Leef jezelf, laat je niet beleven!

[World Citizen]

Leven.

Leven is iets waar je niet voor kiest. Het word je geschonken en … je moet er maar mee leven.


Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, misschien wel gewoon bij mijzelf. Ik heb vanaf mijn groep 5 op een SIO (Speciaal Individueel Onderwijs) school gezeten, omdat ik een sociaal/emotioneel probleem had. In discussies en eigenlijk in alle gesprekken werd ik snel geïrriteerd en begon ik nogal te raaskallen. Na jaren (tot einde MAVO) gesprekken gevoerd te hebben met sociaal medewerkers, zelfpsychologie, en gezocht te hebben naar invloedrijke personen. ben ik mijzelf ontzettend goed leren kennen. Ik sta er nu ook voor dat je moet luisteren naar anderen om iets te kunnen leren. Ik haat racisme en heb een hekel aan mensen die de schijn proberen hoog te houden. In de loop der tijd ben ik ook een stuk liberaler geworden, maar heb dit nooit geuit in mijn omgeving. Ik werkte naast mijn school altijd heel hard, en leefde eigenlijk een normaal leven.

Nu ik 21 ben gebeurd er iets met mij. Ik denk over vrijwel alle dingen van het leven na. En ik geef ook toe dat ik dat niet moet doen. Soms zit ik zelfs in de put over zorgen die helemaal niet aan mij zijn. Neem wereldproblemen, Nederlandse politiek, Marteling, Arme landen, Het universum… noem het maar op en ik denk er rustig een nacht over na. Ik probeer ook altijd van iedereen feedback te krijgen en dit wil meestal ook wel lukken. Maar.. Niet voor het volgende.

Ik zie het als volgt.
Een gezond/westers mens heeft een gemiddelde levens periode van 90 jaar. Daarvan zijn er 60 bruikbaar, bruikbaar in de zin van je kunt doen en laten wat je wilt. Je eerste 20 jaar zijn namelijk voor je ouders en de laatste 10 voor de rust. Het globale plan is dat je een school afmaakt en een baan zoekt, daar werkt zodat je je eigen kunt onderhouden. De regering en vooral mijn familie vinden dit de enigste weg. Maar misschien ik niet.

Waarom zou ik mijn hele leven weggooien om aan de maatschappij mee te doen. Waarom wil ik een auto, waarom wil ik een huis, waarom wil ik elke dag 8 uur lang werken…? Omdat je dan ook van de leuke dingen kunt genieten. Zonder geld ben je namelijk nergens, of niet? Mensen in Afrike hebben dat toch ook allemaal niet. Die leven toch ook. Natuurlijk zijn die niet blij als ze zien dat in de westerse wereld het geld over de balk word gesmeten, maar hun kiezen er ook niet voor om daar te wonen en om dat leven te leiden.

Wat ik wil zeggen is,
Vanaf je geboorte word je 1 weg ingeduwd. Door zowel je ouders als door je school en door de regering. Ze willen jouw een productief persoon maken. Je moet meehelpen aan de maatschappij.

WORD ER OOIT NOG WEL EENS GELEEFD????

Ik wil misschien wel helemaal niet 40 uur werken. Ik wil misschien wel helemaal niet hier in Nederland zijn. Waarom mag ik niet als Bosjesman in Afrika leven. En natuurlijk ik heb die beslissing zelf in de hand, maar denk je dat iemand dat begrijpt in mijn omgeving? Nee, Pa/Ma/Fam/Vrienden lachen me uit als ik dit zeg. Pfff je wilt toch geen zwerver zijn. Nou waarom niet. Als ik 60 jaar lang kan doen wat ik wil, en kan gaan en staan waar ik wil, waarom niet. Ik wil toch zoveel mogelijk zien in de wereld, Ik wil toch niet elke dag 8 uur wegflikkeren omdat de regering dat zo prettig vind? natuurlijk heb je een leuk leven als je meedoet aan de maatschappij, als het allemaal goed gaat heb je een huisje, een auto, enz enz maar misschien hecht ik daar wel geen waarde aan. Misschien ook wel. Ik denk dat ik ook wel meega doen aan de maatschappij. En dan denken jullie waarom dan dit topic, Nou gewoon om jullie mening hierover te horen. Niemand in mijn omgeving wil/kan hierover praten. A:omdat ik het niet durf te vragen, omdat ik bang ben dat ik mensen dusdanig aan het denken zet dat ze bang worden voor hun eigen keuzes. En B: omdat niemand dit begrijpt.

Ik zelf zou heel erg graag mensen weer een beetje aan het denken willen zetten. Ik merk namelijk op dat jeugd/studenten helemaal niet nadenken over het feit dat ze niet mee hoeven te doen. Vanaf je geboorte word je ingeprent dat je moet gaan werken.. dus daar denk je ook alleen maar aan.

Ik heb het gevoel dat de regering een soort van databank wil maken waar iedereen netjes instaat, zodat als ze een probleem ergens hebben dat ze precies kunnen zien wie ze ernaartoe kunnen sturen. Voor de productiviteit van ons land is dat natuurlijk niet slecht maar voor De mensen wel.

Ik zou het graag zo willen uitleggen zoals het in mijn hoofd zit maar dat lukt me niet. Ik hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel. Hou het er maar op dat ik tegen iedereen wil schreeuwen…..

LEEF JEZELF, LAAT JE NIET BELEVEN!!!!!!


En nee ik wil geen zwerver zijn maar ik wil er wel over nadenken.

[Opi]

Subtiele topictitel. Ik heb de capslock er even uitgehaald.

Decon Frost schreef op dinsdag 16 mei 2006 @ 23:09:
En dan denken jullie waarom dan dit topic, Nou gewoon om jullie mening hierover te horen. Niemand in mijn omgeving wil/kan hierover praten. A:omdat ik het niet durf te vragen, omdat ik bang ben dat ik mensen dusdanig aan het denken zet dat ze bang worden voor hun eigen keuzes. En B: omdat niemand dit begrijpt.

Doe wat je wilt. Maar weet je wat je wilt en hoe je dat kunt bereiken? Dit is een opmerking die je als antwoord krijgt.

Ik zelf zou heel erg graag mensen weer een beetje aan het denken willen zetten. Ik merk namelijk op dat jeugd/studenten helemaal niet nadenken over het feit dat ze niet mee hoeven te doen. Vanaf je geboorte word je ingeprent dat je moet gaan werken.. dus daar denk je ook alleen maar aan.

Een aantal jaar geleden was de quarterlife crisis in het nieuws, recentelijk werd je bestookt met precies hetzelfde, maar met een nieuw naampje; de dertigersdip.

Het is een bekend fenomeen dat oprukt; men weet niet wat hij of zij wil. Je keuzes zijn nagenoeg oneindig, maar je moet het zelf doen; je moet zelf kiezen en actie ondernemen. Alles mag, alles wordt getolereerd. Er wordt veel minder gestuurd door autoriteiten; als jij iets wilt, dan steunen je ouders je (en nu niet gaan overdrijven ).

Maar als je een keuze maakt, dan vernietig je daarmee andere mogelijkheden (dit zou een citaat van Sartre zijn, maar ik kan dit niet verifiëren) en dat wil je niet. In de meeste gevallen kan je terugkomen op je keuze, maar dit zal altijd ten koste gaan van iets. Al is het maar tijd.

Omdat de keuzes een dermate grote impact op je leven kunnen hebben, ga je op zoek naar criteria; wat vind _ik_ belangrijk, wat wil _ik_. (Tussen haakjes; als niemand er over na zou denken, dan zou je ook geen individualistische samenleving hebben.) Maar hoe vind je die? Hoe vind je de criteria? Aan de ene kant kan je nadenken en proberen naar je gevoel te luisteren of je kunt van tijd tot tijd in het diepe springen en zien waar je eindigt.

Maar het globale optimum is niet altijd haalbaar; er zijn mensen om wie je geeft en daar wil je graag bij blijven, je vindt het ook wel verdomde fijn dat je even naar de supermarkt kan lopen om boodschappen te doen, maar je zou ook graag aan een cocktail lurken in een hangmat op een onbewoond eiland (waar je geliefden niet zijn en ook geen supermarkt is).

