Als vrienden te hard werken

[Opi]

Ik vind het heel mooi dat iemand zich volledig op iets kan storten, maar soms gaat het te ver. Een aantal vrienden en kennissen uit mijn omgeving werken hard, heel hard. Ze zijn ambitieus en hebben een doel voor ogen dat ze ten koste van alles zullen nastreven.

Soms werken ze té hard. Zo erg dat iedereen ziet dat ze op hun reserves werken en dat ze als ze zo doorgaan een burn-out krijgen, instorten of zelfs erger. Anders dan een opmerking tussen neus en lippen door durf ik niet te maken, omdat ik weet dat ik aan hun levenswerk kom; het grootste doel dat ze nu hebben.

Wat kan ik hieraan doen, want ik vind het gewoon ronduit waardeloos dat ik ze niet kan bereiken. Tuurlijk kan ik een houding hebben dat ze er uiteindelijk zelf wel achter komen, maar het zijn vrienden, mensen om wie ik geef. Mensen waarvan ik niet wil dat hun leven aan gort gaat omdat ik niet heb ingegrepen.

[André]

Ik heb het met 2 vrienden ook gehad en wat ik ook geprobeerd heb het hielp niets. Op het moment dat ze een doel voor ogen hebben en iets hun levenswerk is kun je net zo goed ophouden. Het is hun droom en geluk op dat moment en daar laten ze zich niet van af praten. Beide zijn steeds vaker ziek geworden waarna uiteindelijk de burn-out volgde. Ze zijn allebei rond de 27 en hebben inmiddels een hele andere instelling waardoor ze nu het tegenovergestelde zijn en nog te lui zijn om hun kont te krabben omdat ze er achter zijn dat het allemaal niet zo hoeft. En beide hebben ze nog veel last van lichamelijke kwaaltjes als gevolg van hun burn-out.

Nooit gezond dus, werken met deadlines is lekker maar het moet niet doorslaan. Maar hoe je dat iemand aan zijn verstand brengt...geen idee.

[Guardian Angel]

André schreef op woensdag 20 juli 2005 @ 23:29:
Maar hoe je dat iemand aan zijn verstand brengt...geen idee.

Dat breng je ook niemand aan zijn verstand.

Meestal hebben ze gewoon erg veel plezier in hun werk en dat is hun kik. Neem je hen dat af of heb je er commentaar op, dan ben jij de gebeten hond.

[addictive]

Uiteraard wil je het beste voor je vrienden, maar sommige dingen kun je mensen niet leren, dat moeten ze zelf ondervinden. Dit is zoiets vind ik.

Klinkt lastig, en dat is het ook

[D-Raven]

Het enigste wat je kunt hopen is dat ze geen permanente dingen er aan overhouden, zoals RSI. Ik heb de gevolgen met mn eigen ogen gezien... das niet prettig.

Mensen die niet eens meer een muis kunnen vastpakken omdat ze dan vergaan van de pijn in hun hand en onderarm (vooral bij een spiertje in de kuit van je elleboog).
Als je veel achter de computer werkt, en je houdt, al is het maar een klein beetje, van je zelf. Dan ga je elke 2 uur ff 15 mins wat anders doen en zorg je dat je altijd goed achter je scherm zit.

Ikzelf heb een vriend die in tegenstelling tot mij niet door ging met studeren en is gaan werken. Die werkt nu al ongeveer 1.5 jaar, en al 1 jaar aan een groot project. Hem vertellen dat hij het niet goed is dat hij zn werk mee naar huis neemt vallen op dovemans oren.
Het minste wat ik kon doen was hem een filmpje over RSI sturen. Dat sloeg gelukkig wel aan en hij heeft nu thuis en op zn werk de benodigde (doch simpele) maatregelen genomen.

[Brent]

Het zijn allemaal grote mensen en die kunnen en mogen zelf weten wat ze doen en wat ze de hoogste prioriteit geven. Je kunt zeggen wat jij vind en ze proberen te overtuigen, maar je hoeft hun leven niet te runnen. Als ze zichzelf de ziektewet in werken, is dat hun eigen probleem.

[Opi]

Breepee schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 01:14:
Als ze zichzelf de ziektewet in werken, is dat hun eigen probleem.

Ik geef om deze mensen. Daarmee wordt het mijn probleem.

