verleemen schreef op dinsdag 08 september 2009 @ 18:27:
Of we benaderen de realiteit van de verkeerde kant. Je kan een gat beschrijven als een ruimte, maar ook als een doos die leeg is. als je je aandacht alleen maar op die ruimte in die doos hebt gericht kant zijn dat je die doos nooit zult opmerken.
Ik snap niet welk punt je hier wilt maken. Om iets over een lege ruimte te kunnen vertellen, hoef je niet te weten wat eromheen zit. Lege ruimte is een zone in een aantal dimensies waarin niets valt waar te nemen.
Wat ik hier mee wil zeggen is dat je een deeltje als een puntvorm kan omschrijven met daaromheen een krachtveld, maar dat je het ook als een krachtveld alleen kan omschrijven. Dat dat krachtveld een midden heeft en dat je dat midden als een punt kan omschrijven is wel een hele andere benadering dan een deeltje meteen al als punt als essentie beschrijven.
Ik denk dat je iets in de meeste gevallen moet beschrijven aan de hand van de eigenschappen die van belang zijn voor een proef. Sommige deeltjes als electronen, gedragen zich soms als een bolletje, en soms als een golf. Hoe je ze bekijkt moet afhankelijk zijn van je proef.
Maar ik begrijp je punt volgens mij wel. Stel we zeggen dat een proton afmetingen heeft, betekent dat dan dat het een bolletje is met die afmetingen, of betekent dat dat wat wij proton noemen de uiting is van eigenschappen die binnen een bepaald gebied kunnen worden gemeten? Voor de meeste proeven is dat niet van belang, en kunnen we het gewoon beschouwen als een of ander dingetje met een bepaalde lading.
De huidige wetenschap doet dat op dit moment er word gekeken naar een punt en we vragen ons af hoe dat punt dat krachtveld genereerd. Dat staat namelijk zo in je boeken en ik ben bang dat dit iets te snel klakkeloos word aangenomen voor verdere experimenten. In jou geval zijn atomen dingen die in essentie bestaan als een punt, en dat is puur een benadering en dus een model om een proces hanteerbaar te maken, maar wat er echt gebeurt is misschien helemaal niet in vorm van dimensies te beschrijven.
Ook onze beschrijving wat een dimensie voor moet stellen is een model.
Tijd als de 4 de dimensie beschrijven al een loodrechte lijn op een 3 dimensionaal object.is een model. Een loodrechte lijn is alleen maar een hanteerbaar begrip in de realiteit zoals wij die kunnen beschrijven. Wat die 4de dimensie is kan ik niet zeggen, maar het is in iedere geval geen lijn en een term als loodrecht is daar dus ook helemaal niet van toepassing.
Dat loodrecht kun je je wel degelijk gebruiken in de wetenschap.
Zie hier een etappe uit de Tour de France. Het is de afgelegde afstand, uitgezet tegen de hoogte. Kortom: een projectie van de etappe. Stel je voor dat er geen wind en dergelijke zijn, dan maakt het niets uit in welke richting ze fietsen, wie de rit wint wordt voornamelijk besloten door hoe zwaar zo'n etappe is. En dat wordt bepaald door hoogteverschillen en afstand.
Stel je voor dat je loodrecht op je beeldscherm de dimensie "tijd" hebt. Je kunt dan een driedimensionale lijn trekken van de positie van het peloton. Dat wordt waarschijnlijk een grillige lijn. Als je dat recht van boven bekijkt, zie je een andere grafiek, namelijk van afgelegde afstand uitgezet tegen de tijd. De hoogteverschillen zie je niet. Bekijk je dezelfde grafiek, dan zie je de hoogte uitgezet tegen de tijd.
De problemen ontstaan als je de vier dimensies allemaal tegelijk wilt weergeven. Dat gaat niet zo goed. We kunnen inderdaad niet iets loodrecht op de driedimensionale wereld weergeven. We kunnen wel prima projecteren en daar conclusies uit trekken. Projecteren is in dit geval eigenlijk niet meer of minder dan een dimensie weglaten. Dimensies staan per definitie loodrecht op elke andere dimensie. Ook als je je dat niet kunt voorstellen. Als je de niet ter zake doende dimensies weglaat, kun je een situatie soms wél projecteren naar iets waarbij je je iets voor moet stellen.
Het is een toestand die anders is dan die we kennen. Maar als je dimensies vanuit dat model gaat verklaren kun je de fout gaan maken om te denken dat iedere volgende dimensie een richting is. ( volg je me nog?) Zaken als richting en duur hebben alleen maar waarde binnen de dataset van ons model. Heelaas zijn er aardig wat wetenschappers die op dit model voortborduren end enken daarmee het ontstaan of het uitdijen van het heelal te verklaren. Uitdijen is een richting.