Zie het als een streven om dit globale optimum mogelijk te maken, maak daar je werk van.

[Eegee]

Ik begrijp wel wat je (=topicstarter) bedoelt. Ik denk eigenlijk dat als je nooit eens gedacht hebt: "was ik maar een bosjesman of een huisdier o.i.d., dan was het allemaal veel makkelijker" dat je dan geen emoties hebt, of je bent heel rijk en je kunt al alles doen wat je wilt doen.

Heel stom, maar bij mij komt dan ook vrij direct in me op 'als ik komende zaterdag gewoon effe de lotto win'... dan kan je namelijk zoals je zegt doen wat je wilt doen, zonder dat je terugvalt naar niveau bosjesman of zwerver. Ja sorry, ik noem het terugvallen, want ik zie daar toch veel meer nadelen aan kleven dan het voordeel dat je vrij bent (of zou zijn). Ik kijk dus nu wel meer de andere kant op dan jij, dwz jij meer richting simpel en vrolijk zonder zorgen richting zwerver/bosjesman, maar ik meer richting: dat je zoveel hebt en zover bent dat je ook alles kunt doen wat je wilt doen, zonder in geldnood te komen. Dat is het in feite, ik woon nou eenmaal hier en ga echt niet verhuizen naar Afrika om met minder geld toe te kunnen. Ik ben al gewend.

Maar aangezien we toch de lotto nooit allemaal winnen en het bescheiden zullen moeten houden, moeten we er dus voor werken om het geriefelijk te maken. Dan denk ik ook weer meteen aan die gozer van die paperclip die tot aan een huis of zo geruild heeft (weet niet precies wat hij nu onderhand heeft)... en dan denk ik: kan ik ook niet zo iets verzinnen. Het zgn. gat in de markt, get rich fast etc.

Redelijk materialistische instelling dus, en daar baal ik enerzijds eigenlijk wel van, maar aan de andere kant denk ik ook, ach het is toch maar fantasie, ik kan toch ook niet zo snel geld verdienen als ik zou willen dus doen we het maar gewoon zoals iedereen met een normale baan e.d. op de gewone manier, en dan zien we wel wat er allemaal op 't pad komt.

Maar als je dus op de een of andere manier toch dit op dat pad altijd in je achterhoofd houdt, loop je misschien tegen die kans, vind je dat gat in de markt, of heb je uiteindelijk toch zoveel geld verdiend om te gaan doen wat je echt wil doen en aan alles schijt te gaan hebben En daarom probeer je er voor te zorgen dat je dat nog ruim voor je normale pensioenleeftijd kunt doen. Wat waarschijnlijk uiteindelijk toch niet lukt, maar toch...

Ik probeer het dus te zien als een manier om tot je uiteindelijke doel of wens te komen, en dat probeer je dan zo goed, snel en plezierig mogelijk te bereiken, op je eigen manier, dus inderdaad wel volgens "leef jezelf". En ondertussen dus prioriteiten stellen: dat doe ik wel en dat ga ik niet doen. Gewoon een lijst maken op papier, documentje, whatever en noteren wat je eigenlijk altijd wel zou willen doen, ervaren, kopen, etc. En dan maar proberen om daarvan zoveel mogelijk ook daadwerkelijk te doen. Die rijke stinkerds doen ook niet voor niks een Gumball 3000 race bijvoorbeeld Bijvoorbeeld ook wat ik Jan-Joost van Gangelen vandaag hoorde zeggen, dat ie in de toekomst een strandtent wil runnen. Als je dat wil, dan probeer je dat toch te bereiken. En als je dat dan hebt, probeer je weer wat anders.

Je behoeftes en doelen zullen verschuiven met hoeveel je ter beschikking hebt. Een zwerver zal dingen willen die jij al hebt (en misschien als gewoon ervaart), maar waarom zou jij ook niet mogen verlangen naar iets wat je graag zou willen en wat nu nog onbereikbaar is?

Zo, dat was effe een ongewone uitlating van mijn kant...
_{lekker warrig ook waarschijnlijk, maar boeie...}

[ Voor 7% gewijzigd door Eegee op 17-05-2006 00:19 . Reden: edit nummer 2 ]

[CodeCaster]

Mjah, feit is dat er problemen zijn in de wereld, en te willen als bosjesman of huisdier door het leven te gaan lijkt mij dan toch een beetje richting struisvogelpolitiek te gaan.

Mijn idealen liggen toch meer richting een positie bereiken in deze wereld, erkend worden, over veel kennis en wijsheid beschikken en mensen kunnen helpen.

Voor zover ik begrijp uit je post wil jij je afzetten tegen een samenleving zoals die nu standaard is. Dat is naar mijn mening slecht, aangezien een samenleving zoals men die nu kent, door vele jaren keuzes maken door vele mensen is ontstaan. Hier postitief aan deelnemen is een nobel streven, waar ik ook zeker een poging toe doe.

En zelfs als bosjesman kun jij niet 60 jaar doen wat je wilt, je hebt in een dergelijke samenleving ook verantwoordelijkheden. Leven op jezelf zal je sowieso niet gemakkelijk afgaan, je hebt altijd een samenleving nodig. En hoe klein die ook is, je hebt verantwoordelijkheden.

[Charly]

Nou ik heb het idee dat in mijn omgeving vrij veel mensen juist wel heel hard aan het nadenken zijn over deze vraag. Ik zelf wel iig, ben deze zomer afgestudeerd en heb daarna vijf maanden in Frankrijk gezeten waar ik 2 dagen per week werkte en de rest van de week aan het snowboarden was. Met die Twee dagen werk kwam ik net niet rond, maar je gaat je wel achter de oren krabben. Waarom zou ik me achter een bureautje kapot werken als het ook zo kan? Maargoed, ambitie is iets wat er bij veel mensen toch wel inzit dus je wil in de loop van je leven toch wel groeien (en dat bedoel ik dus niet materieel maar 'als mens') en ik denk dat je met een dergelijke leefwijze dan op een gegeven moment toch tegen een muur loopt.

Maar het is goed om er eens bij stil te staan.

[ Voor 22% gewijzigd door Charly op 17-05-2006 00:27 . Reden: Quote voegde niet echt iets toe ]

[Beugelfles]

Ik vind de vergelijking met de bosjesman in Afrika een beetje kort door de bocht, toevallig heb ik vorige week een college gehad over het verschil tussen hoe mensen collectief met elkaar omgaan en voor elkaar zorgen (in het kader van Mondialisering en Ontwikkelingslanden).

Uiteindelijk zoekt de mens toch zekerheid en wil je dat er op je oude dag voor je gezorgt wordt. In de westerse landen doe je dit door netjes belasting te betalen en jezelf nuttig te maken voor de maatschappij. In niet-westerse landen is het niet direct de overheid die voor je 'zorgt' maar eerder je directe familie, gemeenschap, stam, religeuze groepering etc.

De Nederlander betaald dus netjes zijn belasting in de weet dat hij/zij gegarandeerd tot op een zekere hoogte kan terugvallen op zorg en dergelijke.
De Bosjesman verzameld voedsel voor zijn familie in de weet dat als hij het straks niet meer kan een van zijn jongere stamleden het voor hem zal doen.

Dit onderscheid komt terug in het begrip stratificatie:
- Horizontale stratificatie komt voornamelijk voor in westerse samenlevingen. Houd in het indelen naar opleiding, sociale klasse, inkomen etc.
- Verticale stratificatie komt voornamelijk voor in niet-westerse samenlevingen/ontwikkelingslanden. Houd in de indeling naar geloof, familie, stam, streek etc.

Zijn de mensen in het westen daarmee individualistisch?
Nee, want in het westen is het normaal dat je als burger belasting betaald en dat deze belastingcenten gebruikt worden om de zwakkere in de samenleving te helpen/beschermen. Bijvoorbeeld het zorgstelsel, inkomensnivellering etc. Dit is gebaseerd op horizontale stratificatie.

Zijn de mensen in ontwikkelingslanden collectivistisch?
Op het eerste gezicht wel want ze zorgen zeer direct voor elkaar maar als je er verder over na gaa denken dan zeg ik toch nee, want als je in deze landen buiten de religie, familie of stam valt dan wordt er als niet meer voor je gezorgt.