André schreef op woensdag 20 juli 2005 @ 23:29:
Ze zijn allebei rond de 27 en hebben inmiddels een hele andere instelling waardoor ze nu het tegenovergestelde zijn en nog te lui zijn om hun kont te krabben omdat ze er achter zijn dat het allemaal niet zo hoeft.

Dat komt me bekend voor; eerst ga je er helemaal voor tot het op een gegeven moment te veel wordt en je inziet dat het eigenlijk niet zo nodig hoeft als jij dacht. Resultaat; dit gaat voor alles gelden; niets boeit meer.

[Verwijderd]

OpifexMaximus schreef op woensdag 20 juli 2005 @ 23:23:
Anders dan een opmerking tussen neus en lippen door durf ik niet te maken, omdat ik weet dat ik aan hun levenswerk kom; het grootste doel dat ze nu hebben.

Erkennen dat het een belangrijk doel is lijkt me voldoende eer voor het doel. Waarom zou zo'n doel ervoor moeten zorgen dat jij dat niet kunt bespreken? Je kunt toch aan iemand vragen hoe hij daar tegen aankijkt en om je af te vragen of zij die overweging die jij voor hen maakt zelf niet maken?

[Verwijderd]

OpifexMaximus schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:14:
[...]

Ik geef om deze mensen. Daarmee wordt het mijn probleem.


[...]

Dat komt me bekend voor; eerst ga je er helemaal voor tot het op een gegeven moment te veel wordt en je inziet dat het eigenlijk niet zo nodig hoeft als jij dacht. Resultaat; dit gaat voor alles gelden; niets boeit meer.

Eindelijk iemand die niet alleen om zich zelf geeft maar ook om anderen
Ik heb ook een vriend die zich kapot werkt, en zijn ambititie is om serieus premier van Nederland te worden. Lastig om dat er uit te krijgen.

[Opi]

Verwijderd schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:20:
Erkennen dat het een belangrijk doel is lijkt me voldoende eer voor het doel. Waarom zou zo'n doel ervoor moeten zorgen dat jij dat niet kunt bespreken?

Het bespreken van het probleem, zal sowieso tot resultaat hebben dat degene minder tijd besteedt aan het nastreven van het doel. Iets wat waarschijnlijk, zeker in eerste instantie, tot een stressvolle situatie leidt voor diegene.

Je kunt toch aan iemand vragen hoe hij daar tegen aankijkt en om je af te vragen of zij die overweging die jij voor hen maakt zelf niet maken?

Ik begrijp het tweede deel van de zin niet.

offtopic:
Bedankt voor het forwarden.

Verwijderd schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:21:
Eindelijk iemand die niet alleen om zich zelf geeft maar ook om anderen

Daar ben je toch vrienden voor.

[Verwijderd]

OpifexMaximus schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:26:
[...]

Het bespreken van het probleem, zal sowieso tot resultaat hebben dat degene minder tijd besteedt aan het nastreven van het doel. Iets wat waarschijnlijk, zeker in eerste instantie, tot een stressvolle situatie leidt voor diegene.

Zijn er geen mogelijkheden om het wat rustiger aan te doen? Of om de werklast wat te verkleinen, of iets in die richting? Moet het allemaal zo gestresst als het moet?

[...]

Ik begrijp het tweede deel van de zin niet.

offtopic:
Bedankt voor het forwarden.

Jij maakt voor hen de afweging doel bereiken <> persoonlijk welzijn, terwijl zij volgens jou het persoonlijk welzijn een beetje uit het oog verliezen. Je kunt ze dat toch gewoon voorleggen, of zij ook niet denken dat het voor hunzelf wat beter zou zijn om rustiger aan te doen (en als ze teveel werken ook voor het te bereiken doel, aangezien dat ook niet sneller bereikt zal worden als iemand niks meer kan)? Het lijkt me sowieso dat je het wat explicieter kunt bespreken, ook om mee te denken aan oplossingen.

offtopic:
np

[Verwijderd]

Ik denk zelf dat het beter is de positieve dingen te stimuleren in plaats de negatieve aan te stippen. Zoals al eerder is gezegd, als je tussen hen en hun levensdoel in gaat zitten, dan ben je de gebeten hond. Je kan beter juist die momenten die je wel waardeert duidelijk maken.

