Angst voor de dood

[Anoniem: 51137]

Goedenavond allemaal,

Volgens mij zit ik met een serieus probleem wat ik wil toelichten in dit forum.

De laatste paar weken is mijn leven soms af en toe een hel. Het enige waar ik dan aan kan denken is doodgaan... Hoe het zal gebeuren, wat er daarna is (is er wel wat), dat ik nooit meer terugkom etc.
Het is een enge gedachte, als je moet gaan slapen je en je jezelf druk maakt om doodgaan is dat geen lekker gevoel, wetende dat ook 's nachts in je slaap je hart het kan begeven.

Ik ben weer meer gaan sporten om gezond te leven, ga stoppen met roken 10 september en nog meer van die dingen, maar de angst blijft zo permanent aanwezig.
Hobbies heb ik wel, ben aktief voetbaltrainer wat ik he-le-maal het einde vindt, heb vrienden, helaas geen vriendin. Als het aan een paar meiden lag diverse keren in recent verleden had ik nu een vriendin gehad maar als het erop aankomt zeg ik altijd maar dat ik niet wil.
Nu wil ik wel een vriendin, om me nie zo eenzaam te voelen etc.

Ik probeer te denken aan de mooie dingen van het leven: hobbies, trouwen, werk etc, maar het kan me maar niet opfleuren. Sterker nog, ik ben zelfs bezig met muziek uit te zoeken voor mijn begravenis

Tevens heb ik weleens last van steken rond mijn hart, gepaart met de gedachte van het doodgaan is dit erg beangstigend. Pas, bij de voetbal, had ik chips op, 's avonds uitgegaan (zelfs toen spookte de gedachte over doodgaan door mijn hoofd) en toen ik thuiskwam en in bed lag begon ik spontaan te zweten, van angst?

De enige, schrale, troost die ik kan vinden in de dood is dat ik niet de enige ben, en ik waarschijnlijk later ga dan mijn familie en dan hoop ik maar dat ik tegen die tijd ook zelf dood wil, omdat ik toch niks meer heb hier, maar het blijft zo eng.

Sorry voor dit lange verhaal, maar ik moet dit kwijt en hoop op wat adviezen, of mensen die dit ook hadden en er weer bovenop zijn.

[ Voor 4% gewijzigd door Anoniem: 51137 op 30-08-2005 23:28 ]

[Anoniem: 144879]

"er is leven, er is leven na de dood..."

Er zijn veel mensen die bij dergelijke problemen naar de fles grijpen (en dan niet die met water in).
Ik zou gewoon zeggen: zoek enkele vrienden op. Ga daarmee rustig iets doen, sla een babbeltje er mee e.d. Gewoon: enjoy. (als je dan dood gaat, heb je die pret tenminste nog gehad)

[the-edge]

Je hebt vrienden, je bent actief voetbaltrainer dus je hebt ook wel een beetje een band met je 'leerlingen'? Ik bedoel, dat je kun je toch niet zomaar achter je laten allemaal?

Heb je geen broers/zussen/ouders waarmee je hier over kan praten? De steken rond je hart zijn waarschijnlijk omdat jeje te druk maakt.. Doe het even wat rustiger aan allemaal...

[ Voor 14% gewijzigd door the-edge op 31-08-2005 09:43 ]

[DiedX]

Niet zo bekend probleem, maar ik denk dat een psycholoogje geen kwaad kan. Ik heb zelf zoiets gehad met de Duivel (666 om precies te zijn). Overal zag ik 666.

Blijkt dat de geest (in je kop dus ) zich zo inricht dat als je aan iets denkt, je er op gaat letten. Wil je schoenen hebben, dan kijk je alleen maar naar schoenenzaken kijken. Ik zag overal 666, en dacht dat de duivel /letterlijk/ achter me aan zat. Ik vermoed dat dat hier hetzelfde is. Uiteindelijk redelijk morbide gedachten gehad, waarbij ik ook mijn muziek uitgekozen heb (Come as you are - Nirvana).

Tip:

Veel sporten, buitenlucht. Lukt het niet -> Psycho. En uiteindelijk komt het echt wel goed!

[pinockio]

Hoewel je probleem serieus is, en niet zomaar opgelost kan worden door met wat vrienden te praten (face it), is het niet hopeloos.

Ik ben geen psychiater maar het lijkt erop dat je aan angsten lijdt. Dit hoeft niet je hele leven zo te blijven (en je bent te jong om binnenkort te sterven), maar dan moet je wel professionele hulp zoeken. Wat in dat opzicht het beste is weet ik niet, maar de eerste stap is naar je huisarts gaan.

Het is vast mogelijk weer normaal in het leven te staan (via "praten en pillen") maar neem dan de stap en zoek hulp! Veel succes.

Oh, nog iets: er zijn meer mensen die van chips gaan zweten. Dit kan door het zout komen, maar ook door de smaakversterkers (natriumglutaminaat) die in sommige (steeds meer) soorten zitten. Niets om je echt druk over te maken, maar neem anders nootjes i.p.v. chips. Of naturelchips (daar zit het meestal niet in).

[ Voor 23% gewijzigd door pinockio op 31-08-2005 09:58 ]

[the-edge]

DiedX schreef op woensdag 31 augustus 2005 @ 09:45:
Niet zo bekend probleem, maar ik denk dat een psycholoogje geen kwaad kan. Ik heb zelf zoiets gehad met de Duivel (666 om precies te zijn). Overal zag ik 666.

Blijkt dat de geest (in je kop dus ) zich zo inricht dat als je aan iets denkt, je er op gaat letten. Wil je schoenen hebben, dan kijk je alleen maar naar schoenenzaken kijken. Ik zag overal 666, en dacht dat de duivel /letterlijk/ achter me aan zat. Ik vermoed dat dat hier hetzelfde is. Uiteindelijk redelijk morbide gedachten gehad, waarbij ik ook mijn muziek uitgekozen heb (Come as you are - Nirvana).

Tip:

Veel sporten, buitenlucht. Lukt het niet -> Psycho. En uiteindelijk komt het echt wel goed!

Dat klinkt wel eng eigenlijk.. Hoop dat ik het zelf niet mee maak..

[DiedX]

the-edge schreef op woensdag 31 augustus 2005 @ 09:48:
[...]


Dat klinkt wel eng eigenlijk.. Hoop dat ik het zelf niet mee maak..

