Graag jullie mening en evt. zelfs hulp bij het volgende (vast vaker voorkomende) probleem;
Enige dagen geleden heb ik een café/tearoom (ja zo noemen ze het zelf) ontdekt, of beter gezegd; Dat er iemand werkt die mijn aandacht trok. Als een magneet moest ik er iets kopen. Ik ben er nog nooit geweest, was alleen (shirtje gekocht in de stad, want opruiming enzo).
Ook al kwam ik er bij de balie staan op een moment dat ZIJ net effe iets anders aan het doen was, toen ze me herkende (van het eerdere even naar haar kijken) en me zag staan wachten, kwam ZIJ toch even snel mijn kant op, voorbij degene die toen eigenlijk daar bezig was. Het had er alle schijn van dat ze me graag hielp, voordat een ander me zou helpen, zeg maar. Dat viel zelfs die andere achter de balie op. Anyway, ik vroeg om een bosvruchten-sap, dat persen ze daar vers, en dat leek me wel wat (en het was heet dus aan dorst geen gebrek). De hele afhandeling verliep wat onhandig, zowel aan haar als aan mijn kant. Ik was werkelijk verlamd door haar mooie ogen, en ieder moment dat we een interactie hadden waren we 'locked static', met onze ogen. Alsof ik de ware gevonden heb, en als ik eerlijk ben lijkt het er ook echt op dat het zo kan zijn dat het beantwoord wordt en wederzijds is. Ze voegde er nog een duidelijke extra 'Tot ziens!' aan toe, toen ik wegliep met mijn drankje, terwijl ze al een andere klant aan het bedienen was. Ik reageerde met "ja doei" of iets beetje suffigs als dat.
Nu ben ik in mijn leven wel vaker puur op het uiterlijk van iemand verliefd geworden, en dat liep dan zelden ergens op uit. Toch vertrouw ik wel op mijn intuïtie, ditkeer helemaal. Ze was mij evenveel opgevallen als ik haar, als ik zo onbescheiden mag zijn dat te constateren. Voor mijn doen zag ik er ook best cool uit. (Dat gevoel heb ik niet elke dag.) Ze bleek ook niet dom of zo, we begrepen elkaar alsof we elkaar al heel lang kenden. Sowieso heb ik dat gevoel met haar (lekker cliché, maar het is echt zo).
Ik had het hele fenomeen liefde en relaties eigenlijk voor mezelf een beetje in de ijskast gestopt, aan de wilgen gehangen. Zo sterk als dit voelt heb ik nooit eerder gehad, en had ik niet verwacht ook. Kon echt nauwelijks slapen sinds ik haar heb gezien, en er was echt een enorme drang om haar weer terug te zien. Ik kon haar gezicht en ogen werkelijk niet uit mijn hoofd zetten. Haar lichaam mag er ook wezen geloof ik, maar dat was nu niet echt vreselijk goed door mij bestudeerd of zo, ik was zo gefascineerd door haar gezicht, haar ogen en haar dat ik nauwelijks naar iets anders durfde/kon kijken. OK, haar bovenarmen heb ik ook goed kunnen zien, en van de zijkant haar borsten.
Vandaag heb ik haar weer gesproken, op haar werkplek in die tearoom.
Ik ben niet meer de jongste onder alle tweakers, maar voel me zeker niet te oud voor haar. Toch ben ik door een aantal eerdere slechte ervaringen erg voorzichtig geworden waar het om de liefde gaat. Ik ben misschien bang het verkeerde te zeggen, bang voor afwijzing, you name it. Het gesprek met haar vandaag verliep eigenlijk best goed. Ik was weer alleen, bestelde iets, en werd weer door haar geholpen. Het was best druk, veel mensen op straat, en er was niet veel tijd voor haar. Toch heb ik ditkeer een vraag gesteld over hoe lang die tent er al was, dat 'ie me niet eerder was opgevallen. Ze vertelde dat zij het ook nooit had gezien tot ze er werkte, en iets over de eigenaars ervan, dat het een heel oud pand was. Het was een lief gesprekje, ze gaf wat aandacht retour, zonder dat het hoefde en vertelde er wat extra's bij. Alweer waren onze blikken locked static, als sleutels die de passende sloten hadden gevonden. Onze staar en de verstopte schitterende lach in haar ogen (en ongetwijfeld ook zoiets in de mijne) heeft zich in mijn geheugen genesteld nu. Holy mother of god, wat is ze mooi, ging er door me heen, ongeveer. God wat is ze lief. Niet dat ik in goden geloof trouwens.