[curry684]

OpifexMaximus schreef op woensdag 20 juli 2005 @ 23:23:
Anders dan een opmerking tussen neus en lippen door durf ik niet te maken, omdat ik weet dat ik aan hun levenswerk kom; het grootste doel dat ze nu hebben.

Is een vriend er niet voor goede en slechte tijden? Is een vriend er niet ook om je een (virtuele) mep in je gezicht te geven als je hem verwaarloost en je op je fouten te wijzen, hoe goed je het ook op andere fronten doet?

Ik heb zelf de workaholic neiging niet, ik werk direct en zonder klagen een nacht door als het nodig is maar als er geen druk op de ketel staat ben ik netjes 8 uur na aanvang de hort op. Ik relativeer stress van collega's ook moeiteloos weg, het is onmogelijk om mij aan de overuren te krijgen als het niet echt hard nodig is.

Daarentegen vergeet ik simpelweg om mensen te bellen en contact warm te houden, dus het effect is vergelijkbaar. Het is altijd gezellig als we samen zijn, maar gewoon even bellen om wat af te spreken komt zelden in me op. En daar ben ik ook wel eens door goede vrienden op gewezen, en dat stel ik heel erg op prijs want het is niet alleen een terechtwijzing maar vooral een bewijs van goede vriendschap dat zij het contact net zomin willen laten verwateren

Oftewel: geef ze een trap en zeg gewoon dat ze ook eens aan zichzelf, jou, familie, andere vrienden en de rest van de wereld moeten denken. Sleep ze wekelijks mee naar de kroeg en verplicht laptop+gsm+visitekaartjes thuislaten

[RèLF]

Ook al is het moeilijk, ik zou het ze toch zeggen. Keihard in the face. Het zijn tenslotte wel je maten…

Uiteraard zullen ze tegensputteren, en da's logisch. Maar omdat juist jij het hun zegt is er een kans dat ze er toch over gaan nadenken.

Wat is een levenswerk als ze er zelf niet van kunnen genieten?

[ Voor 14% gewijzigd door RèLF op 21-07-2005 17:01 ]

[Brent]

OpifexMaximus schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:14:
[...]

Ik geef om deze mensen. Daarmee wordt het mijn probleem.

Fout. Als je je er direct ermee wil bemoeien, wordt het jouw probleem (en geven om iemand en hun manier van doen willen veranderen zijn echt 2 verschillende dingen).

Je hebt niet de plicht je te mengen in andermans zaken. Je kunt gewoon een keer eerlijk zeggen dat jij het foute boel vind. Meestal moet je sowieso een soort van breaking point voorbij als je je aan het doodwerken bent, tot die tijd realiseer je je het niet zo. Wat je kunt doen om dat punt eerder te laten komen is een een stevig gesprek / vervelend gesprek / punch in the face zoals sommigen hier al zeggen doen.

Wat ze met jouw (veelvuldige?) waarschuwingen doen moeten ze echter zelf weten.

[zomertje]

Breepee schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 17:08:
[...]

Fout. Als je je er direct ermee wil bemoeien, wordt het jouw probleem (en geven om iemand en hun manier van doen willen veranderen zijn echt 2 verschillende dingen).

Je hebt niet de plicht je te mengen in andermans zaken. Je kunt gewoon een keer eerlijk zeggen dat jij het foute boel vind. Meestal moet je sowieso een soort van breaking point voorbij als je je aan het doodwerken bent, tot die tijd realiseer je je het niet zo. Wat je kunt doen om dat punt eerder te laten komen is een een stevig gesprek / vervelend gesprek / punch in the face zoals sommigen hier al zeggen doen.

Wat ze met jouw (veelvuldige?) waarschuwingen doen moeten ze echter zelf weten.

Ik zou juist blij zijn dat mensen om me gaven als ik in die situatie zou zitten. Gelukkig zijn er nog mensen op de wereld die niet alleen voor zichzelf rondrennen hier

[Opi]

Verwijderd schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:32:
[...]
Zijn er geen mogelijkheden om het wat rustiger aan te doen? Of om de werklast wat te verkleinen, of iets in die richting? Moet het allemaal zo gestresst als het moet?

Dat weet ik niet. Waarschijnlijk wel, maar of zij die ook zien. De mensen in kwestie zijn gestressed, zullen zodoende geagiteerd reageren en ten gevolge daarvan zullen zij elk verzoek om te minderen in eerste instantie als een directe aanval op hun geluk beschouwen.