Yup, is het ook. Het goede nieuws: een goed persoon kan je zo laten zien dat het normaal is om zo te denken. Het is puur een natuurkundig iets (dat schoenenvoorbeeld).

Maar als je je fiets pakt, je telefoon in je kontzak zit (en denkt dat die overgaat), en je ziet #053766612* in je display staan, dan flip je gewoon. Omdat je er op let.

Dus zoals Ruud zei. Laat je niet gekmaken

[maratropa]

Er was hier laatst ook iemand anders die er last had, misschien staat in dat topic ook nog wat nuttigs.

Maarja als het echt een probleem gaat worden, moet je wat hulp zoeken, dat helemaal geen schande. En laat je een keer uitchecken door een dokter, gewoon zodat je hoort dat er niks met je is, want die steken lijken me stress/drukte/zenuwen etc. Er lopen daar ook een hoop zenuwknopen waar je ook last van kan hebben.

De dood is iets waar we allemaal mee moeten leven. Zaak is dat als je gaat, wanneer dit ook is, je tevreden bent, denk ik iig. Steldat je spijt hebt of iets nog moet doen, dan wordt doodgaan ook enger lijkt me.

Elke dag even zonder angst aan de dood denken zorgt er voor dat ik bepaalde dingen niet vergeet. Mensen waarme je nog dingen moet bepraten, dingen die je van jezelf dwars zitten, etc.

[Anoniem: 126560]

Die steken rond m´n hartstreek heb ik ook wel eens.. Kwestie van rustig ademen en wachten tot het voorbij gaat, ik heb er nog niet bij stilgestaan dat het misschien iets ernstigs zou kunnen zijn.

En ook al was het iets ernstigs, dan zou ik het nog niet willen weten.. Ik leef liever gelukkig verder dan dat ik telkens met het idee moet leven dat ik de volgende dag misschien de kans er toe niet meer heb.. Wat heb je aan de 100 halen terwijl je elke dag stil moet staan bij elke manier waarop je misschien een paar jaar korter zou kunnen leven..

Pluk de dag, je leeft immers maar een keer.. Geniet ervan, voordat je vergeten bent te leven

[RAF1]

Als het je tijd is, is het je tijd. Je kan je er druk over maken of niet het zal geen verschil uitmaken. Probeer in ieder geval elke dag positief op te staan en er het beste van te maken.

Ik weet het klinkt als een dood doener (excuses voor de woord keuze) maar voor mij werkt het wel.

Als ik me ergens over druk maak vraag ik me zelf altijd het volgende af:
Kan ik er wat aan doen? Zo ja, doe er dan wat aan. Zo niet heeft het ook geen zin om je er druk over te maken, want je kan het toch niet veranderen.

Ps die steken heb ik ook wel eens, schijnt iets te zijn met je borst/longspier.

[ Voor 8% gewijzigd door RAF1 op 31-08-2005 10:07 ]

[YellowCube]

ook geen psychiater en makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb dit zelf ook een tijdlang gehad en ben er uiteindelijk op deze manier tegenaan gaan kijken:
doodgaan is iets waar je in principe geen enkele controle over hebt (uiteraard tot op zekere hoogte wel: je kunt uitkijken bij het oversteken, gezond leven etc, maar daar houdt het op) en dus heeft het geen nut je daar druk over te maken. Ben je iemand die graag de controle heeft over dingen in z'n leven?
Imho kun je op alle mogelijke manieren tegen die stelling aankijken, maar alleen maar uitkomen op het feit dat ie 100% waar is.

Je zegt ook: "Sterker nog, ik ben zelfs bezig met muziek uit te zoeken voor mijn begravenis".
Wat is daar zo verkeerd aan? Ik heb met volle regelmaat dat ik denk: dit nummer zou wel wat zijn voor m'n begrafenis.
Als je er een soort van "oh nee, dit soort dingen mag ik niet denken" idee aan gaat verbinden, dan wordt de kans alleen maar groter dat zo'n gedachte weer terug komt. Een beetje wat DiedX zegt: hoe meer je jezelf gaat verbieden ergens aan te denken, hoe groter de kans is dat je er juist aan denkt.
Naar mijn weten is er nog nooit iemand doodgegaan doordat ie dacht aan z'n eigen begrafenis. Een gedachte over iets wil niet zeggen dat je het daadwerkelijk afroept over jezelf.

Als het echt een totale obsessie begint te worden, waardoor je niet meer normaal kunt functioneren, dan is het wellicht niet gek om een keer met een kundig iemand te gaan praten (dat kan zelfs je eigen huisarts zijn).

Wat ik me nog afvraag: hoe oud ben je eigenlijk?

[ Voor 3% gewijzigd door YellowCube op 31-08-2005 10:17 ]

[Anoniem: 146043]

pinockio schreef op woensdag 31 augustus 2005 @ 09:48:
Hoewel je probleem serieus is, en niet zomaar opgelost kan worden door met wat vrienden te praten (face it), is het niet hopeloos.

Ik ben geen psychiater maar het lijkt erop dat je aan angsten lijdt. Dit hoeft niet je hele leven zo te blijven (en je bent te jong om binnenkort te sterven), maar dan moet je wel professionele hulp zoeken. Wat in dat opzicht het beste is weet ik niet, maar de eerste stap is naar je huisarts gaan.

Het is vast mogelijk weer normaal in het leven te staan (via "praten en pillen") maar neem dan de stap en zoek hulp! Veel succes.

Oh, nog iets: er zijn meer mensen die van chips gaan zweten. Dit kan door het zout komen, maar ook door de smaakversterkers (natriumglutaminaat) die in sommige (steeds meer) soorten zitten. Niets om je echt druk over te maken, maar neem anders nootjes i.p.v. chips. Of naturelchips (daar zit het meestal niet in).

Mag ik eraan toevoegen:

->Hoe groot is de reële kans dat je sterft?? Zo snel ben je niet dood hoor

Mocht het echt niet meer lukken dan raad ik ook een bezoek aan bij de psychiator. Dat is niets om je voor te schamen. Ik heb er al 22 jaar een. Er zijn tegenwoordig prima medicijnen om de angst te temperen. Ik weet heel goed hoe dat voelt omdat ik er zelf ook mee te maken heb gehad. En over die vriendin. Zet een advertentie of zoek de gelegenheden op waar veel dames zijn.

[Rey Nemaattori]

Anoniem: 51137 schreef op dinsdag 30 augustus 2005 @ 23:25:
Ik ben weer meer gaan sporten om gezond te leven, ga stoppen met roken 10 september en nog meer van die dingen, maar de angst blijft zo permanent aanwezig.

