veel 600’s 
), 650E, 667EB, 700E, 733EB, 750E, 800E, 800EB, 850E, 933EB, 1000EB (sneaky genoeg opeens ook als 1000E 
). Een B-CPU is dus 133 MHz FSB en dientengevolge lastiger op FSB over te klokken. Kortstondig was ook de pIII-1133EB aanwezig, maar deze was niet geheel ‘bugvrij’.
CeleronII: De Celeron had een opvolger nodig en sommige pIII’s hadden een bugje in een deel van de cache. Als dit deel werd uitgezet, dan kon de overige 128Kb normaal worden gebruikt. De Coppermine (celermine) kon dus worden gebruikt om de Celeron2 te maken, dit om dat de SSE-instructies namelijk nieuw waren (en tja, marketing….). Om de pIII niet in het verdelf te storten bleef de FSB op 66 MHz. Rond de 766 (12.5*66) werd besloten dat de winst minimaal was en kwamen nieuwe generaties opeen FSB van 100 MHz uit (800=8*100). Verkrijgbaar als 533, 566, 600, 633, 667, 700, 733, 766 en ook 800 MHz.
Pentium4: Om het oude design te omzeilen is de Willamette-core gemaakt. Hierin is de IA-32 (32-bit Intel Architecture) als nieuw design voor het eerst geprobeerd. Uitgerust met SSE2 die vele instructies extra biedt (en eigenlijk als Alternatieve FPU geldt) en optimalisatie voor RDRAM is dit een mooie start. De lange pipeline zorgt dat instructies niet zoveel sneller worden uigevoerd, maar deze maakt hele hoge kloksnelheden mogelijk. Ook is de FSB aangepast, aangezien deze QDR is. Voor iedere klokslag worden 4 instructies doorgevoerd dus met een 100 MHz effectief busje gedraagt deze zich als 400 MHz.. De performance is in oude testen niet veel hoger als de pIII, maar dat komt omdat wat onder de motorkap zit verkeerd wordt aangesproken. P4 geoptimaliseerde testen laten direct zien dat deze CPU behoorlijke spierballen heeft. De Rambus-interface is dual-channel (dus Rambus wordt effectief parallel gezet, dubbele performance dus (dit kan met rambus omdat deze een 16-bit interface heft en zodoende makkelijk is aan te brengen op een mobo, voor SDRAM kan dit niet aangezien een 64-bit interface veel breder is en een dual-channel SDRAM ontzettende dure complexiteit meebrengt). De geheugenperformance is daarom fenomenaal hoog in vergelijking tot Athlon en pII-systemen. Deze eerste generatie CPU is nog niet uitgeoptimaliseerd, zodat deze IA-32 architectuur voor de toekomst nog aardig veelbelovend is. De p4 is verkrijgbaar in 1300, 1400 en 1500 MHz. Deze zijn ook erg makkelijk over te klokken.
Overklokken van deze CPU’s is redelijk eenvoudig. Multiplier-lock zorgt ervoor dat alleen een tuning van het FSB mogelijk is. Iedere MHz FSB omhoog levert meer CPU-kloksnelheid op en dus meer performance. Aangezien op de FSB de rest van het systeem draait, gaat niet alleen de CPU harder lopen, maar ook het geheugen (op FSB), en de extra kaarten/ controllers op PCI (1/3 FSB bij 100 MHz FSB, 1/4 bij 133 MHz) en de AGP-bus (2/3 of 1/2 FSB). Niet alle kaarten zijn ontworpen voor verhoogde activiteit en dat verschilt van kaart tot kaart. Daarom kan het ene systeem makkelijk 30% hoger geklokt worden en komt het andere systeem niet eens boven de standaardwaarde. [b]Met de vraag “hoever kan ik overklokken” kom je dus snel bedrogen uit, aangezien dat gewoon een kwestie van proberen is. [/b] Aangezien alle CPU’s gewoon gebakken worden en later worden voorzien van een snelheid, is er dus een kansje (’t is gewoon een lotterij 
)dat een pIII-900 core wordt verkocht als pIII-700. Met overklokken zou je de 900 weer kunnen bereiken, maar dat resultaat hoeft dus niet gehaald te worden aangezien je ook een maandagmorgenmodel kan hebben . Hiero iig een opstapje.
Maar wat voor aansluiting hebben deze dingen dan?
