De leegte in ons, de leegte in mij

[Cassius]

Hey allemaal,

Ik vind het enigzins lastig dit topic te beginnen. Maar nadat ik al jaren dit soort gedachten heb, wil ik er toch over praten, het delen en erover discussiëren. Een cabaretier zei ooit: 'We konden nog nooit zo makkelijk met elkaar in contact komen als nu, en toch ... hebben we ons nog nooit zo eenzaam gevoeld'.

Ik ben gelukkig. Of ik schijn gelukkig te zijn. Een goede studie, een leuke baan, een lieve vriendin, geen geldzorgen, mijn gezondheid en een eigen dak boven mijn hoofd. Waarom zou ik niet gelukkig zijn? Gedurende de alledaagse bezigheden en de partijtjes heb je wel eens van die verloren uurtjes. Je komt uit de douche na je werk, het regent en het licht staat op schemer. Je hebt even niets om handen en er draait een rustige plaat die je hoofd kalmte brengt en je gedachten laat gaan.

Maar dan komt het. Ik vraag me zo vaak af wat ik mis, waarom voel ik dat gevoel? Het is niet tastbaar, maar wel degelijk aanwezig. Het zit in me en zegt: 'Is dit het nou?'
Hierop voer ik lange discussies met mezelf, zoekende naar dingen die ik dan misschien mis. Moet ik gewoon weg? Moet ik niet in deze resultaten maatschappij leven, maar mijzelf voor andere doelen inzetten? Moet ik een leven lijden met meer risico, waar spanning en passie je nieuwe energie geeft? Het continue streven naar veiligheid en stabiliteit kan soms zo geestdodend zijn. Wil ik wel gewoon net als iedereen later geld verdienen met een huisje boompje beestje? Wil ik dat echt?

Ik geraak niet uit de discussie met een oplossing, tot nu toe nog niet. Ik ga verder met het leven zoals het op de kaart staat en de gedachtes gaan weer liggen. Dit topic start ik niet om de oplossing te zoeken, ik wil graag vragen of jullie dit herkennen. Kennen jullie dat stukje verloren gevoel? Dat je tussen je hobby, werk, drukke school, bla bla ... jezelf even stopt en vraagt: is dit het?

[Dj-sannieboy]

is dit het? Goh.. nu ik dit zo eens lees herken is het wel ja. Als je dan zo naar buiten staart.. donkere grauwe lucht.. dan denk je wel eens van wat mis ik? Misschien moet je inderdaad gewoon wat meer spannende dingen doen, meer het avontuur opzoeken. Gelukkig ben ik nog er jong en heb ik nog alle tijd om de leegte op te vullen.

[McKaamos]

Sja, die vraag heeft iedereen wel eens denk ik... ik ken het wel, maar weet er ook mee om te gaan.

Voor mij is de oplossing tevreden zijn met wat je hebt en bereikt hebt. Het gaat niet om steeds maar meer en beter.
Het is alleen de kunst om tevreden te kunnen zijn. Dat lukt schijnbaar maar weinig mensen tegenwoordig.
Natuurlijk heb ik wel ambities enzo, dingen die ik graag wil. Die probeer ik ook wel te bereiken en daarna zie ik wel waar het schip strand. Mocht het onhaalbaar zijn: ok, goed, geen probleem.

Die constante drang maar meer en beter is wat de meeste mensen een rusteloos gevoel geeft. Ik denk dat er voor veel mensen een soort psychologische druk tot presteren bestaat om de rest maar tegen je op te laten kijken.
Ookal realiseer je je dat niet, dan kan het toch heel goed zo zijn.
Die druk zet je in de rustige momenten aan tot het denken dat er niet genoeg is, dat er meer gedaan moet worden, nooit stil zitten.

Wat je volgens mij mist, is rust en tevredenheid met hoe het nu is. Er hoeft niet constant iets gedaan /verbeterd te worden. Gewoon achterover vallen in je stoel en dan even helemaal nothing on your mind is de kunst.

Qua communicatie lijk je niets te missen iig. Leuke vriendin, dus daar zal vast wel goed mee te praten zijn, en vrienden heb je vast ook wel.
Dat er zoveel andere methoden tot communicatie zijn mag dan wel zo zijn, maar de mensen waarmee je echt communiceert (itt tot gewoon praten/chatten) staan altijd dichtbij.

[Verwijderd]

Het is wel herkenbaar ja, maar ik heb soms dat ik zo down kan zijn, maar meer omdat ik vind dat het beter kan....
Terwijl ik eigenlijk alles heb wat mn hartje begeerd, lieve vriend, lieve ouders die nog samen zijn, oudere zussen waar ik alles van kan leren.

Leuke huisgenoten, die soms irritant kunnen zijn, maar net zoals ik gewoon het huis onderhouden en voor elkaar koken. Geen geld problemen, kan alles kopen wat ik wil. Studie gaat aardig, vrienden, wel een passie in dansen...

Ok, het zou beter kunnen omdat mn pa nu kapot is door de kanker, maar hij heeft het overwonnen en is er nog steeds, ook al is hij de hulp niet meer die we vroeger aan hem hadden... Maar hij is er nog! Waarom kan ik dan zo verdrietig zijn?

Tja... voor mij is dan een dikke knuffel met mn vriendje en het denken aan wat ik allemaal nog in de toekomst wil doen wel een oppepper... Ik heb nog zooo veel te doen, dus leeg? Als ik down ben wel... maar hard denken wat ik allemaal nog wil doen helpt mij...

[ Voor 22% gewijzigd door Verwijderd op 10-02-2007 23:37 ]

[Cassius]

Als ik nog mag reageren voor ik een nachtje onder de wol duik;

Het is niet zo zeer het presteren, ik voel dat ik het vrij goed doe. Ik ben ook wel tevreden over -wat- ik als persoon doe, maar ik weet niet of het me vult zeg maar. Daarom geef ik wat voorbeelden; dingen als een actief en passievol leven (in Afrika strijden tegen ziektes of dierengebieden beschermen). Meer risico als in het rondreizen en werken op verschillende plekken.

Het gaat me niet zo zeer om het aanzien, het gaat me echt om de geestelijke / persoonlijke vervulling van mijn leventje. Ik hoop dat dat niet egoïstisch is, zo is het niet echt bedoel denk ik. Maar moet je dan ooit wel tevreden zijn? Ik ben vrij kritisch opgevoed en zet misschien te veel vragen bij de dingen des levens. Misschien moet ik gewoon met een lach naar mezelf kijken, maar ik kan het niet helpen dat soms die andere kant naar boven komt ... en die zachtjes in mijn oor fluistert: 'waar is de pit!'

[McKaamos]

In Afrika stijden tegen ziektes of dierengebieden beschermen? Aan de ene kant is het zo dat als je dat graag wil, zet je er dan voor in. Maak er werk van. Aan de andere kant kan niet iedereen een superheld zijn. Een wereld vol superhelden is onmogelijk.

Natuurlijk wil iedereen iets goeds doen, en dat is ook niet zo moeilijk. Hier in Nederland kan je ook je steentje bijdragen. Daarvoor hoef je echt geen moeite te doen of het bovenste van de plank te halen en heldendaden te verrichten.
Gewoon positiviteit is iets wat er mist in onze maatschappij. Schijn je licht, wees goed voor de mensen om je heen. Stimuleer mensen om positief te zijn ipv aggressief e.d.
Dan ben je een imho een echte held, ookal heeft zoiets niet het label.

Vervulling van jezelf ligt in het goed zijn voor de wereld om je heen, in welke vorm en welke schaal dan ook.
Echt geluk zit in de kleine dingen, en dat is de waarheid als een koe.

[ Voor 11% gewijzigd door McKaamos op 11-02-2007 00:11 ]

[Verwijderd]

Ik denk dat het vooral te maken heeft met het hebben van een concreet doel in je leven, als je iets hebt waar je constant aan bouwt, dan ben je erg samen met je partner / gezin, en is er geen ruimte voor dat lege gevoel. Ik heb het dan niet over materiële doelen! Ook het vechten om problemen op te lossen geeft een vergelijkbaar gevoel van solidariteit ( In tijden van nood ontdek je je beste vrienden) Hoe "beter" het met je gaat, des te groter wordt de leegte, en ontstaat er meer behoefte aan een doel om voor te leven.

Luuk

[Johnny]

Als je invulling zoekt, daarvoor hoef je heus niet naar Afrika. Er is in Nederland en Europa ook een heleboel te doen, er zijn vele duizenden projecten waar je als vrijwilliger aan de slag kunt om iets te betekenen voor de wereld. Je hoeft er niet eens je huidige leven voor om te gooien, dat kan altijd nog

[Robbie T]

Ik herken het zeker wat je verteld.
Heb het zelf ook wel eens.
Heb ook momenten dat ik mij erg goed kan voelen en als ik dan bijvoorbeeld achter de computer zit, met de muziek aan, en er komt een bepaald soort nummer voorbij, dan kan mijn stemming in een keer compleet omslaan.

Dit is overigens niet alleen als ik muziek op heb staan of iets dergelijks, het kan ook gewoon door allerlei allerdaagse dingen komen, of gewoon zo spontaan.

Het komt vaak eigenlijk redelijk onverwachts, maar verdwijnt daarna vaak eigenlijk ook weer onverwachts.

Het is niet zo dat ik het "erg" vind dat het gebeurd, soms is het wel even lekker omdat het je aan het denken zet, en op dat moment vaak ook de tijd geeft om over bepaalde dingen na te denken.