Blijkbaar zit de schrik er nog niet goed in..anders zou je niet eerst nog rustig door paffen

Stop nu, je kunt het, nix ' laatste trekje'. Als je nu niet stoppen kun lukt de jad op 10 september ook niet.

Anoniem: 51137 schreef op dinsdag 30 augustus 2005 @ 23:25:
Nu wil ik wel een vriendin, om me nie zo eenzaam te voelen etc.

Een vrouw is niet altijd een oplossing he. Tis niet dat je een vriendin een remedie tegen eenzaamheid, het helpt wel maar ik denk dat het je niet in dank afgenomen word

Anoniem: 51137 schreef op dinsdag 30 augustus 2005 @ 23:25:
Ik probeer te denken aan de mooie dingen van het leven: hobbies, trouwen, werk etc, maar het kan me maar niet opfleuren. Sterker nog, ik ben zelfs bezig met muziek uit te zoeken voor mijn begravenis

Ik ook maar ik heb geen idee wat ik draaien wil, om nou mijn hele lijst af te spelen, daar zullen mensen ook wel niet vrolijk van worden dan moeten ze 2-3 uur al dat gejengel aan horen

Anoniem: 146043 schreef op woensdag 31 augustus 2005 @ 10:22:
->Hoe groot is de reële kans dat je sterft?? Zo snel ben je niet dood hoor

Met de huidige levens verwachtingen heeft ie nog heel wat jaartjes te gaan.....

[DiedX]

Tevens heb ik weleens last van steken rond mijn hart, gepaart met de gedachte van het doodgaan is dit erg beangstigend. Pas, bij de voetbal, had ik chips op, 's avonds uitgegaan (zelfs toen spookte de gedachte over doodgaan door mijn hoofd) en toen ik thuiskwam en in bed lag begon ik spontaan te zweten, van angst?

Kan je nagaan hoe slecht iemand leest. Heel het hart-verhaal heb ik gemist.
Ook dit komt mij (gek genoeg) bekend voor. Ik heb zelf de diagnose sportershart gekregen (vergroot hart, waardoor hij overslaat, en gekke dingen doet). Omdat je het over na het sporten hebt zou dit kunnen kloppen. Je kan een test laten doen via de huisarts (niks engs, juist cool om je eigen hartslag te zien).

Ik wil wel benadrukken dat ik ondertussen van mijn 666-gedachten af ben. Een drukke periode (ouders uit elkaar, problemen met een vriend) met veel drukte en weinig ontspanning kan hier zo voor zorgen. Zoals mijn huisarts zei bij de doorverwijzing naar de psycho:

- Het leven moet je zien als een weegschaal. Normaliter staat hij in het midden, maar soms slaat hij uit.

Ik kan je een gesprek met de psycho aanraden. Iedereen trouwens, het is heel gaaf om je kwijt te kunnen zonder dat daar een oordeel over geveld wordt. Erg cuhl.

Verder: sterkte. Ik heb zelf veel gehad aan de volgende uitspraak (en die ga ik in mijn sig zetten):

Was mich nicht umbringt,macht mich stärker.
Was mich nicht umbringt, macht stark

[ Voor 195% gewijzigd door DiedX op 31-08-2005 12:25 . Reden: Ont-kut :) ]

[Ives]

Dat van die steken in de hartstreek heb ik ook vaak, zelfs daarnet toen ik dat bericht las had ik het nog. Ik vermoet ook gewoon dat dit de maken heeft met men longspier ofzo, want als ik dan diep inamen heb ik ook pijn. Ik ben trouwens nog maar 14.

[Anoniem: 61738]

Die angst voor de dood is heel normaal hoor.
Toen ik zo'n 15 jaar was had ik daar zelf zoveel last van dat ik niet normaal meer kon functioneren en het was de aanleiding voor een diepe en lange depressie.
Ik had toen zo'n grote angst dat ik begon te hyperventileren, te beven en te janken van de angst.
Mijn moeder zegt dat het soms zelf zo erg was dat ik bijna letterlijk verlamd was door de angst.
Op den duur was het zo erg dat ik zelfmoordneigingen had en een einde wou maken aan mijn lijden.
Maar dat durfde ik ook niet want ik dacht dat ik dan naar de hel zou gaan en voor eeuwig zou moeten boeten. Van paranoja gesproken.
Ik ben toen in behandeling gegaan, heb een zware psychiatrische behandeling achter de rug en ook een zware pillenkuur.
Nu ben ik er helemaal overheen, ik moet er zelf mee lachen.
Ik beschouw nu mijn angsten van vroeger als niet meer dan een chemisch onevenwicht in mijn hersenen en zenuwstelsel.
Ik ben beginnen geloven in de elementaire wetten van de natuur en al de rest is larie voor mij
de dood is het einde van een leven en het begin van een nieuw...

[Tachyon]

Anoniem: 61738 schreef op woensdag 31 augustus 2005 @ 13:51:
Die angst voor de dood is heel normaal hoor.

Maar niet als die angst je hele leven gaat beheersen en je er door geobsedeerd raakt. Als je het mij vraagt heeft de TS last van een (gegeneraliseerde) angststoornis.
Google maar eens op "angststoornis" en je komt vele sites tegen met info over dit onderwerp. Angst voor de dood staat daar meestal ook bij.

Mijn advies: blijf er zeker niet mee rondlopen en ga naar je huisarts. Hij kan je medicatie geven om de ergste symptomen te verlichten en je ook doorverwijzen naar een therapeut. Meestal geeft een combinatie van medicijnen en therapie toch het beste resultaat.

[Anoniem: 151720]

Hallo Martinair,

Ik zou heel diep in kunnen gaan op je verhaal - ik heb er ook voor wat betreft werk wel ervaring mee, maar allereerst: hoe is je bloeddruk?
Je verhaal kan zomaar voortkomen uit een veel te lage bloeddruk en ook het ineens gaan zweten hoort daarbij. Ik zou dat even checken - niet alles is direct psychisch - het kan wel, maar soms liggen er aan dit soort verschijnselen vrij simpele lichamelijke klachten aan ten grondslag.