Sorry als sommige zaken een beetje offtopic zijn, ik wilde alleen ook nog even aangeven dat er over een aantal van de problemen in de wereld die TS aangeeft (bijv. honger in Afrika) wel degelijk wordt nagedacht in diverse kringen

Tip, dit weekend 19/20/21 Mei, Radboud Universiteit Nijmegen, Social forum, over diverse onderwerpen omtrent mondialisering en ontwikkelingslanden

[Metro2002]

Ik ben het helemaal met de TS eens. Momenteel ben ik ook slaaf van de maatschappij. Helaas is het zo dat je gewoon domweg amper zou kunnen aarden in een boshutjes stam in lutjebroek als je daar voor zou kiezen. Je bent denk ik teveel verwend door de westerse samenleving. Je hebt niet geleerd om te overleven in de bush en nog een hele rits argumenten.
Ik hecht zelf ook weinig waarde aan materiele zaken, huis> klein huisje is prima. Auto? ik rij liever in een oude auto. Spullen? liefst zo min mogelijk, dank u.

Wat dat betreft kan ik het me wel vinden in het verhaal van de TS. Geleefd worden is echter wel een keuze die je maakt. Je kan er ook voor kiezen om een eigen bedrijf te beginnen of te emigreren. Daar ben je natuurlijk vrij in.

[Mfpower]

@TS:
wat een leuk topic. Ik heb de afgelopen weken lopen twijfelen of ik hier een topic met een zelfde thema zou openen.
Om te beginnen, misschien is de site www.whywork.org iets voor jou. Staan wel wat leuke dingetjes op met betrekking tot de gevoelens die je schetst.

Ik ken deze gevoelens zelf ook. Leven is een kunst. Ik denk zelf ook wat meer na bij 'genieten' omdat ik door persoonlijke omstandigheden vroeger daar wat minder bij stil kon staan. De gedachte van een bosjesman zijn is heel aantrekkelijk; primitieve stammen 'werken' 2-4 uur per dag om in hun behoefte te kunnen voorzien. De rest doen ze.. ja wat doen ze eigenlijk? Misschien wel niets. Vrije tijd in deze maatschappij is een onderschat goed en daarmee gelijk overschat. Hoeveel van ons zijn niet bezig de vrije tijd zo efficiënt mogelijk in te delen? Mist daardoor de vrije tijd niet het doel?

Vorig jaar ben ik een paar maanden wezen reizen. Voor het eerst in een hele lange tijd viel die hele druk van me af. De reden was niet zo zeer dat ik eindelijk vrije tijd had (ik was daarvoor student ) maar dat ik niet de noodzaak voelde om er wat nuttigs mee te doen. In onze tijd-is-geld-cultuur is dat een hele rare gedachte.

Maar goed, ik dwaal wat af (of niet?). Deze tijd en maatschappij proppen je in een keurslijf. Mijn ervaring is dat de meeste mensen dit niet doorhebben. Ideeen als 'democratie is goed', 'studeren is belangrijk' en 'een vast contract biedt zekerheid' zijn ideeen die weliswaar gevormd zijn door de jaren heen en niet 'zomaar' zijn opgelegd, maar toch zeker altijd vatbaar zijn voor enige vorm van kritiek. De meeste mensen twijfelen niet aan deze ideeen en vinden, als jij er anders over denkt, jou raar. Ik geloof dat een mens een vrijheid-wezen is. Ik zit nu voor m'n werk 8 uur per dag achter de pc. Daar zijn we niet voor gebouwd, kijk alleen maar hoe ik fysiek in elkaar zit. Ik heb geen (gespierde ) benen om de hele dag op een stoel te zitten. Daarbij zitten we altijd 'binnen' terwijl 'buiten' met de meeste mensen toch wat teweegbregnt. Wie geniet er niet van de zon? Of anders een bos of strand of noem maar op. Helaas regent het hier wat vaak .... soms denk ik wel eens dat heel veel mensen zich niet prettig voelen en niet goed weten waarom. Hoeveel mensen zijn er moe, overspannen, burn-out? Dat komt omdat we niet leven naar hoe we in elkaar zitten denk ik...

Dit keurslijf biedt je de beste kansen om oud te worden zonder materieel tekort te hebben. Maar zonder dit keurslijf ben je ook gelijk niets meer. De keuze heb je eigenlijk niet.. en dat is waar jij waarschijnlijk tegenaan loopt. Het is OF geld, (schijn)zekerheid en geen tijd. Of het is alle tijd en niets van dit alles.

Nu kun je je alleen afvragen of die 'andere mensen' wel keuze hebben. En onder bepaalde verantwoordelijkheden (bijv het zorgen voor kinderen) kun je niet uit. Ik zelf zou het liefst meer met de dag leven, opdracht aannemen hier en daar, geld verdienen, rust nemen (tijdje niets doen) etc. Maar de hele maatschappij (en niet in het minst de belastingdienst...) is niet op deze vorm van leven ingericht. Alles gaat om een bepaalde zekerheid, hypotheken en... geld! Dus zit ik nu op een kantoorbaan omdat m'n baas me geen opdrachten biedt maar alleen een vast contract, waar ik nog blij mee moet zijn ook .

En geld is de motor van dit alles. Het is het middel om dit alles ovor elkaar te krijgen. Terwijl we even plastisch gezegd geld helemaal niet nodig hebben. Als we iets nodig hebben zijn het wel de dingen die we ervan kopen (eten, onderdak). Er zijn hele culturen en maatschappijen (geweest) die geen geld hadden en waar mensen toch leven.

Maar goed, zelfs al kom je er in Nederland onderuit omdat je bijvoorbeeld de lotto wint dan ben je niet gered. De verveleing slaat toe omdat je als enige niet meer in het systeem zit.. en 'als enige' betekent toch een mate van eenzaamheid. Daarom pas je je weer aan. Tenminste dat doe ik (niet dat ik een mogelijkheid zie om er onderuit te komen.. maar goed).

Misschien een tip voor als je gaat werken.. de belangrijkste secundaire arbeidsvoorwaarde voor mij is vrije tijd. Lease auto's, GSMs, laptops etc kun je allemaal ook zelf wle kopen als je je prioriteiten goed stelt, maar tijd vaak niet. Toch zijn we allemaal happy met 20 vakantiedagen per jaar... Ik ben een tijdje in de VS geweest en daar werken de mensen pas echt hard! Soms twee banen.. ze gaan er stuk aan.. wil je daarvoor geboren worden? Maar ze hebben geen keuze..

Zeker als je jong en geen verantwoordelijkheden hebt, geniet dan van wat er is. Maar zelfs jongeren moeten tegenwoordig een mobiel hebben en merkkleding dus er moet hard gewerkt worden. Ik voetbalde in m'n jeugd nog buiten, tegenwoordig zit iedereen achter XBOX Live of MSN en hebben het idee dat ze een leuke tijd met elkaar hebben.. ik ben benieuwd hoe deze generatie groot wordt!

Oh en tot slot, nog een kleine levensvisie van mij - doe alsof je nog maar 2 jaar leeft ofzo. Dan haal je je pensioen niet en dat dwingt je om als je dan nog wat leuks wilt doen dat maar nu te gaan doen.

[Maasluip]

Ik zie niet in hoe het "moeten" werken om in je levensonderhoud te voorzien niet samen gaat met niet nadenken over je situatie of geleefd worden.

Het is heel simpel: als je je plezier vindt in zaken die geld kosten zul je dat geld moeten verdienen. Als je je plezier in gratis zaken krijgt hoef je minder te verdienen.
Groot huis -> veel verdienen, klein huis -> weinig verdienen.

In Nederland is het vrijwel onmogelijk om zelfvoorzienend te leven. Alleen al de investering die je moet doen om tot het niveau van zelfvoorzienendheid te komen kost veel geld. Verder is zelfvoorzienendheid ook niet zaligmakend, je moet wel je eten verbouwen. En op de een of andere manier is intensieve landbouw toch efficiënter. Het kost alleen meer.