[Verwijderd]

Mmm...
"Geestelijke/spirituele" armoede ?
Daglicht tekort ?
tekort aan hoogwaardige levensmiddelen* voeding (dus niet voedingsmiddelen) ?!
(Hamburger is voedingsmiddel ,, Broccoli is levensmiddel)

Ga dat is rustig uitzoeken alvorens op je kop te gaan staan van frustratie ...

[pt0x]

Het is volgens mij heel erg normaal dat men zich zo voelt en zeker de laatste tijden, je kan jezelf naar eigen mening wel lekker op orde hebben, dat voel ik ook. helaas is het wel zo dat wat er om ons heen gebeurt zodanig negatief is de laatste periodes, althans dat doet men ons geloven. In je onderbewustzijn (om het maar even zo te noemen) heeft dit ook best wel invloed op je.

Ik heb een leuke meid ontmoet die mij dit gevoel tot op een groot punt heeft ontnomen door een klein voorbeeld. zij kwam met de stelling dat als je eigen leven op orde is je via een soort van roeping die tegenwoordig wordt ingestampt ook de andere mensen wilt helpen zich zo te voelen en ja dit kan heel moeilijk zijn omdat je nou eenmaal niet weet wat er bij mensen speelt door naar ze te kijken.

ik ben in deze stelling gaan geloven door een voorbeeld van een instelling die veel andere personen in deze maatschappij hebben:

Je komt bij een zaak en je haalt een pakje peuken, je vraagt als 21 jarige in mijn geval een age coin bij de balie en werpt deze evenals 3.80 in de automaat, pakje valt er vervolgens uit maar wat zie je? 2 pakjes sigaretten. veel, heel veel mensen denken van mooi! gratis sigaretten. maar jij kwam daar aan voor een enkel pakje, dus wat doe je, denk je aan je medemens en geef je het pakje aan de balie af omdat iemand misschien dat pakje is vergeten en het terug komt halen ? of neem je die 19 peuken mee en ben je daar mee weer blij.

ik zou in eerste instantie het pakje mee nemen, maar behalve dat jij blij bent met dat pakje is er verder niks aan toch ? de gedachte dat jij de man/vrouw achter de balie verast door eerlijk dat pakje af te geven en de gedachte daarna over dat iemand misschien wel heel blij zal zijn met zijn sigaretten die eerlijk zijn afgegeven zijn veel spannender. het blijft je langer bij en als iedereen nou zoiets deed voor een ander dan was er veel meer vreugde in het leven. zo kan je je eigen leven weer een beetje verrijken zonder veel te doen en eigenlijk als je het jezelf aanleert ook nog onbewust!

dit kleine voorbeeld is natuurlijk bij heel veel situaties inzetbaar, ik kan niet voor jouw praten maar mij heeft het geraakt. ik vindt het geruststellend dat er mensen zijn die zo denken maar ik denk vooral dat je zo'n verhaal van een juiste persoon op een goed moment moet horen om het echt te begrijpen dus ik weet niet hoe het bij jouw of een ander aanslaat

[Banjy]

Ik herken dit gevoel ook en vraag mij ook wel eens af wanneer kan ik nou echt tevreden zijn? Het valt mij op dat ik dit soort gevoelens vaak heb na goede films of iets dergelijks. Films met een boodschap over het algemeen of eentje die je goed raakt. Waarbij je weer eens realiseert dat het leven bij lange na niet zo filmisch (en mooi) is (waarbij je stille beelden in je hoofd ziet van een overvliegend vliegtuig boven de bergen in Nieuw-Zeeland etc.) Voor mij komt het gevoel ook voort uit het idee dat ik niet zomaar een standaard leven wil volgen.

Hoe ik dit wil gaan vertalen weet ik nog niet, maar het leven in stedelijk gebied vind ik bijvoorbeeld zo 'standaard' en onpersoonlijk en toch lijkt het me ook niet alles om op het platteland te leven. Ik heb nu een aantal dingen waarvan ik zeg dat wil ik gaan doen. Stage in het buitenland lopen staat daarbij hoog. Een jaar werken in Australie of Nieuw-Zeeland na diplomering (doe HBO-V) lijkt mij ook ontzettend gaaf. Dit komt weer doordat je daar mooie beelden bij ziet. In het weekend met een cabrio en vriendin touren door het prachtige landschap bijvoorbeeld.

Verder hoop ik veel voldoening uit mijn werk te kunnen gaan halen. Waarbij ik erg veel wil gaan doen en zien. Veel doorleren en veel verschillende kanten van het vak gaan vervullen. (Ambulance verpleegkundige, les geven, kwaliteitscommisies, leiding geven etc.) Ik merk dat ik in mijn werk onder andere actie en hectiek zoek en dat ik thuis daar geen behoefte aan heb. Dan kan ik 'normaal' zijn...

Dit is mijn vertaling en (huidige) oplossing van het gevoel dat jij beschrijft in de startpost. Al is dit erg moeilijk te verwoorden. Ook kan het erg scheef overkomen. Het is niet dat ik de hele dag bezig ben met niet normaal zijn, ik ben juist volledig normaal en voldoe aan alle verwachtingen als het ware. Maar juist daardoor heb ik het gevoel dat ik iets bijzonders wil hebben/bereiken waar mee ik mij onderscheid, iets dat ik later terug kan kijken; Ja! Dit heb ik bereikt...

[DJ Vincento]

Ik was sowieso al niet van plan om volgens het kaartje te leven. Dat huisje boompje beestje gedoe is echt niks voor mij. Ik blijf ook de rest van mijn leven lekker alleen wonen. Een vriendin is welkom, maar niet in mijn huis graag.

Maar er word overal net alsof gedaan dat het zo hoort: carriere maken, gezinnetje stichten, leuk huis+auto kopen, elke zomer naar de klere camping in zuid frankrijk waar je de dezelfde mensen tegenkomt als thuis. En mensen die zich afzonderen met LAT-relatie's, wereldreizigers en andere passie's worden eigenlijk gelijk met de nek aangekeken.

Het is net zo iets vaag als de 'mode'. Mensen die niet met de mode mee willen doen krijgen ook gelijk benamingen als sukkels, moederkindjes en homo's. Alsof je tegenwoordig verplicht bent om je modieus te kleden, de klere top 40 te luisteren, voorstander van het liberalisme te zijn en aan alles een hekel te hebben wat met wetenschap te maken heeft.

Waar ik nu naar toe wil is het volgende:

Een heleboel mensen hebben jaren volgens al die niet bestaande 'regels' geleefd. Ze hebben zich modieus gekleed, de top 40 shit tot hun 35e geluisterd , huisje boom beestje gesticht. En dan komen ze opeens tot een helder moment en beseffen ze : "Is dit wel wat ik wou? Ik had toch hele andere passie's? Moet je kijken in wat voor klere leven ik nou terecht gekomen ben" Het is best wel hard als je opeens tot de conclusie komt dat je eigenlijk anders had willen leven, en niet volgens dat niet bestaande boekje.

[Mutatie]

Hoe kun je zonder de downs de ups herkennen?

[Rey Nemaattori]

Vroeger hadden we het veels te druk om uit de kaken van beren etc. te blijven om depri te zijn...blijkbaar waren we toen gelukkiger...

DJ Vincento schreef op zondag 11 februari 2007 @ 21:42:
Waar ik nu naar toe wil is het volgende:

Een heleboel mensen hebben jaren volgens al die niet bestaande 'regels' geleefd. Ze hebben zich modieus gekleed, de top 40 shit tot hun 35e geluisterd , huisje boom beestje gesticht. En dan komen ze opeens tot een helder moment en beseffen ze : "Is dit wel wat ik wou? Ik had toch hele andere passie's? Moet je kijken in wat voor klere leven ik nou terecht gekomen ben" Het is best wel hard als je opeens tot de conclusie komt dat je eigenlijk anders had willen leven, en niet volgens dat niet bestaande boekje.

Het probleem met passie is dat ze niet realistisch is.

Wereldreizen maken is best leuk, maar daarvoor moet geld op de plank komen..tuurlijk kun je onderweg werken, maar dan moet je de talen wel spreken...
Dat betekent dat iemand je die talen moet leren...
Die docenten moeten wél terug naar hun huisje-boompje-beestje dus zul je ze daarvoor moeten betalen...
Daarvoor zul je dus OOK geld moeten hebben, wat je alleen krijgt als je werkt, om anno 2007 aan een baan te komen zul je een opleiding moeten hebben...

En dan zijn we al akelig dicht bij het huisje-boompje-beestje idee. Daarnaast we kunnen niet allemaal de wereld rond reizen...wees bij je levenspartner, wees bij je vrienden en familie, dat is al een avontuur op zich. Natuurlijk doet verandering van spijs eten, dus een vakantie tussendoor(niet iedereen gaat elk jaar naar dezelfde toko) is een must..maar ga er maar niet vanuit dat verre oorden even exotisch zouden zijn als je er gewoon een 40urige werkweek had

[MicroWhale]

Is het niet een opgelegde illusie die maakt dat je denkt dat je gelukkig wilt worden?
Of word je er vanuit de maatschappij van overtuigd dat je het geluk moet zoeken?

Er worden immers constant illusies verkocht, die zeggen je gelukkiger te maken. Als je dan gaat kijken wat het resultaat van je aankopen is, kom je tot de conclusie dat het inderdaad een illusie was en dat je nog even gelukkig, zo niet ongelukkiger, bent.