Jij maakt voor hen de afweging doel bereiken <> persoonlijk welzijn, terwijl zij volgens jou het persoonlijk welzijn een beetje uit het oog verliezen. Je kunt ze dat toch gewoon voorleggen, of zij ook niet denken dat het voor hunzelf wat beter zou zijn om rustiger aan te doen (en als ze teveel werken ook voor het te bereiken doel, aangezien dat ook niet sneller bereikt zal worden als iemand niks meer kan)? Het lijkt me sowieso dat je het wat explicieter kunt bespreken, ook om mee te denken aan oplossingen.

Ik denk dat het inderdaad beter is om open kaart te spelen; uit te leggen hoe jij de situatie ziet en ook zelf met een aantal alternatieven komt.

curry684 schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 16:48:
Oftewel: geef ze een trap en zeg gewoon dat ze ook eens aan zichzelf, jou, familie, andere vrienden en de rest van de wereld moeten denken. Sleep ze wekelijks mee naar de kroeg en verplicht laptop+gsm+visitekaartjes thuislaten

Ze forceren dingen even los te laten is ook een noodzakelijk iets. Ik denk dat het daarbij wel noodzakelijk is dat je uitlegt waarom je het doet, al kan ik me goed voorstellen dat ze dat dan wel weer in zien.

Ik denk namelijk dat als je het te hard doet je de ander van je vervreemd en zodoende de mogelijkheden die er oorspronkelijk waren, afgesneden worden omdat de ander je gaat wantrouwen.

Breepee schreef op donderdag 21 juli 2005 @ 17:08:
[...]

Fout. Als je je er direct ermee wil bemoeien, wordt het jouw probleem (en geven om iemand en hun manier van doen willen veranderen zijn echt 2 verschillende dingen).

Je hebt niet de plicht je te mengen in andermans zaken. Je kunt gewoon een keer eerlijk zeggen dat jij het foute boel vind. Meestal moet je sowieso een soort van breaking point voorbij als je je aan het doodwerken bent, tot die tijd realiseer je je het niet zo.

Als ik er voor kan zorgen dat iemand niet voor jaren overspannen thuis zit, een beroerte krijgt of op een andere manier zijn toekomst serieus op het spel zet, door op hem in te praten, dan zal ik er alles aan doen om dat te bereiken. Het gaat hier niet om zo maar mensen. Ik geef toe dat, wanneer ik dat zou doen, ik er zelf aan onderdoor zou gaan. Het gaat hier niet om zo maar willekeurige mensen.

zomertje schreef op zaterdag 23 juli 2005 @ 21:18:
Ik zou juist blij zijn dat mensen om me gaven als ik in die situatie zou zitten. Gelukkig zijn er nog mensen op de wereld die niet alleen voor zichzelf rondrennen hier

Gezien je zelf al minder om je geeft in een dergelijke situatie, zou ik het ook op prijs stellen. Op het moment zelf wellicht wat minder, maar als ik later in zie wat mijn situatie was en hoe ze me geholpen worden dan zou ik ze super dankbaar zijn.

[Guardian Angel]

Het is ook nog eens zo dat het uiteindelijk een grote strop voor de werkgever op gaat leveren en laat dit nu net diegene zijn die hun inzet op dit moment waardeert. Hij snijdt zich dus ook in de vingers.

De werkgever zou dus moeten zeggen 'hé, doe eens wat rustiger aan'. Maar ja, de meeste werkgevers/cq. leidinggevenden zijn óók workaholics.

[zomertje]

Guardian Angel schreef op zondag 24 juli 2005 @ 00:31:
Het is ook nog eens zo dat het uiteindelijk een grote strop voor de werkgever op gaat leveren en laat dit nu net diegene zijn die hun inzet op dit moment waardeert. Hij snijdt zich dus ook in de vingers.

De werkgever zou dus moeten zeggen 'hé, doe eens wat rustiger aan'. Maar ja, de meeste werkgevers/cq. leidinggevenden zijn óók workaholics.

Mijn manager zit zelf ook vaak tot 8 uur op kantoor, die verwacht ook dat je niet moeilijk doet over een uurtje meer of minder (en dan met name meer he... ) Gelukkig werk ik maar 4 dagen, dus dan ga je automatisch minder hard dan dat je 5 dagen zou werken

[Brent]

zomertje schreef op zaterdag 23 juli 2005 @ 21:18:
[...]