In het Pentium-pro tijdperk was de socket nogal populair. Na de socket 7 kwam voor de Pentium Pro een rechthoekige socket uit (zag er grappig ui
), maar als snel bleek deze niet zo lekker te zijn. Toen de Pentium II kwam, was externe cache nodig en dus een vrij groot printplaatje. Deze print kon je vervolgens als een insteekkaart in je systeem schuiven: Slot 1 was geboren 
. De Originele Celeron werd hiero ook op losgelaten omdat de moederborden voor slot1 toen ruim voorradig waren. Later moest de Katmai’ met z’n externe cache de pIII-traditie op slot 1 voortzetten. Alleen het slot had 1 nadeel: deze was duurder. . Om de Celeron’s een kans te geven op het budget-markt door te dringen en aangezien deze toch geen externe cache hadden, werd besloten weer een socket uit te vinden: entree socket370. De originele Celeron werd ondergebracht in een PPGA (Plastic-Pin Grid Array (of zo)) en kon zo de socket in. Bij hoger geklokte modellen kwam Intel erachter dat de koeler beter op de CPU kon zitten ipv de keramiek. De die werd dus aan de andere kant geplaatst voor optimale koeling en deze shuffle zorgde voor de FCPGA (Flip Chip Pin Grid Array ).Bij de introductie van de Coppermine werd het FCPGA voortgezet aangezien niemand last heeft van een goedkoper moederbord. Voor de Pentium4 werd ook een nieuw socket ontworpen, de socket 428. Deze heeft alleen niet zo’n lang leven aangezien deze einde 2001 wordt opgevolgd door de socket 478.
Deze topic zal straks integraal in de PM-FAQ verschijnen, zodoende kan er misschien een antwoord worden gegeven op vragen die nog moeten komen.
Zowiezo dat ik voor vragen graag verwijs naar de Tnet-Search :) of de Onno-Search
.Over Intel doen zich een hoop indianenverhalen de ronde. Over CPU type’s kan een hoop gevraagd worden, maar ook over de bijbehorende mobo’s (dat volgt in een ander FAQ-deel).
Zowiezo dat iedere CPU gereviewed staat op www.anandtech.com
Daar kun je dus zoeken als je een concreet verschil in benches wilt weten.Redelijk moderne CPU’s staan hieronder kort vermeld, inclusief een korte beschrijving. . (voor meer en oudere info kan je overigens ook hiero terecht)
Pentium Pro: De eerste implementatie van de p6-core. Deze ondersteunt SMP (Symmetric Mulit Processing = meerdere CPU’s in 1 systeem). Bevatte geïntegreerde cache op volle kloksnelheid (niet geïntegreerd in de CPU-die, maar los in de keramische behuizing). Erg goed op 32-bit gebied, maar erg brak op 16-bit gebied. Door cache groottes van 256, 512, 1024 en 2048 Kb in die tijd revolutionair en duur. Verkrijgbaar geweest in 150 (2.5*60), 166 (2.5*66), 180 (3*60) en 200 (3*66). Pentium II: voorzetting van de p6-core, de geïntegreerde cache moest maar los naast de CPU (=> entree slot 1) en op halve snelheid (prijs werd hierdoor flink gedrukt) maar dan wel 512 Kb. Nu ook geoptimaliseerd voor 16 bit (’t was de tijd van win95) en eindelijk werd MMX (Multi-Media eXtensions ook in de p6-core gestopt(net als de Pentium). Tijdens de pII werd de stap van 66 MHz FSB naar 100 MHz FSB genomen. De 100 MHz FSB-CPU’s waren allemaal gebaseerd op de Deschutes-core ofwel zuinig met stroom en lekker snel/overklokbaar (vandaar de introductie van de multiplierlock (het getal dat met de FSB vermenigvuldig de kloksnelheid aangeeft)) . Verkrijgbaar in de volgende smaken: 233 (3.5*66), 266 (4*66), 300 (4.5*66) en 333 (5*66), allemaal in een ongelockte Klamath-core (multiplier-overklokbaar dus). De 100 MHz, CPU’s waren dus de 300, 350, 400 en 450. Natuurlijk werden oudere modellen ook met een Deschuttes-core uitgerust aangezien het productie-proces goedkoper was. Celeron: Om de goedkope markt te bedienen werd de Celeron opgevoerd. De dure cache werd in de eerste instantie van de pII gehaald en de cacheloze