[swampy]

"Always look at the bright side of life"

Mmm bang zijn om dood te gaan, tja het hangt eraf hoe je er tegen aan kijkt het. Persoonlijk is dood een vriend voor mij, nooit ver weg. Hell, zelfs de keus voor huisdier maakt mij "glutton to death', ratten worden vaak namelijk nooit oud ( 2-3 jaar, that is it! )

Zoals ze zeggen met monthy python, always look at the bright side of life. Als toevallig je in een vliegtuig zit dat te pletter valt, denk eens aan de expressieve vorm die het op de grond achterlaat.

[Iblies]

Ik kan ook veel vertellen,
maar ik zal niet verder gaan dan pak een koud biertje, kijk naar de sterren, heldere nacht vandaag, en chill man. We gaan allemaal dood, en we fantaseren allemaal over hoe geweldig het zou zijn zijn als dit of dat zou gebeuren. Onder tussen gaat de zon weer onder, en morgenvroeg komt die weer op. Binnenkort weer herfst en winter en volgend jaar gaat de zon weer schijnen. Waar maak je je druk om.

[Anoniem: 114334]

tja wat moet ik zeggen, heb zelf ook zulke ervaringen gehad, jaren depri geweest etc zelfmoord neigingen noem maar op.
lees eens een boekje bv, de kracht van het nu in de praktijk echt de moeite waard en je kunt nog heel wat leren over jezelf.
bv dat je niet je gedachten bent, deze komen spontaan en je hebt ze niet onder controle.
angst voor de dood is maar een illusionaire voorstelling van het ego dat zich een toekomst voorstelt zonder zich zelf en zijn einde zo voorstelt, maar dit alles is maar een illusie.
het enige wat je hoeft te doen in NU te leven en niet met je gedachten in de toekomst/verleden te leven want dat is je ego.

begin eens simpel te kijken naar je gedachten, zonder te oordelen simpel weg er alleen maar naar te kijken zonder te oordelen of er een etiket op te plakken, voel de gevoelens helemaal en besef je zelf, hier ben ik kijkend naar de gedachten/gevoelens.
al zullen de gedachten je nog een tijdje verleiden om je er weer aan over te geven zullen ze ook weer verdwijnen, simpel door er aandacht aan te geven en je tot besef komt, het zijn illusies en jij bent het niet. want waarom zou je deze gedachten creeeren? niemand doet dit vrijwillig.
wat je ook kunt doen is simpelweg vol aandacht naar je ademhaling luisteren, hoe het volledig automatisch gaat...
of luister simpelweg naar de stilte die overal heerst en onder elk geluid heerst, kijk naar de hemel en kijk naar de ruimte die er is, zo stil als dat is zal je geest worden.
stel je de leegte voor tussen jouw en een object, de leegte van alles om je heen, stel je het voor en merk dat het verstand abrupt tot stilstand komt.

het klinkt nogal filosofisch, ik weet het maar het werkt echt.
de stilte en rust in je geest komen pas als je beseft dat je niet de denker bent.

als je weer denkt over de dood, accepteer dat je een keer dood zult gaan, na aanvaarding komt echt de rust, na een kleine 20 jaar soortgelijke gedachten te hebben gehad moet ik zeggen, de rust is terug in mijn geest. ik denk positiever, en mijn dromen zijn nu dromen geen nachtmerries
angst voor de dood heb ik niet meer, hoogstens angst om te sterven maar dat is gezond.

[Anoniem: 108293]

Was vroeger "goed" in staat om te huilen over onderwerp van de TS, was toen puberend en wel..

Tegenwoordig kijk ik naar hele andere dingen in het leven.. dood gaan we toch allemaal, dus wat al eerder is gezegd: blijf er niet te lang mee rondlopen en probeer (Monty Python) eens wat positiever tegen het leven te gaan kijken (wanneer het kan natuurlijk!)

Succes!

[Anoniem: 23171]

Anoniem: 51137 schreef op dinsdag 30 augustus 2005 @ 23:25:

Tevens heb ik weleens last van steken rond mijn hart, gepaart met de gedachte van het doodgaan is dit erg beangstigend. Pas, bij de voetbal, had ik chips op, 's avonds uitgegaan (zelfs toen spookte de gedachte over doodgaan door mijn hoofd) en toen ik thuiskwam en in bed lag begon ik spontaan te zweten, van angst?

Om even in te haken op het last hebben van steken rond je hart, ik had tot een aantal maanden geleden ook veelvuldig hiervan last, daarnaast ook een drukkende gevoel.
Ik begon me zelf ook steeds meer zorgen maken en dat heeft natuurlijk ook weer invloed, met als gevolg dat ik er steeds meer last van kreeg.

Op een gegeven moment begon ik aan de hand van deze symptonen via internet op onderzoek uit. (Sommige zullen zeggen dat dit geen goed idee is )
Uiteindelijk kwam ik op de site http://www.hyperventilatie.org/symptomen.html uit.
Hierin staan een aantal symptomen beschreven die bij het verschijnsel hyperventilatie horen,
naast de steken in mijn hartstreek en drukkend gevoel in mijn borst, bleken ander lichamelijk ongemakken waarvan ik last had ook in dit lijstje voor te komen. (Wazig zien, trillen etc)

Ik ben daarna nog naar de dokter geweest en die heeft niks ernstig kunnen constateren.
De dokter adviseerde gewoon om meer te gaan bewegen.

Door middel van een simpele ademhalingsoefening, heb ik tot op heden (bijna) geen last meer gehad van deze verschijnselen.

Dus grote kans dat dit bij jouw ook het geval is, je moet je er niet druk overmaken en niet gaan stressen. Dat maakt het alleen maar erger.
Om het zeker te weten, kan je natuurlijk het beste naar de dokter gaan.

[TheovdS]

Ik ben vannochtend bij de dokter geweest omdat ik pijn in m'n hartstreek had. Volgens de dokter komt het door spanningen aangezien ik verder geen klachten had. Het kwam vooral omdat ik me erg ongerust maakte.

Volgens de dokter was het niet m'n hard, maar m'n borstwant.

Misschien is het ook handig om een dokter te bezoeken, misschien verwijst die je wel door naar de psygiator.

