Ik zit op dit moment met mezelf in een lastige situatie en het enige wat me hindert is toch een knagend gevoel. Ik werk op dit moment al 22 maanden op een callcenter en in oktober van dit jaar loopt mijn laatste contract af en dien ik een OT te krijgen. De kans dat ik daadwerkelijk een OT krijg is niet van belang. Het is nu zo dat ik mogelijk wederom met een voltijd studie begin waardoor ik moet stoppen met werken in feite. Ik heb echter gereageerd op een part-time vacature in mijn eigen woonplaats en ik kreeg te horen dat de openstaande vacature bij mijn huidige werkgever was. In principe te mooi om waar te zijn en ik heb ook direct geinformeerd, maar ik zit nu met het volgende probleem. De uren die ik daar kan en mag draaien zijn perfect voor mij om een voltijd studie te doen. Het punt is dat hen op dit moment de mensen zoeken en uiteraard niet kunnen aangeven of er in augustus of september nog plek is voor part-timers op de uren die ik wil. Ik ben 2 maanden terug ook nog verkast van de telefonische support naar de e-mail support en het bevalt me echt geweldig. (Voor de mensen die weten wie ik ben, dit is écht zo) Mijn huidige teamleader had de mogelijkheid om mij niet aan te nemen en heeft desondanks mij aangenomen waarvoor ik hem zeer dankbaar ben. Het punt is nu dat het gaat knagen aan mijn trots/eergevoel en ook de loyaliteit tov mijn huidige teamleader waaraan ik toch wat te danken heb.
Wellicht een iets onsamenhangend verhaal, maar wat zouden jullie doen en wat weegt bij jullie zwaarder? Eigen motivatie of toch loyaliteit tov huidige werkgever?
Wellicht een iets onsamenhangend verhaal, maar wat zouden jullie doen en wat weegt bij jullie zwaarder? Eigen motivatie of toch loyaliteit tov huidige werkgever?
"I don't take life too seriously, no one gets out alive anyways..."