Misschien moet jij een dimensie proberen voor te stellen als een as op een grafiek. Uitdijing betekent dat er tussen alle punten op die as meer "niets" komt. Dingen die we kunnen waarnemen komen verder uiteen te liggen. Het is het gevolg van iets dat buiten de vier dimensies (die wij ons meestal nog voor kunnen stellen) gebeurt. Eigenlijk is die waarneming ook slechts een projectie.
Een begrip uit de dataset van ons model en dus eigelijk niet the real thing. Er is een manifestatie gaande, een toestand en we veranden een beetje in ons blindstaren op die vaste waarden die ons aangeleerd worden.
Ik zeg niet dat dat een verkeerde benadering is, Ons huidige model is een goed model om een hoop technologie op te baseren, maar wel dat het een van vele modellen is hoe je de realiteit kan beschrijven en misschien is dat wel de reden waarom we bepaalde eigenschappen in theorien niet kunnen uitleggen omdat we vanuit de basis al het verkeerde model hanteren.
Sommige dingen
zijn gewoon. Je kunt heel graag willen dat iets niet zo is, maar als proef na proef een model bevestigt, dan klopt dat model behoorlijk. Je moet van heel goede huize komen wil je bewijzen dat het model niet klopt en dat het heel anders zit. Sommige dingen weten "we" al zo zeker dat het zinloos is om nog veel energie te stoppen in onderzoeken doen.
Mijn idee is dat er te veel mensen zijn die allemaal in dezelfde richting aan t denken zijn omdat ze op school al een bepaalde voorstelling hebben gevormd van de realiteit waarbij basisvoorwaarden klakkeloos dienen te worden aangenomen wil je kunnen promoveren in een bepaalde richting.
Dit klinkt als het verhaal van een gefrustreerde student met een grote fantasie maar die niet op kon tegen de heersende orde.
En ja als dan iemand met een hele andere verklaring voor iets komt dat dat veel te snel als onmogelijk word uitgelegd omdat het volgens de huidige modellen niet kan. De persoon met de andere verklarig zou wel eens een heel ander model voor het atoom kunnen hanteren.
Er komt geen heel ander model voor het atoom. Misschien wordt er nog wat aan geschaafd, maar het zal niet meer over de kop gaan.
Daarom vraag ik me dus af wat is er nu daadwerkelijk geobserveert en hoe doet men dat.
Deeltjes door goudfolie schieten en kijken waar ze terechtkomen bijvoorbeeld (Rutherford). Daarmee is aangetoond dat atomen (zoals toen beschouwd) voor het grootste deel uit lege ruimte bestonden, echter dat er wel bepaalde dingen waren die heel soms afgeschoten projectielen afboog of terugkaatste. Er werd dus verondersteld dat een atoom een kern (of noem het
area of effect) heeft, maar dat er in een materiaal vooral veel lege ruimte is. Is dat na een eeuw onderzoek weerlegd? Nee, het is alleen verder en beter ingevuld.
De opbouw van een atoom met zijn functies verklaren vanuit een condens spoor in een vat vind ik nogal esotherish denken:) .
Misschien begrijp je de proeven simpelweg niet?
Natuurlijk zijn er al een hoop verschillende theorien met grote aanhang die zich bewust zijn Dast een vastgeroest model een val kan zijn, Maar de grote groep, zeg maar de middenmoot gelooft nog steeds dat electronen bolletjes zijn die om een nucleus cirkelen al dan niet in een wolk van waarschijnlijkheid, en heel veel vernieuwende ideeën lopen daardoor vast in discussies waar meteen geschreeuwd word dat iets onzin of onmogelijk is.
Vrijwel alles wat er te meten valt, bevestigt dat model. Als je met een ander model wilt komen, hoef je alleen maar te verklaren waarom
alle andere proeven ernaast zaten. Veel succes. Ik denk dat je in 2009 niet veel verder zult komen dan misschien een kleine wijziging in het model.
We hebben t hier wel over de reden van ons bestaan in het heelal he. Dat is geen kattepis.
De laaste tijd zzijn er al aardig wat zaken ondekt die tot voor kort totaal onmogelijk zouden moeten zijn.
En dat is wel de basis van onze technologie.
INTEL heeft laast geroepen dat ze rond 2020 chips willen produceren op 4 nm. Dat gaat je niet lukken met het huidige model van ons universum. De atomaire stuctuur van sillicium is volgens ons huidige model namelijk dikker dan dat.
Een siliciumatoom is toch echt geen 4 nm in diameter. Het is dus niet onmogelijk om een dunnere laag te maken. Dat de dikte niet genoeg is voor een structuur die herhaald kan worden is mogelijk. Niemand zegt dat silicium alleen in die vorm voorkomt. Ik zie alleen niet in hoe dit het verhaal verandert.
Wetenschap meet, beschrijft, voorspelt, controleert, corrigeert. Fantaseren heeft in sommige gevallen interessante nieuwe modellen en theorieën opgeleverd, en kan nog steeds hele nieuwe theorieën en modellen opleveren. Maar niet in de vakgebieden waarin al veel bekend is.