[Anoniem: 48656]

Ik denk dat heel veel mensen een angst hebben om dood te gaan. Opzicht iets stoms omdat je er niet bang voor hoeft te zijn omdat je toch wel gaat. Vroeger als kind dacht ik dat er over een tijdje wel een pilletje wordt uigevonden waardoor je niet dood zou gaan.
Een angst om dood te zijn is echter wat anders. Deze heb ik zelf ook gehad, hoewel hij bij vlagen wel eens terug komt. Ik ben wel christelijk opgevoed maar geloof er absoluut niet in. Ik dacht altijd: Ik ben zo lang dood.. tja dat klopt maar ik heb ook niets gemerkt van vóór mijn geboorte. Met deze gedachte heb ik het kunnen accepteren en geniet nu iedere dag van het leven. Ik heb mn tegenslagen ook wel gehad maar heb ze zelf goed kunnen opvangen. Ik lees dit topic en zie dat iemand Nirvana - Come as you are op zn begravenis wil laten draaien, weird, das nou ook net mijn nummer. Ik heb het nummer plat gedraaid toen het even iets minder ging met me en het tilde me er weer bovenop.

Ik hoop voor je dat je een vriendin vindt waar je gelukkig mee kan worden. Zelf ben ik al in een vergevorderd stadium met een meid en ben helemaal ondersteboven van haar, dit soort gevoelens zijn een soort positieve energie voor een mens en kun je andere dingen (zoals jou angst) misschien beter compenseren/accepteren en misschien wel later varen!

Succes

[Ranewen]

Ik denk dat iedereen in zijn leven wel een periode heeft waarin hij extreem bang is voor de dood. Ik heb dat ook gehad, het beinvloedde me in alles wat ik deed. Ik keek de hele dag panisch op de klok en dacht: weer een minuut voor bij, die ik nooit terug zal krijgen. Slapeloze nachten leverde mij dat op.

Wat bij mij toen heel erg heeft geholpen: ventileer het. of minder vaktalerig uitgedrukt: praat erover met anderen en kom erachter dat het niet erg is om bang te zijn. Als je erover praat, leer je het een beetje te relativeren, misschien helpt dat. Praten met een psych kan op zich ook helpen. Of misschien (just a tip:) zoek naar iets om in te geloven. Je schrijft niet waarom je precies bang bent. Ben je bang om alles achter te laten? Bang voor wat er na die drempel komt? Bang om 'niet meer te weten?' Ik heb toen gezocht naar iets om in te geloven en kwam terecht bij de spiritualiteit, reincarnatie etc. Wie weet of het waar is, maar ik kan er in geloven en ik ben op die manier minder bang om te gaan. In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn leven en weinig bij mijn eigen dood stil te staan, omdat, kan ik dan soms denken, het zeker zonde van je tijd is om je dagen te slijten met bang zijn.

Praat er in ieder geval met mensen over, je zult zien dat dat helpt. Sterkte ermee..

[JnX]

Steken op je borst is, zoals al eerder gezegd, vaak een verkramping van je borstspieren, niets om je zorgen over te maken. Ik heb het zelf ook af en toe en even rustig zitten en kort adem halen helpt.

Je hoeft je geen zorgen te maken dat de steken in de richting van een hartaanval o.i.d. wijzen, omdat dit nagenoeg nooit begint met steken, maar met een zware drukkende pijn.

[Christiaan]

Heb je paniekaanvallen als gevolg van de gedachte dat je hart stopt oid? Als dat zo is kun je beter een psycholoog opzoeken die je hier bij kan helpen dan dit ons op W&L te laten doen. Het is een angst waar veel mensen mee lopen, en deze is goed te behandelen (of de angst is iig onder controle te brengen).

[Metro2002]

Waarom zou je bang zijn om dood te gaan?
Dat je doodgaat is zeker maar om er nou constant wakker van te liggen.
Het enige wat ik me wel eens afvraag is hoe je aan je einde gaat komen, liefst pijnloos natuurlijk of in 1 klap ofzo bij een ontploffing of autocrash.
Je moet er gewoon niet constant bij stilstaan. Als het zover is dan is het zover, pech niks aan te doen.

Naarmate je ouder wordt denk je er wel vaker over na vind ik, dat wel.

[ Voor 10% gewijzigd door Metro2002 op 06-09-2005 14:19 ]

[Anoniem: 146396]

Ik zou toch liever sterven in m'n slaap dan in een auto-ongeluk. Want, tenzij je schedel ingedeukt wordt (en het moet dannog op de juiste plaats zijn), ga je dood door het leegbloeden waardoor de hersenen geen voedingsstoffen meer krijgen en je tenslotte bewusteloos, in coma en sterft.
Dus ik zou niet graag nog eerst 10 minuten liggen kreperen wetende dat het jou arm is dat je ziet liggen/dat je kan ademen zonder je mond open te doen/je het gerochel hoort van het bloed dat in je longen gaat ed. (sorry, kheb net een slecht herexamen gemaakt)

Het schijnt dat in de middeleeuwen als iemand onthoofd werd, dat hij eerst nog enkele seconden bij het bewustzijn bleef. Geef mij dan maar euthanasie (en 2 minuuten ervoor een heroïnespuit oid)

Persoonlijk vrees ik ook voor het moment dat je levend verbrand wordt, tot je tenslotte niet meer kan bewegen (en het beseft) en ten slotte er een eind aan komt. Maar dan drink ik een dikke pint (of duvels) en kijk ik nog eens extra voor ik de straat oversteek

[Ranewen]

ik heb eens iemand iets horen zeggen waar ik wel helemaal achter sta:
het is niet zo erg om dood te gaan. Het wéten dat je gaat maakt het probleem. Ik heb een paar keer hier gelezen: liever in 1 klap, die je niet ziet aankomen. Zo denk ik er ook over. Het weten dat je gaat, en het niet weten wat er daarna komt, kan je behoorlijk paniekerig maken. Deze angst kan je dus ook tegen komen tijdens je gewone leven, niet alleen in uitzonderlijke situaties (bijvoorbeeld in een neerstortend vliegtuig) en dan ga je er last van krijgen. De dood is iets wat je echt moet accepteren als deel van het leven, maar heel veel mensen hebben het daar moeilijk mee. Ik vraag mezelf altijd af, als ik weer eens wakker lig, of ik dan soms voor altijd zou willen leven, maar dat trekt mij toch ook niet.
Het is trouwens wel heel typisch dat als je ergens bang voor bent en er dus heel erg mee bezig bent, je het overal tegenkomt. Alles lijkt ineens over dat onderwerp te gaan wat er in jouw hoofd speelt. Dat komt gewoon omdat je er ontvankelijker voor bent. Ik heb dat heel erg met spinnen. (heb een serieuze spinnenfobie, echt niet alleen n beetje bang) en laten die beesten nu OVERAL zitten, elke dag vangt mn pa wel een grote ergens in ons huis. Documentaires gaan over die beesten etc etc, alles lijkt ineens daar mee te maken te hebben. Het is gewoon seizoen, zeg maar, dus daarom heb ik er nu veel last van.