Je hoeft helemaal geen 40 uur per week te werken, niemand die je dwingt. Als je dat ziet als nutteloze bezigheid dan zou ik echt even nadenken waarom je werkt en wat de consequenties zijn als je niet werkt (en dus ook geen uitkering trekt!).
Je wordt ook niet gepushed om een productiemachine te zijn, maar je wordt gepushed (of gestimuleerd) om veel te leren zodat je met zo min mogelijke inspanning kunt overleven.

Als je wil kun je verhuizen naar donker Afrika en kijken of je daar gelukkig wordt. Ik neem aan dat je "Groeten uit de Rimboe" wel gezien hebt, dan heb je een beetje een idee van wat je daar moet doen om te overleven.

[Eijkb]

Tot 2002 zat ik ook in de "rat-race". Goed betaalde baan bij internationaal bedrijf, auto van de zaak, genoeg geld om te doen en laten wat binnen het redelijke mogelijk was. En steeds maar minder vrije tijd. Toen de knoop doorgehakt gezien ik op het breekpunt van mijn carriere stond: Of in de zelfde technische functie blijven met weinig doorgroei mogelijkheden óf als consultant doorgroeien en "leugentjes" vertellen aan de klant.

Mijn keuze was simpel: Ik heb genoten van het goede loon en de mogelijkheden die het gaf maar heb gelukkig ingezien dat dit niet mijn prioriteit is. Mijn prioriteit is "leuke dingen doen" wanneer het kan. Dus vrije tijd! En leuke dingen doen hoeft geen (veel) geld te kosten.

Heb ontslag genomen om bij een éénmanszaakje te gaan werken en wel vanuit huis met de overeenkomst dat ik werk wanneer er werk is en de rest van mijn tijd indeel naar eigen believen. In salaris ongeveer 2/3 erop achteruit gegaan (Als je alle secundaire zooi meetelt wat ik nu zelf moet betalen) maar in vrije tijd 80% erop vooruit

Ben daar overigens weggegaan met 230 vakantie-uren in de min wat ik nog heb moeten terugbetalen (Een redelijke naaistreek gezien ik 230 uur tegen mijn toenmalige loon moest terugbetalen terwijl die achterstand in ong. 6 jaar is opgebouwd).

Vandaag de dag kan ik als ik wil iedere dag laat naar bed gaan en laat opstaan. Ik kan anderzijds ook op een doordeweekse dag om 06:00 uit bed kruipen om te gaan vissen (ach, je moet iets doen he ) tot bv. 12:00 waarna ik mijn dagelijkse bezigheden effe afwerk en tegen 15:00 op een terrasje zit als het rustig is. Andere dagen werk ik bv. 18 uur per dag omdat ik daar dan zin in heb.

Grappig genoeg werk ik nu meer uren dan bij mijn vorige baas maar wel in een relaxte omgeving: gewoon thuis met alle vrijheden van dien in het achterhoofd. Vaak is het idee van vrijheid al genoeg!

Ik kijk steeds meer verwonderd naar de vrienden om me heen die wel nog hun carriere nastreven. Ik zie wensen en toekomstperspectieven overboord gegooid worden omdat het niet past in hun carrierepad. Ik hoor mensen dagelijks klagen over te weinig vrije tijd en te weinig geld terwijl ze een dik belegde boterham verdienen. Ga zo maar door.

Het meest van al krijg ik een gelukzalig gevoel van het feit dat ik de stap heb kunnen nemen gezien de nieuwe baan voorhanden was en ik in mijn kapitalistische leefwijze van voordien nog geen verplichtingen was aangegaan die mijn overstap zouden kunnen beletten.

Kort door de bocht: Ik had op een gegeven moment 2 auto's (nieuwe luxe middenklasser en een oude Jeep Cherokee). Woonde in een vrijstaand huis. Had een goed betaalde baan. Leuke vriendin en goed sociaal leven. Nu heb ik één oude auto (bouwjaar 1992, citroen ZX), woon op een appartement. Dezelfde leuke vriendin en nog steeds hetzelfde goede sociaal leven. Maar die vrijheid in het doen en laten: Heerlijk! Daar kan geen geld tegenop.

[Mfpower]

@Eijkb:
Als ik die kans zou krijgen om te werken zoals jij, zou ik het meteen doen

[Verwijderd]

Mfpower schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 13:42:
@Eijkb:
Als ik die kans zou krijgen om te werken zoals jij, zou ik het meteen doen

Voor mij geld hetzelfde, wat heb je dan een leven zeg... Vertel me waar je werkt ..

Maasluip schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 13:23:

Niet echt mee eens, zelfs met veel geld koop je tegenwoordig geen klein huis. 400.000 ben je zo
kwijt toch?

Maar nu een reactie op de TS:

Ik heb heel vaak nagedacht over deze dergelijke "sleur"... Is het een sleur, is het geen sleur? Ik
ben nog vrij jong, 20 jaar. Tot mijn 18e ging ik elke week minimaal 2 x uit. Waarom? Ik had een leuke
vriendengroep, dus dat was gezellig. Die heb ik nu nog steeds, echter ik ga nu nog 1 x per week weg
of 1 x in de 2 weken. Maar hier gaat het niet om, het gaat om de sleur. Meedoen met wat iedereen
doet. Neem nu het simpele uitgaan. Mensen zijn aan het eind van de week blij dat ze weekend hebben,
hoeveel mensen proberen door de week niet wat langer door te werken zodat ze vrijdags iets wat eerder
naar huis kunnen? En dan de jongeren met een baan. Zij gaan vrijdagsavonds uit. Heel erg gezellig, jezelf
een beetje lam drinken tot je omvalt. In de tijd van mijn ouders, ging iedereen om ongeveer 7 a 8 uur
naar de kroeg, en om 12 a 1 uur naar huis. Tegenwoordig? Welke achterlijke heeft het verzonnen, dat
iedereen ineens om 11 a 12 uur gaat, en die tenten dan om 3 a 4 uur sluiten? Wat is hier het idee van?
Iedereen is blij dat hij/zij weekend heeft, lekker uitrusten, en vervolgens ben je zaterdags zo lam dat je
eigenlijk niets meer fatsoenlijk kan doen. Maar goed, mensen raken hieraan gewend, zaterdags toch
gewoon even om 8 uur bij bijbeunen, en veels te laat afgewerkt. Zaterdag hetzelfde liedje als vrijdag.
Zondag, je moet toch nog vlug even iets laten horen bij je familie / toevallig iets wat je nog moet doen.
Conclusie, je komt het weekend nog gaarder uit dan dat je tevoren al was. Volgende week vrijdag nog
lammer dan deze week, en zo kom je niet meer uit die cirkel tot je een keer vakantie hebt. En dan wil
iedereen niet gewoon niets doen, maar werken / klussen / ... (ik ook) Vakantie is geen vakantie meer,
maar nog vermoeiender dan je werk. Hier ga je een keer aan onderdoor. --> overspannen / maak er iets
van...

Ik denk dat iedereen op school zit, om zoveel mogelijk kennis te vergaren. Wanneer je voldoende ken-
nis hebt vergaard, in het kader van wat je ligt, en leuk vind, ga je een baan zoeken. Hier ga je werken
en doet het werk dat je leuk vindt, dus waar je je leven lang mee door zou kunnen gaan. Dit lijkt me
geen heel groot probleem.
ECHTER; tegenwoordig, laat men zich teveel lijden door geld. Welke school ga ik doen? LTS electricien,
of Universiteit rechten studeren. Als advocaat verdien ik wel veel, en krijg ik een auto van de zaak. Daar
gaan ze de fout in.

Ik zit op het moment zelf op een opleiding HTS werktuigbouwkunde, echter weet ik niet of dit is wat
ik wil. Hoe kom ik hier achter? Volgens mij kom ik daar niet achter tenzij ik ga werken. Wanneer ik
ga werken is het moeilijk nog iets te gaan leren in een andere richting. Dit stelt me voor keuzes.

