Advies voor het vinden van werk met een stotter

[Juancho]

Beste mede tweakers,

Ik heb lang getwijfeld of ik een speciale topic zou openen, maar momenteel zit ik in een situatie dat het me misschien best wat op kan leveren, Ik weet namelijk dat hier ook veel personen kijken die me wellicht een goed advies kunnen geven of andere advies. Het is misschien een lang verhaaltje, maar ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om het eens te lezen.

Laat ik mezelf eerst even kort voorstellen en mijn situatie uitleggen. Ik ben een jongen van 29 jaar, in 2008 afgestudeerd HBO Bedrijfskundige informatica met als afstudeerprofiel 'Business Process Management'. Daarna aan de slag gegaan bij een grote ERP Software leverancier in Nederland en na 2 jaar heb ik de stap gemaakt naar een accountantsbureau om daar binnen het team IT Audit & Risk Management aan de slag te gaan. Ruim een jaar met erg veel plezier gewerkt, het klikte van beide kanten en een nieuw contract zou getekend worden. Helaas werd er vanuit het niets eigenlijk een reorganisatie doorgevoerd en met een jaar contract ben je dan als eerste aan de beurt. Goed, opzich hoeft dat geen drama te zijn (behalve dat je het zo naar je zin had) maar je bent jong, hebt een goede opleiding en je CV is opzich ook prima.

Dan kom ik nu echter op het punt waardoor ik zo lang getwijfeld heb om deze topic aan te maken, ik heb namelijk een bepaalde 'handicap' waardoor het me al een paar maand niet lukt om die gewenste nieuwe uitdagende job te krijgen. Ik ga niet zo in het openbaar zeggen wat nou mijn 'probleem' is, maar laat ik wel zeggen dat het iets is waar je rekening mee moet houden, maar waar je ook uitstekend kunt omgaan in het zakenwereldje als je er gewoon goede afspraken met elkaar over maakt. Ik, de werkgever en de klanten.

Ik heb al enorm veel, zal momenteel misschien al richting de 250, sollicitaties verstuurd, ben al regelmatig op gesprek geweest. Ook bij de bekende IT dienstverleners als Capgemini en ATOS. Daarnaast ook gesprekken gehad bij grote accountantsbureaus om te kijken naar IT Audit & Risk Management functies. Helaas werd ik daarbij afgewezen door mijn handicap terwijl alles verder gewoon prima was. Ik als persoon, mijn uitstraling, mijn CV, mijn ervaringen, mijn studies en ook mijn ambities.

Los van mijn 'handicap' merk ik ook dat bedrijven mij op voorhand wel interessant vinden, maar dat er gereageerd wordt dat er momenteel geen passende vacature is. Op dat moment weet men overigens nog niet van mijn 'handicap' af, want dat vermeld ik altijd direct nadat een bedrijf mij op gesprek uitnodigt.

Kortom, los van de crisis in IT land liggen er volgens mij nog steeds enorm veel mogelijkheden. Ik weet (helaas) dat ik zonder mijn handicap allang een prachtige nieuwe job had gehad. Jullie kunnen begrijpen dat het erg frustrerend is, op deze leeftijd wil je namelijk heel graag jezelf ontwikkelen, je investeert veel in studie en projecten en wil nu gewoon weer keihard aan de slag gaan. Ik weet dat ik het kan, ik heb de persoonlijkheid, ik heb een prima opleiding en heb de drive en ambitie. Alleen een werkgever kan, zo merk ik, maar lastig inschatten op basis van 1 gesprek in hoeverre ze mijn 'handicap' als te lastig ervaren of juist totaal niet en ze kunnen er door heen kijken en zien de ware mij en al mijn kwaliteiten.

Een lang verhaal, ik begrijp dat het misschien lastig reageren/adviseren is, maar ik heb toch de stap genomen om eens om advies hier te vragen omdat ik weet dat hier managers, recruiters en gewoon mensen vanuit de praktijk rondlopen die er wellicht wel iets op te zeggen hebben. Wil je echt perse weten waar nou het pijnpunt ligt, dan graag even een privé berichtje en ik wil jullie vragen om dit ook met respect te behandelen en niet alsnog in deze topic de hele wereld laten weten wat nou mijn probleempje is.

Ik ben benieuwd naar eventuele reacties, in deze topic of via PM. Op voorhand al super bedankt!

Groeten!

[Tomino]

Ik ga je hier geen inhoudelijk advies op geven, maar wellicht is een dergelijk topic in de Tweakers Huiskamer beter op zijn plaats. Dat is afgeschermd en kan er ook erg serieus gereageerd worden. Naar mijn idee kan je hier je "handicap" ook kwijt en kan het verhaal in beter perspectief gezet worden.

Succes

[xminator]

Goed dat je jou verhaal plaatst, alleen zonder te weten wat jou handicap is zal het lastig worden om een discussie te starten imo.

[Juancho]

@ Tomino,

Ik weet dat het daar afgeschermd is, maar ik ben bang dat ik juist in dat onderdeel mijn doel voorbij schiet. Ik ben namelijk zo benieuwd naar de mensen vanuit de praktijk, de managers, de recruiters die hier allemaal meekijken en wellicht niet in het huiskamer onderdeel. Ik ben bang dat je dan vooral reacties krijgt die veel meer persoonlijk gericht zijn en veel minder een zakelijke insteek hebben.

Het is opzich ook niet zo dat ik me schaam voor mijn handicap hoor, laat dat duidelijk zijn. Maar om het zo in een openbaar forum te zetten is weer een volgende stap. Misschien dat jullie wel kunnen mee praten als jullie via een PM weten wat het probleem nou is, en het in deze topic wat algemener houden. Of wellicht zeggen jullie gelijk, waar maak je je druk om, dat kun je best hier vermelden omdat het je wellicht enorm veel kan opleveren.

Lastig dit

[asfaloth_arwen]

Ongeacht wat je handicap ook mag zijn en hoe jij er mee om wilt gaan op dit forum (natuurlijk je eigen keuze), het communiceren van het hebben van een handicap is een hele kunst. Ik kan me namelijk best voorstellen als je iemand uitnodigd voor een interview, en je krijgt als response van ik heb nog iets achtergehouden, namelijk X, dat dit toch vreemd overkomt. Je begint eigenlijk al met achterhouden van dingen, ook hier op het forum. Wat de beste manier is om dit te brengen zal afhangen van wat je handicap is en of en hoe dit invloed heeft op je werk. Indien het geen/zeer weinig invloed heeft, probeer dit dan ook gewoon rustig uit te leggen, laat ze vragen stellen etc.

Over het algemeen, je profiel en CV zoals je beschrijven zien iig goed genoeg uit om aan de slag te kunnen. Heb je referenties, een netwerk opgebouwd etc? Gebruik deze! Stel niet te hoge eisen, zorg dat je aan de slag kunt, als is het maar tijdelijk of met een proefperiode. Verderkijken vanuit een baan is altijd makkelijker dan vanuit een thuiszittende positie.

[ Voor 12% gewijzigd door asfaloth_arwen op 20-03-2012 23:19 ]

[Juancho]

Nou het is niet zo dat ik iets achterhoud, ik zet het alleen niet in mijn CV en motivatiebrief om je er anders donder op kunt zeggen dat je sollicitatie gelijk verscheurd wordt zonder ze me daadwerkelijk kennen. Ik vind dat ik meer waard ben en dat ook heb bewezen.

Ik geef dus wel VOOR een eerste kennismakingsgesprek aan wat mijn handicap is en ik krijg daarvoor altijd complimenten omdat ik eerlijk en oprecht ben. Dus juist het tegenovergestelde van wat jij aangeeft. Dat zou overigens wel kloppen als de werkgever er pas tijdens de eerste kennismaking achterkomt, maar dat zal ik echt nooit doen. Ik spreek hierover ook altijd heel open een eerlijk met de gesprekspartner en ook dat kan men altijd erg waarderen. Sterker nog, ik krijg vaak complimenten over hoe losjes ik erover ben en dat zien ze altijd als een enorm pluspunt.

Alleen die handicap ziet men vaak op voorhand, dus na een eerste gesprek bijv., als een te lastig punt of ze twijfelen enorm. Terwijl ik juist weet dat het op de werkvloer prima kan, zeker gezien mijn positieve houding hierover en gewoon de prestaties die ik lever. De twee werkgevers die ik heb gehad hadden ook die twijfel in het begin, maar ik heb er nu uitstekende referenties aan over gehouden. Voor mij een teken dat ik het absoluut kan, alleen om een nieuwe werkgever zover te krijgen dat ze mij de kans geven, dat is zo verschrikkelijk moeilijk.

Het tweede wat erg lastig is, is dat het iets is wat ik niet kan verbergen en wat bij iedere sollicitatie terugkomt. Dus een baan zien te vinden die ik bijv. als tijdelijk zie, zelfs dan geldt mijn hele verhaal van hierboven. Het is bijv. geen handicap dat ik in een rolstoel zit en solliciteer op functies waarbij je veel op de weg zit.

[asfaloth_arwen]

Juancho schreef op dinsdag 20 maart 2012 @ 23:38:
Ik geef dus wel VOOR een eerste kennismakingsgesprek aan wat mijn handicap is en ik krijg daarvoor altijd complimenten omdat ik eerlijk en oprecht ben. Dus juist het tegenovergestelde van wat jij aangeeft.

Oke, ik heb het misschien wat vaag omschreven maar ik was gewoon benieuwd naar hoe je het op moment communiceert. Dat lijk je dus prima op orde te hebben

Alleen die handicap ziet men vaak op voorhand, dus na een eerste gesprek bijv., als een te lastig punt of ze twijfelen enorm.

Onafhankelijk van welke handicap het betreft, is het niet gek dat een (potentieel) werkgever hier enorm kan twijfelen. Indien ze een kandidaat hebben waar ze deze twijfel niet hebben en die verder redelijk gelijkwaardig scoort zul je waarschijnlijk aan het korte eind trekken.

Terwijl ik juist weet dat het op de werkvloer prima kan, zeker gezien mijn positieve houding hierover en gewoon de prestaties die ik lever. De twee werkgevers die ik heb gehad hadden ook die twijfel in het begin, maar ik heb er nu uitstekende referenties aan over gehouden.

Heb je hier ook een getuigschrift van? Zou je misschien op papier kunnen krijgen hoe je handicap je werk wel of niet beinvloed? Dit kun je zonder je oude werkgever elke keer te belasten aan kunnen leveren aan je potentieele werkgever.

Los van dit alles, is het niet mogelijk om hier (externe) ondersteuning in te krijgen, of via een bureau aan een baan te komen? (Afhankelijk van het type handicap natuurlijk).

Verder lijk je redelijk ambitieus te zijn in de functie die je wilt beoefenen (begrijpelijk en waarschijnlijk zul je het inhoudelijk wel kunnen waarmaken), maar is het niet mogelijk om een functie met doorgroeimogelijkheden te zoeken zodat je je eerst kunt bewijzen? Je bent nog relatief jong en ruim 3 jaar werkervaring, wat voor veel posities een ideaal profiel is, echter voor bepaalde functies is dat misschien ook nog net wat 'lichtgewicht'.

[ Voor 12% gewijzigd door asfaloth_arwen op 20-03-2012 23:55 ]

[DiedX]

Ik snap je vraagstelling niet helemaal.

In het kort: indien je handicap niet direct zichtbaar is bij je sollicitatie, dan moet je wellicht overwegen om het niet te vertellen bij je sollicitatie. Je bent NIET verplicht om het te vertellen namelijk.

Dan is de vraag: is je handicap zichtbaar?

[Juancho]

asfaloth_arwen schreef op dinsdag 20 maart 2012 @ 23:49:
[...]

Oke, ik heb het misschien wat vaag omschreven maar ik was gewoon benieuwd naar hoe je het op moment communiceert. Dat lijk je dus prima op orde te hebben

Klopt! Als ik één ding wel hoog in het vaandel heb dan is het openheid, eerlijkheid en respect richting elkaar. Elke gek heeft zijn gebrek, dus ik ben daar voorafgaand aan een gesprek gelijk open over en stuur ze mijn uitgebreide toelichting wat altijd erg gewaardeerd wordt.

Wat wel zo is, en dat denk ik eerlijk gezegd zelf, is dat men het juist daarom wat lichter opvatten dan het in werkelijkheid is. Want ik word gewoon erg vaak op gesprek uitgenodigd terwijl ik ze mijn handicap heb uitgelegd. Zelfs de grote jongens of voor aardig hoge functies. Op de één of andere manier denk ik dat een werkgever er makkelijk over denkt waardoor het in een gesprek erg tegenvalt. Logisch hoor, laat dat duidelijk zijn. Het is gewoon verdomd lastig om in een uurtje jezelf zo te presenteren dat die handicap naar de achtergrond geschoven wordt en je kwaliteiten de overhand hebben en je zo de werkgever overhaalt. Dat is zo ontzettend lastig...

Onafhankelijk van welke handicap het betreft, is het niet gek dat een (potentieel) werkgever hier enorm kan twijfelen. Indien ze een kandidaat hebben waar ze deze twijfel niet hebben en die verder redelijk gelijkwaardig scoort zul je waarschijnlijk aan het korte eind trekken.

Sterker nog, zelfs als ik de enigste kandidaat ben en verder klopt alles aan me, dan nog besluiten werkgever regelmatig om de vacature open te laten en mijn niet aan te nemen. Zelfs als er flinke druk achter die vacature zit. En nogmaals, het gaat puur en alleen om die handicap. Ik weet dat ik anders allang prachtige banen aangeboden had gekregen. Ik hoefde bij wijze van alleen nog maar die krabbel te zetten.

Heb je hier ook een getuigschrift van? Zou je misschien op papier kunnen krijgen hoe je handicap je werk wel of niet beinvloed? Dit kun je zonder je oude werkgever elke keer te belasten aan kunnen leveren aan je potentieele werkgever.

Getuigenschrift is lastig, net als vertrouwelijke documenten laten zien van mijn vorige werkgevers waaruit blijkt dat ik uitstekend mijn werk kan doen. Ik kan hooguit de gesprekspartner aangeven dat ze gerust mijn voorgaande managers kunnen bellen en ze alles mogen vragen over hoe ik op de werkvloer presteer en hoe om te gaan met mijn handicap. Vreemd genoeg gebeurd dat zelden tot nooit, maar nu bekijk ik het natuurlijk van mijn kant.

Los van dit alles, is het niet mogelijk om hier (externe) ondersteuning in te krijgen, of via een bureau aan een baan te komen? (Afhankelijk van het type handicap natuurlijk).

Bedoel je via bemiddelingsbureaus, recruiters en speciale IT tussenpersonen? Ik sta bij veel van dit soort organisaties al ingeschreven of ben er al op gesprek geweest. Neem bijv. mijn ambitie om mezelf te ontwikkelen tot Microsoft Dynamics specialist, dat lijkt me geweldig. Ik heb een geweldig leuk gesprek gehad met Nigel Frank (enorm groot wervingsbureau specifiek gericht op Dynamics). Ik heb vaak contact met mijn contactpersoon aldaar en hoewel er veel banen beschikbaar zijn, lukt het nog niet om mij via hun aan die droom baan te krijgen. En ze zeggen ook eerlijk, mijn handicap speelt hierbij wel een grote rol. En zo zijn er nog veel meer tussenpersonen/organisaties die met mij meedenken en waarmee ik goede contacten onderhoud.

[Juancho]

DiedX schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 00:00:
Ik snap je vraagstelling niet helemaal.