Maar weer een beetje OT, het is erg lastig als je ergens zo veel last van hebt dat het je stoort in je dagelijks functioneren.

[offtopic] Trouwens Jooster, bijzonder uitgebreide beschrijvingen heb je daar... Ik zou niet graag in mijn slaap sterven. Ik wil niet naar bed met de gedachte dat ik misschien niet meer wakker wordt de volgende dag. [/offtopic]

[the_scientist]

Het klinkt misschien erg raar en psycho, maar ik ben zeer benieuwd wat er na de dood zal komen. Is er een paradijs, worden we opnieuw geboren, blijven we waken over onze familieleden of iets anders? Ik ben niet suïcidaal door die benieuwdheid, integendeel, de dag dat mijn vraag beantwoordt wordt zal hoe dan ook komen. Daarom wil ik mijn tijd hier zo goed mogelijk besteden, en het maximale eruithalen wat erin zit. Dat wil zeggen: veel lol maken, maar ook zoveel mogelijk kennis vergaren. Misschien heb ik er in het volgend leven iets aan.

De "angst" die ik heb is meer de manier waarop ik zal komen te overlijden. Zal dit pijnloos zijn, of zal dit mijn ergste nachtmerrie worden? Allemaal vragen die alleen het lot kan beantwoorden. Tot die tijd is het wachten en genieten.

In de startpost lees ik een verhaal over iemand die het niet meer zo ziet zitten, en eigenlijk alleen maar naar de negatieve kant van het leven kan kijken. Dan is de dood een makkelijke oplossing. Maar blijf knokken! Het leven heeft nog zat te bieden, en de slechte tijden worden vanzelf wel beter. Iedereen maakt vroeg of laat een periode mee waarin je enorme klappen krijgt, en je afvraagt waar je het nog voor doet. Ikzelf kreeg deze toen ik een jaar of 16 was, en die klappen kwamen aan met de kracht van de hamer van God. Om toen te kiezen voor de dood was erg makkelijk geweest, maar had ik persoonlijk laf en respectloos gevonden tegenover de mensen die mij altijd hebben geprobeerd te helpen. Ondanks de grote verleiding bleef ik toch vechten, totdat die periode tot een eind kwam, en de zon weer door de wolken heen brak.

[Snowwie]

the_scientist schreef op woensdag 07 september 2005 @ 16:27:
integendeel, de dag dat mijn vraag beantwoordt wordt zal hoe dan ook komen.

Het is maar de vraag of je die antwoorden krijgt, omdat niemand weet wat er na de dood gebeurt.
Voor het zelfde geldt verdwijn je volledig in het niets. Niet bepaald een fijne gedachte, en soms lijkt het geloof in God de enige methode om jezelf gerust te stellen. Nu geloof ik zelf half om half, ik geloof wel dat God bestaat, maar ik bid niet en ga ook niet naar de kerk. Verder maak ik me ook wel eens schuldig aan bepaalde zonden die verboden zijn.

Desondanks ben ik ook eerder bang voor de manier waarop je dood gaat.
Iedereen wil het liefst gewoon in z'n slaap doodgaan. Dat is pijnloos en je merkt er niets van. Ik huiver best wel eens dat je zoveel mensen langzaam ziet sterven aan kanker, aids, ms of ander langslepende ziekte. Ook het idee dat als je 80 jaar oud bent, dat er dan helemaal niemand meer is, geen ouders, geen broef of zus (die ik overigens niet heb), en misschien ook geen partner meer.

Het is gewoon een belabberde gedachte te weten dat die tijd er een keer komt, je wordt een keer 80 of je bent voor die tijd al dood. En beiden zijn niet echt prettig.

Maar als je zo bang bent om bepaalde ziekten te krijgen, en je vind dat je goed geleefd hebt, er is altijd een methode die niet pijnlijk is, en relatief eenvoudig uit te voeren. En dat is Koolmonoxidevergiftiging. Je ruikt het niet, je voelt het niet, en weg ben je. Niet dat ik hier nu mensen op ideeen wil brengen, maar dit zijn gewoon feiten.

Je kunt jezelf enigszins geruststellen met de kennis dat iedereen ooit eens doodgaat. Het is alleen, hoe zie je er zelf tegen aan. Een voorstelling van de dood maken kun je niet, dus kun je je er ook niet op voorbereiden. Voor hetzelfde geldt is het een eindeloos durende nachtmerre, waarbij je de ergste dingen meemaakt en dit in een oneindige loop.

Laten we gewoon hopen dat God bestaat, en dat Hij zo gesteld is op ieder persoon, ongeacht z'n/haar afkomst dat je dan in een hemel terechtkomt waar je al je geliefden terugvindt.

[0rbit]

Ranewen schreef op dinsdag 06 september 2005 @ 19:23:
Het weten dat je gaat, en het niet weten wat er daarna komt, kan je behoorlijk paniekerig maken. Deze angst kan je dus ook tegen komen tijdens je gewone leven, niet alleen in uitzonderlijke situaties (bijvoorbeeld in een neerstortend vliegtuig) en dan ga je er last van krijgen. De dood is iets wat je echt moet accepteren als deel van het leven, maar heel veel mensen hebben het daar moeilijk mee. Ik vraag mezelf altijd af, als ik weer eens wakker lig, of ik dan soms voor altijd zou willen leven, maar dat trekt mij toch ook niet.

Toch zie je bij velen die terminaal ziek zijn een moment van berusting. Meestal voorafgegaan door een laatste opleving waarbij ze een paar dagen de tijd nemen om van iedereen afscheid te nemen. Nog een keer dat mooie stuk muziek luisteren. Medicijnen worden geweigerd. De patient neemt het heft in eigen hand en accepteert hetgeen dat komen gaat. Zo'n moedig besluit kun je in filosofische zin ook zien als een laatste poging om de dood "te slim af" te zijn; De dood kiest niet jou, maar jij kiest de dood.

Het eeuwige leven lijkt me geen alternatief. Leven is nu juist iets wat je doet in het aanschijns van de dood, zoals bijvoorbeeld de terminale patient of de thrill-seeker die van 'extreme sports' zijn leven maakt. Uitzicht op eeuwigheid zou mij denk ik direct tot passiviteit dwingen. Aan de andere kant mocht het leven best wel iets langer duren en een gedeelte van de onzekerheid weggenomen worden. Dat zou al een hoop twijfel en angst bij mensen wegnemen, denk ik.

