Zag dat de kinderbijslag is bijgestort - nog zo'n ding waarvan je denkt.. waarom.. en waarom zo. Ik bedoel, het geld is welkom, maar de wijze waarop dit werkt, per kwartaal, is echt middeleeuws. En wat wil men er mee bereiken.. ? Tis allemaal betekenisloos zo.
Hann1BaL schreef op zaterdag 31 december 2016 @ 13:36:
Het probleem wederom is dat we de regels niet zo kunnen aanpassen dat we alleen de mensen helpen die het nodig hebben. Zelf zit ik de positie dat ik gelukkig mag betalen voor de mensen die het moeilijker hebben en dat doe ik graag.
Echter wil ik vooral dat toeslagen/ondersteuningsregelingen gaan naar mensen die doen wat ze kunnen, maar toch ondersteuning nodig hebben.
Ik betaal liever niet mee aan mensen die nu stellen: Ach, het kost me weinig, laat ik maar lekker minder gaan werken.
Die zouden wat mij betreft 0 moeten ontvangen. In een ideale wereld zouden we dus de berekeningen maken op basis van het salaris uitgaande van full time (of je nu part time of full time werkt, maakt dat niet uit. Dat is je keuze, maar het inkomen waarmee gerekend wordt is het fulltime inkomen.)
Het probleem daarvan is dat je mensen die niet meer kunnen werken (gezondheid of de baan is nu eenmaal maar 3-4 dagen per week) daarmee onterecht straft. Ik zie dan ook niet hoe we een regel kunnen maken die dit zou oplossen.
Echter vind ik het gebruik maken van ondersteuning vanuit de overheid, bewust, omdat je minder gaat werken zwaar verwerpelijk! Dit zijn keuzes die uiteindelijk bijdragen aan het breken van de zorgstaat.
De gedachte dat je maar iets minder krijgt voor veel minder werk is alleen mogelijk omdat ANDEREN dingen voor je gaan betalen. Leunen op anderen terwijl je het niet nodig hebt.
Vragen als: ik krijg er maar x per maand bij als ik zoveel meer verdien, dus waarom zou ik?
Moeten beantwoord worden met: Omdat je minder gaat teren op een ander en zelfstandiger wordt.
Verder hoop ik vooral dat ik in de positie kan blijven dat ik de maatschappij niets kost en kan helpen met het ondersteunen van mensen die de ondersteuning nodig hebben.
^
En doch weet je dat die vraag die je als laatste stelt maar zelden vanuit principe beantwoord zult zien worden. Ik ben zo vaak tegen de 'ja maar zo zit ik niet in elkaar' aan gelopen. Ik heb de intrinsieke motivatie om zelfstandig te zijn en te blijven, zo lang als maar mogelijk. Daar heb ik veel voor over, dat gevoel. Dat draait niet om geld, precies zoals je schetst.
Maar, praktisch gezien weet je gewoon dat dit alleen werkt als werken altijd loont. Omdat velen helemaal dat gevoel niet hebben dat ze op andermans zak teren als ze meer toeslagen krijgen, of dat voor elke euro die ze erbij krijgen de verdunning groter wordt en je uiteindelijk weet dat het systeem stopt met betalen. Garbage in = garbage out, geldt ook bij uitkeringen/toeslagen.
Tis overigens precies de reden dat ik ageer tegen de huidige invulling van een op zich prima systeem: het sluit niet aan bij hoe individualistisch menen het bekijken en hoe ze gemotiveerd zullen moeten worden om er toch wat meer aan te doen dan hun hand ophouden.
Laat onverlet dat we het nog steeds helemaal eens zijn dat bewust uitkering trekken een verwerpelijk iets is en dat het 'maar ik heb er toch recht op'-denken leidt tot onhoudbaarheid van het systeem. Ik denk alleen dat we het systeem dus beter moeten beschermen tegen haar 'gebruikers'
Lijkt potverdorie wel ICT, zo'n zorgstaat 
Switchie schreef op zaterdag 31 december 2016 @ 03:12:
Zou het best eens willen doen, een tijd rondkomen van het minimum. Enerzijds om (nog) meer inzicht en begrip te krijgen, anderzijds omdat ik denk dat het vooralsnog weinig impact zal hebben op mijn "geluk".
Oké toegegeven, de shag, patat en dure merkkleding ga ik overslaan. Desalniettemin zijn er imho voldoende zaken in mijn huidige leven die ik zou kunnen downgraden of skippen zonder echt in te teren op "geluk":
- trager internet
- goedkopere telefoon
- goedkoper vlees
Etc. Etc.