[smvs]

Ja, dat hebben meer mensen

5: Is dit alles

Ga zitten want ik wil es met je praten
'K ben allang niet meer zo blij als toen
Nee schrik maar niet ik wil je niet verlaten
Er is iets en ik kan er niets aan doen
We komen niets te kort we hebben alles
'N kind 'n huis 'n auto en elkaar
Maar weet je lieve schat wat het geval is
Ik zoek iets meer ik weet alleen niet waar

Is dit alles is dit alles is dit alles wat er is
Is dit alles is dit alles is dit alles wat er is

We zijn nu net een stuk in dertien delen
Aan het einde zijn we allemaal de klos
We leven trouw het leven van zo velen
Ik wil iets meer ik wil een beetje los

[smvs]

MrWilliams schreef op maandag 12 februari 2007 @ 10:17:
Als je dan gaat kijken wat het resultaat van je aankopen is, kom je tot de conclusie dat het inderdaad een illusie was en dat je nog even gelukkig, zo niet ongelukkiger, bent.

offtopic:
Volgens mij is nergens in het topic gesuggereerd dat je gelukkig wordt van louter materiële zaken hoor. Je hebt wel een punt dat veel mensen de invloed van materiële zaken op geluk lijken te overschatten (ik zou willen dat het zo makkelijk was) maar ik denk dat dat een andere discussie is.

[ Voor 22% gewijzigd door smvs op 12-02-2007 12:37 ]

[PsychoHellDude]

Tuurlijk is dit een bekend gevoel als iemand zou zeggen dit nooit te hebben dan wil diegene zich dat gevoel niet uiten uit blijk van angst of onzekerheid.

Wat mij opgevallen is als je naar iets streeft en kort gezegt misschien ook over droomt. En je bent op het punt aangekomen dat je het hebt behaald voor jezelf dan ontstaat er een voldoening maar daar en tegen ook weer een leegte... en bij deze leegte ga je nadenken over alles...

[ Voor 7% gewijzigd door PsychoHellDude op 12-02-2007 12:45 ]

[0rbit]

Ik voel de bijbehorende leegte ook wel eens.

Wat je beschrijft is denk ik een universeel gevoel dat ervoor zorgt dat mensen überhaupt doelen nastreven. Dat doelmatige denken is er om begrijpelijke reden gedurende de evolutie natuurlijk best hard ingesleten... Ik denk niet dat er echt een oplossing voor is, behalve nog meer nieuwe dingen ontdekken. Ik denk dat wat jij beschrijft ook vaak de oorzaak is van een Rousseau complex bij jonge mannen.

Ik zou me overigens pas echt zorgen maken als je door de leegte niet meer aan hobbies, school en werk toekomt.

[MicroWhale]

Mr_Atheist schreef op maandag 12 februari 2007 @ 13:24:
[..]
Wat je beschrijft is denk ik een universeel gevoel dat ervoor zorgt dat mensen überhaupt doelen nastreven. [..]

Grappig dat je dat zo zegt: Sinds ik echt gericht doelen nastreef, heb ik die leegte niet meer.

Het zou goed wel eens zo kunnen zijn.

[Verwijderd]

Misschien ken ik het wel, ik weet het niet of ik aan jullie gevoel voldoe maar ik heb heel vaak het gevoel dat ik wil nadenken, dat gebeurt bij bepaalde liederen. Soms wil ik daarbij mediteren, soms niet.

Toch kijk ik wel goed op mijn leven ondanks dat het leeg is (denk ik) in vergelijking met iemand anders. Ik heb wel wat bereikt voor mijzelf, ik heb altijd wel wat te doen en er zit een redelijke stijgende lijn in. Ik verbaas mijzelf in de afgelopen dagen, soms denk ik: stel dat ik mijzelf verplaats 10 jaar geleden had ik gedacht dat ik dit nu zou doen? En wat voor fantastische dingen komen er nog?

Toch is er die leegte: is het die ene vriendin of is het op jezelf wonen, het? Zou ik gaan moeten reizen of ontbreekt er een Soulbrother (iemand die op je lijkt)? Is er nog meer in het leven, of is dit het?
En zonder te beseffen zal je straks terug kijken op je leven en jezelf roemen dat je nog zoveel tijd had, nog zoveel te doen en nog alles kon doen. Ik denk zelf dat je voorgaande leven meer gaat waarderen als je ouder bent...
[het zijn een hoop vragen die ik stel maar ze hoeven niet te worden beantwoord]

[Konstantine]

Dit gevoel is een luxe gevoel dat ontstaat omdat we niet weten wat we met al onze verworven tijd, geld en energie moeten. "Vroeger" was je gewoon 24/7 bezig met zorgen dat er brood op de plank kwam en had je geen tijd om na te denken, laat staan geld om serieus plannen te maken voor bijv. een wereldreis.

Zo zie je bijvoorbeeld ook dat er in de rijkere, westerse wereld relatief veeeel meer zelfmoord gepleegd wordt. Gewoon doordat mensen eigenlijk teveel tijd hebben om na te denken en erachter komen dat geld niet zo gelukkig maakt als ze dachten...

[Confusion]

Konstantine schreef op dinsdag 13 februari 2007 @ 12:46:
Dit gevoel is een luxe gevoel dat ontstaat omdat we niet weten wat we met al onze verworven tijd, geld en energie moeten. "Vroeger" was je gewoon 24/7 bezig met zorgen dat er brood op de plank kwam en had je geen tijd om na te denken, laat staan geld om serieus plannen te maken voor bijv. een wereldreis.

Dat verklaart niet waarom 'verveling' een negatief gevoel is, waar we van af willen.

Zo zie je bijvoorbeeld ook dat er in de rijkere, westerse wereld relatief veeeel meer zelfmoord gepleegd wordt.

Dat is een fabel. Afgezien van Japan is de hoeveelheid zelfmoorden in Westerse landen lager dan die onder bijvoorbeeld Indiase boeren. De hoeveelheid zelfmoorden onder 15-24 jarigen, waar in de Westerse landen de meeste zelfmoorden in vallen, is ook lager dan in bijvoorbeeld India.

[Rey Nemaattori]

smvs schreef op maandag 12 februari 2007 @ 12:31:
[...]

offtopic:
Volgens mij is nergens in het topic gesuggereerd dat je gelukkig wordt van louter materiële zaken hoor. Je hebt wel een punt dat veel mensen de invloed van materiële zaken op geluk lijken te overschatten (ik zou willen dat het zo makkelijk was) maar ik denk dat dat een andere discussie is.

Uit ervaring kan ik je vertellen dat het echter wél helpt

Konstantine schreef op dinsdag 13 februari 2007 @ 12:46:
Zo zie je bijvoorbeeld ook dat er in de rijkere, westerse wereld relatief veeeel meer zelfmoord gepleegd wordt. Gewoon doordat mensen eigenlijk teveel tijd hebben om na te denken en erachter komen dat geld niet zo gelukkig maakt als ze dachten...

Aan de anderekant, als ze dat in de overbevolkte delen op grote schaal zouden doen, zouden die
problemen er niet zijn

Vergis je trouwens niet, zaken als eer waren honderden zo niet duizenden jaren lang reden voor moord of zelfmoord, ook al was men niet ontwikkelt, en was het leven een harde strijd tegen de dood.

[Blue-eagle]

Je moet het wel interessant houden natuurlijk. Maak eens een lijst met dingen die je wilt doen in je leven. Een voorbeeld:

- Parachute springen
- Motorrijbewijs halen
- Weekje Japan, non-touristische route volgen
- Jaartje wonen en werken in Ierland
- Minder in loondienst werken, zelf ondernemen
etc.

Gewoon dingen waar ik actief mee bezig ben, plannen voor maak en deze gewoon rustig af werk. Er staan nog veel meer dingen op de lijst die lang niet allemaal haalbaar zijn. Toch geeft het je wat "te doen". Iets om naar uit te kijken. Iets om informatie over op te zoeken als je even in zo'n dipje zit. De telefoon is zo gepakt - gewoon een rijschool bellen om motorrijlessen in te plannen. Gewoon een CV plaatsen op een Ierse banen-site; mocht je een uitnodiging krijgen zie je wel weer verder

En nee.. een keer "die andere kant-en-klaar spaghetti" halen is niet een uitdagende verandering in je dagelijkse patroon

Mocht je niet de mogelijkheid hebben om dure hobbies te beginnen, kies dan wat anders. Pak je auto en rijd gewoon naar het zuiden (van Europa, niet van je dorp) en zie maar waar je uit komt. Vrouw mee, kids mee, tent mee, gewoon iets anders.

[KatirZan]

Een vraag die elk ieder wel eens aan zich/haarzelf gesteld heeft... Zo ook ik....

Ook ik zit in een situatie waarbij ik denk, is dit het?

Goede baan, mooie toekomst visie hierop
Nette opleiding en vooruitzicht naar meer opleidingen
Vriendin waar ik nooit meer bij weg wil
En een leefomgeving waar ik gewoon mezelf gelukkig in voel

Het vooruitzicht op een nieuw huis binnenkort brengt weer wat spanningen met zich mee, positief in deze zin, en heeft de relatie tussen mijn vriendin en ik nog meer versterkt, nog sterker dan dat deze al was....

Echter, na dit alles... heb ik alles wat ik ooit wilde hebben....

