Hoe toon je emoties zoals liefde en verdriet

[Guru Evi]

Ik weet niet of dit hier of in SG past maar ik heb de volgende vraag:

Hoe toon je als man aan iemand (meestal een vrouw) dat je die persoon liefhebt?

Hoe komt dat ik die vraag heb: Ik heb problemen om mijn emoties te uiten en heb al veel keer het verhaal gekregen dat ik nooit of met moeite toon dat ik iemand liefheb. Ik denk wel dat ik bepaalde mensen lief heb maar zij twijfelen daar aan. Hoe toon je dat je spreekwoordelijk iemand de wereld wilt geven en alles probeert voor hen te doen zonder hen bedreigd te laten voelen.

Daarmee komt ook mijn andere vraag:

Hoe toon je verdriet en medegevoel zonder het te laten overkomen als krokodillentranen of omdat je moet.

[Verwijderd]

Zo dan! da's wel een beetje de moeder aller vragen...

simpel/cliché antwoord: bloemen.

"Ik denk wel dat ik bepaalde mensen lief heb maar zij twijfelen daar aan."

Als dit je ooit gezegd is... dat moet vast hard aangekomen zijn.
(indien niet, heb je daar alvast je antwoord, sorry dat ik zo bot stel)

In mijn beleving is houden van danwel liefhebben een pure geloofskwestie.
Je kunt niet weten of iemand van je houdt, dat moet je geloven. Ik heb dan ook een fundamenteel bezwaar tegen "bewijs me dat je van me houdt"; want dat kan ik namelijk niet. 'T is niet alsof er een bloedproef voor is.

[ROFLASTC]

Guru Evi schreef op dinsdag 26 september 2006 @ 22:25:


Hoe toon je als man aan iemand (meestal een vrouw) dat je die persoon liefhebt?

Hoe denk je dat een man dat doet? Je hebt vast wel ideen of verwachtingen

Hoe komt dat ik die vraag heb: Ik heb problemen om mijn emoties te uiten en heb al veel keer het verhaal gekregen dat ik nooit of met moeite toon dat ik iemand liefheb. Ik denk wel dat ik bepaalde mensen lief heb maar zij twijfelen daar aan. Hoe toon je dat je spreekwoordelijk iemand de wereld wilt geven en alles probeert voor hen te doen zonder hen bedreigd te laten voelen.

Weer: Hoe verwacht jij dat zoiets zou gaan?

Een idee hebben hoe jij erover denkt helpt om te zeggen of je gedrag of reactie "normaal" is, lijkt me dat je dat zoekt nml.

[Verwijderd]

bookmarked,
ik ken het gevoel van TS

Laat ik beginnen met te vragen of TS zich schaamt om die gevoelens te uiten en/of bang is op de reactie van het uiten van die gevoelens ?

[Verwijderd]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2006 @ 01:24:
Zo dan! da's wel een beetje de moeder aller vragen...

simpel/cliché antwoord: bloemen.

"Ik denk wel dat ik bepaalde mensen lief heb maar zij twijfelen daar aan."

Als dit je ooit gezegd is... dat moet vast hard aangekomen zijn.
(indien niet, heb je daar alvast je antwoord, sorry dat ik zo bot stel)

In mijn beleving is houden van danwel liefhebben een pure geloofskwestie.
Je kunt niet weten of iemand van je houdt, dat moet je geloven. Ik heb dan ook een fundamenteel bezwaar tegen "bewijs me dat je van me houdt"; want dat kan ik namelijk niet. 'T is niet alsof er een bloedproef voor is.

het gaat over gevoelens "uiten" niet over gevoelens "hebben"

[Verwijderd]

Verwijderd schreef op woensdag 27 september 2006 @ 03:43:
[...]


het gaat over gevoelens "uiten" niet over gevoelens "hebben"

Ja, maar... voor de vrouw-persoon tegenover de TS zijn "hebben" en "uiten" hetzelfde. Want, als je je emoties niet uit, weet die ander niet of je ze hebt. ("weet" hier losjes gebruikt, zie mijn vorige post)

[AuC]

Ik vind dit een erg interresante vraag van de TS. Ik heb zel ook veel moeite met het uiten van mijn emotie's. Sterker nog: ik moet mijn emotie's eerder hebben van mijn 'logica', dan van mijn hart. Dit is wellicht ook de reden dat ik vandaag een afspraak heb voor een onderzoek naar een stoornis in het autistisch spectrum. Veel mensen zeggen mij ook dat ik moeite heb met het tonen van emoties. Onlangs is mijn 4 jarige relatie beëindigt omdat ik, onder andere, asociaal en aempatisch bevonden werd.