In het kort: indien je handicap niet direct zichtbaar is bij je sollicitatie, dan moet je wellicht overwegen om het niet te vertellen bij je sollicitatie. Je bent NIET verplicht om het te vertellen namelijk.

Dan is de vraag: is je handicap zichtbaar?

Laat ik het zo zeggen, het is niet iets wat ik kan verbergen. Niet tijdelijk en al helemaal niet op langere termijn. Vandaar ook dat dit echt een speciaal geval is. Want als het iets was wat ik kon verbergen, dan had ik er ook geen last van gehad bij het solliciteren.

[Free rider]

Dus... mensen die jou niet kennen zullen je niet snel werk geven. Mensen die je wel kennen zijn tevreden over je. Is dat een goede samenvatting?

Een woord: netwerken.

[Juancho]

Ja zo mag je het stellen. Ik moet bij onbekende personen echt het geluk hebben dat ze mij die kans geven omdat ze ook door die handicap heen kunnen kijken. Dat ze wil een prima opleiding, CV en referenties zien. Dat ze zien dat ik veel te bieden heb.

Netwerken is idd voor mij enorm belangrijk, ik ben dan ook de laatste tijd erg veel bezig met connecties via Linkedin om zo via een heel spoor van connecties bij interessante bedrijven uit te komen. Maar het is idd beslist een voordeel voor mij als ik via een goede bekende die mij kent aanbevolen wordt bij een organisatie. Zo heb ik bijv. onlangs een afstudeerpartner eens gevraagd en hij heeft me nu direct bij een cluster manager van één van de grootste IT dienstverleners van Nederland neergelegd. Op die manier kom je wellicht toch wat anders binnen als via een recruiter die ik niet ken.

Al biedt het ook geen garanties overigens, dat heb ik ook al gemerkt helaas.

[t_captain]

Is je handicap nieuw? Enkele jaren geleden wist je ook goede banen te scoren bij gerennomeerde werkgevers, en 2008 en 2010 waren ook niet de jubeljaren op de arbeidsmarkt.

[Roadman]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 00:04:
[...]


Laat ik het zo zeggen, het is niet iets wat ik kan verbergen. Niet tijdelijk en al helemaal niet op langere termijn. Vandaar ook dat dit echt een speciaal geval is. Want als het iets was wat ik kon verbergen, dan had ik er ook geen last van gehad bij het solliciteren.

Goed, je hebt dus een motorische of vocale tic?

[F_J_K]

Via je netwerk binnenkomen is altijd een goed idee.

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 00:02:
Getuigenschrift is lastig, net als vertrouwelijke documenten laten zien van mijn vorige werkgevers waaruit blijkt dat ik uitstekend mijn werk kan doen. Ik kan hooguit de gesprekspartner aangeven dat ze gerust mijn voorgaande managers kunnen bellen

Getuigschrift is heel eenvoudig. Bel/mail zelf je voormalige managers en vraag om een brief (incl handtekening en briefpapier van het bedrijf). Neem bij sollicitatiegesprek ter plekke een kopie van de briefjes mee en begin -aangezien het zo zichtbaar is- zelf over dat je wat hebt maar het aantoonbaar niet in de weg zit.

Dat werkgevers een risico niet durven te nemen, kan ik me eigenlijk goed voorstellen. (Ook al heb ook ik "een handicap"). Heel erg cru gezegd: waarom zouden ze het risico op hoge kosten willen nemen als er andere mensen zijn die voor hetzelfde geld dat risico niet lijken te hebben. En een week na het krijgen van een vast contract breekt die ander twee benen en een arm bij skiën of voetballen

[Ardana]

Ikzelf heb regelmatig flink last van rsi. In de detachering zitten ze daar echt niet op te wachten. Het gaat er echter om hoe je daar mee om gaat. Persoonlijk zeg ik altijd aan het eind van het kennismakingsgesprek dat ik mijn eigen toetsenbord meeneem, en dat wat mij betreft daarmee de kous af is.

Als werkgevers weten wat de impact gaat zijn van jouw handicap o hun situatie, zijn ze eerder geneigd er geen punt van te maken. Ik werk regelmatig met zulke niet-technische mensen dat ze zelfs een usb-toetsenbordje technisch nog als probleem zien ("ik weet niet of dat hier wel werkt hoor", "is dat wel veilig, zo'n draadloos toetsenbordje?") maar het feit dat ik voor m'n eigen oplossing zorg, maakt dat het nooit een probleem is.

Wellicht ligt jouw oplossing ook in die hoek? Pay-roling of eerst via een uitzendbureau? Op die manier ligt het risico van ziekte en uitval niet bij hen. En is 'n aanbod van een gratis stage van 'n week oid niets? Beetje afhankelijk van wat voor handicap je hebt kan dat wellicht precies de plus zijn die ze nodig hebben om over de streep te komen.

[Sissors]

Moet wel zeggen dat het nagenoeg onmogelijk zal blijven om specifiek advies te geven als je niet wil zeggen wat je 'handicap' is, even je profiel bekeken, maar daar staat helemaal niks op (waar overigens niks mis mee is), dus tenzij het wel heel specifiek is wat je hebt, zal het nagenoeg onmogelijk zijn te bedenken wie er achter je account zit.

Maar goed wat er overblijft is zoals eerder gezegd je netwerk, of als zelfstandige beginnen. Maar in hoeverre je met je 'handicap' wel klanten kan krijgen is natuurlijk lastig te bedenken zonder te weten wat het is.

En weet je zeker dat je vanwege je 'handicap' wordt afgewezen, en niet dat je het enkel de schuld geeft?

[timag]

Wat voor de discussie denk ik wel van belang is, is of je handicap nu of in de toekomst kan verergeren of kan leiden tot extra verzuim of arbeidsongeschiktheid. Gezien de huidige wetgeving op dit vlak worden "risicogevallen" niet snel aangenomen omdat het bedrijf dan voor grote kosten komt te staan mocht je problemen krijgen.

Mocht dat niet het geval zijn maar zou een potentiële werkgever wel dat idee kunnen krijgen dan zou je wat aandacht kunnen besteden aan het wegnemen van die zorg, desnoods met een verhaal van een arts of patientenvereniging o.i.d..

[ViNcE]

Ik vind het wel een lastig verhaal. Aan de ene kant zeg je dat je bij veel sollicaties niet eens uitgenodigt wordt, je krijgt een vriendelijke brief maar niet meer. Ze weten dus nog niks van je handicap. Aan de andere kant zeg je dat je allang een mooie baan zou hebben als je geen handicap zou hebben en dat zelfs als je de enige bent die solliciteert.
De eerste situatie kan ik mij nu heel goed voorstellen. Er is een crisis aan de gang en ik ken genoeg mensen (zonder handicap) die afwijzing na afwijzing krijgen. De pool is nu zo groot en mensen zoeken alleen nog naar bepaalde specialisten. De vriendelijke afwijzing is dan standaard.

De tweede situatie klinkt mij wat vreemd in de oren, want volgens mij is dat gewoon discriminatie. Iemand op basis van een handicap weigeren, terwijl hij zijn werk zonder probleem kan uitvoeren is volgens mij verboden (net zoals als het selecteren op sex of huidskleur). Ik zou hier toch eens achteraan gaan.

Maar aan dit verhaal heb je natuurlijk helemaal niks, want je wilt gewoon werken. Het enige advies wat ik dan kan geven is het volgende:
- laat duidelijk de referenties overkomen, mogelijk een begeleidende brief van oude werkgever
- vraag om proefperiodes (die heb je sowieso een maand natuurlijk), maar geef het echt aan.
- realiseer je dat je niet de enige bent zonder werk, soms is het een kwestie van wachten tot de markt weer een beetje aantrekt.

In ieder geval veel succes!

[Blue-eagle]

Wat betreft je handicap: of je enorm stottert, een extreme lichaamsgeur hebt of in een rolstoel zit maakt nogal een verschil. Zijn er aanpassingen die jij kan doen die de bezwaren zouden verminderen?

Ik kan hier een heel verhaal typen met mijn ervaringen met mensen die een handicap hebben, maar daar heb jij niks aan. Je snapt zelf de bezwaren ook wel vermoed ik zo.

Een tijdje geleden heb ik iemand ontmoet met een extreem stotter probleem. Het woord "ja" uitspreken kon enkele minuten duren. Als ik in zijn positie stond dan had ik mezelf een andere handicap aangemeten, namelijk: "stom zijn" (as in: niet kunnen praten). Dan maar digitaal communiceren. Desnoods met text-to-speech hulp.

Hoe dan ook, succes

[IStealYourGun]

Is een zichtbare handicap? Neen, dan meld je het niet tijdens je gesprek maar pas nadat je enkele weken in dienst bent laat je het doorsijpelen.

Ik gok dat het geen zichtbare handicap is (zoals een rolstoel) omdat bedrijven zich dan eerder moreel verplicht voelen om zoiets te negeren, maar bij een onzichtbare handicappen is dat veel minder, vaak omdat mensen een fout beeld hebben van die handicap. Dat zeg ik niet alleen, maar ook werkgever organisaties.

De verhaaltje dat het "not done" is om te liegen tijdens een sollicitatie is bullshit, bedrijven gebruiken vacatures en sollicitaties deels als PR en proberen er ook beter uit de verf te komen dan dat ze werkelijk zijn. Je probeer beiden tot een overeenkomst te komen en dat doe je niet door 100% open kaart te spelen. Eigenlijk lieg je zelfs niet eens, je zegt het hen gewoon niet.

Kijk toen ik stopte met studeren ben ik een jaar werkloos geweest en altijd open kaart gespeeld tijdens sollicitaties (zo ook geleerd in school trouwens), tot ik een gesprek had met iemand van de RVA die me zei dat ik een sollicitatiegesprek moest zien als een onderhandeling. En bij een onderhandeling laat je nooit het achterste van je tong zien. Binnen de maand had ik een job.

[CodeCaster]

Wellicht relevant:

quote: http://www.carrieretijger...ngen/vertellen-verzwijgen

Rechten
In de wet staat dat je in een cv of tijdens een sollicitatiegesprek niets hoeft te melden over je gezondheid of je ziekteverleden. De Wet op de Medische Keuringen verbiedt werkgevers zelfs ernaar te vragen. Vragen als: "Ben je vaak ziek geweest in het verleden?" of "Heb je een kinderwens?" zijn dus uit den boze.

Plichten
Je bent wél verplicht om zaken aan te geven die een belemmering kunnen zijn bij de uitoefening van de functie. Als je bijvoorbeeld aangepaste werktijden nodig hebt, of als je bepaalde taken, die bij de functie horen, niet zult kunnen uitvoeren. Het achterhouden van belangrijke informatie over je gezondheid kan later reden zijn voor stopzetting van de loonbetaling of - in het uiterste geval - zelfs leiden tot ontslag op staande voet.

[Paul]

Interessant onderwerp. Mijn vriendin heeft ook een handicap (heeft een rolstoel maar zit er 'zo min mogelijk' in, die kampt een beetje met hetzelfde probleem.

Gewoon blijven solliciteren, en zo min mogelijk aandacht op je beperking leggen (voor zover dat lukt, we weten immers niet wat je hebt dus dat is giswerk hoe nuttig zo'n advies is). Als je aandoening niet progressief is en je het tijdens het gesprek helemaal kunt verzwijgen dan zou ik dat doen, als dat niet lukt dan zo duidelijk mogelijk maken dat het geen invloed heeft; laat ze er zelf maar over beginnen. Als jij het niet brengt als een handicap maar gewoon je ding doet, dan zal de recruiter ook eerder geneigd zijn daar in mee te gaan.

Het wordt anders wanneer je bijvoorbeeld een hulphond hebt; ik kan me goed indenken dat jij wel 100% je werk kan doen maar dat je (potentiële) werkgever geen zin heeft in dieren op het kantoor.

[Palomar]

Vind het wel erg moeilijk om hier iets zinnigs te zeggen zonder te weten wat je beperking is. Heeft het met mobiliteit te maken? Of de omgang/communicatie met mensen? Of je uiterlijk?

Kan me nl. voorstellen dat je afvalt voor een consultant-functie als je niet kunt autorijden. Of als je slecht kunt spreken zal klantcontact minder goed gaan. Verplaats je ook in de werkgever dat zulk soort voorbeelden niet goed werkbaar zijn en ze je daarom afwijzen.

[Juancho]

Beste allen,

Gezien het aantal reacties ben ik toch wel geschrokken, positief, dat wel . Ik had niet verwacht dat er na amper een dag al zoveel reacties zouden zijn van personen die graag willen adviseren. Voor mij de reden om toch mijn handicap maar te vermelden, dan kan advies wellicht nog positiever worden. Soms heb je even een zetje in de rug nodig, of andere inzichten buiten je familie- en vriendenkring om.

Bovendien besteden jullie nu tijd in iets wat niet ter sprake is. BIjv. het verhaal over verzuim, ziekte en wat een bedrijf niet mag doen volgens de wetgeving. Mijn handicap is namelijk dat ik communicatief veel minder ben, ik stotter namelijk. Nu zullen jullie ook begrijpen dat ik dit niet kan verbergen en dat gewoon altijd onderwerp van het gesprek is.

Goed, ik ben niet de persoon die mijn leven hierdoor laat bepalen, sterker nog, ik geniet van alles, ben enorm sociaal, open, vrolijk en eerlijk. Zou ik vrachtwagenchauffeur zijn zou het waarschijnlijk ook geen probleem zijn. Maar mijn hart en ambities liggen in het consultancy vak. Dat hoeft helemaal niet als lead consultant te zijn waarbij je 100% van je tijd aan het spreken bent want ik weet zelf het beste van iedereen dat dat gewoon onmogelijk is. Maar er zijn natuurlijk ook genoeg consultantcy rollen/functies waarbij je of in teamverband werkt of je bent veel meer bezig met inrichting, testen, documenteren bij/voor klanten etc. Wellicht een meer ondersteunende rol waarbij je vooral aan het uitvoeren bent. Want zo'n type functie zoek ik eigenlijk, wellicht half consultant / half uitvoerend/ondersteunend waarbij mijn kwaliteiten optimaal benut worden en de klant/werkgever zo min mogelijk last heeft van mijn spraak.

Als IT Auditor lag de verhouding ook ongeveer op 40% bij de klant en 60% op kantoor/thuis je informatie uitwerken. Nooit heb ik gehoord dat dit onmogelijk was of dat de klant mij niet wilde. En ik weet dat mijn manager destijds hier heel scherp op lette. Bovendien weet ik zelf goed wat ik wel en niet kan. Je moet mij niet iedere dag presentaties laten geven of klanten proberen binnen te halen in een sales rol. Maar betekent dat ik daarom mijn droom/ambitie maar moet laten varen?

Je kunt zeggen, wordt systeembeheerder of iets dergelijks, dan zal mijn handicap een stuk minder zijn. Maar ik weet van mezelf dat ik het misschien 1 dag, 1 week, 1 maand of wellicht 1 jaar uithoud, maar daarna wordt ik doodongelukkig omdat daar mijn passie en ambitie niet liggen. Ik hoop dat jullie hiermee ook begrijpen hoe ik als mens in elkaar zit en hoe ik zelf met dit probleem omga. Je hebt mensen met deze handicap die zich laten beperken in doen en laten omdat ze bang/angstig zijn. Maar je hebt ook mensen die er juist door dit probleem 10x zo hard tegenaan knallen en vol gaan voor je dromen en ambities. Na het MBO had ik kunnen stoppen met studeren en gaan werken. Ik heb mijn HBO behaald en zelfs een half jaar buitenlandse stage gedaan en later afgestudeerd bij Accenture met een 8. Zie hier het verschil!