[the_scientist]

Snowwie schreef op donderdag 08 september 2005 @ 06:10:
[...]

Het is maar de vraag of je die antwoorden krijgt, omdat niemand weet wat er na de dood gebeurt.
Voor het zelfde geldt verdwijn je volledig in het niets. Niet bepaald een fijne gedachte, en soms lijkt het geloof in God de enige methode om jezelf gerust te stellen. Nu geloof ik zelf half om half, ik geloof wel dat God bestaat, maar ik bid niet en ga ook niet naar de kerk. Verder maak ik me ook wel eens schuldig aan bepaalde zonden die verboden zijn.

Ook in het niets verdwijnen is een antwoord. Beseffen dat je dat antwoord hebt gekregen is een 2e. Alleen denk ik niet dat dat zal gebeuren, in ieder geval niet wanneer je missie op aarde nog niet voorbij is. Mijn oom is een hele tijd terug overleden aan kanker. Jaren daarvoor mijn andere oom ook, aan suikerziekte. De laatst overleden oom heeft zijn eerder gegane broer (mijn andere oom dus) regelmatig aan zijn bed zien staan, met de mededeling dat ze elkaar snel weer zouden treffen. Dit was een jaar voordat hij te horen kreeg dat hij ernstig ziek was! Paranormale verschijnselen geloof ik sterk in, en ben er ook niet bang voor. Ik ben wel van mening dat je niet op zoek moet gaan d.m.v. glaasje draaien of andere manieren van aanroepen. Wanneer ze iets willen vertellen komen ze vanzelf, zo niet, laat hun dan genieten van hun welverdiende rust.

Misschien is het leven op aarde wel een voorbereiding op hetgene wat hierna gaat komen. Dat we hier leren hoe we met bepaalde situaties om moeten gaan, hoe we moeten overleven, het respecteren van onszelf en de omgeving. Wat mij vaak opvalt, is dat oudere mensen vaak weten dat ze doodgaan. Zo heeft mijn opa een dag van tevoren afscheid genomen van al zijn kinderen, en een vader van een jeugdvriendje heeft zijn gezin een dag naar het pretpark gestuurd om die dag te vertrekken.

De terminaal zieken zijn vaak de grootste levensgenieters, met als groot voorbeeld Bart de Graaf. Hij leefde echt voor 10, en in zijn programma's zaten veel hints die naar de dood bewezen. Denk hierbij aan de laatste Teringtubbies, de BUrn (Bart's Urn) en nog een hele hoop andere dingen. Dat soort mensen kijken juist niet angstvallig uit naar de dood, maar kijken met veel plezier uit naar de dagen dat ze nog te leven hebben.

[DiedX]

Deze werd omhoog geschopt, maar de TS heeft al enige tijd niet meer gereageerd.
TS? (niet dat ik angstig ben, maar met dit soort topics vind ik het ook niet tof)

[Anoniem: 126560]

DiedX schreef op donderdag 08 september 2005 @ 17:20:
Deze werd omhoog geschopt, maar de TS heeft al enige tijd niet meer gereageerd.
TS? (niet dat ik angstig ben, maar met dit soort topics vind ik het ook niet tof)

Iemand die bang voor de dood is en zelfmoord, beetje dubbel, niet?

[Tachyon]

Laatste bezoek vrijdag 09 september 2005 11:39

Geen nood, TS leeft blijkbaar nog...

Maar ik ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe het er nu mee gaat.

[Ranewen]

Ik zit me af te vragen, als we nu zouden weten wat er komt na de dood, zouden we dan anders gaan leven? Zou je er meer van gaan genieten of juist minder? Ik vind het grappig dat de termen 'hemel' en 'hel' niet (nauwelijks) voorkomen hier op het topic. Er zijn zoveel theorieen, en ieder hangt dat aan waar hij zich lekker bij voelt. Ik ben van de reincarnatie; je maakt doelen voor je aan een leven begint. Je ziel komt in het lichaam om en nabij de geboorte van een kind. Je probeert je doelen te streven, waar je in je leven geen bewust weet van hebt - op het moment van wedergeboorte gaan je herinneringen aan je vorige leven weg. Aan het einde van je leven kom je weer bij je gids, die tijdens je hele leven ook over je waakt, en je evalueert. Je rust uit, stelt doelen voor je volgende leven. Dat houdt natuurlijk ooit op, en ik denk dat je daarna kunt kiezen of je zelf gids wordt of toch naar een soort hiernamaals gaat of zo. Maar ik kan me erg inleven bij deze gedachte, dus die hang ik aan.

Zelf je einde bepalen is ontzettend dapper, ik weet niet of ik het zou kunnen - bang om iets te missen denk ik. Wat ik wel apart vind is dat, mezelf als voorbeeld nemend, bij een zware depressie doodsangst het je erg moeilijk kan maken, terwijl je continue denkt aan zelfmoord.

[offtopic] veel mensen vinden dat zelfmoord een egoistische daad is, vanwege alle mensen die ze achterlaten. Je bent 'ver heen' als je tot zo'n daad komt en de dood nog als enige oplossing ziet. Maar is het wel zo egoistisch? Als je echt niet meer wilt leven, moet je dan ongelukkig blijven omdat anderen je niet willen missen? Ik zeg er bij dat velen uiteindelijk te helpen zijn, maar in de meest extreme gevallen?[/offtopic]

[the-edge]

Ranewen schreef op zondag 11 september 2005 @ 23:00:
Ik zit me af te vragen, als we nu zouden weten wat er komt na de dood, zouden we dan anders gaan leven?

Zeker weten..

veel mensen vinden dat zelfmoord een egoistische daad is, vanwege alle mensen die ze achterlaten. Je bent 'ver heen' als je tot zo'n daad komt en de dood nog als enige oplossing ziet. Maar is het wel zo egoistisch? Als je echt niet meer wilt leven, moet je dan ongelukkig blijven omdat anderen je niet willen missen? Ik zeg er bij dat velen uiteindelijk te helpen zijn, maar in de meest extreme gevallen?

Ja, waar trek jij de grens bij extreme gevallen? Sommige mensen (ik spreek helaas uit 'ervaring') kun je het er niet vanaf zien, een vriend van me, die altijd, altijd maar dan ook echt altijd vrolijk was pleegde zelfmoord. Hij was waarschijnlijk te helpen als ie ervoor uitkwam met wat hem dwars zat, je blijft je je hele leven vragen stellen.. En ik denk dat je famillie en vrienden juist het belangrijkste zijn voor jezelf.. Zolang je maar veel praat en niks opkropt.. Zelfmoord plegen kan egoistisch zijn in mijn ogen ja..