CPU werd onder de naam Celeron verkocht. De eerste modellen waren 266 en 300 MHz, maar door de vakpers als zodanig slecht bestempelt dat deze snel verdwenen (Zonder cache bleek een klassieke Pentium al sneller te zijn). Het enige voordeel van deze CPU was de mogelijkheid tot overklokken, wat bij de volgende Celerons ook werd toegepast. Nieuwe modellen Celeron werden gemaakt. In de core (Mendoccino) werd een beetje cache geplaatst (op de die, 128 Kb) op volle CPU’snelheid. Aangezien er al een 300 MHz versie was, werd deze versie (met cache) 300A genoemd (er is ook een Celeron 333A, alhoewel de cacheloze 333 niet verkrijgbaar was). Deze CPU’s waren werkelijk de kampioen van de portemonnaie. Ze waren erg goed overklokbaar en per ongeluk ook SMP capable, zodat een dual-Celeron het ultieme tweaksysteem werd. De bus van de Celeron bleef echter op 66 MHz, zodat de pII-prijzen hoog konden blijven (omdat ze aantoonbaar beter waren). Celerons waren dus verkrijgbaar in 266 en 300 MHz, de gecachte Celeron-core ging op 300, 333, 366, 400, 433, 466, 500 en 533 MHz. Pentium III: Na de pII kwam het 3D-tijdperk en AMD had een aantal 3D-instructies in de core van de k6 geplaatst. Intel kon dat grapje ook en wilde na MMX SSE (Streaming SIMD Extensions) introduceren. Een pII met deze instructies (Katmai-core) werd dus herdoopt tot pIII marketing dus). De externe cache bleek steeds meer een bottleneck (qua prijs en kloksnelheid) te worden zodat in een nieuwe core (Coppermine) de cache werd ingebouwd. Om kosten te drukken werd ipv 512 Kb maar 256 Kb ingebouwd, maar wel op volle kloksnelheid. Tijdens de pIII dagen werd overigens de FSB nog iets verhoogd, want 100 MHz FSB bleek niet toereikend te zijn, 133 MHz FSB werd een nieuwe standaard. Het verschil met oude FSB’s werd aangegeven met een B. een pIII-600 loopt dus op 100 MHz FSB (6*100) en een pIII600B op 133MHz (133*4.5). Het verschil tussen Coppermine en katmai werd aangegeven met een E, dus een pIII-E is automatisch een Coppermine. Een pIII-600 EB is dus een 133 MHz FSB Coppermine. De volgende smaken werden verkrijgbaar: 450, 500, 500E, 533 EB, 550, 550E, 600, 600E, 600B, 600 EB (bah, wat veel 600’s ), 650E, 667EB, 700E, 733EB, 750E, 800E, 800EB, 850E, 933EB, 1000EB (sneaky genoeg opeens ook als 1000E ). Een B-CPU is dus 133 MHz FSB en dientengevolge lastiger op FSB over te klokken. Kortstondig was ook de pIII-1133EB aanwezig, maar deze was niet geheel ‘bugvrij’. CeleronII: De Celeron had een opvolger nodig en sommige pIII’s hadden een bugje in een deel van de cache. Als dit deel werd uitgezet, dan kon de overige 128Kb normaal worden gebruikt. De Coppermine (celermine) kon dus worden gebruikt om de Celeron2 te maken, dit om dat de SSE-instructies namelijk nieuw waren (en tja, marketing….). Om de pIII niet in het verdelf te storten bleef de FSB op 66 MHz. Rond de 766 (12.5*66) werd besloten dat de winst minimaal was en kwamen nieuwe generaties opeen FSB van 100 MHz uit (800=8*100). Verkrijgbaar als 533, 566, 600, 633, 667, 700, 733, 766 en ook 800 MHz. Pentium4: Om het oude design te omzeilen is de Willamette-core gemaakt. Hierin is de IA-32 (32-bit Intel Architecture) als nieuw design voor het eerst geprobeerd. Uitgerust met SSE2 die vele instructies extra biedt (en eigenlijk als Alternatieve FPU geldt) en optimalisatie voor RDRAM is dit een mooie start. De lange pipeline zorgt dat instructies niet zoveel sneller worden uigevoerd, maar deze maakt hele hoge kloksnelheden mogelijk. Ook is de FSB aangepast, aangezien deze QDR is. Voor iedere klokslag worden 4 instructies doorgevoerd dus met een 100 MHz effectief busje gedraagt deze zich als 400 MHz.. De performance is in oude testen niet veel hoger als de pIII, maar dat komt omdat