Deze instelling wordt wel vaak als positief gezien, ik heb al regelmatig gehoord dat ik alle kenmerken van een goede consultant heb alleen mijn spraak zou zo'n 40% moeten verbeteren...

Ik hoop dat jullie nu een beter beeld hebben en wellicht beter kunnen adviseren. Hoe dan ook, top hoe er al zo snel gereageerd wordt!

[swbr]

Als ik het goed begrijp allemaal, geef je dus voor een eerste gesprek expliciet aan dat je stottert. Kan het niet zo zijn dat je daarmee juist de aandacht op je 'handicap' vestigt? Ik zou zeggen, ze komen er wel achter dat je stottert als je binnenkomt. Net zoals ze er op dat moment achter komen dat je blond (of rood, bruin, etc.) bent, lang of kort, bruin of wit, ga zo maar door.

Door het niet van tevoren aan te kondigen laat je zien dat het jou niets uitmaakt dat je stottert. Door er van tevoren wel de aandacht op te vestigen doe je precies het omgekeerde, je waarschuwt een potentiële werkgever alvast dat er iets mis met je is. Terwijl dat dus helemaal niet het geval is.

[Juancho]

Heb ik ook wel eens over na gedacht, maar verpaats je dan eens in de werkgever. Die geeft mij een hand en merkt op dat moment dat er iets 'mis is'. Uit ervaring, ook buiten het werk om, weet ik dat dit mensen enorm kan afschrikken en dat je ze in een situatie dwingt die ook voor mij niet prettig is.

Nu geef ik het kort voor het eerste gesprek aan, men weet ervan, en als men dat als te lastig ziet moeten ze me niet uitnodingen. Nu gebeurd het eigenlijk nooit dat men de uitnodiging daardoor terugtrekken dus dat is ook een punt voor mij geweest om eerlijk en open te blijven.

Stotteren is natuurljk wel iets anders dan dat je rood haar hebt of 2 meter lang bent. Stotteren heeft gewoon invloed op je werk en dat bedoel ik niet direct op een negatieve manier. Maar in 20 jaar weet ik wel dat je er het beste met elkaar open, eerlijk en respectvol over kunt zijn en zodoende een prima werkrelatie kan opbouwen met succes.

Maar wellicht kan ik mijn bericht over het stotteren wel wat aanpassen, misschien een tikkie arrogant en met de insteek wat jij aangeeft. Dat het mij niets uitmaakt.

[Hogader]

Wat je zou kunnen doen is opzoek gaan naar een functie waar je alleen maar hoeft te documenteren/uitwerken, maar wel precies in je vakgebied ligt. Als je eenmaal in die functie zit, kan je in goed overleg proberen te promoten naar die 40% bij de klant.

Als de baas je immers kent, weet hij beter of het wel of niet kan.

[Paul]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:33:
Heb ik ook wel eens over na gedacht, maar verpaats je dan eens in de werkgever. Die geeft mij een hand en merkt op dat moment dat er iets 'mis is'. Uit ervaring, ook buiten het werk om, weet ik dat dit mensen enorm kan afschrikken en dat je ze in een situatie dwingt die ook voor mij niet prettig is.

Tenzij een simpele 'ja' je minuten kost (je zegt dat je werk er niet onder lijdt, dus dat lijkt me niet?) heb ik het idee dat je van een mug een olifant maakt

Mijns inziens leg je nu inderdaad zelf de nadruk op het stotteren door er maar vanuit te gaan dat het erg is, dat men er voor gewaarschuwd dient te worden etc. Je brengt het echt als een handicap (je schaamt je er voor en doet er spastisch over in je topicstart om het maar te vermijden), terwijl het door de meeste mensen helemaal niet zo wordt ervaren.

Ik ken je verder niet en mogelijk klinkt dit heel stom, maar heb je wel eens met een psychiater gepraat of gerevalideerd (als het een recente ontwikkeling is) over je eigen acceptatie van je stotteren?

[JBrennan]

Mijn ma stotterde flink, toch wel een paar keer per zin. Die had ooit (in 1996 oid) een cursus bij Del Ferro gevolgd. Ze stottert nog wel, maar dan een stuk minder. Wellicht dat dit kan helpen om je probleem de wereld uit te helpen (of iig een stuk beter behapbaar/verkoopbaar).

[ Voor 3% gewijzigd door JBrennan op 21-03-2012 16:41 ]

[Juancho]

Hogader schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:38:
Wat je zou kunnen doen is opzoek gaan naar een functie waar je alleen maar hoeft te documenteren/uitwerken, maar wel precies in je vakgebied ligt. Als je eenmaal in die functie zit, kan je in goed overleg proberen te promoten naar die 40% bij de klant.

Als de baas je immers kent, weet hij beter of het wel of niet kan.

Klopt en sterker nog, ik vind juist het deel documenteren en uitwerken erg leuk! Door mijn handicap heb ik me op andere facetten namelijk enorm ontwikkeld, zeker het schriftelijke zakelijke gedeelte! Daarom was een rol als IT Auditor ook zo super voor me! Je hebt deels het menselijke contact en lekker bij de klanten, maar ook grote delen dat je lekker aan het uitwerken bent. Dat past idd perfect bij me.

Ik zie het dan ook zeker wel zitten om ergens onder aan de ladder te beginnen hoor, dat hoeft echt niet direct een zware consultant functie te zijn. Zolang het maar wel binnen het kader is waarin mijn ambities en dromen liggen.

Tenzij een simpele 'ja' je minuten kost (je zegt dat je werk er niet onder lijdt, dus dat lijkt me niet?) heb ik het idee dat je van een mug een olifant maakt

Mijns inziens leg je nu inderdaad zelf de nadruk op het stotteren door er maar vanuit te gaan dat het erg is, dat men er voor gewaarschuwd dient te worden etc. Je brengt het echt als een handicap (je schaamt je er voor en doet er spastisch over in je topicstart om het maar te vermijden), terwijl het door de meeste mensen helemaal niet zo wordt ervaren.

Ik ken je verder niet en mogelijk klinkt dit heel stom, maar heb je wel eens met een psychiater gepraat of gerevalideerd (als het een recente ontwikkeling is) over je eigen acceptatie van je stotteren?

Ik kan begrijpen dat je zo denkt, maar geloof me, echt! Ik schaam me er niet voor, ik heb het allang geaccepteerd (dat is eerder mijn probleem!!) en ik ben de laatste die er moeilijk over doet. Ik krijg nogmaals vaak de opmerking dat men erg verbaasd is over hoe ik er mee omga en hoe 'normaal' mijn houding eigenlijk is. Alsof men verwacht dat ik als een klein zielig vogeltje in de hoek zou zitten.

Begrijp me dan ook goed, de reden om deze topic te openen is niet omdat ik mezelf zielig vind of schaam, nee de reden is dat ik momenteel probeer uit te zoeken hoe ik bedrijven er van kan overtuigen dat het helemaal geen probleem hoeft te zijn. Zelfs niets in een deels klantencontact functie. Want als me iets dwars zit is dat het gewoon. Als je constant jezelf moet 'verkopen' in een uurtje en je stottert daarin, geloof me, je staat altijd met 0-2 achter.

En dat terwijl ik weet dat ik het kan, dat ik het wil, dat ik de drive en kennis heb. Ik zoek gewoon een manier om een manager te overtuigen dat ze juist niet naar mijn spraak moeten kijken (rekening mee houden is prima) maar dat ze net zoals mijn vorige manager daar doorheen kunnen kijken en zien wat ik ze allemaal te bieden heb.

[Killertjuh]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:11:
Beste allen,

.............
Bovendien besteden jullie nu tijd in iets wat niet ter sprake is. BIjv. het verhaal over verzuim, ziekte en wat een bedrijf niet mag doen volgens de wetgeving. Mijn handicap is namelijk dat ik communicatief veel minder ben, ik stotter namelijk. Nu zullen jullie ook begrijpen dat ik dit niet kan verbergen en dat gewoon altijd onderwerp van het gesprek is.
...........

Ik zal hier gewoon open kaart gaan spelen maar ik stottor ook. Echter om dit nu een "handicap" te gaan noemen vind ik een beetje overdreven. Natuurlijk weet ik niet hoe erg jij het hebt. Maar bij sollicitaties ben ik nerveus en gaat het ook vaak fout.

Mijn oplossing hiervoor is verdraai je zin. Ik heb het probleem vaak met de klank "acht" en nog meer. Maar als je weet wat je wilt gaan zeggen probeer dan dit deel van het woord te ontwijken en zeg het op een andere manier waar je toch het zelfde bedoelt.

Dit is het enigste advies uit mijn ervaring.

[swbr]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:33:
Heb ik ook wel eens over na gedacht, maar verpaats je dan eens in de werkgever. Die geeft mij een hand en merkt op dat moment dat er iets 'mis is'. Uit ervaring, ook buiten het werk om, weet ik dat dit mensen enorm kan afschrikken en dat je ze in een situatie dwingt die ook voor mij niet prettig is.

Nu geef ik het kort voor het eerste gesprek aan, men weet ervan, en als men dat als te lastig ziet moeten ze me niet uitnodingen. Nu gebeurd het eigenlijk nooit dat men de uitnodiging daardoor terugtrekken dus dat is ook een punt voor mij geweest om eerlijk en open te blijven.

Stotteren is natuurljk wel iets anders dan dat je rood haar hebt of 2 meter lang bent. Stotteren heeft gewoon invloed op je werk en dat bedoel ik niet direct op een negatieve manier. Maar in 20 jaar weet ik wel dat je er het beste met elkaar open, eerlijk en respectvol over kunt zijn en zodoende een prima werkrelatie kan opbouwen met succes.

Maar wellicht kan ik mijn bericht over het stotteren wel wat aanpassen, misschien een tikkie arrogant en met de insteek wat jij aangeeft. Dat het mij niets uitmaakt.

Nee, die recruiter geeft jouw een hand en denkt 'verrek, hij stottert', en gaat vervolgens gewoon het gesprek aan. Ik weet niet hoe kort voor het gesprek je dit aangeeft, maar laat het een dag zijn. Die recruiter heeft dan alle gelegenheid om het op zich in te laten werken, het er over te hebben met collega's, en zich zo al een beeld te vormen van die rare stotteraar die morgenmiddag op gesprek komt. Niet doen.

Eén plaatje zegt meer dan duizend woorden. Je kunt wel opschrijven dat je stottert maar er geen probleem mee hebt, maar dat kun je beter laten zien door gewoon al stotterend binnen te komen. Non verbale communicatie is ook hier veel krachtiger dan wat woorden. Je hoeft niet te zeggen dat je er geen probleem mee hebt, je moet gewoon laten zien dat je er geen probleem mee hebt.

[Ardana]

Ik denk dat het volledig afhankelijk is van hoeveel je stottert. Als je 'n uur doet over 't bestellen van 'n brood bij de bakker dan heb je 'n punt. Stotter je net als Miss Montreal (dat was d'r toch?), dan zou ik er niet eens over beginnen. Probeer het gewoon 'ns.

En ook hier weer: heb je wel 'ns nagebeld om te vragen waarom je de baan niet gekregen hebt? Heb je al 'ns ronduit gevraagd of dat ligt aan je stotteren?

[The Eagle]

Tsja, in een functie waarbij je veel (mondeling) communicatief bezig bent, en die ook nog eens als "snel" te boek staat (wat de auditing consultancywereld eigenlijk gewoon is) kan ik me voorstellen dat je er op afgewezen wordt. Nofi, maar als ik als werkgever wist dat mijn klant het geduld (of de tijd!) niet heeft om iemand die stottert te woord te staan, dan ben je bij gelijke geschiktheid gewoon platgezegd de lul. Dat je dan wordt afgewezen heeft niks met je capaciteiten te maken, maar des te meer met de markt. Tijd is nou eenmaal geld...

Maar wat ik me afvraag: ben je ooit naar een logopediste geweest om er vanaf te komen Toevallig is mijn zusje logopediste en ik krijg wel eens het e.e.a. mee, en als ik haar goed begrijp kan vrijwel iedereen van het stotteren af komen. Enige wat je hoeft te investeren is tijd Wat let je om daar eens wat onderzoek naar te doen?

[Juancho]

Antaresje schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:53:
[...]
Eén plaatje zegt meer dan duizend woorden. Je kunt wel opschrijven dat je stottert maar er geen probleem mee hebt, maar dat kun je beter laten zien door gewoon al stotterend binnen te komen. Non verbale communicatie is ook hier veel krachtiger dan wat woorden. Je hoeft niet te zeggen dat je er geen probleem mee hebt, je moet gewoon laten zien dat je er geen probleem mee hebt.

Hmmz hoe je het uitlegt heb je wellicht wel een punt. Ik bekeek het eigenlijk nooit zo en daarom gaf ik het altijd van te voren aan. Misschieen geef ik de betreffende personen op voorhand dan al de kans om een beeld van mij te vormen die eigenlijk wordt bevestigd in het gesprek. En dan is het wellicht 1+1=2 en exit voor mij.

Als je ze er echt mee confronteert, wellicht valt ze het dan wel mee of zien ze het anders omdat ze er geen dagen over nagedacht hebben. Ik ga het zeker bij de volgende sollicitatie eens proberen! Nooit geschoten is altijd mis!

Ik denk dat het volledig afhankelijk is van hoeveel je stottert. Als je 'n uur doet over 't bestellen van 'n brood bij de bakker dan heb je 'n punt. Stotter je net als Miss Montreal (dat was d'r toch?), dan zou ik er niet eens over beginnen. Probeer het gewoon 'ns. En ook hier weer: heb je wel 'ns nagebeld om te vragen waarom je de baan niet gekregen hebt? Heb je al 'ns ronduit gevraagd of dat ligt aan je stotteren?

De mate van stotteren is verschillend eerlijk gezegd. De ene keer stotter ik regelmatig in 1 zin, het duurt overigens geen minuten , maar het is niet van niveau Erben Wennemars zeg maar die gewoon struikelt over zijn woorden omdat hij te snel spreekt. Het is idd meer van niveau Miss Montreal en dan wellicht nog een tikkie erger. Aan de andere kant heb ik ook vaak genoeg zinnen die er gewoon uitvliegen zonder stotter. Ik heb bijv. wel eens een sollicitatie gehad waarbij het de eerste 10 minuten erg goed ging en die man zei gelijk, goh ik had het veel erger verwacht. Maargoed, daarna zakte ik wel weer terug in spraak maar het geeft dus aan dat het heel verschillend is. Bij mijn vorige werkgever hadden we een super leuk team, allemaal dezelfde leeftijd en interesses en dan gaat het gewoon heel ontspannen vrij goed. Ligt zovaak aan een situatie, aan een moment etc.

Maar wat ik me afvraag: ben je ooit naar een logopediste geweest om er vanaf te komen Toevallig is mijn zusje logopediste en ik krijg wel eens het e.e.a. mee, en als ik haar goed begrijp kan vrijwel iedereen van het stotteren af komen. Enige wat je hoeft te investeren is tijd Wat let je om daar eens wat onderzoek naar te doen?

Ik heb in al die jaren zeker al vele therapieën en cursussen gedaan, waarbij succes vooral op korte termijn was. Maar dit is weer een andere discussie die ergens anders beter past want dat gaat nog persoonlijker. Maar zou je me eens een PM kunnen sturen met wat informatie over je zusje? Misschien heeft ze een website met haar aanpak etc? Ik sta er zeker wel voor open, dus ik ben wel benieuwd wat haar aanpak is. Bedankt alvast!

