Na deze post van mij --> Kain_niaK in 'nieuws: Wetenschappers voorspellen tijdreizen met LHC'
vraag ik mij toch iets af.
Zoals ik het zie: "de tijd van het bewegende object verloopt trager dan de tijd van de waarnemer"
Dus als ik een tijdje met een zeer grote snelheid reis en dan terugkeer naar de waarnemer die min of meer in stilstand (want dat is ook relatief) is gebleven dan ben ik minder verouderd als de waarnemer.
De zogenaamde tweeling paradox.
Tot zo ver is iedereen het wel eens.
Stel nu dat je een groot ruimteschip bouwt waar een paar duizend mensen kunnen overleven in een biosfeer. Het plan is om dit schip voor een zeer lange tijd constant te versnellen tot een zo'n groot mogelijke snelheid die het dichts bij de lichtsnelheid aan zit.
Laten we zeggen dat dit ruimteschip tot 90% van de lichtsnelheid kan bereiken in 50 jaar tijd.
(als iemand realistische getallen kan staven met een berekening, graag ! )
En dat het daarna voor onkenbaar aantal jaren aan die snelheid door het universum blijft vliegen.
Het schip gebruikt kernfusie (zoals dat in de zon gebeurt) voor zijn energie die in de vorm van licht aan een biosfeer word afgegeven. De planten en dieren die in deze biosfeer leven zijn genoeg om 1000 mensen voor een onbepaalde tijd in leven te houden.
De mensen aan boord van het schip houden hun populatie constant. Er worden evenveel kinderen aan boord geboren als er sterven van ouderdom.
Het schip heeft de eerste 50 jaar kernsplijting gebruikt om die 90 % van de lichtsnelheid te behalen.
Bijvoorbeeld door achter een groot schild elke keer een kernbom te laten ontploffen en die reactie te gebruiken om steeds meer snelheid te winnen.
Ondertussen heeft het schip al zo lang gevlogen aan zo'n hoge snelheid dat de tijd die zich op aarde heeft voortgedaan al miljarden jaren is. Sterker nog. De aarde is niet meer en onze zon is ook al gestorven.
Uiteindelijk bereikt het hele universum de maximale staat van entropie --> Wikipedia: Heat death of the universe
Maar onze dappere 1000 astronauten hebben nog genoeg materiaal aan boord voor kernfusie of kernsplitsing en vliegen vrolijk door een volledig leeg universum.
Wat klopt er allemaal niet aan dit denkbeeld ?
Ik weet bijvoorbeeld dat vele sterrenstelsels zich met zeer grote snelheden van ons af bewegen.
Dus de tijd gaat daar al trager als hier ? Of hoe moet ik dat zien.
Mijn vraag is kun je de tijd zo vertragen (door met een zo grote mogelijke snelheid te reizen) dat het einde van het universum (doordat alle materie is omgezet in energie) sneller is gekomen als jouw einde ?
Ik snap hier waarschijnlijk allemaal niet zo veel van maar als ik er probeer over na te denken dat zijn dit de eerste vragen die ik mij stel.
vraag ik mij toch iets af.
Zoals ik het zie: "de tijd van het bewegende object verloopt trager dan de tijd van de waarnemer"
Dus als ik een tijdje met een zeer grote snelheid reis en dan terugkeer naar de waarnemer die min of meer in stilstand (want dat is ook relatief) is gebleven dan ben ik minder verouderd als de waarnemer.
De zogenaamde tweeling paradox.
Tot zo ver is iedereen het wel eens.
Stel nu dat je een groot ruimteschip bouwt waar een paar duizend mensen kunnen overleven in een biosfeer. Het plan is om dit schip voor een zeer lange tijd constant te versnellen tot een zo'n groot mogelijke snelheid die het dichts bij de lichtsnelheid aan zit.
Laten we zeggen dat dit ruimteschip tot 90% van de lichtsnelheid kan bereiken in 50 jaar tijd.
(als iemand realistische getallen kan staven met een berekening, graag ! )
En dat het daarna voor onkenbaar aantal jaren aan die snelheid door het universum blijft vliegen.
Het schip gebruikt kernfusie (zoals dat in de zon gebeurt) voor zijn energie die in de vorm van licht aan een biosfeer word afgegeven. De planten en dieren die in deze biosfeer leven zijn genoeg om 1000 mensen voor een onbepaalde tijd in leven te houden.
De mensen aan boord van het schip houden hun populatie constant. Er worden evenveel kinderen aan boord geboren als er sterven van ouderdom.
Het schip heeft de eerste 50 jaar kernsplijting gebruikt om die 90 % van de lichtsnelheid te behalen.
Bijvoorbeeld door achter een groot schild elke keer een kernbom te laten ontploffen en die reactie te gebruiken om steeds meer snelheid te winnen.
Ondertussen heeft het schip al zo lang gevlogen aan zo'n hoge snelheid dat de tijd die zich op aarde heeft voortgedaan al miljarden jaren is. Sterker nog. De aarde is niet meer en onze zon is ook al gestorven.
Uiteindelijk bereikt het hele universum de maximale staat van entropie --> Wikipedia: Heat death of the universe
Maar onze dappere 1000 astronauten hebben nog genoeg materiaal aan boord voor kernfusie of kernsplitsing en vliegen vrolijk door een volledig leeg universum.
Wat klopt er allemaal niet aan dit denkbeeld ?
Ik weet bijvoorbeeld dat vele sterrenstelsels zich met zeer grote snelheden van ons af bewegen.
Dus de tijd gaat daar al trager als hier ? Of hoe moet ik dat zien.
Mijn vraag is kun je de tijd zo vertragen (door met een zo grote mogelijke snelheid te reizen) dat het einde van het universum (doordat alle materie is omgezet in energie) sneller is gekomen als jouw einde ?
Ik snap hier waarschijnlijk allemaal niet zo veel van maar als ik er probeer over na te denken dat zijn dit de eerste vragen die ik mij stel.
en daar heb ik mijn beroep van gemaakt