Is er meer? Ja, vast en zeker is er meer... Maar heb ik dit "meer" ook daadwerkelijk nodig in mijn weg naar de toekomst... Nee, ben ik achter gekomen, nee, ik heb niet het "meer" nodig dan het "meer" wat ik nu al heb.
Waarom niet? Duidelijkheid is het enige wat het leven je niet voor de volle 100% kan geven. Wat gebeurt er in de toekomst? Ik zou het niet weten!

Ben ik dus tevreden met wat ik heb : Met volle borst een dikke vette grote JA! dat ben ik.

Zou ik het ooit anders gedaan hebben? Misschien, maar na enkele jaren heb ik toch behaald wat ik een paar jaar terug had kunnen behalen.. Ik heb mijn verleden ingehaald en ben naar de toekomst gaan leven.

Kinderen zullen er ook komen, weer een goed vooruitzicht. Hobby's heb ik genoeg waar ik mijn verloren uurtjes mee kan vullen.. En de tijden dat dit niet tot de mogelijkheden beschikt en wij het over de zogenaamde "verloren uurtjes" gaan hebben, dan neem ik dat moment, kijk voor me uit en bedenk mij : Ik ben tevreden met wat ik heb en wat ik nog zal behalen in de toekomst.

[pt0x]

Mijn mening aan de hand van deze reacties is dat men nog steeds teveel alles volgens een boekje wil doen. en daarmee bedoel ik jullie voorbeelden.

Begrijp mij niet verkeerd, voor iedereen is dit gevoel anders maar wat de TS bedoeld in mijn gedachte is een soort onverklaarbare leegte, deze wordt door jullie opgevuld door acties uit te voeren die vaak rebels en tegenkerend zijn naar de maatschappij. Ik denk persoonlijk niet dat dit de oplossing is, het zou dan namelijk wel makkelijk zijn, ook al doe je al deze dingen dan nog zal je na verloop van tijd misschien weer in dezelfde cyclus belanden. Mensen zijn wat dat betreft zo tegen sprekend he.

Ik denk (zoals mijn eigen voorbeeld misschien wel) dat we het dichterbij moeten zoeken, zonder sebetical en parachute springen (wat er leuk bij zou kunnen natuurlijk). Puur weglopen van de realiteit en het leven wat je al kent kan volgens mij op langer termijn alleen maar negatief uitpakken in de zin dat het niks veranderd.

maar goed dat is per persoon natuurlijk verschillend.

[smvs]

pt0x schreef op dinsdag 13 februari 2007 @ 21:50:
Mijn mening aan de hand van deze reacties is dat men nog steeds teveel alles volgens een boekje wil doen. en daarmee bedoel ik jullie voorbeelden.

Begrijp mij niet verkeerd, voor iedereen is dit gevoel anders maar wat de TS bedoeld in mijn gedachte is een soort onverklaarbare leegte, deze wordt door jullie opgevuld door acties uit te voeren die vaak rebels en tegenkerend zijn naar de maatschappij. Ik denk persoonlijk niet dat dit de oplossing is, het zou dan namelijk wel makkelijk zijn, ook al doe je al deze dingen dan nog zal je na verloop van tijd misschien weer in dezelfde cyclus belanden. Mensen zijn wat dat betreft zo tegen sprekend he.

Ik denk (zoals mijn eigen voorbeeld misschien wel) dat we het dichterbij moeten zoeken, zonder sebetical en parachute springen (wat er leuk bij zou kunnen natuurlijk). Puur weglopen van de realiteit en het leven wat je al kent kan volgens mij op langer termijn alleen maar negatief uitpakken in de zin dat het niks veranderd.

maar goed dat is per persoon natuurlijk verschillend.

Eens.

De leukste dingen zijn vaak heel simpel. Met iemand naar een feestje, op de heenweg een goed gesprek hebben, daarna nogal lam terug met de trein en dan ook nog communiceren met elkaar over de dingen waar je denkt dat het echt om gaat. Gewoon met een erg leuk persoon samen iets doen, maakt niet uit wat, kan al heel oké zijn. Maar goed als je aan dat soort dingen dus geen gebrek hebt en nog een leegte voelt, dan praten we weer een niveau hoger. Ik denk dat je met doelen stellen enzo dan wel op de juiste weg zit, zoals hierboven ook al aangegeven. Zelf ben ik nogal een lamlul maar in tentamenweken wil ik nog weleens actief worden. Dit zijn eigenlijk altijd de prettigste periodes. Geeft wel stof tot denken.

[Konstantine]

Confusion schreef op dinsdag 13 februari 2007 @ 13:42:

Dat is een fabel. Afgezien van Japan is de hoeveelheid zelfmoorden in Westerse landen lager dan die onder bijvoorbeeld Indiase boeren. De hoeveelheid zelfmoorden onder 15-24 jarigen, waar in de Westerse landen de meeste zelfmoorden in vallen, is ook lager dan in bijvoorbeeld India.

Volgens het WHO (toch niet echt de eerste de beste) klopt mijn verhaal wel...

http://www.who.int/mental...uicide/suicideprevent/en/

[Confusion]

Konstantine schreef op woensdag 14 februari 2007 @ 19:49:
Volgens het WHO (toch niet echt de eerste de beste) klopt mijn verhaal wel...

http://www.who.int/mental...uicide/suicideprevent/en/

Ahum? De VS en Canada zitten niet bij de hoogste categorie; China en voormalige USSR staten wel, terwijl ook India hoog uitkomt. Dat maakt de correlatie tussen welvaart en zelfmoord al niet zo hoog. Bovendien zal in twee landen die slechts verschillen in levensverwachting automatisch een hoger zelfmoordpercentage optreden in het land met de hogere levensverwachting. Daar zal je dus ook voor moeten corrigeren.

[Konstantine]

En je indiase boeren? Die zitten lager dan alle Europese landen. En de welvaart is gemiddeld in Europa hoger dan in India...

[Konstantine]

Confusion schreef op woensdag 14 februari 2007 @ 20:12:
[...]

Bovendien zal in twee landen die slechts verschillen in levensverwachting automatisch een hoger zelfmoordpercentage optreden in het land met de hogere levensverwachting. Daar zal je dus ook voor moeten corrigeren.

EDIT: Het percentage van de bevolking dat door zelfdoding om het leven komt is niet afhankelijk van de levensverwachting van die bevolking.

[ Voor 50% gewijzigd door Konstantine op 14-02-2007 22:53 ]

[justice strike]

typisch gevalletje van midlife/quarterlife crisis met alle gevolgen vandien.

Quarterlifecrisis: de vervroegde midlife

De midlifecrisis is aan het vervroegen. Ook mensen rond hun dertigste worden tegenwoordig overweldigd door een identiteitscrisis. Eén die veroorzaakt zou worden door de overvloed aan keuzen die men heeft en het besef, dat men steeds meer verantwoordelijkheden krijgt: de quarterlifecrisis (Planet Internet, 20-02-2005). De oorzaak van deze crisis wijdt men voor een groot deel aan de economische welvaart, waarin deze generatie is opgegroeid. Veel dertigers komen, onder andere doordat ze al vroeg carrière maken eerder op het punt, dat ze vragen en waarden omtrent zingeving tegen het licht gaan houden. Doordat ze altijd over relatief veel geld hebben kunnen beschikken en dit hebben kunnen besteden aan vakanties en materiële zaken, gaan deze steeds minder betekenen en komt de oppervlakkigheid ervan aan het licht. Hierdoor neemt de onrust toe: 'is dit nu alles?'

Degene die in de midlifecrisis terechtkomt zie je ineens de meest irrationele beslissingen nemen en uitvoeren, op welk gebied dan ook.

[Metro2002]

hm dat is dit het nou gevoel ken ik wel. Misschien komt dat juist voort uit het feit dat je alles al goed voor elkaar hebt? geen doelen meer te halen hebt en een beetje in een sleur terecht komt?
Ik merk van mezelf ook dat als ik niks heb om naar toe te leven dat ik ook regelmatig in een depressie terecht kom. Gevoel dat je voor niks leeft eigenlijk.

MIjn tip: probeer eens wat doelen voor jezelf te stellen. Zorg dat je ergens naartoe kunt leven, ga ergens voor sparen, plan een vakantie, bevalt je woonlokatie niet: ga dan verhuizen. Zorg dat je weer wat doelen in je leventje krijgt

En misschien is het leven tegenwoordig ook wel té veilig en goed geregeld dat we onze oerinstincten een beetje uit het oog verloren hebben, ook dat kan een gevoel van leegte in jezelf teweeg brengen.

Wellicht ook het gevoel dat er zóveel mensen op aarde zijn en dat jij in je eentje weinig kan betekenen voor een ander, dat kan ook een rotgevoel geven soms

[ Voor 23% gewijzigd door Metro2002 op 15-02-2007 13:34 ]

[justice strike]

Metro2002 schreef op donderdag 15 februari 2007 @ 13:29:
MIjn tip: probeer eens wat doelen voor jezelf te stellen. Zorg dat je ergens naartoe kunt leven, ga ergens voor sparen, plan een vakantie, bevalt je woonlokatie niet: ga dan verhuizen. Zorg dat je weer wat doelen in je leventje krijgt

dat is nou net wat je moet vermijden

zie mijn post hierboven

Degene die in de midlifecrisis terechtkomt zie je ineens de meest irrationele beslissingen nemen en uitvoeren, op welk gebied dan ook.