[swbr]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 17:14:
[...]


Hmmz hoe je het uitlegt heb je wellicht wel een punt. Ik bekeek het eigenlijk nooit zo en daarom gaf ik het altijd van te voren aan. Misschieen geef ik de betreffende personen op voorhand dan al de kans om een beeld van mij te vormen die eigenlijk wordt bevestigd in het gesprek. En dan is het wellicht 1+1=2 en exit voor mij.

Als je ze er echt mee confronteert, wellicht valt ze het dan wel mee of zien ze het anders omdat ze er geen dagen over nagedacht hebben. Ik ga het zeker bij de volgende sollicitatie eens proberen! Nooit geschoten is altijd mis!

Vergeet alleen niet dat het ook dan nog steeds mis kan gaan hè. Niet meteen bij de pakken neer gaan zitten als het ook op die manier niet meteen lukt. In elk geval heel veel succes!

[Hogader]

Het lijkt op dit moment misschien ook dat het vooral verergert in situaties die je op dat moment minder liggen (zenuwen ofzo). Het gaat namelijk goed bij klanten en oude collega's (je kent ze -> gezelligheid) en ook bij de eerste 10 minuten van je gesprek. Dat laatste veranderde misschien idd op het moment dat de tegenpartij het erger zou verwachtte wat jou het gevoel van druk geeft (en het dus erger werd)

Is het idd zo, kan je ook nog altijd een sollicitatie training overwegen om je meer relaxed te voelen tijdens een sollicitatie.

[Juancho]

Hoe gek het ook mag klinken, maar ik ben totaal niet nerveus voor een sollicitatie. Dat ligt allang achter me. Waar ik wel veel mee bezig ben, is dat ik een enorme druk heb van het 'Moeten'. Niet perse die job, maar wel omdat ik met een flinke hypotheek in het achterhoofd zit, mijn WW uitkering deze maand afloopt en de wereld er daarna toch wat anders uitziet.

Hoe positief ik ook ingesteld ben en altijd wel een oplossing zie, dit gaat toch steeds meer spelen in je gedachte wat wellicht voor een extra druk zorgt wat gelijk invloed heeft op je spraak.

[Blue-eagle]

Met stotteren zal je vast niet bedoelen dat je "st..st..stottert" maar dat een zin als deze je enkele minuten kan kosten.

Een klein verhaaltje voor mensen die niet snappen waar zoiets om kan gaan: bij een 2e sollicitatiegesprek (ikzelf als sollicitant) had ik een gesprek met iemand die mijn directe collega zou kunnen worden. Deze persoon stotterde extreem veel. Ik was hier niet op voorbereid en zat af en toe om me heen te kijken of ik voor een verborgen camera zat.

De beste man had een enorme moeite met spreken. Het woord "ja" kostte hem het ene moment een paar tellen, en iets later was hij daar enkele minuten mee bezig, letterlijk.

En dan zit je daar, respectvol af te wachten wat hij gaat zeggen. En soms wil je hem aanvullen omdat al duidelijk is wat hij wilt vragen, maar dat doe je niet omdat dit misschien onbeleefd is. Als je 5 minuten moet wachten op de vraag: "Ben je bekend met XYZ?" dan zit je dus 5 minuten iemand aan te staren, om je heen te kijken, ongemakkelijk op je stoel te draaien, je wilt je telefoon pakken om je mail te checken, je vraagt je af of je in de maling wordt genomen..

Nu ga ik iets gevaarlijks zeggen wat waarschijnlijk iedereen denkt: Ik zou er geen seconde aan denken om jou aan te nemen als je niet zelf met oplossingen komt. Als ze verwachten een gesprek van een half uur tot een uur aan te gaan met iemand die stottert, en vervolgens zijn ze na 2 uur pas op de helft, dan is dat toch echt jouw probleem.

Een werkgever ziet vooral "dit kost me veel tijd.." - en tijd is geld. Dus wat doe jij eraan om vooral geen liability te worden voor je werkgever?

[S913]

Persoonlijk zou ik er geen extra nadruk op leggen, door het van te voren te melden. Ze komen er zelf wel achter en door het zelf melden lijkt het net of je het zelf als een beperking ziet.

Ik werk zelf bij een grote automatiseerder en ken diverse (customer facing) collega's die in verschillende mate stotteren, waaronder een IT architect die toch wel goed met een klant moet kunnen communiceren. Maar ik heb nooit vanuit welke hoek dan ook iemand (collega of klant) het stotteren horen benaderen als nadelig en zeker niet als een handicap.

Dus: succes met solliciteren!

[TheJason]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 17:14:
[...]
Ik heb bijv. wel eens een sollicitatie gehad waarbij het de eerste 10 minuten erg goed ging en die man zei gelijk, goh ik had het veel erger verwacht.

Het lijkt mij dat dit mogelijk ook wel meespeelt bij sollicitaties. Door het vooraf zo nadrukkelijk te melden kunnen de werkgevers juist de verwachting hebben dat je heel erg stottert. Dan heb je na een goede brief en CV je "eerste indruk" die je zij hebben of verwachtingen een heel stuk verminderd.

Ze zullen het tijdens het gesprek wel horen maar mogelijk zien ze het dan als veel minder storend dan wanneer jij zelf zo nadrukkelijk de nadruk op legt door het vooraf te melden. Veel succes iig met de sollicitaties!

[merauder]

Ik raad net als een aantal met mij aan om zeker niet het stotteren expliciet te gaan benoemen op het moment dat je sollicitatiegesprek ingaat. Sterker nog, ik zou het alleen behandelen op het moment dat de gesprekspartner dit benoemd.

Een reden dat ik dit niet zou benoemen is omdat wanneer je binnenkomt, je inplaats van de 'stotterende kandidaat' ineens de transformatie maakt naar de 'kandidaat wiens CV een goede reden is voor het uitnodigen van een gesprek'. Doordat de interviewer niet weet dat je stottert krijg je ook niet zo'n verhaal dat de interview puur en alleen luistert naar het feit of het stotteren al dan niet meevalt, maar of het verhaaltje wat je aan de tafel verteld in de strekking ligt van waar een interviewer naar op zoek is.

Dat je stottert zal de interviewer ongetwijfeld doorkrijgen. Maar meestal vinden mensen het heel erg genant om te vragen naar een 'afwijking' van de andere gesprekspartner. Door het zelf niet te benoemen verleg je het probleem ook niet naar een ander.

[Juancho]

Ik snap jullie insteek, en ik zal waarschijnlijk wel anders binnenkomen als het moment dat ze vooraf weten dat ik stotter. Aan de andere kant, neem ik dan geen enorm risico dat het juist helemaal verkeerd afloopt? Je zet een ander alsware voor het blok, die weet niet wat hem overkomt, voelt zich wellicht ongemakkelijk en het gesprek krijgt hierdoor niet de insteek wat het moet hebben. Of, als men het lef heeft, zeggen ze al naar 10 minuten dat het niets wordt en kan ik weer richting huis met een klote gevoel.

Het kan natuurlijk twee kanten opgaan en het blijft een uitermate lastige keuze. Ik kan wellicht nog eens wat managers benaderen waarmee ik gesproken heb, waar ik een goed gesprek mee heb gehad en die me wellicht later nog eens willen spreken als er wel mogelijkheden zijn. Ik zou ze eens kunnen vragen hoe ze hadden gereageerd als ik het niet had gezegd en ze er mee geconfronteerd werden.

Goed, los van deze discussie ben ik natuurlijk wel enorm aan het zoeken naar nieuwe interessante bedrijven die ik wil benaderen. Op internet is veel te vinden, via tussenpersonen, via connecties etc. Maar mochten jullie nog bedrijven weten die werkzaam zijn op het gebied van IT Audit & Riskmanagement, ERP en/of BPM, dan hoor ik het natuurlijk graag!

Let op, ik wil dus beslist niet lui of lax overkomen dus hopelijk schatten jullie ook niet zo in. Anders zal ik voor de "grap" eens een lijstje maken met wat ik zelf allemaal al heb gevonden en benaderd heb

[merauder]

Juancho schreef op donderdag 22 maart 2012 @ 02:25:
Ik snap jullie insteek, en ik zal waarschijnlijk wel anders binnenkomen als het moment dat ze vooraf weten dat ik stotter. Aan de andere kant, neem ik dan geen enorm risico dat het juist helemaal verkeerd afloopt? Je zet een ander alsware voor het blok, die weet niet wat hem overkomt, voelt zich wellicht ongemakkelijk en het gesprek krijgt hierdoor niet de insteek wat het moet hebben. Of, als men het lef heeft, zeggen ze al naar 10 minuten dat het niets wordt en kan ik weer richting huis met een klote gevoel.

Wat betreft het voor het blok zetten, ik denk dat je daar beslist niet bang voor hoeft te wezen. Als ik een consultant op gesprek zou krijgen met een erg netjes CV, en dit CV heeft kunnen realiseren ondanks een flinke handicap, dan gaat dit zeker niet tegenwerken. Sterker nog, door dit goede CV geeft de kandidaat aan dat hij/zij ondanks deze handicap niet met zich laat sollen en het beste ervan probeert te maken.

[macciez]

Juancho schreef op donderdag 22 maart 2012 @ 02:25:
Of, als men het lef heeft, zeggen ze al naar 10 minuten dat het niets wordt en kan ik weer richting huis met een klote gevoel.

Los van de discussie hoe je dit het beste kan aanpakken, welk gevoel is kutter; na 10 minuten buiten staan omdat jij en de werkgever niet op 1 lijn zitten, en dat is meteen duidelijk. Of na een super leuk gesprek van een uur 3 dagen later te horen krijgen dat je het niet bent geworden, ook al past je CV super en je dus telkens het gevoel zal hebben dat het aan je stotteren ligt.
Ik zou in ieder geval altijd voor de variant kiezen die het meteen duidelijk maakt. Kan ik de overige 50 minuten nog lekker een bakje koffie in de zon drinken.

[Juancho]

Hebben jullie zeker een punt, ik moet inderdaad wel heel eerlijk zeggen dat me dat zo langzamerhand enorm begint te frustreren. De gesprekken zijn best leuk, onlangs bijv. nog bij E&Y. Hele leuke club mensen, lekker enthousiast, beetje dezelfde leeftijd in de betreffende divisie en ik sprak ook met 2 personen waarmee het erg klikte.

Persoonlijk had ik er een erg goed gevoel over en wilde het liefst direct al beginnen. Vervolgens krijg je na een week bericht dat ze toch niet doorgaan na lang beraad te hebben gehad. Dan denk ik van, tja, dat gevoel krijg je in de loop van het gesprek toch ook wel? Mijn spraak zal een week later echt niet zo vloeiend zijn dat ik een gladde salesman kan worden.

Misschien moet ik voortaan maar eens direct aangeven in het gesprek dat we na 10 minuten gaan evalueren wbt mijn spraak. Vinden ze het hinderlijk, pak ik mijn spullen en ga idd genieten van een biertje of koffie in de zon .

Zonder gekheid, ik ga het zeker binnenkort proberen! Ik heb gister weer 8 mailtjes de deur uit gedaan, dus daar zal er waarschijnlijk vast wel eentje tussen zitten die me uitnodigt op gesprek. Ik zal dan een keer niets over mijn spraak vertellen tot we daadwerkelijk kennismaken.

[Hogader]

Juancho schreef op donderdag 22 maart 2012 @ 16:06:
Zonder gekheid, ik ga het zeker binnenkort proberen! Ik heb gister weer 8 mailtjes de deur uit gedaan, dus daar zal er waarschijnlijk vast wel eentje tussen zitten die me uitnodigt op gesprek. Ik zal dan een keer niets over mijn spraak vertellen tot we daadwerkelijk kennismaken.

Tijdens je gesprek er ook gewoon niks van melden. Laat hun er maar over beginnen. Doen ze dit niet dan zal het niet storen. Doen ze het wel kan jij punten aandragen wat aangeeft dat het geen probleem zou zijn.

[van.der.schulting]

Toevallig heb ikzelf ook een handicap (eigenlijk zelfs driedubbel) en heb er nooit moeite mee gehad in sollicitaties.
Daarentegen gaat solliciteren op privegebied (daten dus ) ronduit beroerd. Dat lukt me nooit.

Jouw probleem herken ik, maar niet op zakelijk gebied, maar op prive-gebied.

De vergelijking klinkt misschien wat vreemd, maar mijn uitgangspunt is simpel. In beide gevallen wil je jezelf zo leuk mogelijk voordoen, maar tegelijkertijd kijk je ook of je de wederpartij wat vindt. In zakelijke zin heet het solliciteren, in private zin daten .

Op zakelijk gebied ga ik uit van het volgende:
- dit ben ik;
- dit wil ik;
- dit kan ik;
Graag of anders niet.
Soms klikt het in een sollicitatie, soms niet.
Tuurlijk is dit niet iets wat ik hardop in mijn sollicitatie zeg, maar dit uitgangspunt geeft me zekerheid.

Het kan inderdaad zo zijn dat op grond van een van mijn handicaps een baan niet mogelijk is. Nou ja, so be it, jammer dan.

Daarentegen kan ik het niet opbrengen bij daten om uit te gaan van het bovenstaande, hoewel ik het stiekem wel zou willen kunnen. Bij daten gebeurd het volgende:
1. Ik ben ongelofelijk onzeker
2. Ik wil altijd veel te graag.

Zoals ik al zei, het gevolg is daten wil maar niet lukken en solliciteren ervaar ik als een makkie.

Mijn ongenuanceerde gevoel zegt dan ook; je handicap is niet het probleem. Volgens mij wil je te graag en ben je heel onzeker. Gevolg is dat elke sollicitatie uiteindelijk faalt of je hebt het gevoel dat je weer gefaalt hebt.

En tsja.... het lijkt me een kwestie van persoonlijke ontwikkeling om je 'falen' te verandere in een 'slagen'. Net zoals bij mij in het daten. Persoonlijke ontwikkeling is helaas wel het langste leertraject wat ik me kan bedenken.
Net zoals ik in het daten, zal jij ook niet ineens fundamenteel veranderen n.a.v. een forumpost.

Misschien kun je eens sollicitatietrainingen volgen, dat heeft mij op de lange termijn ook veel goeds gebracht. Een gesprek met een psycholoog of therapeut o.i.d. is soms ook heel fijn...

[Juancho]

Thanks heren! Komende week heb ik 3 sollicitaties waarvan ik er 2 persoonlijk ENORM belangrijk vindt en ook echt kansen zie om die job te krijgen.

Bij de derde zal ik jullie 'tactiek' eens proberen, ik heb ze en ga ze niet vooraf vertellen van mijn stotteren en ga er gewoon heen zoals ik ben met al mijn kwaliteiten!

Ik houd jullie op de hoogte .

[Ardana]

Pff, en 't advies van dames word weer niet op prijs gesteld...

Anyway, als de minst belangrijkste de eerste is, zou ik daar als eerste beginnen... Heel veel succes iig!

[Juancho]

Even geleden dat ik reageerde, maar ik had gehoopt dat ik vandaag had kunnen vertellen hier dat het me gelukt is en dat de topic wat mij betreft gesloten kon worden. Helaas de afgelopen periode weer een paar flinke tegenslagen gehad met vandaag toch wel als uitschieter.