Ik heb vaak bij mezelf gedacht, waarvoor leef ik? Dit is te simpel geredeneerd, ik weet het, maar in
erg grote lijnen lijkt het hier wel op neer te komen. (lijkt alleen allemaal zo negatief)
Je wordt geboren, en belandt in het leerproces. van baby, tot peuter, tot kleuter, tot iemand op de
basisschool. Aan het eind van deze school begin je wat te proeven van het andere geslacht.
Echter wordt je hier alleen maar depressiever van, vriendinnetjes van 2 weken, waarvoor doe je het?
Daarna de middelbare school, dit moet het helemaal zijn. De grote stap vooruit. Je komt op school,
wordt gepest door mensen uit de 3e of de 4e omdat je een zogenaamde "brugpieper" bent. Waarom?
Omdat hun vroeger hetzelfde hebben meegemaakt, dit mogen ze toch niet over hun heen laten gaan.
Dit gedrag moet nog afgereageerd worden want zit er nog steeds in. Later op deze school zit je in de-
zelfde positie, wat doe je, doe je hetzelfde, of ben je beter dan zij toen der tijd. Het maakt toch geen
verschil, er zijn teveel mensen die ermee doorgaan, de traditie blijft, brugpiepers lijden.
En dan, de examens, blij blij blij, je hebt ze gehaald. En dan, door naar een school. Welke? 1 waar
je iets leert waar je later veel geld mee kan verdienen. Of iets wat je leuk vind. Deze keuze laat ik aan
jullie zelf over. Dan begint de sleur pas echt. je bent nu tussen de 18 en 25 (schatting) en mag gaan
werken. Tot wanneer? Ja hoor, de 65 grens. Dat zijn MINIMAAL 40 jaar mensen!... Dus komop, een
baan waar je veel verdiend. Dit ligt je niet, maar je wil toch veel verdienen, je houdt het maximaal 5
jaar uit. Dan maar iets terug in salaris en doen wat je leuk vind. (als je de goede keus hebt gemaakt
dan heb je gestudeerd wat je leuk vind, en kun je nog wat geld verdienen)

Elk jaar ongeveer 1 keer op vakantie, met het weekend als hoogtepunt. Maar je maakt 50 keer per
jaar hetzelfde weekend mee. 50 x per jaar, 40 jaar aan een stuk. 2000 dezelfde weekenden. Waar
doen we het voor??? Je verdiend geld, en hebt je 65e bereikt. Hier begint het leven pas. Je hebt ver-
standig wat gespaard, en barst van de vrije tijd. Doen wat je wil, een wereldreis naar Amerika! Een
beetje op de centen letten moet toch wel, wereldreis afgeschreven. Wat dan? 3 keer per jaar op
vakantie met de caravan, dat kan wel. Maar tegenwoordig, mag je blij zijn dat je de 75 jaar haalt. Hier
houdt het op. Wat heb je uiteindelijk nou bereikt???

Heel simpel gezegd, je eerste 10 jaar zijn van je ouders, dan 10 jaar school waarin je eigen keuzes
gaat maken. Dan 40 a 45 jaar werken. En dan kun je fijn 10 jaar genieten van alles wat je wel niet
hebt opgebouwd. Veels te kort!

Ik heb hierin maar even de vrouw en de kinderen achterwege gelaten, dit veranderd de zaak een heel
eind. Dit is wellicht de reden waarom je je leven leeft.. (vage uitspraak, hoop dat het overkomt)

Maar als je tegenwoordig kijkt naar hoeveel mensen er op 35-jarige leeftijd nog alleen zijn, snap
ik goed waarom er zoveel mensen depressief zijn. Dit verhaal klonk vast ook echt leuk, de moeite
waard...

Te danken aan? Jezelf? De staat? Je ouders???

Mijn motto is, en volgens mij helemaal niet zo heel stom, Geniet, en leef wat je kunt leven. Werk niet
teveel en stel je vrouw / vrienden / kinderen op de eerste plaats. Is dit in strijd met je werk? Ander werk
zoeken.

(de economie van Nederland breekt door dit idee wel helemaal in honderdduizend stukken, maar dat
maak je waarschijnlijk niet meer mee)

[Maasluip]

Verwijderd schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 14:47:
[...]

Niet echt mee eens, zelfs met veel geld koop je tegenwoordig geen klein huis. 400.000 ben je zo
kwijt toch?

Gulden zeker. Anders woon je toch echt in de verkeerde regio van het land.
Bij mij in het dorp (Limburg) is voor € 200.000 een goed huis te krijgen, en in de grotere steden in Limburg kun je appartementen vanaf € 60.000 vinden.

[zomertje]

En alles gaat om keuzes keuzes keuzes. Ik persoonlijk kies ervoor om maar 4 dagen te werken en dan minder geld te hebben voor dure kleren, een tweede auto, enz. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik het geluk heb dat ik deze keuze kan maken. Er zijn genoeg mensen in NL die al dat geld van die 40 uur werk nodig hebben om hun gezin of kinderen te onderhouden

Een beetje zoals Eijkb, maar dan nog wel met een aardige goede baan. Maar dan wel met 4 dagen van 8 uur, en 6 weken vakantie. En wie weet kan ik in de toekomst voor mezelf beginnen. Er zijn genoeg plannen

[ Voor 23% gewijzigd door zomertje op 17-05-2006 15:49 ]

[eghie]

We zijn allemaal slaaf van de maatschappij

Ik ben het trouwens wel met je eens en heb er zelf ook wel eens over na gedacht. Om een werkslaaf tot je 70e/dood (ivm verhoging van AOW regelingen enzo) lijkt me nou ook niet echt geweldig. Zorg dat je leuk werk hebt waar je niet teveel vrijheid hoeft in te leveren. Goed betaalde baan is vaak wel handig met hoeveelheid geld die je nodig hebt voor bepaalde dingen. Zomertje heeft het wel mooi geregeld met die 4 dagen. Als je meer niet nodig zou hebben, kun je daar ook voor kiezen.

[Eijkb]

@Mfpower, fritz_spitz, zomertje: Ik werk bij een hosting bedrijf (mede mee opgezet) en verdien boven modaal (moet je nagaan wat ik in mijn vorige baan / carriere verdiende (<- buitenlandse inzet))... Dus ik heb nog steeds een goede baan, maar wel vrijheid blijheid. Zie het als zelfstandig ondernemer in loondienst. Ik heb overigens 0 vakantiedagen maar wel veel vrij Mijn werkgever en ik hebben dezelfde ideologie qua arbeid: Werken om te leven, niet leven om te werken. Met meer inzet zouden we groter kunnen zijn, meer kunnen verdienen. Maar dat is juist net niet de bedoeling.

@Fritz_spitz: Het verhaal van je rondom uitgaan is heel herkenbaar. Ieder weekend (of tweemaal per weekend) naar dezelfde kroeg, zelfde gezichten, zelfde hoeveelheid drank e.d. Tegenwoordig aan we wat vaker rond 18:00 naar de stad, hapje doen en dan nog wat drinken tot 12:00. Maar zeker niet meer iedere week. Dan is het nog lekker rustig in de kroeg en kan je je nog eens wagen aan een speciaal biertje zonder dat je bang moet zijn dat ze je glas omstoten.
Verder gaan we / ik vooral naar grotere evenementen. Kost wat meer maar dan heb je in ieder geval niet die sleur van iedere week hetzelfde. En zo kom ik met 2 maal per maand "op stap" toch aan me trekken.

Persoonlijk vind ik sleur niet iets negatiefs. Als je je basis goed hebt (woning / inkomen / sociaal leven) dan ontstaat er al snel een sleur / gewoonte. Daar is niets mis mee, dan kan je juist wat spontane (risicovolle) ondernemingen op touw zetten omdat je toch weet dat er een vangnet is. 'T is maar hoe je het bekijkt.

Tja, wat er gebeurd als ik oud en wijs ben... we zullen het wel zien. Heb iig mijn vorige werkgever hard uitgelachen toen het "pensioen" ter sprake kwam. Alsof ik daar aan wil denken als je net begint met werken. En tegen die tijd is de aarde genoeg opgewarmt om lekker buiten te kunnen leven, dus dan heb je niet veel meer nodig.

Edit: Ik dacht er net tijdens het eten nog eens over na en ik denk dat ons aller Femme het helemaal mooi voor elkaar heeft Een website beginnen waarop je je passie kunt uitleven en zie wat het hem gebracht heeft Want ik mis toch wel nog iets hoor en dat is een "echte" passie. Ik heb veel hobbies (bier degustatie, hengelsport, sociaal leven, films / boeken / muziek, ed.) maar geen één passie waar ik dagelijks 24 uur per dag mee bezig zou willen zijn.