Je moet je er juist voor behoeden dat je opeens dingen gaat doen die je voorheen niet zou doen (radicale doelen stellen, zoals verhuizen bijvoorbeeld).

de oplossing voor dit soort dingen is niet om de behoefte te bevredigen (is dit het nou? nee ik ga eens het roer radicaal omgooien) maar om erachter te komen waarom je je zo voelt. Wat is het wat je meer wil? waarom heb je dit gevoel, etc.. etc.. etc..

[merauder]

Ik denk zelf dat de meest ongelukkige mensen de personen zijn die constant met hun carriere en deadlines bezig zijn. Zelf heb ik van deze manier van denken afstand genomen en carriére maken staat erg laag op mijn prioriteitenlijst.

Misschien heel raar, maar momenteel zit ik midden in de verbouwing en allemaal helpende handen laten zien wat er eigenlijk echt belangrijk in het leven is. Natuurlijk wordt er gescheld en zien we af en toe de verbouwing even niet zitten. Maar de resultaten en het lachen en samenwerken geven de voldoening.

[pt0x]

merauder schreef op zondag 18 februari 2007 @ 18:28:
Ik denk zelf dat de meest ongelukkige mensen de personen zijn die constant met hun carriere en deadlines bezig zijn. Zelf heb ik van deze manier van denken afstand genomen en carriére maken staat erg laag op mijn prioriteitenlijst.

Misschien heel raar, maar momenteel zit ik midden in de verbouwing en allemaal helpende handen laten zien wat er eigenlijk echt belangrijk in het leven is. Natuurlijk wordt er gescheld en zien we af en toe de verbouwing even niet zitten. Maar de resultaten en het lachen en samenwerken geven de voldoening.

En daarmee wordt maar weer eens bewezen dat het echt om de kleine dingen gaat die het leven langdurig leuker maken.

[Opi]

merauder schreef op zondag 18 februari 2007 @ 18:28:
Ik denk zelf dat de meest ongelukkige mensen de personen zijn die constant met hun carriere en deadlines bezig zijn. Zelf heb ik van deze manier van denken afstand genomen en carriére maken staat erg laag op mijn prioriteitenlijst.

Als je constant met andere dingen bezig bent dan reflecteren op je eigen handelen, zie ik geen reden en mogelijkheid om ongelukkig te zijn. Dingen die jij volgens jou "echt belangrijk zijn in het leven", zijn voor jou belangrijk omdat jij er belang aan hecht. Jezelf ontwikkelen, vrienden hebben die om je geven, zinnegeving in welke vorm dan ook, vind je volgens mij niet ergens of door over dingen na te denken. Het lijkt me slechts een gevoel waar je jezelf goed bij voelt.

[merauder]

met denken heb ik nog nooit echt iets bereikt.

[Verwijderd]

Blue-eagle schreef op dinsdag 13 februari 2007 @ 16:36:
- Weekje Japan, non-touristische route volgen

Dat is een heel goed idee!

Ik zit voor 6 maanden in Japan ivm stage en ik heb er net 3 weken op zitten en ik begin me al te vervelen af en toe. Als je dan s'avonds op je kamer zit in alle rust ga je inderdaad ook nadenken. Een jaar lang heb je er naar gestreeft om naar dat mooie land te gaan en dan ben je er en dan vraag je jezelf af, wat nu? Je hebt je doel bereikt je bent er en dan moet je weer opzoek naar nieuwe doelen.

Het is echt vreemd ik dacht van die leegte af te zijn als ik hier was. Zo veel nieuwe dingen etc maar toch. Het blijft terug komen. Vorige week vrijdag had ik er vooral last van. Het weekend staat voor de deur maar ik had totaal geen idee waar ik heen moest. Niks was interresant en er was alleen maar leegte. De uitdaging was weg.

Ik denk dat je inderdaad als mens altijd wel iets van een doel moet hebben wat je nastreeft. Als je dat niet hebt zal er inderdaad geen uitdaging meer zitten in het leven en is er alleen nog maar leegte. Mensen zijn nooit tevreden met wat ze hebben.

Ik was er na 2 weken eigenlijk al achter dat touristische dingen niet mijn ding zijn. Je schiet een paar foto's en je gaat weer maar je hebt er geen speciaal gevoel bij of zo. Als je dan na zo'n dag thuis komt dan denk je inderdaad, is dit het nu? Ga ik in plaats daarvan een keer zomaar mijn eigen weg dan kom je de meest geweldige dingen tegen en dan voel je je helemaal euforisch.

Maar de meest onbekende plaatsen bezoeken klinkt inderdaad als een geniaal idee. Dat lijkt me echt perfect voor de Golden Week. Dan zijn al die Japanners op alle touristische plekken dus daar is het overal vreselijk druk. Dan lijkt het me juist heerlijk om de stad te ontvluchten.

offtopic:
Sorry voor het gedeeltelijke offtopic.

[Sylph-DS]

Het is menselijk om naar iets te verlangen. Er is altijd wel iets wat we willen, en als we dan aan dat object of die situatie denken denken we dat ons leven zoveel beter zal zijn als we dat doel bereiken. Maar als we er eenmaal zijn valt het vaak tegen, en gaan we snel weer verder met verlangen naar het volgende.

Ons flink overschatten van dingen die we zouden willen is iets wat in het instinct zit. Duidelijk heeft dit in het verleden ons geholpen om te overleven. "Hmm, ik zie daar een lekkere appel in de boom hangen, wat zou ik die graag willen hebben!", na lang en moeilijk de boom in te hebben geklauterd hebben we eindelijk de appel bereikt. "Hmm, hij is opzich wel lekker, maar hij is wel erg snel weer op!", inderdaad, zo fantastisch was het nou ook weer niet, maar we hebben wel weer wat te eten in ons buik en hebben dus weer eventjes overleeft.

[Rey Nemaattori]

Je moet gewoon een doel hebben dat bijna onbereikbaar is..dan ben je er zolang mee bezig, dat je altijd wel *iets* te doen hebt

[0rbit]

Rey Nemaattori schreef op dinsdag 20 februari 2007 @ 16:21:
Je moet gewoon een doel hebben dat bijna onbereikbaar is..dan ben je er zolang mee bezig, dat je altijd wel *iets* te doen hebt

Om Wally te quoten: "I plan to replace my soul with coffee and become immortal!"

Ik denk dat je je op zulke momenten moet realiseren wat het alternatief lange tijd is geweest... Namelijk vrij hard bikkelen en niet oud worden

[Verwijderd]

Ik geraak niet uit de discussie met een oplossing, tot nu toe nog niet. Ik ga verder met het leven zoals het op de kaart staat en de gedachtes gaan weer liggen. Dit topic start ik niet om de oplossing te zoeken, ik wil graag vragen of jullie dit herkennen. Kennen jullie dat stukje verloren gevoel? Dat je tussen je hobby, werk, drukke school, bla bla ... jezelf even stopt en vraagt: is dit het?

Ergens zit een leegte in je, is dit het nou allemaal? Is dit het enige wat je kan doen in deze wereld? Wat heeft het allemaal voor zin? Volgens mij is het een manier van bekijken. Je kunt het op een positieve en op een negatieve manier bekijken. Het is een keuze, je kunt er BEWUST voor kiezen om gelukkig te zijn. Het is inderdaad menselijk om iets meer te willen. Probeer ook diep in jezelf te kijken, neem de tijd er voor. Wat mis je nu precies, stel die vraag. Probeer je er ook goed op te concentreren, dat is belangrijk. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je misschien iets over mijn ervaringen met dit gevoel wilt horen (misschien is het handig om een soort van voorbeeld te hebben) dan roep je maar.

[Sylph-DS]

Een interesante stelling/theorie is dat je geluk kan bereiken door simpelweg te beseffen dat er naast geluk geen belangrijke dingen zijn. Als je geluk hebt heb je verder niks nodig, dus waarom zou je iets nodig hebben om gelukkig te zijn?

Makkelijker gezegt dan gedaan, dit is pure logica, en daar is de mens niet altijd even goed mee.

[Atomsk]

Verwijderd schreef op dinsdag 20 februari 2007 @ 13:37:
[...]

Dat is een heel goed idee!

Ik zit voor 6 maanden in Japan ivm stage en ik heb er net 3 weken op zitten en ik begin me al te vervelen af en toe. Als je dan s'avonds op je kamer zit in alle rust ga je inderdaad ook nadenken. Een jaar lang heb je er naar gestreeft om naar dat mooie land te gaan en dan ben je er en dan vraag je jezelf af, wat nu? Je hebt je doel bereikt je bent er en dan moet je weer opzoek naar nieuwe doelen.

Het is echt vreemd ik dacht van die leegte af te zijn als ik hier was. Zo veel nieuwe dingen etc maar toch. Het blijft terug komen. Vorige week vrijdag had ik er vooral last van. Het weekend staat voor de deur maar ik had totaal geen idee waar ik heen moest. Niks was interresant en er was alleen maar leegte. De uitdaging was weg.

Grappig. Ben zelf 3x naar Japan geweest en had als hoofddoel altijd om Fuji te gaan beklimmen. De 1e twee jaar is het daar niet van gekomen, omdat ik er buiten het klimseizoen was. Vorig jaar eindelijk gedaan. Tja, was best wel een ervaring de zon te zien opkomen en zelf boven de wolken te zitten. Aan de andere kant was het enorm vermoeiend, je bent toch al gauw een etmaal bezig met het beklimmen en heen- weer reizen van Tokyo naar Fuji en terug (zonder slaap).