Maar het gesprek eindigde, ze gaf me terug van 10 euro, en ze moest snel door met volgende klanten.
Nu mijn probleem: Hoe breng ik dit verder dan dit? Hoe maak ik duidelijk dat ik haar beter wil leren kennen? Wat is tegenwoordig nou niet eng als je ergens verliefd bent op iemand in de bediening? Ik heb amper vrienden die ik zou durven of willen meevragen, alleen omdat ik haar wil zien. Is het raar als ik altijd alleen daar kom? De meesten daar zijn met anderen. Ik heb te weinig mogelijkheden daartoe. Sowieso weet zij nu vast al, dat als ze me weer ziet, dit geen toeval is, dat ik daar deels of helemaal kom om haar te zien. Ik wil dit zo graag niet verpesten, want ik zie dat er een kans van slagen is, maar ik weet niet meer hoe. Iemand mee uit vragen is sowieso niet echt mijn ding, ik ben totaal off waar het om daten gaat, ik weet niet (meer) hoe het moet, wat is toegestaan, wat de ongeschreven liefdesregels zijn, of die ueberhaupt nog tellen en ik wil vooral niks forceren. Ik wil haar niet onder druk zetten of stalken, maar wat moet een man nog doen, wat KAN een man nog doen?
Is het raar als ik haar bijv. om haar naam vraag de volgende keer? Is het voor haar vervelend dat ik haar stoor tijdens haar werk? Ze ziet er niet uit alsof ze het niet leuk vindt dat ik haar iets vraag of bij haar iets bestel, maar je kunt je zo gauw vergissen vanwege het soort baan.
Ondertussen ga ik dood van verlangen. Ik wil bij haar zijn, met haar zijn, die lach de hele tijd zien, wegzinken in haar ogen. Ik wil dat ze van mij is, en ik van haar ben. Als ik ooit iets heb meegemaakt dat 'verliefdheid' mag heten, dan zal dit het zijn. Ondraaglijk, dat verlangen naar dingen die me misschien ontzettend veel pijn kunnen doen of ontzettend gelukkig kunnen maken..
Enige dagen geleden heb ik een café/tearoom (ja zo noemen ze het zelf) ontdekt, of beter gezegd; Dat er iemand werkt die mijn aandacht trok. Als een magneet moest ik er iets kopen. Ik ben er nog nooit geweest, was alleen (shirtje gekocht in de stad, want opruiming enzo).
Ook al kwam ik er bij de balie staan op een moment dat ZIJ net effe iets anders aan het doen was, toen ze me herkende (van het eerdere even naar haar kijken) en me zag staan wachten, kwam ZIJ toch even snel mijn kant op, voorbij degene die toen eigenlijk daar bezig was. Het had er alle schijn van dat ze me graag hielp, voordat een ander me zou helpen, zeg maar. Dat viel zelfs die andere achter de balie op. Anyway, ik vroeg om een bosvruchten-sap, dat persen ze daar vers, en dat leek me wel wat (en het was heet dus aan dorst geen gebrek). De hele afhandeling verliep wat onhandig, zowel aan haar als aan mijn kant. Ik was werkelijk verlamd door haar mooie ogen, en ieder moment dat we een interactie hadden waren we 'locked static', met onze ogen. Alsof ik de ware gevonden heb, en als ik eerlijk ben lijkt het er ook echt op dat het zo kan zijn dat het beantwoord wordt en wederzijds is. Ze voegde er nog een duidelijke extra 'Tot ziens!' aan toe, toen ik wegliep met mijn drankje, terwijl ze al een andere klant aan het bedienen was. Ik reageerde met "ja doei" of iets beetje suffigs als dat.
Nu ben ik in mijn leven wel vaker puur op het uiterlijk van iemand verliefd geworden, en dat liep dan zelden ergens op uit. Toch vertrouw ik wel op mijn intuïtie, ditkeer helemaal. Ze was mij evenveel opgevallen als ik haar, als ik zo onbescheiden mag zijn dat te constateren. Voor mijn doen zag ik er ook best cool uit. (Dat gevoel heb ik niet elke dag.) Ze bleek ook niet dom of zo, we begrepen elkaar alsof we elkaar al heel lang kenden. Sowieso heb ik dat gevoel met haar (lekker cliché, maar het is echt zo).