Ik zou juist blij zijn dat mensen om me gaven als ik in die situatie zou zitten.

Waar zie jij staan dat ik dat niet zou doen?

Gelukkig zijn er nog mensen op de wereld die niet alleen voor zichzelf rondrennen hier

Waar zie jij staan dat ik dat niet zou doen?

Ik zou een aantal alarmen van bekenden zeker ook waarderen, echter complete inmenging niet. Misschien heb ik het zelfs heel goed door, maar trek ik nu even door om het een of ander te bereiken, weet jij veel. Er zijn dingen die je ook als beste vriend(in) niet weet.

Ik vind een van de belangrijkste dingen in mijn leven dat ik alles zelf doe. Alles zoveel mogelijk op eigen kracht. Ook als het een keer goed fout gaat. Tuurlijk, steun enzo is altijd prettig en dat zou ik ook zeker niet willen missen, maar iemand die even alles voor me gaat regelen, nee, dat zou ik niet willen.

[ Voor 20% gewijzigd door Brent op 24-07-2005 09:40 ]

[zomertje]

Breepee schreef op zondag 24 juli 2005 @ 09:35:
[...]
Waar zie jij staan dat ik dat niet zou doen?
[...]

Waar zie jij staan dat ik dat niet zou doen?

Ik zou een aantal alarmen van bekenden zeker ook waarderen, echter complete inmenging niet. Misschien heb ik het zelfs heel goed door, maar trek ik nu even door om het een of ander te bereiken, weet jij veel. Er zijn dingen die je ook als beste vriend(in) niet weet.

Ik vind een van de belangrijkste dingen in mijn leven dat ik alles zelf doe. Alles zoveel mogelijk op eigen kracht. Ook als het een keer goed fout gaat. Tuurlijk, steun enzo is altijd prettig en dat zou ik ook zeker niet willen missen, maar iemand die even alles voor me gaat regelen, nee, dat zou ik niet willen.

Het was ook niet echt voor jou bedoeld, het was meer een algemeen gevoel dat ik het juist wil aanmoedigen als iemand een ander wil helpen/wakkerschudden enz.

[b3ta]

Mijn broertje zie ik nu langzaam aan ook in deze situatie terecht komen... hij is nog maar 20 jaar en heeft nu al deadlines waar ik niet goed van word. Maar als ik hem hoor praten over hoe "rijk" hij wel niet gaat worden zonder te denken aan zijn eigen gezondheid begin ik het nu een beetje eng te vinden. Ik heb het er wel eens over met mijn moeder en die zegt ook dat ze het in de gaten houd want meer kan je er ook niet aan doen.

Het is heel frustrerend als je iemand ziet die gedreven is met een bepaald doel, in zijn geval dus geld en het werk wat hij doet (wat hij overigens heel leuk vind). Hij heeft niet door dat het tenkoste gaat van ze eigen gezondheid is vaak moe en heeft weinig energie voor andere dingen.

We zeggen regelmatig tegen hem dat hij rustig aan moet doen maar het is tegen dovenmans oren gericht denk ik soms.

Ik probeer hem nu ook uit te leggen dat geld niet alles is in het leven maar daar zal hij zelf achter moeten komen, want wat heb je aan geld als je 24/7 met werk bezig bent en dus geen tijd hebt om het uittegeven.

[Brent]

zomertje schreef op zondag 24 juli 2005 @ 11:19:
[...]


Het was ook niet echt voor jou bedoeld, het was meer een algemeen gevoel dat ik het juist wil aanmoedigen als iemand een ander wil helpen/wakkerschudden enz.

Ok, dan begrijp ik het. Overigens ben ik het helemaal met je eens dat je hem/haar even moet opporren.

Ik benadruk alleen even dat je moet oppassen dat je niet andermans leven wil gaan bepalen. Andere mensen maken andere keuzes, sommige vinden een jachtig/workaholic-ig bestaan nu eenmaal prettig.

[Iblies]

Rest de vraag nog of ze voor zichzelf werken, of voor anderen.

Als ze voor zichzelf werken, dan heb ik het idee van, ja, goed bezig met iets opbouwen, en daar zelf de vruchten van plukken. Maar wel met mate. Dus een periode van drukte wordt afgelost door een periode van rust. In de horeca zie je dat heel goed.