Ik denk zelf dat het belangrijkste eigenschap dat je moet tonen, als je van iemand houdt, die van luisteren en helpen is. Het is misschien niet direct, maar de enige directe vorm die ik me kan voorstellen, is direct zeggen 'ik hou van je'. Er voor iemand zijn, lijkt mij voldoende.

* AuC bookmarked dit topicje ook even

[Clay]

Is het ook niet een eigenaardigheid van onze samenleving dat je als man tegenwoordig geacht wordt je emoties te gaan uiten, en in wezen op een vrouwelijke manier je liefhebben moet tonen? Instinctief gaat elk mannelijk dier heel anders te werk bij het verleiden van een vrouwtje; imponeren en aanhouden. Bij de mens reageert de vrouw daar instinctief vaak net zo goed op als elk ander dier. Daar botsen ratio en gevoel vaak dan ook finaal met elkaar.

Mannen weten niet meer hoe ze zich gedragen moeten, en vrouwen weten niet wat ze aanmoeten met een man die liefde emotioneel probeert te benaderen vanuit een diep gevoelsleven. Moet je dat ueberhaupt wel doen dan? Het beklag dat je je emoties niet goed uit is dan toch niet meer dan een gecreerd probleem uit doorgeschoten emancipatie?

[AuC]

Een zeer goed punt. Ik denk dat de iedereen zichzelf zo probeert te veranderen, dat we op een gegeven moment niet meer weten hoe we echt behoren te 'functioneren'. De maatschapij verlang een bepaald handelen van ons, en wij passen ons daar aan. Normen en waarden, zoals Balkenende dat zo mooi weet uit te drukken, veranderen continue.

Natuurlijk moeten wij, mannen, niet als een stel wilde konijnen op elke dame springen die voorbij loopt. Maar ik denk wel dat we meer op onszelf moeten proberen te vertrouwen. Iedereen uit zijn emoties op zijn of haar eigen manier, en ik denk niet dat iemand anders mag bepalen hoe die manier is.

[ Voor 0% gewijzigd door AuC op 27-09-2006 11:23 . Reden: Spelling ]

[Opi]

Dat je een topic bookmarked is niet relevant voor je mede users. Voortaan niet meer melden.

[Iblies]

Clay schreef op woensdag 27 september 2006 @ 10:05:...
Mannen weten niet meer hoe ze zich gedragen moeten, en vrouwen weten niet wat ze aanmoeten met een man die liefde emotioneel probeert te benaderen vanuit een diep gevoelsleven. Moet je dat ueberhaupt wel doen dan? Het beklag dat je je emoties niet goed uit is dan toch niet meer dan een gecreerd probleem uit doorgeschoten emancipatie?

Eensch, volgens heel veel vrouwenbladen moet een man aan een bepaald patroon voldoen anders lijd hij blijkbaar aan een probleem.

Ik weet niet hoe jullie de avonden vullen,
maar elke dag zitten voor de televisie en een beetje zappen is not done.
Een keer gaan eten als de financieen het toelaten, een keer naar de bioscoop, een keer naar het bos/strand een wandeling maken oid een keer en kadootje kopen, een tijdje een gezamelijke hobby als de persoonlijkheden het toelaten, een keer de vrouw een sneer geven dat ze wel heel passief door het leven gaat , leer koken, doet het altijd goed.
Dan ben je al heel wat maanden verder.

Verder bied je wat je te bieden hebt, en een beetje zelfreflectie is altijd gezond,
helaas komt het vaak voor dat iemand heel vreemde verwijten naar het hoofd krijgt geslingerd waar je helemaal niks mee kunt, en dat je daar ook op wordt afgerekend.

[Guru Evi]

Doet inderdaad pijn als iemand dat zo tegen je zegt.

Zeker als je alle mogelijke dingen gedaan hebt om het zo gemakkelijk te maken voor de andere persoon.

Het zijn blijkbaar geen fysieke dingen die je geeft die het tonen, het is ook niet regelmatig met de persoon weggaan, het is ook geen fysiek contact die het doet...

[Verwijderd]

Guru Evi schreef op woensdag 27 september 2006 @ 15:49:
Doet inderdaad pijn als iemand dat zo tegen je zegt.

Zeker als je alle mogelijke dingen gedaan hebt om het zo gemakkelijk te maken voor de andere persoon.

Het zijn blijkbaar geen fysieke dingen die je geeft die het tonen, het is ook niet regelmatig met de persoon weggaan, het is ook geen fysiek contact die het doet...