Ik had het hele fenomeen liefde en relaties eigenlijk voor mezelf een beetje in de ijskast gestopt, aan de wilgen gehangen. Zo sterk als dit voelt heb ik nooit eerder gehad, en had ik niet verwacht ook. Kon echt nauwelijks slapen sinds ik haar heb gezien, en er was echt een enorme drang om haar weer terug te zien. Ik kon haar gezicht en ogen werkelijk niet uit mijn hoofd zetten. Haar lichaam mag er ook wezen geloof ik, maar dat was nu niet echt vreselijk goed door mij bestudeerd of zo, ik was zo gefascineerd door haar gezicht, haar ogen en haar dat ik nauwelijks naar iets anders durfde/kon kijken. OK, haar bovenarmen heb ik ook goed kunnen zien, en van de zijkant haar borsten.
Vandaag heb ik haar weer gesproken, op haar werkplek in die tearoom.
Ik ben niet meer de jongste onder alle tweakers, maar voel me zeker niet te oud voor haar. Toch ben ik door een aantal eerdere slechte ervaringen erg voorzichtig geworden waar het om de liefde gaat. Ik ben misschien bang het verkeerde te zeggen, bang voor afwijzing, you name it. Het gesprek met haar vandaag verliep eigenlijk best goed. Ik was weer alleen, bestelde iets, en werd weer door haar geholpen. Het was best druk, veel mensen op straat, en er was niet veel tijd voor haar. Toch heb ik ditkeer een vraag gesteld over hoe lang die tent er al was, dat 'ie me niet eerder was opgevallen. Ze vertelde dat zij het ook nooit had gezien tot ze er werkte, en iets over de eigenaars ervan, dat het een heel oud pand was. Het was een lief gesprekje, ze gaf wat aandacht retour, zonder dat het hoefde en vertelde er wat extra's bij. Alweer waren onze blikken locked static, als sleutels die de passende sloten hadden gevonden. Onze staar en de verstopte schitterende lach in haar ogen (en ongetwijfeld ook zoiets in de mijne) heeft zich in mijn geheugen genesteld nu. Holy mother of god, wat is ze mooi, ging er door me heen, ongeveer. God wat is ze lief. Niet dat ik in goden geloof trouwens.
Maar het gesprek eindigde, ze gaf me terug van 10 euro, en ze moest snel door met volgende klanten.
Nu mijn probleem: Hoe breng ik dit verder dan dit? Hoe maak ik duidelijk dat ik haar beter wil leren kennen? Wat is tegenwoordig nou niet eng als je ergens verliefd bent op iemand in de bediening? Ik heb amper vrienden die ik zou durven of willen meevragen, alleen omdat ik haar wil zien. Is het raar als ik altijd alleen daar kom? De meesten daar zijn met anderen. Ik heb te weinig mogelijkheden daartoe. Sowieso weet zij nu vast al, dat als ze me weer ziet, dit geen toeval is, dat ik daar deels of helemaal kom om haar te zien. Ik wil dit zo graag niet verpesten, want ik zie dat er een kans van slagen is, maar ik weet niet meer hoe. Iemand mee uit vragen is sowieso niet echt mijn ding, ik ben totaal off waar het om daten gaat, ik weet niet (meer) hoe het moet, wat is toegestaan, wat de ongeschreven liefdesregels zijn, of die ueberhaupt nog tellen en ik wil vooral niks forceren. Ik wil haar niet onder druk zetten of stalken, maar wat moet een man nog doen, wat KAN een man nog doen?
Is het raar als ik haar bijv. om haar naam vraag de volgende keer? Is het voor haar vervelend dat ik haar stoor tijdens haar werk? Ze ziet er niet uit alsof ze het niet leuk vindt dat ik haar iets vraag of bij haar iets bestel, maar je kunt je zo gauw vergissen vanwege het soort baan.
Ondertussen ga ik dood van verlangen. Ik wil bij haar zijn, met haar zijn, die lach de hele tijd zien, wegzinken in haar ogen. Ik wil dat ze van mij is, en ik van haar ben. Als ik ooit iets heb meegemaakt dat 'verliefdheid' mag heten, dan zal dit het zijn. Ondraaglijk, dat verlangen naar dingen die me misschien ontzettend veel pijn kunnen doen of ontzettend gelukkig kunnen maken..
:strip_icc():strip_exif()/u/43400/avatar.jpeg?f=community){kind=avatar}
voor je topicstart. Heerlijk gevoel he?
) en ga er voor! (En maak je niet te druk...relax 
)
/u/103752/crop64db1cb2d56ce_cropped.png?f=community)
Als ik jou was zou ik mn intuitie volgen. Mocht het wat worden is het leuk, wordt het niks, ben je iig dat ondraaglijke gevoel kwijt, en volgens mij kun je je er wel vrij snel overheen zetten 
:strip_icc():strip_exif()/u/25814/camus_small.jpg?f=community)
Dit topic is gesloten.