:strip_icc():strip_exif()/u/23647/Untitled-2.jpg?f=community)
[ ik heb toestemming voor dit topic van de mods ]
Momenteel ben ik met onderzoekers van de Universiteit Utrecht bezig met een grootschalig onderzoek naar werkstress. Dit onderzoek wordt online afgenomen, en je kunt daar ook aan mee doen via: http://disq.humandevelopment.nl. Na het invullen krijg je de mogelijkheid je eigen stressprofiel te ontvangen.
Tot zover de werving
Laat ik wat meer vertellen over werkstress en de studie waar we mee bezig zijn.
De aard van werk is de afgelopen halve sterk veranderd. Fysieke arbeid heeft bij veel banen plaatsgemaakt voor dienstverlening, waarbij voornamelijk sprake is van mentale arbeid. Dit heeft tot gevolg dat werk tegenwoordig vooral mentaal en emotioneel belastend is, waar het vroeger vooral fysiek belastend was. Daarnaast is de werkdruk de afgelopen jaren in vrijwel alle sectoren aanzienlijk toegenomen. Dit heeft bijgedragen tot een toename van de mate van werkstress, het gevolg van voortdurende blootstelling aan stressoren die constante psychologische (emotionele en cognitieve) inspanning vereisen. Op haar beurt heeft dit geleid tot een toename in het aantal psychische en fysieke gezondheidsklachten, waaronder burnout, depressie, psychische vermoeidheid en diverse psychosomatische stoornissen zoals hartklachten en RSI. Naast de schade voor individuele werknemers, zijn de economische kosten van deze gezondheidsklachten aanzienlijk. De kosten van stress door psychosociale arbeidsbelasting in Nederland, door verzuim, uitkeringen en morbiditeit, worden geschat op 4 miljard euro per jaar. Het is dus niet verwonderlijk dat veel onderzoek wordt gedaan naar werkstress en mogelijkheden om het te voorkomen.
Dat is waar ons onderzoek in het spel komt. In de afgelopen jaren is een groot aantal theoretische modellen ontwikkeld om te beschrijven waar stress nu door ontstaat. Het gros van die modellen veronderstelt dat er 'balans' moet zijn tussen de eisen van je werk (taakeisen) en de hulpbronnen van je werk. Een taakeis is bijvoorbeeld een hoge werkdruk, en een mogelijke hulpbron is sociale steun door je collega's. Het idee is dat als je geen balans ervaart werkstress het gevolg is. Deze balansmodellen zijn in de loop der tijd complexer geworden. In eerste instantie werden alle mogelijke taakeisen en hulpbronnen op 1 hoop gegooid. Dat bleek niet goed te werken, want in de praktijk werden niet zulke duidelijke relaties gevonden tussen taakeisen en hulpbronnen. Een recentelijk model is het DISC-model, waar ons onderzoek over gaat. In dit model wordt veronderstelt dat er drie groepen taakeisen en drie groepen hulpbronnen zijn; emotioneel, fysiek en cognitief. Een emotionele taakeis is bijvoorbeeld het omgaan met lastige klanten, terwijl een cognitieve taakeis het oplossen van een moeilijk programmeerprobleem kan zijn. Een emotionele hulpbron zou dan weer de emotionele steun van collegas kunnen zijn, terwijl een kundige collega die zijn kennsi met je deelt een cognitieve hulpbron kan zijn. Het idee is dat cognitieve taakeisen het beste kunnen worden 'geremd' door cognitieve hulpbronnen, terwijl emotionele taakeisen het beste kunnen worden geremd door emotionele hulpbronnen. Hetzelfde geldt voor fysieke taakeisen en hulpbronnen. Een concreet voorbeeld is dat je bij het tillen van zware objecten het beste een mechanische tilarm kunt gebruiken om werkstress te voorkomen. Dit klinkt vrij triviaal, maar het DISC-model is het eerste model dat dat veronderstelt. Het DISC-model veronderstelt verder dat er ook drie groepen zijn in de consequenties van een ervaren disbalans tussen taakeisen en hulpbronnen. Er zijn ook hier cognitieve, fysieke en emotionele consequenties. Concreet; als je moeilijke programmeerproblemen op moet lossen (cognitieve taakeis) en je hebt geen cognitieve hulpbronnen (zoals kundige collegas, boeken, enz) dan volgen voornamelijk cognitieve consequenties, zoals moeite hebben met concentreren, moeite met abstract denken, enz. Als je juist emotionele taakeisen hebt (het omgaan met patienten die stervende zijn) en je hebt geen collegas die je steunen (emotionele hulpbron) dan is een emotionele consequentie, zoals emotionele uitputting, het meest verwacht. En bij fysieke taakeisen zijn uiteraard fysieke consequenties meer verwacht, zoals hernia, RSI, enz. Het model doet ook meer positieve voorspellingen, zoals dat bij een balans tussen bijv cognitieve taakeisen en cognitieve hulpbronnen juist sprake is van positieve cognitieve consequenties, zoals 'actief leren'.