Het meest indrukwekkende aan Japan wat me echter is bijgebleven is de stilte op sommige plekken. Niet in midden Tokyo uiteraard, maar wat meer afgelegen gebieden zoals Yamagata kun je bijv een wandelroute volgen langs bijv een rivier/waterval en behalve wat windgeruis en insekten hoor je er helemaal niets. Klinkt stom, maar dat heb je in NL nergens. Je kunt in geen bos lopen, of je hoort wel ergens een snelweg of ander lawaai.

Enfin, doelen stellen is inderdaad wel belangrijk in je leven en verder sociale contacten en wat gezelschap om je heen. Die diepere onrust lijken mij echter veroorzaakt te worden doordat je je ergens realiseert, dat wat je ook doet, je leven vroeg of laat afgelopen is. Daar helpen geen goede banen, verzekeringen, gezinnetjes, of wat dan ook iets aan. Het besef dat al je gezwoeg uiteindelijk voor niets is: 100 jaar na je dood denk niemand meer aan je. En zelfs al zou je wel beroemd blijven met standbeelden etc., wat heb je daar aan als je dood bent?

En dan kom je uit op zin-van-het-leven discussies, is er meer/iets hogers, religie, etc.

[Verwijderd]

-nietnodig, geen leuk verhaal-

pfffffffff
sorry voor de vele @ , moest het ff kwijt.
maar dit soort zaken, brengen een hele grote leegte in mij.

[ Voor 65% gewijzigd door Verwijderd op 25-02-2007 15:28 ]

[Sylph-DS]

Wat ik altijd erg vind helpen als ik me wat minder voel, gewoon een willekeurige tekstverwerker opstarten en mijn gal spuwen. In eerste instantie gaat het vaak nergens over, maar gauw genoeg kwam ik met hele verhalen over dingen in het verleden die ik eigenlijk nooit goed kwijt kon.

Wat bij mij helpt is het online (weblogje) posten van dat depressieve geouwehoer, dit geeft voor mij zo'n beetje dezelfde ontlading als waneer ik mijn gal spuw bij een goede vriend of bekende. Verschil is dat je er ook wat aan overhoudt wat je terug kan lezen als je het er weer is moeilijk mee hebt.

[Verwijderd]

Ik heb dat gevoel regelmatig. Ik heb dan zelf het idee dat ik in de sleur ben gekomen van mijn alledaagse bezigheden (welke ik overigens helemaal te gek vind). Ik heb een heel leuk en vooral zorgeloos leven, waar ik meer dan tevreden mee ben. Soms heb ik echter inderdaad het gevoel waarover jij spreekt: 'Is dit het nu?'
Ik heb hier zelf een aantal oplossingen voor:
- Ik ga er even tussenuit (weg uit mijn woonplaats, paar dagen met een goede vriend/vriendin enkele dagen in een onbekende omgeving, voornamelijk om je uit te leven). Wanneer je dan weer terugkomt, is alles nog zoals het was en eigenlijk heb je niets gemist.
- Nieuwe, kleinere dingen proberen die al jaren op je verlanglijst staan, waar je een goed gevoel van denkt te krijgen (wat ik bijvoorbeeld heb gedaan is vrijwilligerswerk in een bejaardehuis, pianoles nemen e.a.). Je gaat een nieuwe 'uitdaging' in je leven aan, welke niet al te veel inpact heeft op het leven dat je al leidt. Je hoeft het in ieder geval niet radicaal te veranderen.
- Af en toe erbij stilstaan hoe 'goed en leuk' ik mijn leven vind.

Meestal gaan deze periodes snel voorbij hoor. :-)

[Deathchant]

om te beginnen wil ik zeggen dat de topicstarter een zeer goed gevoel heeft voor het uitdrukken wat hij voelt/vindt in de juiste woorden, wat voor iedereen leesbaar is.
Voor veel mensen is dit heel moeilijk en kunnen vaak de woorden niet vinden, en dat verdient op zijn minst even de moeite om gezegd te worden.

@TS: Daarnaast vind het ook heel goed dat je over zoiets nadenkt. Nadenken bij wat je wilt bereiken in je leven, hoe belangrijk het voor jou is, hoe je in de wereld staat etc. Met die drive en wil 'ontwikkel' je jezelf ook steeds verder naar datgene wat zo 'onbereikbaar' lijkt voor jou.

Ik snap exact hoe je gevoel 'aanvoelt' en denk hier ook regelmatig aan. Maar het blijft ook bij nadenken, het wordt niet piekeren. Ik heb altijd het gevoel dat het wel goed komt met mezelf, hoe dan ook.
Ik ben van mening dat je leven/destiny niet compleet vaststaat, maar constant wordt veranderd doordat je zelf keuzes maakt, die ervoor zorgen dat jij een bepaalde weg inslaat. Een keuze is een gevolg van iets, en achter een keuze hangt ook weer een gevolg...and so on...

Ik zie het wel zo dat liefde en gezondheid echt het belangrijkste is wat er maar kan zijn, en ik beschouw dat ook als heilig. Zoals ze in Charmed vaker zeggen: never give up on love. En gezondheid...dat wordt tevaak maar geaccepteerd voor wat het is. En ze zeggen altijd: je weet de waarde ervan als je het mist.

Daarnaast wil ik kwijt dat de heer/mevrouw McKaamos zeer goede reacties geeft op de post van de TS. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

[__xeno__]

Als eerste, ik ben 16 jaar, zit in 4 Havo.. Heb een mooi leven,, veel echte vrienden, en ben gelukkig. Althans,, ik heb ook die leegte in mij.. Ik was verbaast over de TS, dat is wat ik precies heb.. hij verwoord het goed. Ik heb het gevoel dat ik wat mis, iets dat er niet is.. IK heb het gevoel dat ik wat wil betekenen voor de wereld, mijn doel is dan ook: De opleiding Korps Commando troepen halen. Maar zal dat mijn leegte opvullen? Ik bookmark dit topic nu, en ga het zeker volgen.. Mischien is er iemand die het probleem een oplossing geeft.. die voor velen uit dit topic goed zal werken..
Heerlijk om hier eindelijk eens over te kunnen praten.

[RobertJ]

__xeno__ schreef op donderdag 08 maart 2007 @ 18:00:
K heb het gevoel dat ik wat wil betekenen voor de wereld, mijn doel is dan ook: De opleiding Korps Commando troepen halen. Maar zal dat mijn leegte opvullen?

Zijn dat niet die mensen die met geweren rondlopen om andermans economische vrede te waarborgen ten koste van de lokale bevolking? NOFI, maar je kunt ook op andere manieren iets betekenen voor de wereld om je heen. Je kan ook eens wat kleiner denken: ouderen in je omgeving helpen, vrijwilligerswerk doen bijvoorbeeld?

[Drawer]

Nee, volgens mij waren dat die mensen die met geweren vrede proberen te waarborgen in andere landen. En dat daarbij doden moeten vallen, tja.
Het is een keuze die men moet maken. Of een externe troepenmacht de orde laten herstellen met een x aantal doden óf 2 groeperingen zelf elkaar laten afmaken en kijken hoeveel mensen je dán nog overhoudt.

Nee, ik heb wel respect voor mensen die zich uit ons kikkerlandje naar een of ander vaag land laten sturen. Ik denk trouwens ook dat die mensen een erg goed doel hebben, ook al lijkt dat vaak onhaalbaar. Totale vrede, in dat gebied, in dat land en (een stuk minder haalbaar) op de wereld...

[__xeno__]

Maar toch, ik denk dat het de leegte op zal vullen, het is mijn doel. Ook komt er een beetje idealisme bij kijken natuurlijk

[Rey Nemaattori]

Drawer schreef op donderdag 08 maart 2007 @ 18:20:
Het is een keuze die men moet maken. Of een externe troepenmacht de orde laten herstellen met een x aantal doden óf 2 groeperingen zelf elkaar laten afmaken en kijken hoeveel mensen je dán nog overhoudt.

Nee, ik heb wel respect voor mensen die zich uit ons kikkerlandje naar een of ander vaag land laten sturen. Ik denk trouwens ook dat die mensen een erg goed doel hebben, ook al lijkt dat vaak onhaalbaar. Totale vrede, in dat gebied, in dat land en (een stuk minder haalbaar) op de wereld...

Je weet dat we op deze planeet een overbevolkingsprobleem hebben? Juist in gebieden waar onderdrukking, oorlogen en geweld hoogtij vieren....

[Reconhell]

[ Voor 118% gewijzigd door Reconhell op 20-03-2007 11:51 ]

[Bi-zonder]

Allereerst, wat mooi, goed en herkenbaar geschreven, je openingspost! *compliment* die geef ik niet snel

Verder, dingen die je schrijft 'het met jezelf in gesprek gaan', 'jezelf afvragen is dit het nu', done that, doing that..like a never ending circle..

Als klein meisje:
Dacht en vroeg ik me al uren dingen af. "Als ik later groot ben, dan heb ik werk, huis met tuin, auto, relatie". Relatie kwam ik niet uit. Omdat ik 'de man' een 'onzeker en vreemd werelds element' vond (incest debet aan). Jaren en uren gingen voorbij, mezelf afvragend wat er verwacht werd van me, door wie en waarom. Heel verwarrend allemaal.