Afgelopen 2 weken drie gesprekken gehad waarvan 1 direct al gezegd werd dat mijn stotteren een te groot probleem is, de tweede was een heel leuk gesprek en ik had er vertrouwen in. Maar uiteindelijk werd mij gezegd dat er momenteel geen ruimte is voor mij in een meer ondersteunende rol.

Tot slot heb ik vorige week vrijdag een gesprek gehad bij een grote IT dienstverlener. Een oud collega van mij is daar werkzaam en heeft mij aanbevolen. Ik heb ze op voorhand niets over mijn spraak verteld, maar mijn oud collega heeft gewoon een verhaaltje over mij verteld hoe ik ben als persoon, om mee samen te werken en hoe er prima met mijn spraak omgegaan kan worden. Ik op gesprek met de manager van die Unit en dat was echt een super leuk, eerlijk en respectvol gesprek. Ik was laaiend enthousiast over de organisatie en ook over de functie. Mij werd ook verteld dat ze het een leuk en goed gesprek vonden en ik zou een positieve aanbeveling krijgen bij de directie van die unit. Met kennis, CV en persoonlijkheid sloot allemaal uitstekend aan.

Werd ik gister opgebeld dat ik uitgenodigd werd om te spreken met de directie van de unit. Kortom, ik ging er vanuit dat men mijn stotteren besproken heeft en dit niet als probleem zagen. Immers, waarom zou je me uitnodigen voor een laatste gesprek? Ondanks dat ik het probeerde weg te duwen was ik ondertussen toch erg vol vertrouwen geraakt wbt een goede afloop.

Vandaag dus dat gesprek en na 15 minuten was al duidelijk dat ik weer richting huis kon. Kwam er op neer dat ze een hapering bij een letter geen probleem vonden maar dat mijn 'niveau' van stotteren als te groot risico werd gezien in een functie als consultant. Tja, toen ging bij mij eigenlijk alles op zwart en al mijn positieve gevoelens en gedachten waren verdwenen. Zo'n reactie verwacht je toch niet? Ik mag toch verwachten dat een manager, waarmee je 1,5 uur praat, zelf ook wel kan inschatten hoe mijn spraakgebrek als te groot risico ingeschat kan worden?

Misschien bekijk ik het te veel vanuit mijn persoonlijke standpunt, maar ik was en ben nog steeds enorm verbaasd, teleurgesteld en misschien zelfs een beetje boos. Terecht of niet.....

Kortom, ik ben weer terug bij af en kan het hele verhaal wat ik als intro post heb gedaan er opnieuw bij halen. Voor mij namelijk zo frustrerend dat je constant op één ding afgewezen wordt terwijl ik zoveel andere kwaliteiten heb. Het enige wat ik vraag is een kans om mezelf te bewijzen, al is het maar een proefperiode.

Zo'n gesprek als vandaag, dat raakt me dus wel enorm en heeft me echt een flinke tik gegeven. Dan komt de twijfel over jezelf als persoon, twijfel over jij als vakman, twijfels of ik niet een totaal ander beroep moet gaan kiezen, twijfels of ik mijn dromen/wensen en ambities maar moet laten varen hierdoor en iets gaan doen waar ik geen plezier in heb. Na zoveel tegenslagen krijg je zoveel twijfels over jezelf en dat komt uit de mond van mij, een uber positief ingesteld persoon die normaal de hele wereld aan kan, ondanks mijn stotteren.

[ Voor 7% gewijzigd door Juancho op 04-04-2012 20:19 ]

[F_J_K]

Bah, vervelende werkwijze

FWIW: ik heb een soms redelijk stotterende collega (IT-consultant) gehad en diverse redelijk tot zwaar stotterende mensen bij klanten en leveranciers meegemaakt (inclusief een bij B2B sales). Maar dat je eerst binnen moet komen voor je je kunt bewijzen staat inderdaad duidelijk buiten kijf...

[Juancho]

Klopt, bij mijn vorige werkgever gaf de manager mij wel de kans omdat hij zelf ook een (andere) handicap heeft en eigenlijk ook altijd met 0-1 achterstaat. Maar hij is een topper geworden in zijn vak en heeft ook bij topbedrijven gezeten. Hij gaf mij de kans en toen ik weg moest gaf hij nog aan daar 0,0 spijt van te hebben omdat ik gewoon mijn werk goed doe.

Daarom gaf ik vandaag ook nog aan, ik ben zelfs bereid om een langere proeftijd te nemen zodat a. ik me kan bewijzen en b. een minder groot risico hebben. Leer me kennen in de praktijk en blijkt het niet te werken, dan kun je dat eerlijk tegen elkaar zeggen.

Juist daarom had ik zoveel verwachtingen van deze grote organisatie omdat mijn ex collega (die om dezelfde reden toen weg moest als ik) werkzaam is in het team waar ik ook terecht zou komen. Ik heb met hem projecten succesvol afgerond en juist zijn aanbeveling zou voor mij een extra wapen kunnen zijn. Als je dan 1,5 uur spreekt met de persoon die mijn manager zou worden en hij is positief, tja, dan blijf ik het erg raar vinden hoe het vandaag ging. Alsof die manager helemaal geen contact heeft gehad met de afdelings directeur.

[Palomar]

Ik weet niet exact in welk specialisme je werk zoekt, maar waarom niet solliciteren voor functies als developer, waar je minder direct contact hebt met de klanten? Dan zal het stotteren veel minder meewegen. Vaak zijn de functies consultant en developer ook erg nauw verwant. Als je je eenmaal als developer bewezen hebt zal je werkgever er misschien ook wel vertrouwen in hebben om je als consultant in te zetten.

Verplaats je ook in de werkgever. Het is voor een werkgever een erg groot risico om iemand die niet goed kan communiceren aan te nemen voor een functie om klanten te bezoeken. Ik zou het als ik jou was via een omweg proberen. Dus eerst een 'binnen-functie'. Het is niet dat je daar dan voor de rest van je loopbaan aan vast zit, want als je eenmaal bij een bedrijf werkzaam bent kun je binnen het bedrijf meestal alsnog alle kanten op. Lijkt me iig beter dan thuiszitten en nog gefrustreerder raken

[Juancho]

Een stap 'terug' om er vervolgens 2 vooruit te zetten vind ik ook beslist geen probleem, maar dan wel binnen mijn vakgebied en mijn kennis. Waarom geen developer is heel simpel. Ik heb daar 0,0 kennis van, mijn studie BI was vooral gericht op de proces kant en als ik al moeite had met javascript (de basis!!) dan weet je wel dat een rol van developer niet mijn ding is, niet bij mij past en ook niet mijn interesse heeft. Al is developer natuurlijk ook een breed begrip. Doel je hierbij echt op een programmeur of juist niet programmeren maar definiëren binnen bijv. een ERP applicatie. Ik ben erg geïnteresseerd in Dynamics en wellicht liggen hier wel developers kansen voor me.

En als iets niet je interesse heeft dan weet je ook dat je het nooit snel onder de knie kunt krijgen. Ik moet er echt niet aan denken om als programmeur te gaan werken, dan word ik bij wijze van nog liever taxi chauffeur omdat ik auto rijden wel erg leuk vindt .

Consultants en developers werken dan wel veel samen, dat herken ik ook wel uit praktijk, maar het zijn natuurlijk twee totaal verschillende vakgebieden die je niet even zomaar aan kunt leren zonder voorkennis. Maar ik vind je insteek wel erg goed dus ik laat me graag eens adviseren over rollen die je wel als soort van voortraject kunt zien voor je als full time consultant aan de slag gaat. Vandaag kreeg ik bijv. nog wel de tip dat ik best als consultant kan werken, maar dan niet 99% individueel (presentaties geven is ook onderdeel hiervan voor jezelf) maar meer consultancy rollen waarbij je voornamelijk in projectteam bij een klant zit waarbij een ieder zijn taak en specialisatie heeft. In mijn geval dus voornamelijk het uitwerken en vertalen van de klantgedachte na IT. Laat een ander dan lekker presenteren of lead consultant zijn .

De vraag voor mij is alleen, bij welke bedrijven moet ik dan kijken of welke zoeklijnen moet ik hanteren. Is best lastig om te vinden als je eens een ochtend achter je laptop kruipt en zoekt naar passende vacatures. Dus mocht iemand hiervoor tips hebben, ik hoor ze graag!

Palomar, hoe dan ook bedankt voor je reactie en met je insteek ben ik het ook helemaal eens!

[ Voor 6% gewijzigd door Juancho op 04-04-2012 22:23 ]

[BarôZZa]

Het lijkt mij dat je het best in je sollicitatiebrief kan aangeven dat je stottert. Dan weet je zeker dat diegene die je uitnodigt je serieus overweegt en laat je jezelf van je beste kant zien door je eerlijkheid. Het kan zijn dat je hierdoor minder uitnodigingen krijgt, maar het lijkt me dat dat minder demotiverend werkt dan telkens afgewezen worden nadat je de moeite hebt genomen om op gesprek te gaan.

Vergelijk verder de situatie van je studie niet met die van het bedrijfsleven. Tijdens de studie zullen ze eerder de instelling hebben gehad om je te helpen, terwijl je je in het bedrijfsleven gewoon twee keer zo hard zal moeten bewijzen. Alles draait om geld, dus ze willen simpelweg diegene op de werkplek hebben die het beste rendement behaalt. Dat kan ook een reden zijn dat een manager onder de indruk is, maar in een volgende ronde met andere mensen teruggefloten wordt. Nooit dat soort zaken persoonlijk opvatten.

Dat het bij jou op zwart gaat na die opmerking is te begrijpen, maar is het misschien niet gewoon een heel eerlijk antwoord waar je wat mee kan? Veel mensen zullen dit simpelweg niet durven uiten tegen iemand die stottert terwijl ze het wel denken. Wat dat betreft zou ik persoonlijk liever hebben dat iemand gewoon heel specifiek aangeeft waarom je niet geschikt bent in plaats van een smoesje op te hangen. Waardeer de eerlijkheid en besef dat het niet betrekking heeft op jou als persoon, maar op de baan waarbij ze iemand moeten hebben die aan bepaalde eisen voldoet.

Iedereen wil je natuurlijk een hart onder de riem steken, maar ik denk dat de realiteit is dat je je twee keer zo hard moet bewijzen(zoals je ongetwijfeld je leven lang al gewend bent) en mogelijk moet reflecteren in hoeverre dergelijke functies echt haalbaar zijn.

[Juancho]

BarôZZa schreef op woensdag 04 april 2012 @ 23:11:
Het lijkt mij dat je het best in je sollicitatiebrief kan aangeven dat je stottert. Dan weet je zeker dat diegene die je uitnodigt je serieus overweegt en laat je jezelf van je beste kant zien door je eerlijkheid. Het kan zijn dat je hierdoor minder uitnodigingen krijgt, maar het lijkt me dat dat minder demotiverend werkt dan telkens afgewezen worden nadat je de moeite hebt genomen om op gesprek te gaan.

Tja dit blijft dus een discussie punt waar ik al met vele personen over heb gesproken. Ook jobcoaches en bekenden binnen de HRM wereld. De één zegt ook het bovenstaande en dat ik het altijd vlak voor een gesprek moet laten weten. Niet alleen vanwege de eerlijkheid, maar zo weet je ook gelijk of het bedrijf bij je past wbt normen en waarden. Ik ben zelf namelijk enorm sociaal en kan heel moeilijk tegen vooroordelen dus als een bedrijf me op voorhand daardoor afwijst, dan weet ik ook gelijk dat ik niet eens voor die werkgever wil werken.
Daarom neig ik toch nog altijd naar het van te voren vertellen. Niet in mijn sollicitatiebrief, maar pas op het moment dat ik word uitgenodigd.

Dat kan ook een reden zijn dat een manager onder de indruk is, maar in een volgende ronde met andere mensen teruggefloten wordt. Nooit dat soort zaken persoonlijk opvatten

.

Dat begrijp ik opzich wel, maar ik zou dagelijk met die manager te maken krijgen terwijl die unit directeur veel minder met de werkgevers zelfs te maken heeft. Als je dan na een super leuk gesprek hoort dat het wederzijds is en dat ik een positief advies krijg, dan ga je (misschien stom) toch al denken dat het laatste gesprekje met de unit directeur een formaliteit is, dat hij gewoon even het gezicht achter mijn verhaal wil zien. Hoe klote is het dan dat je na 15 minuten al weet dat het allemaal voor niets is geweest.....

Dat het bij jou op zwart gaat na die opmerking is te begrijpen, maar is het misschien niet gewoon een heel eerlijk antwoord waar je wat mee kan? Veel mensen zullen dit simpelweg niet durven uiten tegen iemand die stottert terwijl ze het wel denken.

Tja, ik heb al zoveel ervaringen hiermee dat het mij niet echt uitmaakt of men een smoesje verzint waarom ze niet met me doorgaan of dat men eerlijk aangeeft dat het stotteren een te grote belemmering is. Uiteindelijk draait het toch 9 van de 10x om het laatste, daar prik ik echt heel makkelijk door heen

Iedereen wil je natuurlijk een hart onder de riem steken, maar ik denk dat de realiteit is dat je je twee keer zo hard moet bewijzen(zoals je ongetwijfeld je leven lang al gewend bent) en mogelijk moet reflecteren in hoeverre dergelijke functies echt haalbaar zijn.

Het laatste wat ik wil is dat jullie mij een hart onder de riem steken, daar heb ik mijn vrienden en familie wel voor in reallife. Reden van het openen van deze topic is dan ook puur omdat ik graag (zakelijk) advies wil over hoe ik misschien sommige dingen fout doe, welke oplossingen ik kan bedenken en wellicht hoe ik bedrijven beter kan overtuigen van alle kwaliteiten die ik wel bezit. Want ik vertik het om mijn ambities, dromen en wensen op te geven en een job te nemen waar ik doodsongelukkig van wordt. Daar schiet ik toch ook niets mee op? En bovendien, ik weet dat ik het kan, zeker in de juiste afstemming met werkgever. Dus laat mij geen presentaties geven als je een uurtarief hebt , maar in de ondersteuning ben ik een kei. En in het Audit & Riskmanagement vakgebied liggen daar volgens mij mogelijkheden genoeg.

[Verwijderd]

Even my 2cents, in mijn ervaring als hiring manager in IT services

IT Audit & Risk Management functies zijn over het algemeen functies waar net veel verbale communicatie komt kijken (en al zeker als je dit in consultancy doet). Je geeft aan dat ook tevreden bent in ondersteuning van zulks een functies, maar ga je dat ook blijven? De grote accountingbureau's gaan er van uit dat er een groei in functie level gebeurd elke x jaar en op een bepaald moment wordt er ook van jou verwacht dat je in die molenmeedraait. Jouw beperking maakt dit quasi onmogelijk (in mijn opinie) aangezien onderhandelen, presenteren, workshops houden ed wel moeilijk worden

Ik begrijp dat je je eigen competenties & deficiencies goed in kaart hebt en weet hoe je hier mee omkan, maar als consultant, is het ook belangrijk dat je dit kan overdragen naar die externe partij, die ettelijke honderden euro's per dag zal spenderen.

Additioneel, zijn het aantal jobs in IT Audit & Risk Management nu ook niet zodaning voorradig, dat veel mensen uit de financiele sector zich herorienteren naar IT mbt deze vakgebieden. Al deze mensen hebben ervaring en hoe graag je het ook anders zou zien, zijn zij voor een manager minstens even interessant als jij, aangezien deze mensen vaak ook supergemotiveerd zijn. Je handicap helpt dan ook absoluut niet om jezelf te onderscheiden.

