Zo'n regel bestaat er niet. Het is de vrije keus van partijen welke taal ze voor hun overeenkomst gebruiken, tenzij de wet bepaalde specifieke (vorm)vereisten stelt m.b.t. de taal (bijvoorbeeld bij consumentenovereenkomsten, algemene voorwaarden e.d.). Bij arbeidsovereenkomsten in het algemeen geldt dat in elk geval niet. Die kunnen in elke gewenste taal worden opgesteld. Zeker voor ingewikkelde technische zaken als octrooien e.d. vind ik het eerder vreemd als ze in het Nederlands opgesteld zouden zijn, omdat de voertaal daar nu éénmaal Engels is.
Wél zijn er voorbeelden denkbaar waarin het gebruik van een andere taal misbruik van recht dan wel een onaanvaarbare situatie kan opleveren. Een beeknd voorbeeld uit de rechtspraak is dat van de Marokkaanse schoonmaker die door zijn werkgever plotseling een beëindigingsovereenkomst onder de neus kreeg (ter info, bij beëindiging met wederzijds goedvinden gelden opzegtermijnen e.d. niet) waar tot overmaat van ramp ook nog eens allerlei afstanden van recht inzaten.
De beste man sprak nauwelijks Nederlands en begreep de inhoud niet, maar werd door de werkgever wel verleid om vooral toch te tekenen. Uiteindelijk oordeelde de Hoge Raad dat in zo'n geval er zodanig misbruik wordt gemaakt van iemands onkunde dat beroep op die beëindigingsovereenkomst in strijd met de goede trouw moest worden geoordeeld. Belangrijk daarbij is dat de overeenkomst
zelf dus wel geldig was (taal is immers geen constitutief vereiste voor een geldige overeenkomst), maart dat het
beroep erop in rechte niet kon slagen.
[
Voor 48% gewijzigd door
nare man op 07-09-2007 12:01
]
After all, you can't see a figure's panties unless it's the real thing.