[ Voor 12% gewijzigd door Eijkb op 17-05-2006 18:34 ]

[zomertje]

Leuke filosofie heb jij

Ik noem het ook een voorschot op mn pensioen, die dag vrij

[Mfpower]

Eijkb schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 17:45:
Edit: Ik dacht er net tijdens het eten nog eens over na en ik denk dat ons aller Femme het helemaal mooi voor elkaar heeft Een website beginnen waarop je je passie kunt uitleven en zie wat het hem gebracht heeft Want ik mis toch wel nog iets hoor en dat is een "echte" passie. Ik heb veel hobbies (bier degustatie, hengelsport, sociaal leven, films / boeken / muziek, ed.) maar geen één passie waar ik dagelijks 24 uur per dag mee bezig zou willen zijn.

Tsja die heb ik wel, maar dat is nou precies het probleem. Wat ik leuk vind (muziek) zou ik echt de hele dag mee bezig kunnen en willen zijn. Maar ja.. de DAG.. overdag werk ik dus dan komt er weer niets van. 's avonds te laat thuis of te moe en het weekend is voor vriendin/familie. en aangezien ik niet een jimi hendrix ben valt er ook niet van m'n hobby m'n werk te maken. Overigens weet ik ook niet of ik DAT zou willen... maar goed. Dit is misschien ook wel waar de TS het over heeft. Ik vind het probleem van werken in deze tijd niet zozeer het werk zelf maar wel het keurslijf. Ik ben niet lui (denk ik ) en ik vind werken niet erg, maar wel zou ik graag zelf m'n tijd indelen..

[World Citizen]

Ik zie het leven ZEKER niet pessimistisch in!! Natuurlijk zie ik ook al die andere mogelijkheden als, dat ene ding uitvinden, dat ene kunstwerk wegzetten, die ene auto te ontwerpen, (lotto)… Noem het maar op. En ik zie daar ook veel meer potentieel in, ofwel ik kies er voor om mee te doen aan de maatschappij. Echter zoals Charly bedoeld, het is goed om over na te denken. Bewust worden van jezelf noem ik dit.

Ik denk niet echt dat het met een crisis te maken heeft. Echter wat jij zegt vind ik een niveau lager, bedoeld zijnde psychologiser. Zoals ik als zei ik ben bang om mensen te veel aan het denken te zetten, Om heel eerlijk te zijn heb ikzelf daardoor een proces doorgemaakt wat ik niemand aanraad. Ik weet niet of iemand anders dit mee heeft gemaakt, maar dan ken je die ene nacht wel rillend in je bed…. (genoeg hierover)

Ik heb van nature uit een heel erg materialisatiese aanleg. Ik hou van werken en zie de leuke gadgets naar me toe komen. Ik zou ook wel aanzien willen, Of zelfs beroemd… Ik zie beroemd worden zelfs als een keuze die je kunt maken. Dat heeft dan weer alles te maken met bewust zijn van jezelf. Geloof mij ik ga er alles aan probeer te doe om op mijn 30ste te kunnen rentenieren, Klinkt zowel als uitstel als optimistisch, maar ik geloof daar in, ik zoek alleen nog die juiste weg.

Ik zou ook heel graag willen gaan reizen, liefst een of twee jaar. Uiteraard ga je dan terplekken wat bijklussen om de kost te verdienen. Maar die eerste stap is ehm ja.. uitstelbaar.

Kinderen en een vrouw is voor mij eigenlijk weer een apart topic… Ik noem het “DE keuze van je LEVEN”. Heel discuseerbaar.

[merlin_33]

Decon Frost schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 20:49:
Ik zie het leven ZEKER niet pessimistisch in!! Natuurlijk zie ik ook al die andere mogelijkheden als, dat ene ding uitvinden, dat ene kunstwerk wegzetten, die ene auto te ontwerpen, (lotto)… Noem het maar op. En ik zie daar ook veel meer potentieel in, ofwel ik kies er voor om mee te doen aan de maatschappij. Echter zoals Charly bedoeld, het is goed om over na te denken. Bewust worden van jezelf noem ik dit.

Ik denk niet echt dat het met een crisis te maken heeft. Echter wat jij zegt vind ik een niveau lager, bedoeld zijnde psychologiser. Zoals ik als zei ik ben bang om mensen te veel aan het denken te zetten, Om heel eerlijk te zijn heb ikzelf daardoor een proces doorgemaakt wat ik niemand aanraad. Ik weet niet of iemand anders dit mee heeft gemaakt, maar dan ken je die ene nacht wel rillend in je bed…. (genoeg hierover)

Ik heb van nature uit een heel erg materialisatiese aanleg. Ik hou van werken en zie de leuke gadgets naar me toe komen. Ik zou ook wel aanzien willen, Of zelfs beroemd… Ik zie beroemd worden zelfs als een keuze die je kunt maken. Dat heeft dan weer alles te maken met bewust zijn van jezelf. Geloof mij ik ga er alles aan probeer te doe om op mijn 30ste te kunnen rentenieren, Klinkt zowel als uitstel als optimistisch, maar ik geloof daar in, ik zoek alleen nog die juiste weg.

Ik zou ook heel graag willen gaan reizen, liefst een of twee jaar. Uiteraard ga je dan terplekken wat bijklussen om de kost te verdienen. Maar die eerste stap is ehm ja.. uitstelbaar.

Kinderen en een vrouw is voor mij eigenlijk weer een apart topic… Ik noem het “DE keuze van je LEVEN”. Heel discuseerbaar.

Dit is allemaal heel herkenbaar Decon, goed onderwerp.
Toch is juist het laatste wat je zegt (vrouw en kinderen) waar je op uitkomt. Dat hoeft natuurlijk niet, maar de meeste die het niet meer willen hebben een relatie achter de rug en willen de beperkingen niet meer. Zoals anderen al opgemerkt hebben neem tijd voor jezelf en wat je leuk vind, geniet van de kleine dingen en gebruik je vrije tijd .
Ik kan begrijpen dat je liever niet gaat doem denken. Ik kan begrijpen dat je voor roem, succes en rijkdom wil gaan. Dat is immers wat je dagelijks krijgt voorgeschoteld als instant geluk.
Ik heb soortgelijke ervaringen als jij. Pas nu ik van de kleine dingen geniet en van de liefde van mijn kinderen realiseer ik me wat geluk is. Ik besef me dat wanneer ik ze dat geef wat ze nodig hebben, aandacht en liefde, dat ze mij in ieder geval met liefde herinneren. Zodoende ben ik niet geheel onsterfelijk maar leef ik voort in herinnering. Dat is voldoende om me niet blind te staren op onsterfelijkheid van naam door het ultieme van mezelf te vereisen.

Als ik nu terugdenk aan mijn zware visie op de wereld kan ik erom lachen. Niet dat ik alles vergeten ben. Ik zie genoeg mistanden. Het raakt me gewoon minder omdat ik ook gewoon gelukkig kan zijn met wat het leven wel de moeite waard maakt.
Zodoende kan ik best een zware discussie aan zonder snachts wakker te liggen.

Ik zie dat je filosofisch bent ingesteld en een hoop zelfkennis hebt opgedaan. Dat maakt je in ieder geval voor mij een goeie gozer.
Ik had vroeger probleem na probleem. Tot het moment dat ik terug dacht wat nou mijn probleem een jaar geleden was kon ik het me het niet eens herinneren. Vanaf dat moment dacht ik "ach aan elk probleem komt een einde" zodoende ga ik niet meer zitten wikken en wegen hoe zwaar ik het wel niet heb. Ik begin gewoon aan het oplossen en weet dat het probleem overgaat.