Wat visueler:
In een aantal studies dat al is uitgevoerd blijkt deze voorspelling gedeeltelijk te kloppen. Het aardige van het DISC-model, ook al is het wat lastig te volgen als je het niet kent, is dat er concrete oplossingen uit volgen. Mensen die emotioneel zwaar werk verrichten moeten dus vooral emotionele hulpbronnen hebben. Veel organisaties kunnen daar voor zorgen.
Nu is het DISC-model nog weinig op grote schaal getoetst. Tot nu toe is vooral naar mensen gekeken die in de zorg werkzaam waren. Wij willen het model op grotere schaal toetsen, en allerlei beroepsgroepen benaderen. Vandaar ook deze post op dit forum. Het helpt ons echt als je ook mee wilt doen. Als je trouwens bij een wat groter bedrijf werkt, dan ook het hele bedrijf meewerken. Voor bedrijven waar 15+ mensen meedoen (dan is de steekproef representatief) maken we een eigen stressprofiel. Daar staat in welke aspecten van het werk werknemers (uiteraard anoniem) als stressvol of juist stressremmend ervaren.
Momenteel ben ik met onderzoekers van de Universiteit Utrecht bezig met een grootschalig onderzoek naar werkstress. Dit onderzoek wordt online afgenomen, en je kunt daar ook aan mee doen via: http://disq.humandevelopment.nl. Na het invullen krijg je de mogelijkheid je eigen stressprofiel te ontvangen.
Tot zover de werving
Laat ik wat meer vertellen over werkstress en de studie waar we mee bezig zijn.De aard van werk is de afgelopen halve sterk veranderd. Fysieke arbeid heeft bij veel banen plaatsgemaakt voor dienstverlening, waarbij voornamelijk sprake is van mentale arbeid. Dit heeft tot gevolg dat werk tegenwoordig vooral mentaal en emotioneel belastend is, waar het vroeger vooral fysiek belastend was. Daarnaast is de werkdruk de afgelopen jaren in vrijwel alle sectoren aanzienlijk toegenomen. Dit heeft bijgedragen tot een toename van de mate van werkstress, het gevolg van voortdurende blootstelling aan stressoren die constante psychologische (emotionele en cognitieve) inspanning vereisen. Op haar beurt heeft dit geleid tot een toename in het aantal psychische en fysieke gezondheidsklachten, waaronder burnout, depressie, psychische vermoeidheid en diverse psychosomatische stoornissen zoals hartklachten en RSI. Naast de schade voor individuele werknemers, zijn de economische kosten van deze gezondheidsklachten aanzienlijk. De kosten van stress door psychosociale arbeidsbelasting in Nederland, door verzuim, uitkeringen en morbiditeit, worden geschat op 4 miljard euro per jaar. Het is dus niet verwonderlijk dat veel onderzoek wordt gedaan naar werkstress en mogelijkheden om het te voorkomen.