Ik raad je eerlijk gezegd af om richting consultancy te gaan, maar eerder een interne positie te zoeken in een firma die een cultuur heeft die open staat voor mensen met beperkingen. Ik denk dan specifiek richting overheid, zorginstellingen of ziekenhuizen.

[IStealYourGun]

Juancho schreef op woensdag 04 april 2012 @ 20:16:
Vandaag dus dat gesprek en na 15 minuten was al duidelijk dat ik weer richting huis kon. Kwam er op neer dat ze een hapering bij een letter geen probleem vonden maar dat mijn 'niveau' van stotteren als te groot risico werd gezien in een functie als consultant. Tja, toen ging bij mij eigenlijk alles op zwart en al mijn positieve gevoelens en gedachten waren verdwenen. Zo'n reactie verwacht je toch niet? Ik mag toch verwachten dat een manager, waarmee je 1,5 uur praat, zelf ook wel kan inschatten hoe mijn spraakgebrek als te groot risico ingeschat kan worden?

Het is makkelijk gezegd als iemand die niet stottert en nu op zijn gemak achter zijn PC zit, maar op zo een opmerking kan je eventueel terugvuren door assertief te zijn. Zeker als je toch al het gevoel hebt van "het maakt toch niets meer uit".

"Dat vind ik jammer, ik had net het gevoel dat de manager er geen problemen mee had."
"Kan u specifieker zijn?"
"Hebt u nog andere feedback?"
...

Dat kan op 2 manieren eindigen, of de persoon neemt het slecht op of juist heel goed. Natuurlijk altijd op een vriendelijke toon. Nogmaals, ik benader een socialisatie als een onderhandeling en wat gestotter als een risico? Ik dacht dat consultants beoordeeld werden op vlak van hun prestaties dus dan zou ik toch op zijn minst een verduidelijking vragen.

[Juancho]

Verwijderd schreef op donderdag 05 april 2012 @ 15:51:
Ik raad je eerlijk gezegd af om richting consultancy te gaan, maar eerder een interne positie te zoeken in een firma die een cultuur heeft die open staat voor mensen met beperkingen. Ik denk dan specifiek richting overheid, zorginstellingen of ziekenhuizen.

Daar denk ik natuurlijk ook over, en ik heb volgende week een gesprek bij een grote zorgverzekeraar als Audit & risk specialist. Maar dan wel een interne positie. De vraag is alleen, ik laat hiermee wel mijn dromen, wensen en alles waarvoor ik zo hard geknokt heb vallen. Ga mijn CV maar na, ik heb nooit de makkelijke weg gekozen en vaak genoeg te horen gekregen, jongen, zou je dit nu wel doen gezien je stotteren? Dit gaat van een HBO studie BI waarbij natuurlijk ook veel communicatie is, ik heb een stage van 6 maand in het buitenland gedaan. Hoe wil je je daar redden werd me vaak gezegd. Of toen ik het 'risico' nam door van een veilige interne baan te kiezen voor de uitdaging van IT Auditor.

Ik heb vaak genoeg vragen/twijfels te horen gekregen, maar tot voorkort heb ik me al 20 jaar kunnen redden, zelfstandig. Ik heb er dus grote moeite mee om datgeen te laten gaan waar ik zo hard voor heb geknokt. In alles zie ik mezelf als consultant, zowel vakinhoudelijk maar vooral als persoon. Natuurlijk moet ik eerlijk tegen mezelf zijn en als iets echt niet kan, dan kan het niet. Maar dat ik er grote moeite mee heb, jazeker. Het doet soms gewoon veel pijn omdat je door iets tegengehouden wordt waar je persoonlijk weinig invloed op hebt.

maar op zo een opmerking kan je eventueel terugvuren door assertief te zijn. Zeker als je toch al het gevoel hebt van "het maakt toch niets meer uit".

Ik heb nog wel wat pogingen gedaan door te wijzen op mijn uitstekende samenwerking met die oud collega die nu ook bij die IT dienstverlener werkzaam is. Probleem is alleen dat het vooral een individuele consultant functie was waarbij ook veel presentaties hoorden. Tja, dan kan ik wel reageren, maar ik weet ook wel dat daar niet mijn kwaliteiten liggen. Het is ook niet zo dat ik de keuze niet kan begrijpen, het is vooral de manier waarop. De directe manager had me dat ook gelijk kunnen vertellen, dan was de teleurstelling een stuk minder omdat ik juist nu het idee had dat ze intern overleg hebben gehad en voor mij een passende rol hadden gevonden. Waarom zou je anders met een directeur praten die zich verder amper bemoeid met het aannemen van nieuwe mensen.

[Loev]

Wat een lappen tekst Laat ik reageren op mijn mede stotteraar, ik dacht bij het lezen van je openingspost eigenlijk direct aan stotteren. Ik weet niet hoe erg jij het hebt maar ik heb goeie en slechte periodes. Eigenlijk is er nog nooit negatief over gedaan op mijn werk. Tijdens sollicitaties vond men het alleen goed ik niet in een donker hol wil zitten maar juist veel wil communiceren met anderen, soms kwam het ook helemaal niet ter sprake (soms heb je goeie dag en dan hoor je het niet ) Ik geef altijd aan dat het erger is als ik zenuwachtig ben en dat is vrij normaal tijdens een sollicitatie gesprek Trouwens ik vertelde nooit van te voren dat ik stotter, ook niet tijdens het gesprek zelf. Komen ze in het gesprek wel achter, of misschien wel niet

Ik ben software tester, een baan waar je ook de hele dag met allerlei mensen aan praten bent.Soms krijg je een scheef gezicht maar dat zijn alleen de mensen waarmee ik eigenlijk nooit samenwerk. Directe collega's nemen de tijd en gaan niet zenuwachtig lopen doen als ik er even niet uit kom. Tijdens de gezamenlijke lunch is het nog het ergst maar ach.. kan wel tegen een stootje

Ga vooral je dromen achterna, als jij consultant wil worden moet je dat doen. Zodra men door heeft dat jij verstand van zaken hebt vervallen alle negatieve gedachtes. Jij moet laten zien waar je het overhebt, mensen denken al snel dat je een mongool bent als je stottert.

Heb je al cursussen er voor gevolgd? Ik heb Delferro gedaan maar dat zijn gewoon oplichters. Daarna heb ik jaren daarna Hausdörfer gedaan. Gevolgd bij Jan Heuvel, echt een aanrader.

Succes!

[ Voor 8% gewijzigd door Loev op 05-04-2012 16:52 ]

[Juancho]

Excuses voor de lappen tekst .

Ik stotter denk ik dan een stuk erger als jij. Tuurlijk heb ik ook goede en slechte periodes, maar bij mij is het nooit zo dat je er niets of amper iets van merkt. Vandaar ook dat ik in mijn begin post aangaf dat het iets is waar ik niet om heen kan en het zeker niet kan verbergen.

Ik ken beide cursussen, heb ze allebei gedaan, en kan hierover wel wat vertellen. Maar dat valt eigenlijk buiten de scope van deze topic dus dat laat ik maar even achterwege.

Het komt er, zoals al vaker gezegd is hier, op neer dat ik a. een kans moet krijgen en b. mezelf op die manier kan bewijzen en dan komt de rest vanzelf wel. Maar voor die eerste stap gezet is, oei wat kost me dat een moeite zeg. Puur om ergens binnen te komen...

[Jbern]

Lastig, maar niet onmogelijk. Ik ken een hele goede software architect die (behoorlijk) stottert, wellicht dat hij je kan adviseren. Als je daar voor open staat, PM me maar.

[Juancho]

Beste allen,

Het is een tijdje geleden dat ikzelf gepost heb in deze topic, dus even een update. Ondertussen heb ik weer vele sollicitatiegesprekken gehad want los van mijn stotteren krijg ik gelukkig nog wel met regelmaat uitnodigingen op basis van mijn CV en motivatie. Dat zit blijkbaar wel goed.....

Om voor mezelf ook te ondervinden of er verschil zou zijn heb ik jullie advies opgevolgd door ook eens NIET aan te geven bij een organisatie dat ik stotter en gewoon het gesprek aanga. Hierop heb ik wisselende reacties gehad, eigenlijk hetzelfde als dat ik het ze WEL van te voren aangaf. Sommigen vonden het duidelijk even lastig en wennen (ik zie dat direct) terwijl anderen juist aangaven of ze iets konden doen om het mij makkelijker te maken en dat ik me nergens druk over hoefde te maken.

Aan de andere kant had ik vorige week ook een gesprek waarbij ik het van te voren nog wel even kort aangaf, het was voor hun geen probleem maar uiteindelijk kreeg ik na 15 minuten al te horen dat het gewoon niet ging werken omdat de vacature die ze voor ogen hadden voor mij veelal een consultancy rol op de voorgrond was met ook sales taken.

Bij een andere sollicitatie afgelopen week eigenlijk hetzelfde. Dat ging via een tussenpartij die duidelijk aan hadden gegeven dat ik stotterde en hoe hiermee prima om te gaan is. Ik kreeg als terugkoppeling te horen dat ze het stotteren niet als probleem zagen maar dat ze puur keken naar de persoon zijn kwaliteiten. Wederom stond ik na een half uur al buiten, puur om mijn spraak. Die terugkoppeling kreeg ik later ook nog van die tussenpartij.

Wat ik dus vooral geleerd heb is dat het helemaal niets uitmaakt of je het wel of niet aangeeft want organisaties willen het blijkbaar eerst zelf ondervinden. Ik kreeg ook soms die terugkoppeling, uitstekende CV en motivatie, dus we willen je sowieso uitnodigen. Kan ik enigszins begrijpen, aan de andere kant begin ik me er steeds meer aan te storen en te ergeren. Aan mezelf, aan de gesprekken, aan de uitkomsten..... Ik ben nu al zolang bezig en heb genoeg van die complimenten enerzijds en afwijzingen anderzijds. Want ondanks dat het crisis is heb ik al een aantal keren te horen gekregen dat ik de job absoluut zou krijgen als ik zo'n 80% minder zou stotteren. Dan kun je wel begrijpen hoe frustrerend het is voor me....

Een oplossing is dus lastig te vinden, wellicht puur een kwestie van geluk dat die ene manager het wel aan durft met me en me de kans geeft. Destijds een verlengde proefperiode, vind ik prima. Het begint allemaal gewoon erg vervelend te worden.....

[writser]

Je hebt twee banen gehad, iedereen was tevreden dus ik neem aan dat je goede referenties hebt. (Hoe gingen je sollicitatiegesprekken daar?) Vervolgens wordt je er bij een reorganisatie uitgewerkt en sindsdien ben je eindeloos aan het solliciteren. Je wordt regelmatig uitgenodig, zelfs als je aangeeft dat je stottert. Maar iedereen wijst je vervolgens af, volgens jouzelf alleen maar omdat je stottert.

Beetje cynisch, maar als ik dat zo lees vraag ik me af in hoeverre het stotteren echt het probleem is. Misschien solliciteer je voor een baan waar je eigenlijk niet geschikt voor bent, of presenteer je je op een andere manier verkeerd tijdens de sollicitatie.

[Paul]

Juancho schreef op dinsdag 03 juli 2012 @ 16:30:
omdat de vacature die ze voor ogen hadden voor mij veelal een consultancy rol op de voorgrond was met ook sales taken.

Solliciteer je dan niet gewoon op de verkeerde functie? Mogelijk had dit bedrijf de vacature verkeerd opgesteld, maar het punt blijft

[Whuzz]

Ik heb je hele topic gelezen en je updates gevolgd, rot voor je dat het nog steeds niet gelukt is een passende functie te vinden.
Dat gezegd hebbende, toch even wat kritische noten bij een paar dingen die je aanhaalt.

Juancho schreef op dinsdag 03 juli 2012 @ 16:30:

Wat ik dus vooral geleerd heb is dat het helemaal niets uitmaakt of je het wel of niet aangeeft want organisaties willen het blijkbaar eerst zelf ondervinden. Ik kreeg ook soms die terugkoppeling, uitstekende CV en motivatie, dus we willen je sowieso uitnodigen. Kan ik enigszins begrijpen, aan de andere kant begin ik me er steeds meer aan te storen en te ergeren. Aan mezelf, aan de gesprekken, aan de uitkomsten..... Ik ben nu al zolang bezig en heb genoeg van die complimenten enerzijds en afwijzingen anderzijds. Want ondanks dat het crisis is heb ik al een aantal keren te horen gekregen dat ik de job absoluut zou krijgen als ik zo'n 80% minder zou stotteren. Dan kun je wel begrijpen hoe frustrerend het is voor me....

Dat begrijp ik heel goed, maar mijns inziens heb je een deel van die frustraties over jezelf afgeroepen. Je spreekt al een paar keer over het feit dat je nooit de makkelijke weg hebt gekozen en dat je al heel vaak tegen het advies van mensen in bent gegaan om toch vooral maar wat anders te gaan doen waarbij je handicap een mindere rol speelt. Om het even kort en bot samen te vatten: je bent behoorlijk eigenwijs.
Daar is op zich niets mis mee, dat ben ik zelf overigens ook, maar het betekent wél dat je soms met je hoofd tegen een muur aan bonkt waarvan anderen al zeiden dat die er stond. Als de dan vervolgens gaat lopen roepen dat je zo gefrustreerd raakt van het bonken met je hoofd tegen een muur, dan roept dat een beetje "told you so" reacties op.
Als je écht zo gefrustreerd raakt van deze situatie, is het dan niet eens tijd om te erkennen dat anderen wellicht gelijk hadden en dat het wellicht toch beter is om je dromen wat aan de werkelijkheid aan te passen? Ik droomde op mijn 8e van straaljagerpiloot worden (welk jochie niet), maar ik bleek licht kleurenblind te zijn. Ik droomde op mijn 12e van F1-coureur worden, maar ik heb nog nooit een kartrace gewonnen. Ik werd op mijn 16e gewaarschuwd dat ik niet goed genoeg was in wiskunde om het vakkenpakket te gaan doen dat ik wilde doen. Eigenwijs als ik was ben ik dat lekker toch gaan doen, om er na 4 jaar achter te komen dat ik niet goed genoeg ben in wiskunde om het vakkenpakket te gaan doen dat ik wilde doen... Toen heb ik mijn vakken omgegooid en heb daarmee dus voor een heel andere richting gekozen. Ik ben momenteel heel erg gelukkig met het werk dat ik doe, om maar aan te geven dat die ene "droomrichting" echt niet per sé de énige richting is doe je voldoening zal geven.

Samengevat op mijn wederom botte manier:
óf lekker eigenwijs doen, blijven proberen en accepteren dat het een ellenlange worsteling kan zijn, óf accetperen dat je misschien dingen wilt die door omstandigheden niet of nauwelijks mogelijk zijn en je daar aan aanpassen.

Een oplossing is dus lastig te vinden, wellicht puur een kwestie van geluk dat die ene manager het wel aan durft met me en me de kans geeft. Destijds een verlengde proefperiode, vind ik prima. Het begint allemaal gewoon erg vervelend te worden.....

