Het valt me bij mezelf de laatste tijd heel erg op dat ik over mezelf nadenk alsof ik belangrijker en 'groter' (figuurlijk, uiteraard) ben dan ik eigenlijk ben. Bijvoorbeeld, ik beredeneer vrij regelmatig voor mezelf dat ik iets 'wel binnen zo en zoveel tijd afkrijg' terwijl ik van tevoren prima kan nadenken dat ik gewoon hard ga zitten soggen en wat ik ook wil doen nooit binnen die tijd afkrijg. Er zijn genoeg momenten waarop ik duidelijk de overhand heb in een discussie of situatie, maar het komt best wel eens voor dat ik in navolging daarvan mijzelf overschat en de tegenpartij onderschat (wat dan weer het positieve effect heeft dat ik daarna blij verrast ben in mijn tegenpartij).
Dit kan ik uitbreiden naar discussies op W&L waar ik vaak ecteinascidin en gambieter discussies zie aangaan waar ze duidelijk aansturen op een voorbedachte discussielijn (bijvoorbeeld door een heel cru gesteld standpunt) en meer dan eens uitvinden dat hun tegenpartij een beter (of uberhaupt een) tegenargument bedenkt dat ze hadden verwacht, waarna soms ofwel een reeks argumenten doodloopt, of een nieuwe wordt gestart om alsnog hun gelijk te halen. (voorbeeld: 'waarom zo scherp op het christelijk geloof', proef de zelfverzekerdheid terug in de posts).
Het moge duidelijk zijn dat dit puur emotie is: iemand denkt de overhand te hebben en doet daardoor sterkere uitspraken dan objectief gerechtvaardigd, waardoor hij/zij in de problemen (kan) kom(t)(en).
Het zijn nogal vage termen waarin ik spreek maar mijn discussiepunt is: herken je dit gedrag in jezelf terug en kun je het benoemen zodra je het 'doet'?
Belangrijker nog: zie je dit als een positieve eigenschap, negatieve eigenschap en probeer je het tegen te gaan? Is het gezond om dat te doen? Is het een deel van iemand emotie die goed is om te zien, zeker op een forum als tweakers waar men geduldig genoeg is om zoiets te ondervangen en niet meteen terug scheldt?
Ik geloof aan de ene kant niet in het indammen van emoties, hoe dan ook. Emoties moet je laten zien, het is bijvoorbeeld in mijn ogen heel goed om te schelden; dat heeft een gezonde functie. Maar ik merk ook dat mijn geloofwaardigheid echt geschaad kan worden als ik eens één aanname teveel als feit presenteer omdat ik weer eens heel zeker van mijn zaak ben en weet dat de tegenpartij niet genoeg kennis heeft om mijn fout (want dat is het) in te zien. Zo kun je in mijn ogen de grootste zonde ooit begaan: leugens verspreiden als feit. Op die manier bekeken is het dus weer goed om in ieder geval op dit punt je emoties in te dammen?
Dit kan ik uitbreiden naar discussies op W&L waar ik vaak ecteinascidin en gambieter discussies zie aangaan waar ze duidelijk aansturen op een voorbedachte discussielijn (bijvoorbeeld door een heel cru gesteld standpunt) en meer dan eens uitvinden dat hun tegenpartij een beter (of uberhaupt een) tegenargument bedenkt dat ze hadden verwacht, waarna soms ofwel een reeks argumenten doodloopt, of een nieuwe wordt gestart om alsnog hun gelijk te halen. (voorbeeld: 'waarom zo scherp op het christelijk geloof', proef de zelfverzekerdheid terug in de posts).
Het moge duidelijk zijn dat dit puur emotie is: iemand denkt de overhand te hebben en doet daardoor sterkere uitspraken dan objectief gerechtvaardigd, waardoor hij/zij in de problemen (kan) kom(t)(en).
Het zijn nogal vage termen waarin ik spreek maar mijn discussiepunt is: herken je dit gedrag in jezelf terug en kun je het benoemen zodra je het 'doet'?
Belangrijker nog: zie je dit als een positieve eigenschap, negatieve eigenschap en probeer je het tegen te gaan? Is het gezond om dat te doen? Is het een deel van iemand emotie die goed is om te zien, zeker op een forum als tweakers waar men geduldig genoeg is om zoiets te ondervangen en niet meteen terug scheldt?
Ik geloof aan de ene kant niet in het indammen van emoties, hoe dan ook. Emoties moet je laten zien, het is bijvoorbeeld in mijn ogen heel goed om te schelden; dat heeft een gezonde functie. Maar ik merk ook dat mijn geloofwaardigheid echt geschaad kan worden als ik eens één aanname teveel als feit presenteer omdat ik weer eens heel zeker van mijn zaak ben en weet dat de tegenpartij niet genoeg kennis heeft om mijn fout (want dat is het) in te zien. Zo kun je in mijn ogen de grootste zonde ooit begaan: leugens verspreiden als feit. Op die manier bekeken is het dus weer goed om in ieder geval op dit punt je emoties in te dammen?