Inderdaad. De woorden "ik hou van je" gaan wat dat betreft ook een heel eind. Mag ik raden dat juist deze zinssnede je moeite geeft? Als dat zo is zou ik me niet al te druk maken (zonder te willen bagatelliseren). Ik heb de eerste 21 jaar van mijn leven dat zinnetje nooit geuit, echter er kwam een moment waarop ik niet anders kon dan het te zeggen. Voor mij was dat een beetje alsof er een dam brak.

Wellicht zijn er tweakers die zich hierin kunnen vinden en het beter verwoorden dan ik?

[Guru Evi]

Dat is nu juist zoiets, ik heb al van verschillende mensen gehoord: Je zegt wel dat je van me houdt maar je toont het niet door je daden. Ik doe die mensen niet opzettelijk pijn of zo (alhoewel dat gebeurt), ik ben (misschien wel te) eerlijk tegenover de persoon en probeer ze altijd op te beuren als het mogelijk is, ik geef ze alles waar ze om vragen als het binnen mijn mogelijkheid ligt. Ik heb zelfs al eens een job opgegeven om bij iemand te zijn die het nodig had. Ik doe ook uit mijzelf bepaalde zaken zoals verassingen, opmerkingen etc. etc.

Ik heb er al urenlang op gezocht maar verder dan: "het is een gevoel dat je moet opwekken en als je van iemand houdt komt dat vanzelf" kom ik gewoon niet. Gewoon in Google specifiek op die vraag zoeken (in het Engels) kom je op liedjes, poezie en andere terecht maar enorm weinig (geen professionele) antwoorden die op iets gebaseerd zijn. Maar over wat soort gevoel spreken we dan? En hoe komt dat er geen specifieke manier is om die op te wekken?

[armageddon_2k1]

Heb je deze vraag gesteld aan mensen waar je van houdt?

[Clay]

Tja, wat bepaalt er nou eigenlijk dat 2 mensen van elkaar houden; wanneer gaat die knop van "mwah is leuk zo samen" om naar "ik houd van je"? Ik denk inderdaad dat daar geen gefundeerd antwoord op te vinden is. Met de een heb je een klik, en dat wordt vriendschap. Met de ander heb je een klik, en dat wordt een relatie, weer een derde wordt een soulmate. Waar het verschil zit? geen idee.

Ik weet wel dat ik heel moe zou worden van een relatie waar ik steeds maar moet bewijzen dat ik van die ander houd. Ik zou dit eerder interpreteren als een gebrek aan vertrouwen en behoefte aan adoratie. En juist dat laatste is geen gezonde basis voor een relatie Je bent toch een mens met een eigen mening en eigen wensen? Dat je iemand gevonden hebt van wie je houdt betekent niet dat je jezelf maar helemaal moet wegcijferen; dat kost alleen maar bergen energie waar je uiteindelijk aan kapot gaat.

[Eijkb]

Komt me allemaal bekend voor. Het tonen van affectie en gevoelens wanneer het moet (bruiloften, verjaardagen, begrafenissen) voelen vaak aan als toneelspel. Je doet het omdat het zo hoort maar dan op een heel onbeholpen manier omdat je het eigenlijk zelf niet voelt.

Maar, bij mij is het wel veranderd met de tijd en vooral omdat de zaken waarin ik dus "toneel" speelde opeens voorkwamen bij mensen die _wel_ heel dicht bij mij stonden en dan voel je opeens het echte geluk en/of verdriet en eigenlijk krijg je zo ervaring hoe het werkt. Redelijk abstract voorgesteld maar zo voel ik dat en nu "speel ik geen toneel meer" omdat a) ik het gevoel nu blijkaar ken en b) ik me nu realiseer dat als je het niet voelt je het ook niet moet proberen te voelen.

Wil niet zeggen dat ik nu opeens een emotioneel persoon ben geworden hoor, maar in bepaalde situaties voel ik me nu beter thuis dan voorheen. Wellicht een aspect van het ouder worden. Er is dus mijn inziens geen goede raad, dan het zelf beleven en meemaken. Maar dat kies je niet, dat overkomt je.

[Lord Daemon]

Clay schreef op woensdag 27 september 2006 @ 10:05:
Mannen weten niet meer hoe ze zich gedragen moeten, en vrouwen weten niet wat ze aanmoeten met een man die liefde emotioneel probeert te benaderen vanuit een diep gevoelsleven. Moet je dat ueberhaupt wel doen dan? Het beklag dat je je emoties niet goed uit is dan toch niet meer dan een gecreerd probleem uit doorgeschoten emancipatie?