Dat is waar ons onderzoek in het spel komt. In de afgelopen jaren is een groot aantal theoretische modellen ontwikkeld om te beschrijven waar stress nu door ontstaat. Het gros van die modellen veronderstelt dat er 'balans' moet zijn tussen de eisen van je werk (taakeisen) en de hulpbronnen van je werk. Een taakeis is bijvoorbeeld een hoge werkdruk, en een mogelijke hulpbron is sociale steun door je collega's. Het idee is dat als je geen balans ervaart werkstress het gevolg is. Deze balansmodellen zijn in de loop der tijd complexer geworden. In eerste instantie werden alle mogelijke taakeisen en hulpbronnen op 1 hoop gegooid. Dat bleek niet goed te werken, want in de praktijk werden niet zulke duidelijke relaties gevonden tussen taakeisen en hulpbronnen. Een recentelijk model is het DISC-model, waar ons onderzoek over gaat. In dit model wordt veronderstelt dat er drie groepen taakeisen en drie groepen hulpbronnen zijn; emotioneel, fysiek en cognitief. Een emotionele taakeis is bijvoorbeeld het omgaan met lastige klanten, terwijl een cognitieve taakeis het oplossen van een moeilijk programmeerprobleem kan zijn. Een emotionele hulpbron zou dan weer de emotionele steun van collegas kunnen zijn, terwijl een kundige collega die zijn kennsi met je deelt een cognitieve hulpbron kan zijn. Het idee is dat cognitieve taakeisen het beste kunnen worden 'geremd' door cognitieve hulpbronnen, terwijl emotionele taakeisen het beste kunnen worden geremd door emotionele hulpbronnen. Hetzelfde geldt voor fysieke taakeisen en hulpbronnen. Een concreet voorbeeld is dat je bij het tillen van zware objecten het beste een mechanische tilarm kunt gebruiken om werkstress te voorkomen. Dit klinkt vrij triviaal, maar het DISC-model is het eerste model dat dat veronderstelt. Het DISC-model veronderstelt verder dat er ook drie groepen zijn in de consequenties van een ervaren disbalans tussen taakeisen en hulpbronnen. Er zijn ook hier cognitieve, fysieke en emotionele consequenties. Concreet; als je moeilijke programmeerproblemen op moet lossen (cognitieve taakeis) en je hebt geen cognitieve hulpbronnen (zoals kundige collegas, boeken, enz) dan volgen voornamelijk cognitieve consequenties, zoals moeite hebben met concentreren, moeite met abstract denken, enz. Als je juist emotionele taakeisen hebt (het omgaan met patienten die stervende zijn) en je hebt geen collegas die je steunen (emotionele hulpbron) dan is een emotionele consequentie, zoals emotionele uitputting, het meest verwacht. En bij fysieke taakeisen zijn uiteraard fysieke consequenties meer verwacht, zoals hernia, RSI, enz. Het model doet ook meer positieve voorspellingen, zoals dat bij een balans tussen bijv cognitieve taakeisen en cognitieve hulpbronnen juist sprake is van positieve cognitieve consequenties, zoals 'actief leren'.
Wat visueler:
In een aantal studies dat al is uitgevoerd blijkt deze voorspelling gedeeltelijk te kloppen. Het aardige van het DISC-model, ook al is het wat lastig te volgen als je het niet kent, is dat er concrete oplossingen uit volgen. Mensen die emotioneel zwaar werk verrichten moeten dus vooral emotionele hulpbronnen hebben. Veel organisaties kunnen daar voor zorgen.
Nu is het DISC-model nog weinig op grote schaal getoetst. Tot nu toe is vooral naar mensen gekeken die in de zorg werkzaam waren. Wij willen het model op grotere schaal toetsen, en allerlei beroepsgroepen benaderen. Vandaar ook deze post op dit forum. Het helpt ons echt als je ook mee wilt doen. Als je trouwens bij een wat groter bedrijf werkt, dan ook het hele bedrijf meewerken. Voor bedrijven waar 15+ mensen meedoen (dan is de steekproef representatief) maken we een eigen stressprofiel. Daar staat in welke aspecten van het werk werknemers (uiteraard anoniem) als stressvol of juist stressremmend ervaren.
:strip_icc():strip_exif()/u/2544/oren.jpg?f=community)
), telt dat ook? (Philips Semi)
:strip_exif()/u/4652/ozicon.gif?f=community)
:strip_exif()/u/52746/eric-cartman_small.gif?f=community)