[Anoniem: 154749]

Ik tob zelf al ruim 30 jaar met dit probleem waarvan ik de eerste 15 jaar het leven een hel was
allerlei onderzoeken gehad en men kon niets vinden tot zo'n 15 jaar geleden een Pschychiater
daar onderzoek naar deed en tot de conclusie kwam dat het aan een stof in de hersenen lag
nl. de stof Serotine nu slik ik al 15 jaar antideprasivum in de vorm van SEROXAT maar omdat het de eerste 15 jaar zo ingeslepen is helpt het niet optimaal maar wel zo dat het nu leefbaar is.
Ik weet van andere mensen dat die er helemaal zijn afgekomen door o.a. dit middel er is dus wel degelijk een oplossing voor dit probleem het zit niet tussen je oren of zo maar heft temaken met die stof in de hersenen de SEROTINE.
Mocht je meer willen weten hou ik me altijd aanbevolen
met vriendelijke groet
Theo861

[Anoniem: 137345]

Naast het feit dat vele mensen hier last van hebben, wilde ik zeggen dat ik precies het omgekeerde heb. Op de een of andere manier ben ik zo compleet niet bang voor de dood, dat ik het een beetje opzoek. Ik heb weleens van die dingen als verdacht ver over een reling boven een berg leunen. Ontzettend fout eigenlijk en ik weet niet waarom ik het doe. Het is niet omdat ik zelfmoord wil plegen ofzo, meer dat ik het spannend vindt dit te doen. Misschien is het de adrenaline ofzo, maar ik stond laatst op het plafond van een aula door een luik te kijken (zeker 20 meter hoog) en op de een of andere manier vond ik het fijn om ver naar voren te leunen, om een beetje je angsten te overwinnen. Ziek gevaarlijk natuurlijk, want ik was bestwel gewond geraakt als ik gevallen was. Maar ik zie het gevaar niet in ofzo.

Maar ik heb ook wel van die dromen gehad, waar ik helemaal dood van de angst ging, om eigenlijk niets. Gewoon een gevoel wat ik eng vond, zonder dat ik er ook maar één enkele gedachte bij had.

Nu terug naar jou, als je dit al langer heb dan raad ik je net als iedereen aan naar een psycholoog te gaan, anders zou ik nog even afwachten (bij mij was het enkele maanden ofzo).

[Ranewen]

[offtopic] @ Caval1er :
misschien doe je wel dit soort rare dingen juist omdat je zo bang bent om te vallen of zo - dat je steeds kijkt hoe ver je kan gaan tot de angst het van je overneemt. Je zegt eerst in je bericht dat je geen angst hebt, en vervolgens zeg je dat je het doet om je angsten te overwinnen. Misschien ben je dus juist wel heel bang alleen uit je dat op een 'andere' manier?

[ Voor 3% gewijzigd door Ranewen op 15-09-2005 14:28 ]

[hanhoo]

"Get busy living, or get busy dieing"

't Is waarschijnlijk een fase. Gaat wel over. Omdat je er constant op let, kom je uiteindelijk in een negatieve spiraal die je moet doorbreken. Tijd is een goede breker. Zoek afleiding zou ik zeggen.

Iedereen heeft het weleens:

Angst om het gehele leven alleen te zijn
Omgemakkelijk voelen over de maat van zijn lid
Angst om ontslagen te worden
Het gevoel dat iedereen tegen je is

Het probleem begint als je er obsessief op gaat letten. Het menselijk brein is een raar ding. Ik het het met 1-nen. Stap ik in de auto, wat staat er op de klok: 11:11. Ga ik op de afstandsbediening zitten, staat er 111 in beeld. Normaal gesproken geef je er niets om, pas als je erop gaat letten.

We kennen allemaal wel dat rammeltje in de auto. Dat is je al drie jaar niet opgevallen maar nu je erop gaat letten iriteer je je er mateloos aan.

Think happy thoughts. Geef het wat tijd. Als het dwangmatig wordt, of je krijgt er lichamelijke klachten van, zoek hulp! Daar is nog niemand slechter van geworden.

[Whaletyr]

Na clinisch dood te zijn geweest heb ik geconcludeerd dat doodgaan helemaal niet erg is
Dood blijven daarin tegen is een stuk minder....

[Tachyon]

Heb je ook de bekende 'tunnel met het licht aan het einde' gezien? Ben altijd al wel geinteresseerd geweest in BDE's...

[Ranewen]

typisch is dat we zo bang zijn er 'niet' meer te zijn. Maar als je logisch nadenkt, weet je dat dan toch ook niet meer? Het is echt niet zo dat je in het 'niets' nog een bewustzijn zou hebben, dat je wel kan denken maar dat er niets is dan zwart om je heen. Dat lijkt mij eng.
Het schijnt trouwens wel dat je lichaam op het moment van sterven een gigantische hoeveelheid endorfine vrijmaakt. Technisch gezien ben je dus het gelukkigst vlak voor je sterft... (Bij een natuurlijke dood dan, neem ik aan) Door al die endorfine ben je in elk geval niet meer bang en kun je je 'lot' accepteren.

[Anoniem: 128106]

De angst om dood te gaan, is naar mijn idee heel menselijk. Ik wil niet meteen de brave christen gaan uithangen, maar persoonlijk zie ik uit naar het moment dat ik sterf. Niet dat ik daarom dat moment maar snel laat komen door mezelf van kant te maken, maar ik ben er van overtuigt dat het na dit leven verder gaat! Dat het allemaal goedkomt. Dat is mijn enige troost in dit leven, de enige reden waarom dit leven voor mij niet zinloos lijkt.

Ik heb geen idee of het je helpt, maar ik kan je vertellen dat er ook voor jou een plekje is gereserveerd voor na dit leven en dat je daarom niet bang hoeft te zijn voor de dood. Dit lijkt heel makkelijk gezegd, maar ik weet het zeker. Het enige wat je moet doen is Jezus toelaten in je hart.
Ik hoop dat je daar wat aan hebt, ga in ieder geval op zoek naar de zin van het leven en wat er hierna gaat gebeuren. Hopelijk brengt dat je tot de conclusie dat je je geen zorgen hoeft te maken!