Je doet mijns inziens een beetje te makkelijk over die proefperiodes en het jou bieden van een kans. Besef je wel dat het inwerken van nieuw personeel vrij veel tijd, geld en energie kost? (Geloof me, ik doe het met enige regelmaat) En besef je ook dat het heel vervelend is als dan na een periode van inwerken blijkt dat het allemaal toch niet lukt, die persoon vertrekt en je opnieuw een sollicitatieronde + inwerkperiode voor een nieuw persoon moet doen?
Hoe lullig het ook voor jou is, bedrijven proberen heel zorgvuldig (en hoe ruimer de arbeidsmarkt, hoe zorgvuldiger) om in één keer de juiste kandidaat te selecteren, zodat die proefperiode meestal nog maar een formaliteit is. Even iemand aannemen "op proef", gewoon om hem zich te laten bewijzen klinkt heel leuk, maar in de praktijk werkt het meestal niet zo. Een bedrijf wil 90% van dat bewijs zien vóór ze je (op proef) aannemen, dus in je CV, aan je opleiding, aan je referenties én aan je sollicitatiegesprek. En als jij als stotteraar op een functie gaat solliciteren waarbij erg veel communicatie komt kijken en dan ook nog communicatie naar búiten het bedrijf toe, dan verklein je je kansen gewoon enorm.
Ik snap dat (momenteel) jouw idee van een droombaan is, maar een beetje meer realisme kan geen kwaad.

[Juancho]

Heren/dames,

bedankt voor jullie reacties. Laat ik allereerst stellen dat ik het enorm kan waarderen en dat jullie gerust zo eerlijk, cynisch of hard mogen zijn zoals jullie vinden dat het moet. Ik ben de laatste die niet kritisch zal zijn op mezelf dus dat is alleen maar goed!

Laat ik even ingaan op wat genoemde punten:

Je hebt twee banen gehad, iedereen was tevreden dus ik neem aan dat je goede referenties hebt. (Hoe gingen je sollicitatiegesprekken daar?)

Ik heb idd twee prima referenties dus die kan men altijd benaderen wat ik ook aangeef. En dat zijn twee referenties die zelf ook hun reputatie in het bedrijfsleven hebben, dus die zullen echt wel eerlijk zijn. Bij beide organisaties ben ik niet weggegaan omdat ik geen goed werk leverde. Bij de eerste wilde ik zelf graag een stap hoger maken en bij de tweede werd er dus een landelijke reorganisatie ingezet waarbij mensen met een jaarcontract gewoon de lul waren.

Beetje cynisch, maar als ik dat zo lees vraag ik me af in hoeverre het stotteren echt het probleem is. Misschien solliciteer je voor een baan waar je eigenlijk niet geschikt voor bent, of presenteer je je op een andere manier verkeerd tijdens de sollicitatie.

Hier heb ik uiteraard ook aan gedacht, heel vaak zelfs. Daarom vraag ik ook vrijwel altijd na een gesprek nogmaals na, hetzij bij de gesprekspartner hetzij bij een tussenpartij, of het daadwerkelijk aan mijn spraak lag of dat het toch aan mijn ervaringen/presentatie was. Soms kreeg ik ook wel te horen dat het gebrek aan bepaalde ervaringen het probleem was of dat men gewoon koos voor een ander. Dus het is zeker niet alleen maar mijn spraak. Maar die reactie krijg ik dus wel vrij regelmatig. Of je het altijd moet geloven is natuurlijk lastig in te schatten, maar gezien ik er zelf altijd erg open en eerlijk over ben ga ik er vanuit dat de tegenpartij dat ook is. Dat het niet altijd zo fair zal gaan en men het als een mooi slap excuus vindt om mij af te wijzen, dat zal ook vast wel eens voorkomen. Maar overall gezien proef ik zelf wel vaak genoeg dat het echt aan mijn spraak ligt en niet aan mijn CV, motivatie of presentatie tijdens het gesprek zelf. Ik wil echt niet opschepperig overkomen, maar ik krijg dus vaak genoeg te horen dat ik wel de uitstraling en persoonlijkheid van een consultant heb. En dat is veelal belangrijker dan vakinhoudelijk kennis wat je altijd kan opdoen. Zal een ander dit dan maar hebben gezegd voor de lol of omdat ze mij zo zielig vonden? Ik kan dat maar moeilijk geloven omdat het niet 1x is voorgekomen maar dus vrij regelmatig....

Solliciteer je dan niet gewoon op de verkeerde functie? Mogelijk had dit bedrijf de vacature verkeerd opgesteld, maar het punt blijft

Dat blijft lastig want natuurlijk zoek ik niet altijd de meest makkelijke vacatures op, maar punt blijft ook dat ik regelmatig van te voren duidelijk aangeef waar mijn kwaliteiten wel liggen en waar de pijnpunten liggen omtrent mijn spraak. Dus dat weet men VOOR het gesprek. Is het dan niet heel bijzonder dat ze tijdens het gesprek al na 15 minuten zeggen dat het niet gaat werken omdat je bijv. soms ook intake gesprekken moet voeren en klanten binnen moet halen? Terwijl je zelf al aangaf dat het geven van presentaties gewoon niet mogelijk is? Hoe open moet ik nog meer zijn? Ik kan best begrijpen dat een bedrijf die twijfelt mij gewoon eerst zelf wil spreken voor ze uitspraak kunnen doen. Maar voor sommige rollen, die niet altijd even duidelijk staan beschreven, had ik van te voren ook wel kunnen inschatten dat het niet zou werken. Alleen ondanks mijn verhaal word je toch uitgenodigd. Dus tja, soms word ik tijdens een gesprek wel eens verrast door de taken en functieomschrijving waarmee ze komen. Dan hebben ze blijkbaar totaal niet nagedacht over mijn probleempje.

Je spreekt al een paar keer over het feit dat je nooit de makkelijke weg hebt gekozen en dat je al heel vaak tegen het advies van mensen in bent gegaan om toch vooral maar wat anders te gaan doen waarbij je handicap een mindere rol speelt. Om het even kort en bot samen te vatten: je bent behoorlijk eigenwijs.

Dan ben ik idd, zal ik nooit ontkennen. Maar wat ik met die opmerkingen bedoelde was vooral dat het me dus WEL altijd is gelukt. Kortom, zat ik dan altijd achteraf fout of kennen die personen me blijkbaar gewoon niet goed genoeg? Een leraar die je iets afraadt terwijl je het een jaar later wel voor elkaar krijgt. Of een overstap kwa functie waarbij veel twijfels waren maar waarbij achteraf bleek dat ik het prima gedaan heb? Je zou absoluut een punt hebben als ik regelmatig keuzes zou maken en waarbij bleek dat mensen achteraf gelijk hebben gehad. Maar tot deze situatie is dat nooit voorgekomen, dus mag ik dan ook misschien een beetje eigenwijs zijn? Ik noem het trouwens niet eigenwijsheid maar vooral een strijdbare mentaliteit. Zoals mijn laatste manager al zei, je staat feitelijk altijd met 1-0 achter en je moet je altijd en overal terugknokken om minimaal gelijkwaardig te zijn of als gelijkwaardig aangezien te worden. Dus door al die jarenlange ervaringen heb ik wel geleerd te knokken en niet zomaar op te geven. Dat zit nou eenmaal in me....

Dat het NU misschien niet het handigste is zou kunnen, ik zie dat eerlijk gezegd niet zo goed in. Het kan ook zijn dat ik morgen wel dat positieve belletje krijg en dan zou ik weer het gevoel hebben van podver, het is me door die strijdkracht weer gelukt! Snap je wat ik hiermee bedoel en wat een positief resultaat dan met mij doet ?

ik ben momenteel heel erg gelukkig met het werk dat ik doe, om maar aan te geven dat die ene "droomrichting" echt niet per sé de énige richting is doe je voldoening zal geven.

Bedoel je daarmee bijv. dat ik misschien zelfs een carriereswitch moet overwegen? Want ik ben wel eerlijk, in de IT trekt mij eigenlijk puur de driehoek van mens/proces/IT. Trek je daar bijv. alleen IT uit en ga je bijv. denken over een programmeer rol, dan weet ik nu al dat ik na een korte periode doodongelukkig zal worden. Wat ik wel heel graag zou willen worden buiten de IT wereld om is docent en dan metname richting sport en beweging. Maarja, ook daar zal mijn stotteren een groot obstakel zijn. Ik vind autorijden super leuk, maar ik zie mezelf niet als vrachtwagenchauffeur nog 40 jaar werken. Dat wat ik tot voorkort deed, daar zie ik mezelf nog zeker 20 jaar in verder gaan. Opleidingen volgen, ervaringen opdoen en steeds stappen maken.

Overigens heb ik mijn droomrichting/job al laten schieten, dat was namelijk consultancy in een internationale omgeving. Ik heb gesproken met een organisatie waarbij je voor ongeveer 70% over de hele wereld vliegt en korte projecten doet. Ze zagen het absoluut in mij zitten (zeggen ze) maar omdat het vooral individuele projecten waren vonden ze mijn spraak te lastig. Kon ik begrijpen, maar dat was voor mij wel echt een enorme klap omdat dat voor mij een droombaan was die perfect in mijn levenssituatie van nu zou passen. Dat heb ik dus al met veel moeite laten varen en ik vind het bijzonder lastig om het volgende ook te laten varen. Wat is een leven nou waard zonder dromen en doelen?

Samengevat op mijn wederom botte manier:
óf lekker eigenwijs doen, blijven proberen en accepteren dat het een ellenlange worsteling kan zijn, óf accetperen dat je misschien dingen wilt die door omstandigheden niet of nauwelijks mogelijk zijn en je daar aan aanpassen.

Misschien, maar ik zou dan echt niet weten wat en welke richting ik op zou moeten gaan. Van consultant naar bijv. applicatiebeheerder, zou ik misschien als opstap best willen, maar ik weet wel zeker dat communicatie daarbij ook als erg belangrijk gezien wordt. Bij welke (zakelijke) functie eigenlijk niet?

Ik snap dat (momenteel) jouw idee van een droombaan is, maar een beetje meer realisme kan geen kwaad.

Realisme is altijd wel aanwezig geweest, ook bij mijn laatste functie waarbij ik soms meer wilde dan mijn manager vond dat ik kon. Met dat afremmen heb ik helemaal geen problemen, maar realisme vinden in iets wat je heel graag wil doen, waar je ook jarenlang voor gestudeerd hebt en waarin je ook hebt bewezen dat je het kunt is echt heel, heel lastig. Dit is de eerste keer dat mijn spraak me zo in de weg zit, snap je dat het dan verdomd lastig is om in te schatten waar je kansen dan wel kunnen liggen, hoe je bepaalde zaken anders moet aanpakken en hoe je al dan niet via een omweg alsnog terugkomt bij je 'droombaan'.

Ik heb nu wel gesprekken met een oud topmanager van KPMG die nu zijn ervaringen gebruikt bij werkzoekende. Met hem heb ik afgesproken wekelijks af te spreken, gewoon om te werken aan je presentatie, sollicitaties te bespreken, te bekijken hoe je toch goed kunt solliciteren op bepaalde functies en uiteraard gebruik maken van zijn netwerk op het moment dat hij mij ergens durft voor te dragen.

Mijn conclusie, ik sta voor veel (positief bedoelde kritiek) open, wil er zeker aan werken, wil ook zeker wel een bepaalde realisme in bouwen, maar ik vind het te makkelijk en te simpel om direct de handdoek in de ring te gooien en maar iets te gaan doen waar ik niet gelukkig van zal worden. Een tussenweg zie ik zeker wel zitten, alleen zijn die erg lastig te vinden merk ik....

Hoe dan ook, bedankt voor jullie reacties en reageer gerust volstrekt open en eerlijk op mijn verhaal hierboven.

[Whuzz]

Juancho schreef op donderdag 05 juli 2012 @ 01:32:

Dan ben ik idd, zal ik nooit ontkennen. Maar wat ik met die opmerkingen bedoelde was vooral dat het me dus WEL altijd is gelukt. Kortom, zat ik dan altijd achteraf fout of kennen die personen me blijkbaar gewoon niet goed genoeg? Een leraar die je iets afraadt terwijl je het een jaar later wel voor elkaar krijgt. Of een overstap kwa functie waarbij veel twijfels waren maar waarbij achteraf bleek dat ik het prima gedaan heb? Je zou absoluut een punt hebben als ik regelmatig keuzes zou maken en waarbij bleek dat mensen achteraf gelijk hebben gehad. Maar tot deze situatie is dat nooit voorgekomen, dus mag ik dan ook misschien een beetje eigenwijs zijn?

Ik voorzag deze reactie al een beetje, en daarom meldde ik ook specifiek dat ook ik 4 jaar lang (eigenlijk meer) nodig had om te onderkennen dat ik misschien een beetje te eigenwijs was. Ik zal het verhaal wat uitgebreider doen, misschien zie je dan de parralel.
Ik wilde vroeger als jongetje F1 coureur worden. En niet zomaar zoals zoveel kinderen dat je dat een poosje willen, maar ik wilde het écht. Omdat ik geen rijke papa heb die me op weg kon helpen ben ik op mijn 14e bij een kartbaan gaan werken. En omdat er bij ons geen baan in de buurt was ben ik op mijn 14e met mijn tentje op een camping 120km verderop naast een kartbaan gaan staan en heb nét zo lang aan de baan-eigenaar's hoofd gezeurd tot ik daar mocht werken (kleine klusjes), zónder betaling met als enige vergoeding dat ik ná werktijd wat rondjes op de karts mocht rijden.
Mooie droom en vrij veel volharding voor een 14-jarig mannetje, nietwaar? Alleen bleek ik niet zo goed te zijn in karten. Ook niet slecht hoor, maar duidelijk geen uitzonderlijk talent en zelfs eigenwijs als ik was had ik vrij snel door dat F1 coureur niet voor mij was weggelegd. Dus heb ik die droom omgezet in wat anders: als ik zelf niet kon racen, dan wilde ik F1 auto's bouwen. En ondanks alle waarschuwingen van mijn docenten (ik was niet goed genoeg in wiskunde / beta-vakken) en van mijn ouders (die zagen dat ik wél heel goed was met computers en organisatorisch sterk) ben ik autotechniek gaan studeren.
En dat was moeilijk. Elk tentamen weer worstelen met dat kutwiskunde. De theoretische vakken gingen me prima af, voor projecten haalde ik altijd zeer ruime cijfers, maar dat wiskunde bleef heel moeilijk. Met keihard werken haalde ik dat altijd nét.

Toen was ik zo ongeveer waar jij nu bent. Ik had een "zie je nu wel!"-mentaliteit, want ondanks die waarschuwingen van iedereen en hun goedbedoelde adviezen om toch vooral iets in de IT en/of management achtige sfeer te gaan doen lukte het me wél. Ik was immers in mijn examenjaar beland, had mooie stages (onder andere bij een raceteam) afgerond en alles ging goed. Lekker puh!
En wat nóg mooier was.... wiskunde was geen vak meer in het 4e jaar! Dus ik had het gehaald. Dacht ik.
Want in plaats van één vak wiskunde waar ik met keihard werken het wel net kon redden kwam die wiskunde nu ineens in élk vak terug (zoals later in de carriere die jij nu probeert na te streven communicatie en praten alleen maar een grótere rol zal gaan spelen). Verbrandingsmotoren (thermodynamica), Electrotechniek, Meet en regeltechniek (fourier, dubbele integralen, enz), voertuigtechniek (trillingsleer), enz enz... Mijn cijferlijst veranderde van gemiddeld 7.5-8 (met een 5je voor wiskunde) in een miserabele hoop onvoldoendes. En neem van mij aan dat ik er voor geknokt heb...
Uiteindelijk heb ik na een goed gesprek met de examencoordinator, mijn ouders en wat vrienden mijn trots opzij gezet en heb mijn vakkenpakket totaal omgegooid. Embedded Systems (programmeren i.p.v. pure electro), management & organisatie, communicatie, Duits, enz, in plaats van al die wiskundige vakken.
Met een beetje vertraging alsnog geslaagd met een prima eindlijst.... maar die droom om F1-auto's te gaan ontwerpen was wel ten einde.

