Mijn idee is dat alles, maar dan ook alles onvermijdelijk is. Er is maar een manier waarop de dingen kunnen 'gebeuren'. Het zal vast en zeker geen nieuw idee zal zijn, maar wel het discussieren waard.
Om het mezelf even makkelijk te maken, zal ik het op dezelfde manier uitleggen als ik bij m'n vriend deed, toen het idee me te binnen schoot.
Als ik een boek laat vallen, valt dat boek altijd naar beneden. Geen twijfel (uitzonderingen daargelaten) over mogelijk. Als ik precies dezefde situatie zou herhalen zou hij precies hetzelfde gaan, toch?
). Dat klinkt saai en op het eerste gezicht onlogisch, maar als het andersom zou zijn misschien nog wel minder logisch.
Levende dingen verschillen daarom ook niets van computers. Ze zijn alleen een beetje gecompliceerder. Het eerste leven is waarschijnlijk gewoon door puur toeval (hoewel... het was onvermijdelijk) is ontstaan. De kans dat er een rekenmachine op kleine schaal ontstaat is natuurlijk ondenkbaar klein, maar hij is er wel. Dat is ook weer een verklaring waarom je geen leven om ons heen ziet. We hebben al een ontzettend grote ruimte verkent op tekens van buitenaards leven, maar hebben er nog kunnen ontdekken.
Vervolgens is de kans ook heel klein dat zo'n mini-rekenmachine blijft bestaan, of uitgroeit tot een gecompliceerdere machine met meer mogelijkheden, maar opnieuw is deze kans er wel.
De mens is dan gewoon een verontwikkelde mini-rekenmachine. Net als computers zal elke vorm van leven niets doen zonder input/impuls. De mens is echter al zo gecompliceerd, dat deze impuls door zo'n uitgebreid systeem wordt gehaald, dat voor ons reverse enginering bijna onmogelijk is geworden. Er wordt gewoon zo veel met die impuls gedaan, dat wij nog maar moeilijk een link kunnen leggen tussen de actie en de reactie (hoewel een actie natuurlijk ook weer een reactie is.) Maar uiteindelijk komt het er gewoon op neer dat je dus niet kan 'denken', maar dan blijft er nog een grote vraag over: "Wat ben jij dan?"
Om het mezelf even makkelijk te maken, zal ik het op dezelfde manier uitleggen als ik bij m'n vriend deed, toen het idee me te binnen schoot.
Als ik een boek laat vallen, valt dat boek altijd naar beneden. Geen twijfel (uitzonderingen daargelaten) over mogelijk. Als ik precies dezefde situatie zou herhalen zou hij precies hetzelfde gaan, toch?
Oké neem een moment. Kopieer het: Je hebt nu dus 2 identieke momenten. We voegen vervolgens nog een beetje tijd toe. En in beide momenten zal nu precies hetzelfde gebeuren, de momenten zijn immers identiek. Klopt toch?"Het boek kan toch ook net iets anders vallen."
Maar dat betekent nu dus ook dat beide situaties weer allebei in dezelfde situaties uit zullen komen enz. Wat betekent dat wat er op de situatie volgt onvermijdelijk is, en de situatie die daarop volgt ook weer enz."Ik denk het wel."
Dus we gaan nog een stapje verder. Wat zijn onze gedachten? Zijn onze gedachten niet slechts een gevolg van de chemische reacties in onze kleine hoofdje (nou ja, wat is klein en wat is groot?"Uhm..."
Levende dingen verschillen daarom ook niets van computers. Ze zijn alleen een beetje gecompliceerder. Het eerste leven is waarschijnlijk gewoon door puur toeval (hoewel... het was onvermijdelijk) is ontstaan. De kans dat er een rekenmachine op kleine schaal ontstaat is natuurlijk ondenkbaar klein, maar hij is er wel. Dat is ook weer een verklaring waarom je geen leven om ons heen ziet. We hebben al een ontzettend grote ruimte verkent op tekens van buitenaards leven, maar hebben er nog kunnen ontdekken.
Vervolgens is de kans ook heel klein dat zo'n mini-rekenmachine blijft bestaan, of uitgroeit tot een gecompliceerdere machine met meer mogelijkheden, maar opnieuw is deze kans er wel.
De mens is dan gewoon een verontwikkelde mini-rekenmachine. Net als computers zal elke vorm van leven niets doen zonder input/impuls. De mens is echter al zo gecompliceerd, dat deze impuls door zo'n uitgebreid systeem wordt gehaald, dat voor ons reverse enginering bijna onmogelijk is geworden. Er wordt gewoon zo veel met die impuls gedaan, dat wij nog maar moeilijk een link kunnen leggen tussen de actie en de reactie (hoewel een actie natuurlijk ook weer een reactie is.) Maar uiteindelijk komt het er gewoon op neer dat je dus niet kan 'denken', maar dan blijft er nog een grote vraag over: "Wat ben jij dan?"
"Tja..."