[rp87]

@ ts
ik weet het niet of het wel zo leuk is om als "bosjesman" te leven. nu je in deze samenleving zit zul je er niet gemakkelijk meer uitkomen. er is teveel waar je aan gewend ben (lekker bed, s'morgens een bakje koffie en vers brood, s'middags en s'avonds weer lekker eten, met je hobby bezig zijn, elke dag schone kleren, etc).
mij zal het althans niet lukken, maar al zal je het willen: waar een wil is is een weg.

leven word je denk ik geschonken, je kan het hooguit (een beetje) bijsturen.
mijn droom is later niet om beroemd of heel rijk te worden. ik hoop wel genoeg geld over te hebben voor mijn hobby's (computers & auto's), en dan is het natuurlijk mooi meegenomen als je er genoeg geld voor heb. ik denk zelfs dat wanneer je rijk bent je minder plezier in het leven maakt. je kan dan alles kopen wat je wil en na een tijdje heb je geen (echt groot) doel meer in je leven. en als je beroemd zou zijn heb je minder privacy, het lijkt me niks om op straat nagekeken te worden. laat mij maar plezier hebben met een paar vrienden en ik hoop later een gezin te hebben met vrouw en kinderen waarmee ik gelukkig ben (net als merlin_33).

ik denk ook wel eens over dingen na, zoals die slimme gast met die ziekte uit de film prison break heeft me tot nadenken gezet. wat lijkt het me mooi als ik ook mensen kan helpen.
gelukkig kan ik mijn gedachtes naast me neerleggen. ik zie dat er ook mensen zijn die dat niet kunnen. misschien verandert dit nog als ik tegen de 30 jaar aanloop.

kortom:
ik werk voor mijn hobby's en om plezier te maken met mijn vrienden (misschien zit het in mijn leeftijd: 18 jaar). ik probeer ook mijn school zo goed mogelijk af te ronden en door te leren zodat ik verder kan met mijn hobby's & werk als automonteur.
ik wil nu ook nog geen vriendin. ik zie nu een beetje tegen de verplichtingen op. maar ik zal (lees: hoop) wel eens iemand tegen het lijf lopen waarmee ik verder wil.

[ Voor 29% gewijzigd door rp87 op 17-05-2006 22:35 ]

[Verwijderd]

Voor mijzelf, ik weet niet voor wie ik spreek, ligt het probleem een beetje zo...

In de tijd dat ik zoveel uitging, kregen mijn vrienden een vriendin, of iemand voor 1 avond in de disco-
theek, je kent het wel... Niets voor mij. Ik wil niet iets waar ik geen houvast aan heb. Ik ben iemand
die zichzelf in blijft zetten, maar wel voor iets met een toekomst.

Ik heb zelf nu 2 en een half jaar een vriendin, en dit gaat goed. Maar wanneer ik denk dat we samen
geen toekomst meer zouden hebben, dan houdt het vlug genoeg op voor mij.

Daarna, ik zit in een gaming clan, ik ken het, je krijgt vlug de naam als nerd, maar ik heb de ballen
verstand van computers, vind het gewoon leuk om spellen te spelen en daarmee iets te bereiken, en
de mensen waarmee ik dit doe, door heel nederland, zijn stiekem al flink wat voor me gaan betekenen. We hebben daarin een jongere garde, en een oudere. De oudere heeft zich al gesetteld,
de jonge garde begint nu aan een vriendin te raken. Het geheel begint uit elkaar te vallen en ik denk
dat we over een tijdje van de 15 mensen, er nog maar 7 / 8 overhouden. Allemaal geen ramp, ik heb
me er weer 2 jaar mee vermaakt, en voor hun ook wat betekent. Ik heb er zelf houvast aan gehad. Als
ik iets had, kon ik me hierbij een beetje uitleven en het van me afzetten.

School hetzelfde, ik zet me hier goed voor in. Maar enkele momenten krijgen we vakken waar ik het
nut niet van inzie. Hier kan ik me niet toe zetten en leren komt er dan meestal ook niet echt van. Deze
vakken pak ik er dan maar gewoon "voor lief" bij. Maar wanneer ik het beroep als technicus niet meer
echt zie zitten, gaat ook hier vlug genoeg een punt achter. (natuurlijk zou ik hier wel goed over na-
denken, en met nog 1 jaar voor de boeg, laat ik dit niet meer schieten, dat diploma haal ik sowieso...)

Ik denk wanneer je jezelf inzet voor vanalles waar je een toekomst in ziet, kom je een heel eind. Je
moet alleen je problemen op het goede moment los durven laten, en ze eventueel later weer op durven
pakken.

Alles draait om keuzes maken en op het juiste moment de gok durven wagen... (geldt bij een vriendin /
bij een eigen zaak beginnen / een huis kopen / enz...)

Kan iemand hier iets herkenbaars van zeggen? Wederom wat vaag, maar vind het moeilijk me op een
goede manier te uiten.

[zomertje]

Je bent nog jong? Je hebt nog zoveel te ervaren en leren Ik denk nu ook heel anders over sommige dingen dan tien jaar geleden

(wat is er trouwens met je enters? het leest best beroerd zo)

[Verwijderd]

Dit is zo herkenbaar.

Ik ben nu werkzaam op een school als onderwijsassistent/instructeur. Vaste baan, niet geweldig inkomen maar ik kan ervan rondkomen. Ik doe het werk nu 5 jaar en in die vijf jaar heb ik twee opleidingen gevolgd. Nu is er op mijn afdeling een reorganisatie gaande. Hoewel ik mag blijven hebben ze mij wel de keuze voorgelegd: of ik hou mijn vaste baan of ik ga een opleiding volgen en beeïndig daarmee mijn contract.

Ik heb voormezelf de knoop al doorgehakt. Ik wil na de zomer beginnen met de opleiding buitensport en management in Groningen. Je wordt daar opgeleid tot buitensportinstructeur (klimmen, kayakken, hiken). buitensportinstructeur is een hartstikke onzeker beroep. Seizoensgebonden dus je hebt niet altijd een vast inkomen. Voor mij is dit puur een gevoelskwestie. Sporten is een grote hobby van me en in de afgelopen jaren heb ik ondekt dat iemand iets aanleren en zien groeien in iets mij wel ligt en ik het leuk vind op te doen.

Ik had kunnen kiezen voor het behoud van mijn vaste baan, maar dan weet ik dat ik binnen een paar jaar gesetteld zou zijn en ik mijn hele leven spijt had gehad dat ik niet die stap heb durven zetten. Ik ben nu 26 en om mijn heen zie ik steeds meer mensen zich settelen. Ik ga juist die andere kant op en mijn toekomst wordt alleen maar onzekerder. Juist het gevoel van onzekerheid geeft mij het idee dat ik leef. Ik weet niet hoe het over drie jaar gaat. Ik heb geen eigen huis, geen vriendin, geen vaste verplichtingen.

Het dertigersdilemma wat laatst in het nieuws was, is zo herkenbaar voor mij. Ik heb de knoop wel doorgehakt en ga voor de onzekerheid. Wetende dat ik datgene ga doen wat ik altijd heb willen doen. en daarmee een droom najaag. Ik zeg tenminste niet over dertig jaar had ik toen maar dat en dat gedaan..... Heerlijk!

[zomertje]

Ik kan me dat voorstellen, maar ik zou toch ergens wat zekerheid willen hebben. Of een leuk appeltje voor de dorst of een vast inkomen voor een paar dagen per week. Maar als ik morgen de loterij win dan ben ik overmorgen kunstenaar ipv werknemer

En misschien kan dat ook nog op een andere manier, maar dan moet ik eerst werken aan dat appeltje

[Mfpower]

Toch jammer dat zekerheid (mag ik zo vrij zijn om de aanname te maken dat dit vrijwel geheel uit te drukken valt in geld) en voor sommigen status zoveel mensen ervan weerhoudt om hun dromen na te jagen. Eigenlijk best verdrietig als je er zo over nadenkt.