Moraal van het verhaal: Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Knap van je dat je tot nu toe alle "betweters" het tegendeel hebt kunnen bewijzen, maar je opent dit topic niet voor niets. Kennelijk loop je tegen een muur aan die hoger is dan je tot nu toe bent tegengekomen. En om mijzelf te herhalen: je kunt er voor kiezen om fijn met je kop tegen die muur te blijven bonken (maar doe dan gewoon dit topic dicht en stop met er gefrustreerd over zijn), of je kunt het anders aan gaan pakken.
Dat je droom opgeven niet leuk is, dat kan ik beamen. Maar ik kan je ook melden dat op een ander vlak succesvol worden óók gelukkig kan maken. Sterker nog, ik ben er nu van overtuigd dat ik met mijn huidige baan gelukkiger ben dan ik geweest zou zijn als ik F1-auto's was gaan bouwen.

Ik noem het trouwens niet eigenwijsheid maar vooral een strijdbare mentaliteit.

Noem het zoals je wilt, dat maakt voor het resultaat niet uit. Als je over een jaar nog steeds werkloos bent, omdat je weigert je beeld aan de omstandigheden aan te passen mag je nog steeds zelf kiezen of je dat eigenwijs of strijdbaar noemt

Dat het NU misschien niet het handigste is zou kunnen, ik zie dat eerlijk gezegd niet zo goed in. Het kan ook zijn dat ik morgen wel dat positieve belletje krijg en dan zou ik weer het gevoel hebben van podver, het is me door die strijdkracht weer gelukt! Snap je wat ik hiermee bedoel en wat een positief resultaat dan met mij doet ?

Ja hoor dat snap ik. Ik had dat gevoel ook na elk tentamen wiskunde. Ha! Weer een 5.5 of een 6! Zie je nou wel dat het best kan? Goed, ik begin elk semester wel met 1-0 achterstand, maar potver, het is me door strijdkracht weer gelukt!
Na de eerste 3 maanden in het vierde jaar dacht ik daar echter heel anders over en wou ik dat ik wat minder eigenwijs strijdbaar was geweest in de eerste 3 jaar

Bedoel je daarmee bijv. dat ik misschien zelfs een carriereswitch moet overwegen?

Precies
Dat hoeft niet meteen een compleet andere richting te zijn, maar wel een andere focus. Ik werk nog steeds in de automotive, maar nu als development process manager. In plaats van zelf auto's (of delen daarvan) te bouwen, help ik anderen om dat op een goede manier te doen. Daarbij moet je goed begrijpen wat voor werk de engineers doen (en dat begrijp ik prima, ook al ben ik er zélf niet zo goed in kennelijk ) en dus heeft mijn opleiding wel degelijk nut gehad.
Maar proberen met jouw handicap een sterk communicatief beroep te gaan doen is net zo "Don Quichotte" als proberen met een wiskunde-deuk (i.p.v. een knobbel) race-auto's te gaan ontwerpen.

Wat ik wel heel graag zou willen worden buiten de IT wereld om is docent en dan metname richting sport en beweging. Maarja, ook daar zal mijn stotteren een groot obstakel zijn.

Ja, ik vond behalve auto's ontwerpen ook het ontwerpen van straaljagers leuk en ook weg-en-waterbouw leek me wel gaaf. Maar da's niet de meest zinnige carriere-switch als je niet zo goed in rekenen bent.
Net zoals het niet zo zinnig is om wat anders te gaan waarbij verbale communicatie een enorme rol speelt als je niet zo goed in praten bent.

Wat is een leven nou waard zonder dromen en doelen?

Afgezien van het nogal melo-dramatische element in dat soort one-liners.... is er hier niemand die zegt dat je geen dromen en doelen mag hebben, alleen mensen die je aanraden om wat realistischer doelen te kiezen.

Op alle vragen als "maar wat kan ik dan wél gaan doen dat ik kan en dat ik leuk vind?" kan ik geen antwoord geven, daarvoor ken ik je niet goed genoeg. Ik kan je wél aanraden om eens een beroepskeuzetest te doen.
Mijn ouders hebben me daar ooit naar toe gestuurd in een ultieme poging om me te bewegen iets te kiezen dat beter bij mijn talenten zou aansluiten. Weet je wat daar uit kwam? Dat ik goed was in organiseren, analyseren, communicatie en leiding geven. Dat ik niet zo goed was in wiskunde en abstracte opgaven.
Mijn interessen zouden liggen in technische beroepen met een focus op organisatie, IT en kennisoverdracht.

Mijn reactie was zo ongeveer: "Bullshit. Ik kan prima rekenen en ik wil raceauto's maken. En dat ga ik doen ook. Doei."

Toch jammer. Ze hebben uiteindelijk gelijk gekregen en het had me een hoop energie bespaard als ik wat minder eigenwijs strijdbaar was geweest.

Maar goed, om achteraf mijn moeder ( ) te quoten: "Dat geeft niks jongen. Wat er in zit komt er altijd uit, vroeger of later. En soms is de enige manier om daar te komen door eerst een poosje op de blaren te zitten."

[Juancho]

Bedankt voor je uitgebreide reactie, ik heb het eens goed doorgelezen. Er zijn denk ik zeker wel parallellen te vinden in onze verhalen. Je hebt een bepaald doel voor ogen waar je jezelf graag tientallen jaren ziet werken en ontwikkelen. Dan is het niet zomaar iets waar je vanaf stapt, je praat toch over je toekomst natuurlijk.

Ok misschien ben ik dan eigenwijs, maar wat je zegt, ik heb deze topic niet voor niets geopend en laat hiermee wel zien dat er wat aan het veranderen is bij mij. Ipv enorm veel eigen overtuiging, het ging immers goed, naar wat meer twijfel, zorgen en vraagtekens. Voor mij was het geen pretje om dit topic te openen, maar ik was gewoon op een punt dat ik advies nodig had op zakelijk gebied.

Ik vind het alleen wel enorm moeilijk om verder te kijken dan mijn vakgebied. Tuurlijk zijn er bepaalde vakgebieden die interessant kunnen zijn, zo zou ik opzich testing best interessant kunnen gaan vinden, alleen zit je dan weer met het probleem dat je er niet de juiste papieren of ervaringen mee hebt. Want los van mijn spraak, in deze tijden kijken organisaties enorm naar de details van een persoon. Heb je een bepaald certificaat wel/niet, welke projectervaringen heb je opgedaan etc. Als ik dan bijv. niet kan aantonen dat ik een Tmapp certificaat heb kom je erg moeilijk aan de bak binnen dat vakgebied. Logisch hoor, maar dat maakt een overstap (binnen of buiten IT maakt niet zoveel uit) wel enorm lastig. Dus of dat op korte termijn de oplossing is....

Waar ik zelf nog aan gedacht heb is een soort van traineeship aangaan binnen Microsoft Dynamics. Zou ik me ook graag in willen ontwikkelen. Er zijn wel organisaties die een opleidingstraject aanbieden alleen moet je dan zelf voor een werkgever of opdracht zorgen. En dat is weer lastig zonder vaste werkgever. Maargoed, wat je al zegt, jullie kunnen daar weinig mee want dat zijn zaken die ik voor mezelf zal moeten uitzoeken. Iig is een beroepskeuzetest wel eens goed om te doen, je schiet er altijd iets mee op!

Het is gewoon verdomd lastig als je iets heel goed kunt alleen je kunt het door een persoonlijke belemmering niet volledig benutten. Kort geleden heb ik nog een examen gedaan bijv. in de IT Audit en Riskmanagement branche die ik afsloot met een 8. Voor mij een teken dat ik het vakinhoudelijk prima kan. Als ik daar al erg veel moeite mee zou hebben zoals jij met wiskunde zou het het wellicht een ander gevoel geven. Lastig in te schatten. Aan de andere kant, communicatie hoort ook bij het vak en daar scoor ik dan weer niet hoog genoeg op. Alleen is het kwestie van niet kunnen op vakinhoudelijk gebied, ik sta bijv. graag voor groepen te kletsen zonder spanning en ontmoet graag nieuwe mensen. Alleen het kost me gewoon veel fysieke kracht en moeite om het goed genoeg te kunnen doen. Klein detail voor jou misschien, maar voor mij wel van enorm grote invloed op mijn manier van denken nu en dat is ook hetgeen wat het soms zo frustrerend maakt.

[Tim Schuhmacher]

Juancho schreef op woensdag 21 maart 2012 @ 16:33:
Nu geef ik het kort voor het eerste gesprek aan, men weet ervan, en als men dat als te lastig ziet moeten ze me niet uitnodingen. Nu gebeurd het eigenlijk nooit dat men de uitnodiging daardoor terugtrekken dus dat is ook een punt voor mij geweest om eerlijk en open te blijven.

Men zal je nooit afbellen dat je om je handicap niet meer langs hoeft te komen. Dat valt onder discriminatie.

Ik zou dat vooraf aankondigen echt schrappen. Niet nodig.

[Gluten Parody]

Je kunt je strategie ook omgooien: niet de functie centraal stellen, maar het bedrijf waar je graag zou willen werken. Smokkel jezelf naar binnen, desnoods middels een vacature die niet je eerste keus zou zijn. Zodra je jezelf bewezen hebt kun je dan nog eens intern een balletje opgooien.

[Juancho]

Daar heb ik ook al over nagedacht en bij sommige organisaties voorgesteld. Om mezelf eerst intern te ontwikkelen en te bewijzen in een rol die wel zou passen wbt mijn gebrekje. Als men dan na een jaar of 2/3 nog tevreden is en ik het vertrouwen heb kun je alsnog eens kijken naar een volgende stap.

Ik ben me overigens nu ook wat aan het richten op business intelligence mogelijkheden. Is deels ook consultancy maar wel meer een uitvoerende tak hierbinnen. Meer aan het ontwikkelen en ook vaker in teamverband waarbij ik wellicht wel een rol goed zou kunnen vervullen. Heb al een gesprek staan met een mooie organisatie dus ik ben benieuwd hoe ze dan over mijn probleempje denken....

[mekkieboek]

Juancho schreef op donderdag 05 juli 2012 @ 01:32:
Overigens heb ik mijn droomrichting/job al laten schieten, dat was namelijk consultancy in een internationale omgeving. Ik heb gesproken met een organisatie waarbij je voor ongeveer 70% over de hele wereld vliegt en korte projecten doet.

Mag ik een gekke vraag stellen, als je een andere taal spreekt b.v. Engels, heb je dan evenveel last van stotteren? Op dezelfde manier?

[Juancho]

Haha dat mag je best vragen en is helemaal geen gekke vraag. Uhm, in Engels heb ik wel het idee dat het me wat makkelijker afgaat. Kan komen omdat je dan meer de focus en aandacht hebt op datgeen je wil zeggen terwijl bij spreken in Nederland je daar geen aandacht hoeft te besteden waardoor je meer tijd hebt om te twijfelen omtrent je stotteren. Kan zijn dat het daardoor dus minder gaat.

Sterker nog, als ik bijv. voor de grap heel overdreven Engels ga spreken zoals Amerikanen bijv. doen, dan denk ik dat ik wel minimaal de helft minder stotter. Echt heel raar zoals met wel meer dingen omtrent stotteren.....

[mekkieboek]

Je hoort wel meer van die gekke dingen, er is toch een nl zanger die nauwelijks uit z'n woorden kan komen maar als ie gaat zingen heeft ie nergens meer last van.
Anyway, ik vraag het ook niet zomaar, mss moet je je gaan richten op buitenlandse bedrijven, die mss hun hoofdkwartier in Nederland hebben maar wel als voertaal Engels (of Duits of whatever) hanteren.

[ Voor 9% gewijzigd door mekkieboek op 09-07-2012 23:17 ]

[Juancho]

ja er zijn genoeg bekenden namen die ook stotteren. Artiesten, cabaretiers noem maar op. En iedereen gaat er weer op een andere manier mee om, daarom slaat ook niet iedere cursus of therapie bij iedereen aan....

Ik kijk sowieso al bij het solliciteren naar internationale organisaties omdat ik dus de droom heb om internationaal te werken. En dat lukt het beste via een een Nederland bedrijf die ook kantoren in bijv. Australië heeft waar ik heel graag wil werken/wonen.

De organisatie waar ik voor een BI functie ga solliciteren is ook een internationaal bedrijf met een Nederlandse vestiging waar vanuit ze de Nederlandse markt bedienen. Dus wie weet...

Mochten er in dit topic overigens personen meelezen/posten die wellicht nog interessante organisaties weten, noem ze graag, desnoods via PM! Er zullen best organisaties zijn die ik nog niet 'gevonden' heb....

[Juancho]

Even weer een schopje,

Ondertussen weer aardig wat sollicitaties de deur uitgedaan en ook weer een aantal gesprekken gehad. Met wisselend succes overigens. Ben een aantal keren afgewezen na een gesprek op mijn spraak, maar ook een aantal keren zeker niet maar koos men voor een ander die bijv. al een bepaald certificaat of studie had afgerond wat het bedrijf gewoon duizenden euro's zou schelen. In de huidige economie is dat natuurlijk wel te verklaren.

Goed, voor mij begint het toch wel vervelender te worden. Hoewel ik enorm positief in het leven sta en altijd kijk naar oplossingen ipv de negatieve gedachtes, begint het nu wel een beetje aan me te vreten. Natuurlijk deels ook omdat je enorm achteruit gaat kwa inkomsten wat niet even prettig is met een hypotheek om je nek. Ik heb daarom ook gekeken naar alternatieven, functies die deels aansluiten bij mijn achtergrond maar niet helemaal passen in mijn droombeeld. Maar ook dan kom je eigenlijk dezelfde problemen tegen. Solliciteer ik bijv. op een vacature waarbij je meer bezig bent met bouwen ipv communiceren loop ik tegen het probleem aan dat mijn achtergrond daar niet geschikt voor is. Mijn achtergrond en werkervaring liggen toch vooral op het gebied van de procesmatige kant van IT en daarbij is communicatie gewoon belangrijk. En ik weet dat het prima kan, ik weet dat er oplossingen zat te bedenken zijn, alleen heb ik nog geen organisatie gevonden die het aan durft zoals mijn vorige werkgever dat wel durfde, met als gevolg een uitstekende samenwerking overigens.

En hoe nu verder, tja, het wordt wel lastig. Zelfs zo lastig dat ik uitzendbureau's ook maar heb gevraagd voor tijdelijke banen in metname de administratie omdat mijn computervaardigheden daar wel erg geschikt voor zijn. Ik ben alleen zo bang, misschien overbodig, dat ik vervolgens in een neerwaartse spiraal raak en mijn dromen in de branche waar ik hard voor gestudeerd heb uit het oog verlies. Maargoed, dat is van secundair belang, ik moet en wil gewoon weer aan het werk en het is dan erg frustrerend dat een handicap (nogmaals zo zie ik het niet) het deels belemmerd. En natuurlijk aan de andere kant ook de slechte economie want ik ben niet de enige die zonder werk zit en moeite heeft met een nieuwe passende baan te vinden....

[Juancho]

Hallo allen,

Ik wilde toch nog even aangeven dat het allemaal is goed gekomen en dat ik momenteel werk voor een prachtige werkgever en weer een hele mooie toekomst heb. Bedankt allemaal voor het reageren, adviseren en meedenken, top!

[S913]

Gratz!