wat onder de motorkap zit verkeerd wordt aangesproken. P4 geoptimaliseerde testen laten direct zien dat deze CPU behoorlijke spierballen heeft. De Rambus-interface is dual-channel (dus Rambus wordt effectief parallel gezet, dubbele performance dus (dit kan met rambus omdat deze een 16-bit interface heft en zodoende makkelijk is aan te brengen op een mobo, voor SDRAM kan dit niet aangezien een 64-bit interface veel breder is en een dual-channel SDRAM ontzettende dure complexiteit meebrengt). De geheugenperformance is daarom fenomenaal hoog in vergelijking tot Athlon en pII-systemen. Deze eerste generatie CPU is nog niet uitgeoptimaliseerd, zodat deze IA-32 architectuur voor de toekomst nog aardig veelbelovend is. De p4 is verkrijgbaar in 1300, 1400 en 1500 MHz. Deze zijn ook erg makkelijk over te klokken. Overklokken van deze CPU’s is redelijk eenvoudig. Multiplier-lock zorgt ervoor dat alleen een tuning van het FSB mogelijk is. Iedere MHz FSB omhoog levert meer CPU-kloksnelheid op en dus meer performance. Aangezien op de FSB de rest van het systeem draait, gaat niet alleen de CPU harder lopen, maar ook het geheugen (op FSB), en de extra kaarten/ controllers op PCI (1/3 FSB bij 100 MHz FSB, 1/4 bij 133 MHz) en de AGP-bus (2/3 of 1/2 FSB). Niet alle kaarten zijn ontworpen voor verhoogde activiteit en dat verschilt van kaart tot kaart. Daarom kan het ene systeem makkelijk 30% hoger geklokt worden en komt het andere systeem niet eens boven de standaardwaarde. [b]Met de vraag “hoever kan ik overklokken” kom je dus snel bedrogen uit, aangezien dat gewoon een kwestie van proberen is. [/b] Aangezien alle CPU’s gewoon gebakken worden en later worden voorzien van een snelheid, is er dus een kansje (’t is gewoon een lotterij )dat een pIII-900 core wordt verkocht als pIII-700. Met overklokken zou je de 900 weer kunnen bereiken, maar dat resultaat hoeft dus niet gehaald te worden aangezien je ook een maandagmorgenmodel kan hebben . Hiero iig een opstapje. Maar wat voor aansluiting hebben deze dingen dan?In het Pentium-pro tijdperk was de socket nogal populair. Na de socket 7 kwam voor de Pentium Pro een rechthoekige socket uit (zag er grappig ui
), maar als snel bleek deze niet zo lekker te zijn. Toen de Pentium II kwam, was externe cache nodig en dus een vrij groot printplaatje. Deze print kon je vervolgens als een insteekkaart in je systeem schuiven: Slot 1 was geboren . De Originele Celeron werd hiero ook op losgelaten omdat de moederborden voor slot1 toen ruim voorradig waren. Later moest de Katmai’ met z’n externe cache de pIII-traditie op slot 1 voortzetten. Alleen het slot had 1 nadeel: deze was duurder. . Om de Celeron’s een kans te geven op het budget-markt door te dringen en aangezien deze toch geen externe cache hadden, werd besloten weer een socket uit te vinden: entree socket370. De originele Celeron werd ondergebracht in een PPGA (Plastic-Pin Grid Array (of zo)) en kon zo de socket in. Bij hoger geklokte modellen kwam Intel erachter dat de koeler beter op de CPU kon zitten ipv de keramiek. De die werd dus aan de andere kant geplaatst voor optimale koeling en deze shuffle zorgde voor de FCPGA (Flip Chip Pin Grid Array ).Bij de introductie van de Coppermine werd het FCPGA voortgezet aangezien niemand last heeft van een goedkoper moederbord. Voor de Pentium4 werd ook een nieuw socket ontworpen, de socket 428. Deze heeft alleen niet zo’n lang leven aangezien deze einde 2001 wordt opgevolgd door de socket 478.
:strip_icc():strip_exif()/u/557/goomba2_small.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/6511/icoon%2520t.net.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/14/wildhagen60x60.jpg?f=community)
:strip_exif()/u/2603/icon.gif?f=community){kind=icon}