Als het voor een werkgever, nooit de never meer. Heb al vaak de pleuris gewerkt voor andere mensen, enigste wat ik er aan heb over gehouden is een auto van 500 euro, en de baas rijdt in Porsche Cayenne. Werk gewoon door, maar ga me dus echt niet vermoeienm, of overmatig stressen, en als het tijd is, is het tijd. Eventueel op sommige dagen iets langer blijven, maar structureel echt dus niet.

[Cyberpope]

Dit klinkt misschien raar, maar als je een vriend bent, laat het gaan nadat je het een keer opgemerkt hebt. De enige manier dat ze het kunnen leren is als ze het zelf ervaren. Andere kunnen tegen je lullen als brugman maar als je het zelf niet ervaart, is het nutteloos.

Een paar vrienden heb ik ook gewaarschuwd. Zeker omdat ik als vriend, maar zeker als hulpverlener alle signalen zag aankomen en dus ook de burn-out. Was zo overduidelijk.

Een jaar later hielden zij mij de spiegel voor, maar die accepteerde ik ook pas nadat ik was ingestort. Gelukkig was ik wel zo slim om na deze eerste tik goed op de rem te trappen. Wat je even over de kop werken is niet z'n ramp. Een dergelijk signaal afdoen als onzin en als reden om nog harder door te duwen zorgt meestal voor de "echte" burn-out.

Kortom, laat ze maar met hun kop tegen de muur aan lopen, maar ben er dan wel voor ze als het echt fout gaat. Daar heb je meer aan, als dat mensen dingen tegen je zeggen die je zelf nog niet wil of kan zien.

Breepee schreef op zondag 24 juli 2005 @ 12:20:
Andere mensen maken andere keuzes, sommige vinden een jachtig/workaholic-ig bestaan nu eenmaal prettig.

Helaas begint er steeds meer bewijs te komen dat je dit ten koste van je gezondheid. Zeker in deze tijd van lichamelijk steeds minder bewegen en stress die ook van je prive-leven afkomen.

[ Voor 18% gewijzigd door Cyberpope op 24-07-2005 19:05 ]

[zomertje]

Je lichaam gaat je vaak vanzelf waarschuwen, maagzuur, vermoeidheid, regelmatig ziek zijn tot hele blackouts endergelijke. Als je daar naar luistert weet je wanneer je moet kappen. Maar iemand overtuigen blijft moeilijk

[OzBoz]

zomertje schreef op zondag 24 juli 2005 @ 21:53:
Je lichaam gaat je vaak vanzelf waarschuwen, maagzuur, vermoeidheid, regelmatig ziek zijn tot hele blackouts endergelijke. Als je daar naar luistert weet je wanneer je moet kappen. Maar iemand overtuigen blijft moeilijk

Hoofdpijn is ook al een goeie

Moet zeggen dat ik ook wel tijden heb gehad dat het serieus gekkenhuis was qua werk. Maar het is net hoe je er mee om gaat denk ik. Toen heb ik ook regelmatig opmerking gekregen van vrienden. Maar das prima, het is soms wel fijn dat mensen je ergens op wijzen. Nu ben ik verder niet ambitieus en wil ik vooral mijn werk goed doen. En als dat dan erg lange weken worden, prima. Daar voel ik me zelf ook niet snel gefrustreerd over. En volgens mij is dat de clou.

Ik zie steeds meer jonge mensen (in mijn oude ogen) die nu al tegen een burnout aanhangen omdat ze zichzelf zulke suffe doelen hebben gesteld en daar vol overgave en fanatiek induiken. Ik vergelijk dat zelf nogal eens met mensen die fanatiek zijn met spelletjes/sport. En die er absoluut niet tegen kunnen te verliezen.

Uiteindelijk wordt iedereen ouder en wijzer en zie je op een gegeven moment voorbeelden in je omgeving die je sowieso laten nadenken. Of je het ze nu verteld of niet. Ik had mijn pa met een burn-out toen ik zo'n 18 was gok ik en tering dan zijn mensen echt niet meer te genieten en zou je ze het liefst afschieten. Trekt gelukkig ook wel bij.