Als adolecent:
Vooral bezig 'verwerken' verleden. M'n broer met wie ik een heel goed band had, overleed. Daar weer tijden mee bezig met afvragen 'was het mijn schuld' (omdat ik weggelopen ben van huis). Ondertussen werken, opleiding, cursussen, om maar zo veel mogelijk 'niet te voelen'. Als "levende, wandelende vrieskist" ging ik door het leven. Veel werken, geen tijd om na te denken..vooral bezig blijven, werken, niet nadenken, niet leven...rationeel tot op 't bot...

Als volwassen vrouw:
Leuk werk, goed salaris, relatie, huisje, goede gezondheid, sporten, vakanties, etc. Kortom, leven als God-in-Frankrijk. Daarbij altijd knagende gedachten 'ben ik nu gelukkig' is dit wat je vroeger als kind dacht 'als ik later groot ben en huisje heb, relatie, auto, dan ben je er, hoor je erbij, leef je, zoals dit blijkbaar voorbestemd is zoals je als mens behoort te leven?
vele vraagstukken des levens passeerden de revu...met name "leef ik, of leeft het leven mij onder druk van wat verwacht wordt, hoe ik behoor te leven"

Als bijna middelbare vrouw (37)
Van de één op de andere dag (door stom ongeval -stoeien in hal met val-) fractuur oplopen, om nooit meer te genezen; ongeneeslijke ziekte. Consequentie; weg gezondheid, leuk werk, salaris (wao) sociale contacten, sporten, huis (gedwongen verkoop door wao), relatie (door o.a.minder salaris, huis moeten verkopen, etc). Kortom, alles weg waarvan ik dacht, 'dit is leven, nu ben ik gelukkig'.

Heden:
Nu levend met een inmiddels 'gedwongen' besef, neem niets voor vanzelfsprekend aan. Elke seconde van de dag kun je besluiten, opnieuw te beginnen. Elke ervaring verrijkt of verarmt je. Ik probeer de balans te vinden tussen die twee. Maar boven alles, blijven vragen komen en gaan,..levenslang ben ik bang..

Ik ben gelukkig met de kleinste (voor anderen) onbeduidenste dingen, ..een vogeltje wat mooi fluit, de zon zien opkomen, elke dag de lucht aan 't eind van de dag, iemand onderweg die naar me lacht, of in de supermarkt een onverwacht vriendelijk woord van een mij totaal onbekend iemand..van die dingen die het leven zo mooi en levenswaardig maken.
Mijn persoonlijke 'doel in het leven' lijkt te worden: tracht jezelf zo min mogelijk (af) te vragen,....Leef!

*damn....wat een lang verhaal..snorry*

[vinnyb]

Bi-zonder schreef op vrijdag 09 maart 2007 @ 10:14:

...... [knip]

Ik ben gelukkig met de kleinste (voor anderen) onbeduidenste dingen, ..een vogeltje wat mooi fluit, de zon zien opkomen, elke dag de lucht aan 't eind van de dag, iemand onderweg die naar me lacht, of in de supermarkt een onverwacht vriendelijk woord van een mij totaal onbekend iemand..van die dingen die het leven zo mooi en levenswaardig maken.
Mijn persoonlijke 'doel in het leven' lijkt te worden: tracht jezelf zo min mogelijk (af) te vragen,....Leef!

Bedankt voor je mooie verhaal. Het stukje wat ik hierboven heb gequote is erg herkenbaar. Ik word verschrikkelijk blij als iemand in de trein naar mij lacht en heb dan de rest van de dag een goed humeur. Van konijntjes in de weide rond zien huppelen tot zoals jij al zei de zon zien opkomen.

OT, als reactie op de startpost, ik heb mijzelf dit ook afgevraagd: "Is dit het nu?".
Ik ben klaar met mijn opleiding, ben nu ongeveer 3 kwart jaar full-time aan het werk en woon sinds ongeveer een half jaar samen met mijn (overigens hele lieve) vriendin. Alles is klaar, zoals het nu is is het goed. Als ik over 50 jaar nog steeds zo leef als nu ben ik dik tevreden.

Echter begon mij enkele maanden geleden, 's avonds als ik thuis kwam/was, hetzelfde gevoel te bekruipen. "Is dit het nu?". Ik begon een discussie met mezelf. Waarom vraag ik mijzelf af of dit het nu is? Ik kwam er met mijzelf uit, en concludeerde dat ik geen lange termijn doelen meer heb. De basisdoelen heb ik reeds allemaal zoals beschreven. Ik heb op mijn schooltijd altijd doelen gehad, met uiteindelijk de diploma's halen. Ik vond redelijk makkelijk een leuke baan. Ik ben van mijzelf uit niet erg ambitieus. Dus, wat nu? Ik ben mijzelf nu verplicht aan het verheugen op het feit dat ik 's avonds een voetbalwedstrijd op TV kan kijken (wat ik overigens leuk vind), zodat mij dit gevoel niet meer bekruipt, en het werkt aardig.
Ik ben er verder nog niet helemaal uit. Ik wil helemaal niet parachutespringen of naar Japan/Australie om te gaan werken. Ik wil helemaal niet op vakantie naar Amerika of de Dominicaanse republiek. Ik wil helemaal geen grote dure auto.

Ik word wel verschrikkelijk blij en volledig gelukkig... : als iemand in de trein naar mij lacht, van konijntjes in de weide rond zien huppelen, de zon zien opkomen, van het gezicht van mijn vriendin toen ik haar voor kerst dat ene dwergkonijntje gaf waar ze het al maanden over had gedad, een goed gesprek met een hele goede vriend.....

[Verwijderd]

Klinkt bekend en het is niet een nieuw fenomeen. Third life crisis noemen ze het ook wel en ik kan wel een verklaring geven. Ik denk dat iedereen hier is opgevoed in de trand van:

- Haal het beste uit je zelf
- Doe dingen die je leuk vind
- Geniet van het leven

Als je dan een jaar of 30 wordt, ietsie eerder of later kan ook natuurlijk, bekruipt je snel het gevoel van "is dit het nou?". Ik heb er voor mezelf een tijdje mee geworsteld en eens vastgesteld of ik inderdaad de dingen deed die ik leuk vind. Deels heb ik me voor genomen me vooral niet druk te maken om wat anderen van me verwachten maar vooral te doen wat IK leuk vind, want daar gaat het om. Je mag/moet wel rekening houden met anderen, maar vergeet je zelf niet in deze.

Anderzijds is het van belang je eens in de zoveel tijd af te vragen of je nog wel de dingen doet die je leuk vind, of je niet iets wilt veranderen in je leven. Als dit zo is: wat moet je veranderen, stel een actieplan op en onderneem actie. Stilzitten en je rot blijven voelen lost niks op.

[__xeno__]

Verwijderd schreef op vrijdag 09 maart 2007 @ 13:03:
Klinkt bekend en het is niet een nieuw fenomeen. Third life crisis noemen ze het ook wel en ik kan wel een verklaring geven. Ik denk dat iedereen hier is opgevoed in de trand van:

- Haal het beste uit je zelf
- Doe dingen die je leuk vind
- Geniet van het leven

Als je dan een jaar of 30 wordt, ietsie eerder of later kan ook natuurlijk, bekruipt je snel het gevoel van "is dit het nou?". Ik heb er voor mezelf een tijdje mee geworsteld en eens vastgesteld of ik inderdaad de dingen deed die ik leuk vind. Deels heb ik me voor genomen me vooral niet druk te maken om wat anderen van me verwachten maar vooral te doen wat IK leuk vind, want daar gaat het om. Je mag/moet wel rekening houden met anderen, maar vergeet je zelf niet in deze.

Anderzijds is het van belang je eens in de zoveel tijd af te vragen of je nog wel de dingen doet die je leuk vind, of je niet iets wilt veranderen in je leven. Als dit zo is: wat moet je veranderen, stel een actieplan op en onderneem actie. Stilzitten en je rot blijven voelen lost niks op.

ik ben 16 en heb het nu al een beetje..
Marja,, mijn leven moet nog beginnen!!

Toch ben ik gelukkig

[Deathchant]

Reconhell schreef op vrijdag 09 maart 2007 @ 09:51:
Ik heb 1 grote leegte.... Levensmoe...

TS, ik ken het gevoel ook al is het iets anders bij mij.

Bijna geen familie, en die familie die ik heb heeft ruzie met mn moeder. Geen vader ook.
Maar een klein aantal vrienden...
Geen enig vrouwelijk contact, behalve mn moeder en een zus die totaal onredelijk, irrationeel is, en niet mee kan opschieten.

Als ik op mijzelf ga wonen ben ik helemaal in een leegte, eenzaam in een huisje. Werken... terug naar het lege huisje, over and over.

Als je na denkt over wat wij "zijn" maar een samenstelling van atomen. Zonder een echt doel. Oneindigheden in Oneindigheden. Creatie en destructie tot in de oneindigheid...
Waarom zou je je nog druk maken over dingen zoals werk etcetera....

Ik kots van die performance gerichte samenleving, ik zou graag ruilen met iemand die met gezin ergens in het wild voor de kost moet werken, lijkt me veel beter dan de hele tijd:
8:00 opstaan naar werk
17:00 weer naar huis, eten/douche, en miss nog even 1 of 2 uurtjes tv kijken ofzo en dan weer slapen

Dit terugkerend tot je dood gaat, wil ik niet en kan ik geestelijk gewoon niet aan. Ben nog maar 18 en doe stage bij een bedrijf.