Dus als ik het goed begrijp claim jij hier dat een verfijning van het gevoelsleven gelijkstaat aan een laakbare verwijving? Een interessante these, vooral omdat het op het eerste gezicht veel logischer lijkt om hier juist het meest karakteristieke kenmerk van een hoge cultuur in te zien. Hoe zie jij dat? Was bijvoorbeeld de geniale gevoelsuiter Shakespeare een verwijfd ventje of een geweldige kunstenaar, of gaan die twee misschien altijd samen?

[Verwijderd]

Het hoeft niet met woorden, een gebaar zegt zovaak veel meer.
Een knuffel op zijn tijd, een aai over de bol, een complimentje.
Allemaal dingen die uiting geven aan je gevoel

[Gurbe de n00b]

Verwijderd schreef op zaterdag 30 september 2006 @ 08:15:
Het hoeft niet met woorden, een gebaar zegt zovaak veel meer.
Een knuffel op zijn tijd, een aai over de bol, een complimentje.
Allemaal dingen die uiting geven aan je gevoel

Deze vind ik erg goed.
Ik denk dat je iemand structureel eens een aai over de bol, knuffel, oid veel meer effect heeft dan een bos bloemen op zijn tijd.

Om je liefde nog wat verder te tonen werken lieve woordjes ook altijd heel goed, gewoon af en toe , maar ook weer niet te veel natuurlijk.

_{Zijn hier niet wat vrouwlijke tweakers die even hun mening kunnen toelichten ?}

[zomertje]

Ik vind het moeilijk te zeggen omdat ik je niet ken. Maar wat ik waardeer in een man (ik ben een vrouw, voor zover je dat nog niet wist ) zal ik proberen te verwoorden.

Als ze me aandacht geven, begrip tonen als ik niet lekker ben bijvoorbeeld. Me achterna rennen met thee als ik ziek ben. Maar ook bijvoorbeeld dat ze een arm om me heen slaan als ze wakker worden, me naar zich toetrekken en dan met een hoofdje op mn schouder verder suffen. Een spontane knuffel of zomaar een kleinigheidje voor je meenemen. Zonder dat er aanleiding voor is. Een knuffel die niet bedoeld is als sexuele handeling, die is uit liefde en niet uit behoefte. Een lief bijnaampje, een grapje wat alleen tussen jullie betekenis heeft, enz.

Gurbe hierboven zegt eigenlijk hetzelfde

ps, wees ook niet te onzeker/bang, dan maar een blauwtje lopen/flater slaan, later lach je erom Als ze je waardeert zal ze je pogingen ook wel waarderen, ook al zijn ze onhandig

[ Voor 10% gewijzigd door zomertje op 30-09-2006 09:55 ]

[Clay]

Lord Daemon schreef op donderdag 28 september 2006 @ 14:03:Dus als ik het goed begrijp claim jij hier dat een verfijning van het gevoelsleven gelijkstaat aan een laakbare verwijving? Een interessante these, vooral omdat het op het eerste gezicht veel logischer lijkt om hier juist het meest karakteristieke kenmerk van een hoge cultuur in te zien. Hoe zie jij dat? Was bijvoorbeeld de geniale gevoelsuiter Shakespeare een verwijfd ventje of een geweldige kunstenaar, of gaan die twee misschien altijd samen?

Ik zou er eigenlijk niet zozeer een oordeel over willen vellen; het is meer een constatering die bij mij heel veel vragen oproept. Ik zie een verfijning van het samenspel tussen ratio en gevoelsleven inderdaad als kenmerk van hoge cultuur. Echter als je daar als mens niet gelukkig van wordt omdat de meerderheid van het voor jou tegengestelde geslacht hier instinctief slecht op reageert, - er vanuitgaande dat dergelijke gevoelige mannen en daarvoor ontvankelijke vrouwen dus een minderheid vormen - wat doe je dan?

[Verwijderd]

Gewoon jezelf proberen te zijn iig. Wees open en eerlijk zo win je vertrouwen. Als iemand ook om jou geeft zal hij/zij begrijpen wat je voelt. Het is soms lastig om je gevoelens aan anderen te laten zien. Meestal komt dit uit angst vanuit jezelf. Angst dat je gevoelens niet geaccepteerd worden maar soms ook bang voor een schaamte gevoel.

Met verdiet tonen is bijna het zelfde verhaal. Je toont alleen mensen waar je om geeft je verdriet. Geeft de persoon, met wie je je verdriet wil delen ook om jou. Dan zou het niet eens in zijn/ haar gedachten opkomen dat het krokodillentranen zijn. Maar je gevoelens geloven en er voor je zijn.