Na 5 jaar rondgekomen te zijn van minder dan het minimum valt me op dat er eigenlijk twee smaken zijn. De groep die cliché met een peuk in de hand klagen dat 'ze niets voor me doen' en een groep die doorgaans maar kort in die situatie zit omdat ze zich eruit vechten. Een minimum bestaan kan komen door pech, ziekte of iets anders waar je weinig invloed op hebt - maar is veel vaker veroorzaakt door passiviteit, slechte attitude, slechte levensstijl en totaal gebrek aan elke vorm van discipline. Fucking luiheid is wat ik om me heen zag.
Breek me de bek niet open over kansen en mogelijkheden - als je een minimum iets hebt ga je ten eerste overal ontheffing vragen. Ik betaalde geen (lokale) belasting, kreeg overal hulp en ondersteuning bij en als je al wat moest betalen kon je zelfs bij de gemeente wel weer een potje open breken om daar steun bij te krijgen. Leuk? Nee, maar het viel me op hoe goedkoop je dan leeft.
Toen ging ik van het geld wat ik in ene wél overhield geen bier en sigaretten kopen, maar toentertijd kon je prima geld verdienen met handel in hardware. Dus had binnen no-time een slaapkamer voor computermeuk verzameld waar ik elke keer een paar tientjes mee verdiende. Met dat geld bekostigde ik hobby, studie en uitjes. Tegelijkertijd werkte ik (ik was overigens student doch volledig op mezelf) er uiteraard bij en verdiende daar m'n collegegeld mee bij elkaar.
Je eet de aanbieding - niet over nadenken. Je drinkt de aanbieding. Je draagt de uitverkoop en je doet dingen die goedkoop zijn. Echt, je kunt voor een paar tientjes zoveel doen als je maar creatief bent.
Zal nooit het gevoel vergeten van 0,- op de bankrekening en dan een onverwachte rekening krijgen. Niet leuk.
Ook werd ik kampioen overstappen. Elke leverancier die een goedkopere propositie had werd ik klant. Heb bij wat startende shitbedrijfjes gezeten, maar wel lekker goedkoop. Elk jaar mobiele abonnement vernieuwen om zo de toen nog hoge welkomstbonus op te strijken - trok werkelijk alles uit de kast.
Dit. Moet. Je. Alleen. Wel. Doen.
Kijk ik dubbeltje op z'n kant, zie ik allemaal luie mensen. Die niets doen. Tot Annemarie ze feitelijk elke keer komt vertellen dat ze luie donders zijn: zeg die dure abo's op, ga aan het werk en begin met aflossen.
Dus, ik denk dat je met een minimum inkomen, na een flinke shock-periode, ook die kansen gaat zien en jezelf opnieuw opwerkt naar waar je was. Dat zit in je, dat doe je, zo ben je. En helaas veel mensen niet.
Ps. Eigenlijks van de zotte dat "ons" geluk af moet hangen van een x inkomen.
Goed gesprek met mijn vader onder het genot van een glas water kost niets maar brengt meer gelukzaligheid dan een dure auto.
Snap uiteraard dat een bepaald minimum a onderdak, onderwijs, voedsel etc. noodzakelijk is maar alle euro's daarboven zouden imho niet bij mogen dragen aan het geluk.
Wij kochten in 2011 ons vrijstaande droomhuis. Flinke gok, hoge hypotheek, midden in de crisis, maar voor een mooie prijs. Ben ik gelukkiger sinds ik daar woon? Nee. Heb ik meer comfort? Ja! Tis een fantastisch huis, op een mooie plek. Ideaal voor de kids, top. Zou ik een klein rijtjeshuis onprettig vinden: zeker, burengerucht, krap, het went snel zo'n groot huis. Maar zou ik daar ongelukkig zijn? Na een tijdje wennen (de rouw-curve ontsnap ik vast niet aan) zal ik ongetwijfeld weer net zo gelukkig zijn. En gelukkig maar, als mijn geluk af hing van een huis zou ik toch niet goed bezig zijn?
Ik had er wel zo'n huis voor nodig om tot dat inzicht te komen - dus grote kans dat velen altijd blijven streven naar meer meer meer zonder door te hebben wat ze al hebben en waar ze werkelijk gelukkig van worden.
[Voor 37% gewijzigd door NiGeLaToR op 02-01-2017 14:19]