Als ik eerlijk ben kijk ik uit naar de dood, ik ben benieuwd of er iets is. En wat gebeurd er, een soort hemel, of een leegte vergelijkbaar met eewige slaap? Alles beter dan als robots naar werk gaan, wat je eigenlijk niet wilt.
( 65% waarschijnlijk niet er is meer bewijs tegen, en er zijn wel honderden geloven)

Weet hier iemand hoe je aan dodelijke pijnloze middelen komt en waar je het haalt?
Zoals Cyanide ofzo. Ik bedoel dit serieus.

Alhoewel ik zeer zeker vind dat jouw post serieus genomen moet worden, denk ik dat je toch dat je verkeerd bezig bent.
Jouw post is niet bedoeld om te zwelgen in zelfmedelijden (maar zo komt het wel een beetje over), maar om gehoord te worden.
Je hebt geen familie, vrienden en dus ook niemand die naar je luistert. Uiteraard kun je op een forum als dit beginnen om dingen van je af te schrijven. Niemand kent je en anoniem kun je toch tips van derden krijgen om je leven beter op de rails te krijgen, dus dat is zeer goed.

Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven en wat je ermee doet. Gebeurtenissen, de situatie om je heen, liefde en verlies vormen je. Je maakt continu keuzes die je een andere weg doen inslaan. Je zult je echt kl0te voelen en je zal ongetwijfeld in een kl0te-situatie zitten, waar ook niemand iets van zegt, maar je zult zelf actie moeten ondernemen om iets te maken van je leven.
Als je echt denkt zo diep in de put te zitten en bang te zijn voor de negatieve spiraal dan moet jij iets gaan doen. Ga, met de vrienden DIE je hebt vaker op stap, kom wat meer onder de mensen.

Je hebt geen DRIVE om iets van het leven te maken, je stelt geen doelen voor ogen wat je wilt bereiken; volgens mij weet je helemaal niet wat je wilt...
Je zult er toch over moeten nadenken.
Familie kies je niet voor, die zijn er hoe je het ook wendt of keert. Wie zegt dat familie boven alles gaat? Vrienden zoek je uit en heb je vaak veel meer aan. Als het echt niet botert tussen de familie, dan is dat NIET jouw verantwoordelijkheid. Accepteer het z.s.m. en ga aan jezelf denken. Je bent de baas over je eigen leven.

Als laatste; misschien is het voor jou verstandig om professionele hulp te zoeken die jou begeleiden in je proces. Denk nou niet dat je dan een zwakkeling bent! Erkennen dat je problemen hebt en bereid bent professionele hulp te zoeken betuigt van goede wil en moed!

Het klinkt allemaal veel en moeilijk, maar je moet er hoe dan ook mee beginnen.

Unfinished business neem je gewoon mee de dood in hoor. Het is niet "even dood gaan" en that's it. Wat zou je daarvan leren ook? Maar hier snijden we een andere discussie aan, namelijk het geloven wat de dood betekent en wat erna is, waar ik dan niet verder op inga...dit is immers ieders eigen geloof.

[Christiaan]

Zelden post ik hier nog op W&L. De meeste discussies zijn volstrekt zinloos, met aan beide kanten mensen die niet naar elkaar willen luisteren en alleen hun eigen argumenten keer op keer in allerlei vormen recyclen. In dit topic wordt echter een vraag gesteld die zo essentieel is dat het eigenlijk vreemd is dat deze niet vaker wordt gesteld. Wat is de reden van ons bestaan?

Mijn reden om te bestaan is om te ervaren. Niet alleen het plezierige in dit leven, maar ook de diepe dalen die onherroepelijk aan dit leven verbonden zijn. Ondanks dat ik me op dit momenten vreselijk kut voel, kan ik ergens toch gelukkig zijn dan dat ik in staat ben om dat te voelen. Duizenden dingen kan ik voelen. De geur van een frisse Lente-ochtend, waarbij mistbanken op de velden optrekken terwijl ik onderweg ben naar de Universiteit. Het gevoel dat ik heb als ik 's avonds lekker klaar ben met mijn werk en achter de TV kruip om een aflevering van een of andere favoriete serie te volgen. De dagen waarop ik leuke dingen doe met vrienden.

Soms voel ik me ontzettend leeg. Dan vraag ik me af wat er in mijn leven mist. Het is echter juist dat gevoel dat me steeds aanzet om ergens te zoeken waar ik nog niet eerder had gezocht. En zo vind ik elke keer in mijn leven wonderbaarlijke en prachtige dingen. Elke keer als ik een periode in mijn leven heb dat het niet zo meezit, leer en ervaar ik veel meer dan in de perioden waarin het heel goed gaat. En dat geeft ontzettend veel kracht om elke vervelende periode te doorstaan. En elke keer pakt het zo uit. Elke keer kijk ik met een soort vreemde genoegdoening terug op perioden waarin ik het wat moeilijker had. Soms kan ik lachen om mijn onnozele gedachten, soms mis ik het zelfs, maar meestal warm ik me aan de gedachte dat het over is.

En ja, wellicht heb ik makkelijk praten. Ik heb veel vrienden. Ik heb een lieve vriendin. Een goede en zorgzame familie. Maar desondanks heb ik mijn perioden waarin ik me niet zo goed voel. Maar nog nooit, op geen enkel moment, heb ik ergens getwijfeld of ik wel door moest gaan. Hoe kun je van een leven afscheid nemen als je weet dat het over een week, een maand of wellicht een jaar weer beter zal zijn? Hoe kun je willens en wetens afscheid nemen van een leven waarin jij toch echt die persoon bent die in staat is om er wat beters van te maken als het je niet aanstaat? Niemand vraagt van je om deel te nemen in de jachtige prestatiemaatschappij. Als jij in een huis op de hei wil gaan wonen, dan houdt niemand je daarin tegen. Het is de ultieme uitvlucht om zelfmoord te plegen. De ultieme manier om te ontsnappen aan de verantwoordelijkheid die jij draagt voor je eigen leven. Alles kan anders, als jij dat maar wilt.

[GenetiX]

Herkenbaar verhaal. Het is-dit-alles gevoel. Afgelopen tijd heb ik hier ook heel veel over nagedacht. Ik heb alles wat mijn hartje zou moeten begeren volgens de maatschappij. Mooi huis, lekker wijf, auto en leuke spullen. Het doet me echter niets, het is tijdelijke genoegdoening voor jezelf wanneer je weer iets nieuws hebt.

Ik zal er geen té lang verhaal van maken, maar mijn conclusie is dat ik niet gelukkig wordt van al het materiele. Dat betekent niet dat ik het materiële verfoei, ook ik vind het leuk om mijn nieuwe flat-tv aan de muur te hangen. Dat soort dingen moet je ook leuk blijven vinden meen ik.

Wat me wél oprecht gelukkig maakt, is geven. Geven in de zin van iemand blij maken met een avondje uit of oprecht geïnteresseerd zijn in iemand en daar de tijd voor nemen. Maar ook door kennis over te dragen, bijvoorbeeld door het helpen van mensen met onderwerpen die ze niet goed begrijpen. Je krijgt daar heel veel voor terug en ik heb gemerkt dat ik veel meer het gevoel krijg dat mijn leven zin heeft.

Het helpt je uit een negatieve spiraal te komen als je daar in zit. In mijn geval heeft het me heel goed geholpen mijn relatie weer op de rails te zetten. Geven=krijgen!

Wat is anders mijn functie? Zoveel mogelijk consumeren en beleven? Met welk doel? Als ik tussen zes planken lig, zijn die belevingen weg en dus waardeloos als ik er niets van heb overgedragen.

p.s. lees 'de kunst van het geluk' van de Dalai Lama eens! Niet zweverig, maar heel concreet over dit onderwerp.

[The__Virus]

Tja als christen zijnde zie ik hier gelijk wat er mis. Uiteraard zal mijn reactie wel onder vuur komen te liggen etc. etc., maar denk eens aan een religie in het algemeen. Iedereen is aan het zoeken om dat ene op te vullen. Uit ervaring kan ik zeggen wat het bij mij heeft opgevuld . De dingen die genoemd zijn die de leegte (al dan niet tijdelijk) opvullen, zoals het geven, vind je allemaal terug in het christendom (en andere religies ook wel).

[Cyberpope]

Op zich kan ik herkennen wat ik je schrijft virus. Echter dat geldt dan wel voor elk (bij)geloof dat je kunt aanhangen.

Helaas kan ik geen geloof aanhangen, puur om het een geloof aan te hangen. En helaas zijn mijn hersenen niet in staat om slecht onderbouwde doorvertelde verhalen van een paar honderd jaar geleden als waarheid te accepteren. Het blokkeert gewoon. Los dat ik de waardes uit de christelijke traditie wel kan onderschrijven.

Blijf ik dus met hetzelfde zitten als de TS stelt. Ik heb ook een goede baan en beter salaris. Maar mis iets.. Ben als minder gaan werken om meer tijd voor mezelf te hebben. Maar ook dat is het niet.

Ben er overigens van overtuigd dat het samenhangt met onze welvaart. We hebben de luxe om ons dit soort vragen te stellen, iets wat je niet doet als je bezig bent met overleven.

Ik probeer maar de accepteren dat het zo is.

En bedenk wel dat de deur naar geluk naar binnen toe opengaat. Je kunt het dus niet forceren, maar moet het toelaten.