[MacDokie]

Ik denk dat ik dat zelf ook daar best wel eens me zit/gezeten heb. Maar ik denk dat het het belangrijkste is dat het tonen van emotie of liefde vanzelf gaat. Het moet niet geforceerd zijn en je moet geen reacties van jezelf afstemmen op een ander. Jij bent zoals je bent. Als jij iets voelt, emotie of liefde, dan ga je vanzelf een ander gedrag aannemen. Veel mensen uiten dat in complimenten of geknuffel, maar veel mensen doen ook verlegen of klappen in elkaar, of gaan zelfs sjaggie doen omdat ze niet weten wat ze ermee aan moeten.

Als diegene die jij wilt laten weten dat je om hem/haar geeft, merkt zij/hij dat wel aan je. Zo niet, dan heeft het meer tijd nodig en moet diegenen je misschien eerst beter leren kennen voordat je uberhaubt iets kunt laten merken.

Geforceerd en uit protocol emotie tonen is geen optie

Het wordt voor de huidge generatie jongeren/mensen steeds moelijker om ratie van emotie te scheiden. Internet en media hebben ervoor gezorgd en zorgen er nog steeds voor dat personen steeds sneller en harder afgestompt raken van de maatschappij. De ratie die overheerst op de emotie is steeds vaker aanwezig. Vroeger waren er ook minder grootdenkers. Nu zijn dat er een stuk meer en is het de ratie die regeert. Het is voor veel mensen moeilijk om een vergrootglas te gebruiken en jezelf weer in een gedetaileerde positie te plaatsen.

Zo denk ik er dan over. Ik heb vaak moeite met het (oprecht) tonen van emotie.

Misschien heb ik al wel te lang internet

[ Voor 28% gewijzigd door MacDokie op 03-10-2006 02:15 ]

[blobber]

Lord Daemon schreef op donderdag 28 september 2006 @ 14:03:
[...]
Was bijvoorbeeld de geniale gevoelsuiter Shakespeare een verwijfd ventje of een geweldige kunstenaar, of gaan die twee misschien altijd samen?

Iets achter je schrijftafel opschrijven is heel wat anders dan het direct tegen de persoon in kwestie zeggen Misschien was Shakespeare wel een enorme binnenvetter en kon hij alleen via zijn gedichten, toneelstukken etc. zijn echte emoties uiten

[enchion]

Internet is inderdaad wat dat betreft misschien wel te vrijblijvend.
Als je je gevoelens op het net uit en iemand reageert daar afkeurend op , dan kan je je altijd voor jezelf een voorstelling maken van die persoon die zo uitkomt dat je hem niet serieus hoeft te nemen.
Dat is wat moeilijker dan als er iemand voor je staat.

Persoonlijk denk ik ook dat het wel eens met angst te maken zou kunnen hebben over wat degene misschien over jou zou denken.
Die angst kan overkomen als wantrouwen , wat weer de andere persoon onder druk zet om zich te bewijzen.
Wat het geloof cq "liefde" in de zaak opheft.

En empathie kan ook een invloed hebben , bv manieren zoeken om de persoon te helpen (zonder de taak over te nemen natuurlijk) zodat je meer "leuke" tijd voor elkaar overhoudt.

[Verwijderd]

Daar hebben jullie natuurlijk ook wel gelijk in. Internet maakt het vaak een stuk makkelijker om je gevoelens te tonen. Maar erg close is het niet. Wat Domus zegt: het belangrijkste is dat het tonen van emotie of liefde vanzelf gaat. Het moet niet geforceerd zijn en je moet geen reacties van jezelf afstemmen op een ander. Heeft ie helemaal gelijk in.
Maar wie zegt dat er geen mensen zijn die juist geforceerd geen emoties tonen. Omdat ze simpel weg niet durven. Zelf heb ik ook heel erg lang geen emoties durven te tonen en heb ik ze weg gestopt. Soms wordt het je dan allemaal te veel en zit je dagen lang te piekeren. Je stelt jezelf dan de vragen, hoe kan ik iemand mijn emoties tonen, hoe ga ik dit aan pakken en vaak denk je het dan gevonden te hebben. Maar durf je de confrontatie uiteindelijk niet aan.
Ik snap dan ook best dat mensen het er erg moeilijk mee kunnen hebben. Vaak na zo'n confrontatie denk je bij jezelf 'dat was best makkelijk'. Het zit niet altijd even makkelijk in elkaar natuurlijk. Ik weet ook niet waar het precies om gaat bij Guru Evi. Maar weet wel hoe de onzekerheid over dit soort zaken voelt en ik hoop hier mee te kunnen helpen.