Maar wat betreft vrienden, als ik kijk naar mijn eigen vriendenclub dan zijn we erg open naar elkaar, met alles. En zo hoort het vind ik, ruimte voor discussies. En nogmaals, ik vind het soms wel fijn als ik het idee heb dat er nog wel wat mensen zijn die willen dat het goed met me gaat

[Verwijderd]

Hoe graag je het ook wil, iemand die structureel te hard werkt en teveel stressed krijg je er niet vanaf met een gesprek. Diegen moet er mee op z'n bek gaan, dat is volgens mij het enige wat helpt.

In mijn geval was het dan geen vriend, maar familie. Heeft ruim twee jaar geduurd voor het klapte, terwijl diegene dondersgoed wist dat de uren die gemaakt werden niet gezond waren. Maar: het werk moet af en de collega's kunnen cq. doen het niet. In dit geval speelde het in het onderwijs, dus het doel was niet persoonlijk (opslag, promotie, etc) maar ideeel, wat het volgens mij alleen maar moeilijker maakt.

Zolang iemand er niet in de gaten heeft dat de wereld ook draait zonder hen is het imo nauwelijks aan hun verstand te peuteren dat ze niet gezond bezig zijn.

[Floor-is]

* Floor-is dankt Opi voor deze thread, je maakt echt een verschil! Hoewel het misschien niet je insteek was, lees ik dit, voel ik me aangesproken en onderneem ik nu ook daadwerkelijk actie. Voor de mensen met A61-toegang: zie aldaar mijn thread waarvan ik nu de openingspost aan het schrijven ben.

[Mediacj]

Misschien is het een idee het vanuit een positieve kant te benaderen.

Je kunt bijvoorbeeld eens wat (vaker?) met hem gaan sporten zodat hij weer wat meer beweging krijgt en daardoor weer wat kan ontladen.

En zoals anderen ook al aangegeven hebben als je eenmaal serieus met RSI te maken hebt gehad weet je hoe dat het je leven kan verpesten.

[Opi]

Mediacj schreef op dinsdag 26 juli 2005 @ 13:23:
Misschien is het een idee het vanuit een positieve kant te benaderen.

Je kunt bijvoorbeeld eens wat (vaker?) met hem gaan sporten zodat hij weer wat meer beweging krijgt en daardoor weer wat kan ontladen.

Goed idee om hem niet 'frontaal aan te vallen', maar het op deze manier te doen. Ik verwacht bij een dergelijk voorstel overigens wel als reactie 'ik heb nu geen tijd'. Het fundamentele probleem lijkt me ook voornamelijk te zitten in het feit dat de ander maar blijft denken dat het nog maar voor even is en dat het binnenkort allemaal rustiger en normaal is; ze erkennen dat de situatie atm niet is zoals die zou moeten zijn, maar omdat het maar voor even zou zijn zien ze het als een investering.

Anderzijds is de kans groot dat de ander tot inzicht komt als je maar voorstellen blijft doen om activiteiten te ondernemen.

Floris schreef op dinsdag 26 juli 2005 @ 13:05:
* Opi dankt Opi voor deze thread, je maakt echt een verschil! Hoewel het misschien niet je insteek was, lees ik dit, voel ik me aangesproken en onderneem ik nu ook daadwerkelijk actie. Voor de mensen met A61-toegang: zie aldaar mijn thread waarvan ik nu de openingspost aan het schrijven ben.

You're welcome and just call if you need me.

Enkele opmerkingen van jezelf gaven me inderdaad enigszins het vermoeden dat een andere houding wellicht beter is. Helaas ben jij niet de enige die de reden was van dit topic.

[Floor-is]

Het gaat mij er niet om of je de thread voor mij begon of niet, je hebt er wel een effect mee behaald en dat is belangrijker.

[Elvhenk]

Ik vind je insteek nobel Opi en ik ben blij dat je Floris dus hebt bereikt. Dat is echt al supermooi want ik denk niet dat je anderen makkelijk kunt laten doordringen van het feit dat ze verkeerd bezig zijn. Daarvoor zijn er teveel factoren die je niet zomaar kunt beïnvloeden als buitenstaander.
Ik weet van mezelf dat dat geen zin had toen ik tegen een burnout aanhing. Ik wist wel dat het niet zo best ging, maar ik dacht dat ik het nog wel onder controle had (controle, zo'n fijne insteek... ) Dus nam ik de signaleringen niet zo serieus als ik had moeten doen.