[pingkiller]

zomertje schreef op donderdag 18 mei 2006 @ 13:23:
Ik kan me dat voorstellen, maar ik zou toch ergens wat zekerheid willen hebben. Of een leuk appeltje voor de dorst of een vast inkomen voor een paar dagen per week. Maar als ik morgen de loterij win dan ben ik overmorgen kunstenaar ipv werknemer

En dát is nou precies waarom zoveel mensen depresief worden denk ik. Als ik naar mijn buuren kijken,mijn ouders,vrienden van mijn ouders,dan zitten zoveel daarvan met smacht te wachten totdat ze met pensioen kunnen. Voor mij betekend dit dat ze hun hele leven iets hebben gedaan wat ze niet leuk vonden. Waarom? Ik denk inderdaad zekerheid,zodat ze een leven kunnen hebben dat de maatschappij van hun verwacht. Huisje,boompje,beestje dus.
Ik moet er niet aan denken dat ik op mijn 55'ste al zit af te tellen tot mijn pensioen.
Eigenlijk kun je in je leven maar een pad bewandelen: Je word geboren,je gaat naar school,je gaat werken,je gaat pensioen,je gaat dood,thats it. Er is geen andere mogelijkheid. We moeten met zijn allen zo hard bezig zijn om onze economie draaiden te houden,om onze huizen en auto's te kopen zodat we allemaal gelukkig huisje,boompje,beestje kunnen doen,dat we allemaal depresief worden.

Ik zie het ideaale leven toch echt heel anders voor me.Het zou mij zo geweldig lijken als iedereen kon doen wat hij of zij echt zou willen,maarja,dan ben je niet gerandeerd van een dak boven je hoofd en wat eten om je maag te vullen,en zolang die zekerheid er niet is,zullen we altijd posts zoals die van de topicstarter terug zien.

[Verwijderd]

Ik las het topic. Ik wil daar toch wel op reageren. Het is herkenbaar om niet mee te gaan met de rest (leven in een kapitalistische wereld), om je eigen dingen te kunnen doen. Maar zo werkt het niet, want als je niet meedoet aan de wereld waarin je leeft dan heb je geen vrienden, je hebt ontzettend veel tijd (je moet maar zo creatief zijn omdat allemaal functioneel te kunnen indelen, kortom dat lukt niet). Onder druk (dus werk) werkt een mens beter dan kan je meer doen. Het werken zorgd ervoor dat je bezig bent, dit kan je als een last zien maar ook als een ontwikkeling van jezelf. Op werk ontmoet je mensen je hebt contact, je moet dingen doen die je niet / of wel leuk vind maar krijgt daarvoor betaald en dat is het leukste.

De moeilijkheid in het leven ligt er niet aan of je leuk werk hebt (deels) maar of je een leuk leven lijdt met vriendin en virenden. Het ligt eraan wat voor persoon je bent en of je de mogelijkheid krijgt om een vriendin te krijgen en zo ja of dat stand houdt en of je er afstand vanaf kan houden en door kan leven als dit uit gaat. Probeer ervoor te zorgen dat jij van het leven kan genieten, geniet van volle teugen (en niet met mate) en doe dat op de manier hoe jij dat wilt, wees creatief met alle processen met het kiezen.

Zelf heb ik een behoorlijke donkere (maar gelukkig realistisch gezien korte) periode gehad vanaf de zomervakantie tot het einde van de winter. Ik ben in die periode gaan twijfelen aan mijn leven, over hoe ik mijn leven zou kunnen indelen wat realistisch is en wat niet en of het leven mij waard is, maak ik er nog wat van en zo ja hoe defineer je dat. Over de onderliggende reden hierover wil ik verder weinig kwijt. Ik had besloten op een gegeven moment om een opleiding te gaan doen die ik leuk vind en waar ik altijd van had willen dromen. Ook mijn werk heb ik aan de schandpaal gehangen want daar kwam nog het meeste frustatie van. Ik had maar besloten nu ik nog niet afhankelijk van geld ben om maar tot aan de zomervakantie een leuk leventje te gaan leven (veel omgaan met andere mensen en proberen het beste eruit te halen) voor een half jaar en na de zomervakantie zie ik wel weer. Ik vind dit nog steeds een fijne gedachte en ben blij dat ik het gedaan heb, al wel reist de vraag op wat moet ik met al die tijd? Maar zo blijf je bezig zucht.. ik ben blij dat het lente is.

[Verwijderd]

Zie je, er zijn dingen genoeg die gewoon gebeuren zonder dat je erover na hoeft te denken, en er toch blij mee kunt zijn. Zoals lees hiervoor, "Ik ben blij dat het lente is". Ik weet niet hoe het bij jullie in de buurt zit, maar je ziet de mensen om dit meestal echt opleven... (*of het ligt aan de korte rokjes, dat kan natuurlijk ook)

[Eijkb]

Decon Frost schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 20:49:
Ik heb van nature uit een heel erg materialisatiese aanleg. Ik hou van werken en zie de leuke gadgets naar me toe komen. Ik zou ook wel aanzien willen, Of zelfs beroemd… Ik zie beroemd worden zelfs als een keuze die je kunt maken. Dat heeft dan weer alles te maken met bewust zijn van jezelf. Geloof mij ik ga er alles aan probeer te doe om op mijn 30ste te kunnen rentenieren, Klinkt zowel als uitstel als optimistisch, maar ik geloof daar in, ik zoek alleen nog die juiste weg.

Komt heel herkenbaar voor. Toen ik begin 20 was heb ik altijd geroepen dat ik voor mijn 30ste miljonair zou zijn. Gelukkig ben ik op tijd naar Belgie verhuist zodat ik daadwerkelijk miljonair was (in Belgische franken ). Inmiddels ben ik 30 (precies) en heb ik dus 3 jaar geleden de keuze gemaakt dat de ratrace (en alle kapatalistiche voordelen die daarbij horen) niet mijn ding is.

Tweaker voorbeeldje: Ik kocht bijna halfjaarlijks een nieuwe PC om toch maar het gevoel te hebben dat ik up-to-date was. Tegenwoordig zit ik nog op mijn laatste PC die ik in die periode gekocht heb. En wonder boven wonder kan ik alles doen wat ik wil! Dus je hebt helemaal niet de laatste PC nodig. Ander voorbeeldje: Als vrienden een nieuwe gadget kochten, moest ik dat natuurlijk ook hebben. Ik zag de voordelen die hun hadden. Nu ben ik erachter gekomen dat hun voordelen mijn voordelen niet zijn.

Neem nu de evolutie naar Plasma / LCD TV's. Een aantal vrienden van me hebben zo'n gigantisch ding thuis hangen. Mijn eerste gevoel was: "Wil ik ook!" maar als snel daarna (2 seconden) kwam de bewustwording dat ik zo niet meer wil zijn en ben heden ten den dage nog steeds tevreden met mijn Old skool 4:3 TV uit de jaren '90. Zodra je inziet dat het hebben echt het einde is van het plezier dan leef je op materialistisch gebied een stuk rustiger.

Decon Frost schreef op woensdag 17 mei 2006 @ 20:49:
Ik zou ook heel graag willen gaan reizen, liefst een of twee jaar. Uiteraard ga je dan terplekken wat bijklussen om de kost te verdienen. Maar die eerste stap is ehm ja.. uitstelbaar.

Kinderen en een vrouw is voor mij eigenlijk weer een apart topic… Ik noem het “DE keuze van je LEVEN”. Heel discuseerbaar.

Als je wil gaan reizen moet je je 2 dingen realiseren:

1) Voor je dertigste miljonair worden kan je wel vergeten, daar zou je echt iedere dag voor nodig hebben en lukt alleen met een eigen bedrijf, eigen initiatief of inderdaad heel toevallig de lotto.

2) Doe dit voor je dertigste / voor je vaste relatie / voor je vaste baan! Zodra je één van deze drie punten bereikt hebt zul je zien dat het moeilijker word om effe 2 jaar er tussen uit te gaan. Veel vrienden van me hebben na / tijdens hun opleiding gereisd (Australie, Azie, Zuid Amerika) en ik zie echt dat ze daar voordelen van gehad hebben. Dus mocht je dat echt willen: DOEN! En niet te lang mee wachten. Persoonlijk hou ik helemaal niet van reizen. Vind de zomervakantie al zo'n gedoe

Last but not least: De dertigersdip heb ik dus wat vroeger gehad. Komt waarschijnlijk ook omdat ik redelijk vroeg ben begonnen met een carriere najagen. Gelukkig toen dé stap genomen om uit de ratrace te stappen. De rust die ik toen gevonden heb weegt niet op tegen de mogelijkheid om snel miljonair te zijn / worden or whatever.